Ιµπεριαλιστική-σιωνιστική επιθετικότητα στη Μέση Ανατολή

Τι συμ­βαί­νει στο Λί­βα­νο;

Τα αε­ρο­πο­ρι­κά χτυ­πή­µα­τα  του Ισ­ρα­ήλ στη Βη­ρυ­τό προει­δο­ποιούν για την αδη­φά­γα αλα­ζο­νεία που κυ­ριαρ­χεί στη Σιω­νι­στι­κή ηγε­σία και υπεν­θυ­µί­ζει τα ανοι­χτά ερω­τή­µα­τα για την πο­ρεία του Λι­βά­νου µετά τον πό­λε­µο Ισ­ρα­ήλ-Χε­ζµπο­λά.

Η κα­τά­παυ­ση του πυρός που επι­τεύ­χθη­κε στις 27 Νο­έ­µβρη είχε για τη Χε­ζµπο­λά θε­τι­κά στοι­χεία (την επι­τυ­χή από­κρου­ση της χερ­σαί­ας ει­σβο­λής), αρ­νη­τι­κά (την υπο­χρέ­ω­ση εγκα­τά­λει­ψης της γρα­µµής περί «ενό­τη­τας των µε­τώ­πων» µε τη Γάζα) και κά­ποια γκρί­ζα που θα κρί­νο­νταν από τις εξε­λί­ξεις.

Απο­λο­γι­σµός του πο­λέ­µου

Τους µήνες που ακο­λού­θη­σαν, η κα­τά­παυ­ση του πυρός πα­ρέ­µει­νε µο­νο­µε­ρής –µε το Ισ­ρα­ήλ να ξε­σα­λώ­νει στην πε­ριο­χή νότια του πο­τα­µού Λι­τά­νι και να πε­τυ­χαί­νει ανε­νό­χλη­το όλα όσα δεν είχε µπο­ρέ­σει να πε­τύ­χει στη διάρ­κεια των χερ­σαί­ων συ­γκρού­σε­ων µε τη Χε­ζµπο­λά. Όταν –µε τη συ­µπλή­ρω­ση 2 µηνών– ο στρα­τός κα­το­χής βρέ­θη­κε αντι­µέ­τω­πος µε την προ­θε­σµία να απο­χω­ρή­σει, εξα­σφά­λι­σε µια πα­ρά­τα­ση της πα­ρα­µο­νής του στο νότιο Λί­βα­νο ως τις 18 Φλε­βά­ρη. Μετά τη λήξη και αυτής της προ­θε­σµί­ας, ο κύ­ριος όγκος των Σιω­νι­στι­κών δυ­νά­µε­ων απο­χώ­ρη­σε, αλλά η «εγ­γυ­ή­τρια» Ουά­σινγ­κτον ενη­µέ­ρω­σε τη Βη­ρυ­τό ότι το Ισ­ρα­ήλ απο­φά­σι­σε να δια­τη­ρή­σει φυ­λασ­σό­µε­νες στρα­τιω­τι­κές θέ­σεις σε 5 στρα­τη­γι­κά ση­µεία εντός των µε­θο­ρια­κών πε­ριο­χών του Λι­βά­νου.

Η αυ­το­συ­γκρά­τη­ση της Χε­ζµπο­λά απέ­να­ντι σε όλες αυτές τις προ­κλή­σεις απο­τέ­λε­σε από­δει­ξη ότι η λι­βα­νέ­ζι­κη ορ­γά­νω­ση είχε υπο­στεί ση­µα­ντι­κά πλή­γµα­τα από τον πό­λε­µο –και δεν διέ­θε­τε είτε τη στρα­τιω­τι­κή δυ­να­τό­τη­τα είτε το πο­λι­τι­κό κε­φά­λαιο να ανα­λά­βει την ευ­θύ­νη µιας ένο­πλης απά­ντη­σης κι επα­νέ­ναρ­ξης του πο­λέ­µου.

Το ίδιο χρο­νι­κό διά­στη­µα, οι πο­λι­τι­κές εξε­λί­ξεις στο εσω­τε­ρι­κό του Λι­βά­νου ενί­σχυαν τις εν­δεί­ξεις απο­δυ­νά­µω­σης της ορ­γά­νω­σης. Το Γε­νά­ρη, η Χε­ζµπο­λά και η (συ­µµα­χι­κή) Αµάλ απο­δέ­χτη­καν τε­λι­κά να διευ­κο­λύ­νουν (µε αποχή) την εκλο­γή του Ζοζέφ Αούν (εκλε­κτού των ΗΠΑ) στην προ­ε­δρία, άρο­ντας το «βέτο» 26 µηνών. Ο Αούν είχε ευ­ρεία στή­ρι­ξη από τα υπό­λοι­πα λι­βα­νέ­ζι­κα κό­µµα­τα, εµφα­νί­στη­κε ως «υπερ­κο­µµα­τι­κός» και η απο­δο­χή του από το σι­ι­τι­κό µπλοκ έγινε ως χει­ρο­νο­µία «εθνι­κής ενό­τη­τας». Όµως στη συ­νέ­χεια, η Χε­ζµπο­λά και η Αµάλ είδαν να ορί­ζε­ται πρω­θυ­πουρ­γός ο Να­ουάφ Σαλάµ, στην υπο­ψη­φιό­τη­τα του οποί­ου επί­σης ενα­ντιώ­νο­νταν, και να σχη­µα­τί­ζε­ται µια κυ­βέρ­νη­ση πα­ρα­γκω­νι­σµού της Χε­ζµπο­λά από τη συ­µµε­το­χή σε υπουρ­γεία που ήλεγ­χε πα­ρα­δο­σια­κά (πχ Οι­κο­νο­µι­κών). Με τα λόγια του κοι­νο­βου­λευ­τι­κού εκ­προ­σώ­που του µπλοκ της Χε­ζµπο­λά: «Με τη διευ­κό­λυν­ση της εκλο­γής του Αούν, απλώ­σα­µε το χέρι µας στον υπό­λοι­πο Λί­βα­νο, και σή­µε­ρα βλέ­που­µε αυτό το χέρι να κό­βε­ται».

Η κυ­βέρ­νη­ση τε­χνο­κρα­τών έχει ως πρα­γµα­τι­κό πρό­γρα­µµα την εξα­σφά­λι­ση χρη­µα­το­δό­τη­σης –από το ΔΝΤ και από δυ­τι­κά κράτη– και άρα τις ανα­γκαί­ες «µε­ταρ­ρυ­θµί­σεις». Στο εσω­τε­ρι­κό πα­ρου­σιά­ζε­ται ως  «εθνι­κή κυ­βέρ­νη­ση», µε πρό­γρα­µµα την υπέρ­βα­ση του δια­γκω­νι­σµού µε­τα­ξύ δο­γµα­τι­κών-θρη­σκευ­τι­κών πα­ρα­τά­ξε­ων για τον έλεγ­χο του κρά­τους, των οι­κο­νο­µι­κών πόρων κλπ. Όµως είναι εµφα­νές ότι έχει την κοι­νο­βου­λευ­τι­κή στή­ρι­ξη συ­γκε­κρι­µέ­νων πα­ρα­τά­ξε­ων και απο­κλεί­ει άλλες.

Αλ­λα­γή πο­λι­τι­κού το­πί­ου

Πρό­κει­ται για ρήξη µε την «εθνι­κή συ­ναί­νε­ση» που κα­θό­ρι­ζε το πο­λι­τι­κό τοπίο στη χώρα τα προη­γού­µε­να χρό­νια και αντα­να­κλά µια απο­δυ­νά­µω­ση της Χε­ζµπο­λά στο «εθνι­κό ακρο­α­τή­ριο» (πέρα από την προ­νο­µια­κή κοι­νω­νι­κή της βάση), όπως και την αλ­λα­γή συ­σχε­τι­σµών εις βάρος του Ιράν στην πε­ριο­χή. Ιστο­ρι­κά στο Λί­βα­νο, η ισορ­ρο­πία µε­τα­ξύ των πο­λι­τι­κών φα­τριών συν­δε­ό­ταν µε το συ­σχε­τι­σµό δύ­να­µης µε­τα­ξύ των εκά­στο­τε ξένων δυ­νά­µε­ων που είχαν σε κάθε πε­ρί­ο­δο λόγο στα εσω­τε­ρι­κά της (Αγ­γλο­γάλ­λοι, Συρία, Σα­ου­δι­κή Αρα­βία, Ιράν κ.ο.κ.) και είναι κοινό µυ­στι­κό ότι η Σα­ου­δι­κή Αρα­βία (που είχε «ητ­τη­θεί» κι απο­συρ­θεί δια­κρι­τι­κά από τη µάχη για τον έλεγ­χο του Λι­βά­νου) απέ­κτη­σε νέο εν­δια­φέ­ρον χρη­µα­το­δό­τη­σης της ρη­µα­γµέ­νης χώρας µετά τη συ­γκρό­τη­ση της νέας κυ­βέρ­νη­σης. Στην ιστο­ρία της χώρας, όποτε «έσπα­γε» η προη­γού­µε­νη συ­ναί­νε­ση, ακο­λου­θού­σε πε­ρί­ο­δος όξυν­σης των εσω­τε­ρι­κών συ­γκρού­σε­ων.

Προς το παρόν, η Χε­ζµπο­λά είναι απα­σχο­λη­µέ­νη µε τη στρα­τιω­τι­κή της ανα­συ­γκρό­τη­ση και την πο­λι­τι­κή της ανα­διά­τα­ξη (µετά τον θά­να­το του Νασ­ρά­λα, την ανα­τρο­πή του Άσαντ, το νέο εσω­τε­ρι­κό σκη­νι­κό). Οι µα­χη­τές της ορ­γά­νω­σης απέ­δει­ξαν ότι µπο­ρούν να πο­λε­µούν απο­τε­λε­σµα­τι­κά και χωρίς τον Νασ­ρά­λα. Είναι πολύ δια­φο­ρε­τι­κό ζή­τη­µα αν η νέα ηγε­σία της Χε­ζµπο­λά είναι (προς το παρόν) σε θέση να ελίσ­σε­ται πο­λι­τι­κά και να ζυ­γί­ζει µε­γά­λες απο­φά­σεις -µε µε­γά­λες συ­νέ­πειες- χωρίς τον Νασ­ρά­λα. 

Στην κη­δεία του ιστο­ρι­κού της ηγέτη, η νέα ηγε­σία δή­λω­σε ότι πα­ρα­µέ­νει δε­σµευ­µέ­νη «στην Αντί­στα­ση» και προει­δο­ποί­η­σε τις ΗΠΑ να µην πα­ρε­ρµη­νεύ­σουν την ση­µε­ρι­νή της ανοχή. Ήταν µια δη­µό­σια πα­ρα­δο­χή της γρα­µµής «ανο­χής» που κρατά αυτήν την πε­ρί­ο­δο. Όµως η ίδια η κη­δεία απο­τέ­λε­σε µια εντυ­πω­σια­κή επί­δει­ξη µα­ζι­κής πο­λι­τι­κής δύ­να­µης στους αντι­πά­λους της µέσα κι έξω από τον Λί­βα­νο.

Αυτή η πο­λι­τι­κή δύ­να­µη είναι ένα κρα­τού­µε­νο που δεν αλ­λά­ζει από την απο­δυ­νά­µω­ση που υπέ­στη. Το δεύ­τε­ρο κρα­τού­µε­νο αφορά το ζή­τη­µα του οπλι­σµού της. Η νέα κυ­βέρ­νη­ση δη­λώ­νει ότι επι­διώ­κει «το τέλος της επο­χής των πο­λι­το­φυ­λα­κών» και το «κρα­τι­κό µο­νο­πώ­λιο των όπλων». Όµως αυτή είναι µια εξέ­λι­ξη που µπο­ρεί να συ­µβεί είτε µε εθε­λο­ντι­κή από­φα­ση της Χε­ζµπο­λά, είτε µε εµφύ­λιο πό­λε­µο.

Στη διάρ­κεια αυτών των µηνών, υπήρ­ξαν πε­ρι­στα­τι­κά που ανέ­βα­ζαν την πο­λι­τι­κή έντα­ση, όπως η επί­θε­ση σε όχηµα του ΟΗΕ τις µέρες των δια­δη­λώ­σε­ων κατά της από­φα­σης για δια­κο­πή των πτή­σε­ων από το Ιράν και ο βαν­δα­λι­σµός µνη­µεί­ου του προ­έ­δρου Ζοζέφ Αούν. Η ηγε­σία της Χε­ζµπο­λά πήρε απο­στά­σεις και κα­τα­δί­κα­σε τα πε­ρι­στα­τι­κά. Είτε επρό­κει­το για «θε­ρµό­αι­µους» οπα­δούς της, είτε για «ύπο­πτα στοι­χεία», είναι προ­φα­νές ότι η ορ­γά­νω­ση θέλει -σή­µε­ρα- να απο­φύ­γει να συρ­θεί σε µια κλι­µά­κω­ση της εσω­τε­ρι­κής αντι­πα­ρά­θε­σης. Σύ­µφω­να µε αρ­κε­τούς ανα­λυ­τές, η νέα ηγε­σία θέλει να απο­φύ­γει µε­γά­λες πρω­το­βου­λί­ες ή µάχες όσο ανα­συ­ντάσ­σε­ται ορ­γα­νω­τι­κά και πο­λι­τι­κά, µε ανα­µο­νή µέχρι τις κοι­νο­βου­λευ­τι­κές εκλο­γές του 2026, όπου θα φα­νούν (ή/και θα διεκ­δι­κη­θεί να αλ­λά­ξουν) οι νέοι συ­σχε­τι­σµοί.

Η πα­ρα­µο­νή του Ισ­ραη­λι­νού Στρα­τού σε λι­βα­νέ­ζι­κο έδα­φος και τα πε­ριο­δι­κά χτυ­πή­µα­τα της αε­ρο­πο­ρί­ας και του πυ­ρο­βο­λι­κού του µέσα στο Λί­βα­νο απο­τε­λούν ένα κο­µβι­κό πα­ρά­γο­ντα των πο­λι­τι­κών εξε­λί­ξε­ων στη χώρα. Η ηγε­σία της Χε­ζµπο­λά επι­µέ­νει επί µήνες ότι δίνει την ευ­και­ρία στην εθνι­κή κυ­βέρ­νη­ση να αντι­µε­τω­πί­σει την Σιω­νι­στι­κή επι­θε­τι­κό­τη­τα µε πο­λι­τι­κά µέσα και στον εθνι­κό στρα­τό να εξα­σφα­λί­σει την συ­µµόρ­φω­ση του Ισ­ρα­ήλ στη συ­µφω­νία. Είτε το πε­ρι­µέ­νει όντως µε καλή πίστη, είτε πρό­κει­ται για τα­κτι­κή «απο­κά­λυ­ψης» της αδυ­να­µί­ας της νέας κυ­βέρ­νη­σης, το πρό­βλη­µα για τον Ζοζέφ Αούν πα­ρα­µέ­νει: Δεί­χνει αδύ­να­µος απέ­να­ντι στο Ισ­ρα­ήλ και η αδυ­να­µία/απρο­θυ­µία του λι­βα­νέ­ζι­κου στρα­τού να αντι­µε­τω­πί­σει την κα­το­χή εδα­φών του υπήρ­ξε δια­χρο­νι­κά η πο­λι­τι­κή νο­µι­µο­ποι­η­τι­κή βάση για τη δια­τή­ρη­ση της αυ­τό­νο­µης στρα­τιω­τι­κής δύ­να­µης της Χε­ζµπο­λά.

Σιω­νι­στι­κές προ­κλή­σεις

Με το χτύ­πη­µα στην Βη­ρυ­τό –ως «αντί­ποι­να» στην εκτό­ξευ­ση δύο  πο­λι­τι­κά «ορ­φα­νών» ρου­κε­τών προς το Ισ­ρα­ήλ– αυτό το ζή­τη­µα ανοί­γει µε νέα έντα­ση. Ο νέος γρα­µµα­τέ­ας της Χε­ζµπο­λά διευ­κρί­νι­σε ότι οι ρου­κέ­τες δεν ήταν της σι­ι­τι­κής ορ­γά­νω­σης και δή­λω­σε ότι αν το Ισ­ρα­ήλ δώσει συ­νέ­χεια σε αυτές τις επι­θέ­σεις και η κυ­βέρ­νη­ση δεν κα­τα­φέ­ρει να δώσει πο­λι­τι­κή λύση, «θα εξε­τά­σου­µε άλλες επι­λο­γές». Ο πρό­ε­δρος Αούν κα­ταγ­γέ­λει την Ισ­ραη­λι­νή επι­θε­τι­κό­τη­τα, απαι­τεί διε­θνή πίεση στο Σιω­νι­στι­κό κρά­τος, αλλά ταυ­τό­χρο­να η κυ­βέρ­νη­ση προ­χω­ρά σε συλ­λή­ψεις και έρευ­νες για να εντο­πί­σει την προ­έ­λευ­ση των ρου­κε­τών που εκτο­ξεύ­τη­καν προς το Ισ­ρα­ήλ.

Από τη σκο­πιά της ανά­γκης πο­λι­τι­κής εν­δυ­νά­µω­σης του Αούν και απο­δυ­νά­µω­σης της Χε­ζµπο­λά, στις τά­ξεις των ευ­ρω­α­τλα­ντι­κών θινκ-τανκ, κά­ποιοι πο­λι­τι­κοί αντί­πα­λοι της Αντί­στα­σης ισχυ­ρί­ζο­νται ότι το Ισ­ρα­ήλ θα βλά­ψει τα συ­µφέ­ρο­ντά του χτυ­πώ­ντας τη Βη­ρυ­τό. Αλλά αυτή η σχολή σκέ­ψης –που θέλει µια ιµπε­ρια­λι­στι­κή στα­θε­ρό­τη­τα, στη­ρι­γµέ­νη και σε «αρα­βι­κές συ­ναι­νέ­σεις»– δεί­χνει να πα­λιώ­νει  µε γρή­γο­ρους ρυ­θµούς στην εποχή Τρα­µπ-Νε­τα­νιά­χου και των φα­ντα­σιώ­σε­ων για επι­βο­λή του «Με­γά­λου Ισ­ρα­ήλ» µέσω της στρα­τιω­τι­κής συ­ντρι­βής κι υπο­τα­γής των γει­τό­νων του... 

Η επί­θε­ση στην Υε­µέ­νη

Ο Ντό­ναλντ Τραµπ δίνει γρή­γο­ρα δεί­γµα­τα γρα­φής του δό­γµα­τος «Ει­ρή­νη Μέσω της Ισχύ­ος». Μετά την απει­λή των Υε­µέ­νιων ανταρ­τών Χούθι να επα­να­φέ­ρουν τον ναυ­τι­κό απο­κλει­σµό στην Ερυ­θρά Θά­λασ­σα αν δεν λήξει ο απο­κλει­σµός της Γάζας, η αµε­ρι­κα­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση εξα­πέ­λυ­σε ένα µπα­ράζ κα­τα­στρο­φι­κών επι­θέ­σε­ων στη φτω­χό­τε­ρη χώρα του αρα­βι­κού κό­σµου.

Ο Τραµπ «κλη­ρο­νό­µη­σε» την πο­λι­τι­κή του Μπάι­ντεν, που είχε στεί­λει τον αµε­ρι­κα­νι­κό Στόλο να επι­χει­ρεί κατά της Υε­µέ­νης, αλλά την συ­νε­χί­ζει «χωρίς γά­ντια». Στη διάρ­κεια όλου του 2024, είχαν κα­τα­γρα­φεί 305 χτυ­πή­µα­τα (από ΗΠΑ και Βρε­τα­νία αθροι­στι­κά) και 106 νε­κροί. Μόνο στο διά­στη­µα 15-21 Μάρτη, κα­τα­γρά­φη­καν 56 πλή­γµα­τα και 57 νε­κροί.

Ο αµε­ρι­κα­νι­κός στρα­τός δεν διε­ξά­γει πλέον µια «τι­µω­ρη­τι­κή» εκ­στρα­τεία –που χτυ­πού­σε κυ­ρί­ως βά­σεις από τις οποί­ες εκτο­ξεύ­ο­νταν πύ­ραυ­λοι, κρα­τώ­ντας ανοι­χτές τις ει­ρη­νευ­τι­κές συ­νο­µι­λί­ες της Σα­ου­δι­κής Αρα­βί­ας και των Ηνω­µέ­νων Αρα­βι­κών Εµι­ρά­των µε τους Χούθι. Χτυπά τις πό­λεις, κα­τα­στρέ­φει υπο­δο­µές, στο­χεύ­ει πο­λι­τι­κά και στρα­τιω­τι­κά στε­λέ­χη της ισλα­µι­κής ορ­γά­νω­σης.

Η διαρ­ροή της σχε­τι­κής συ­ζή­τη­σης της αµε­ρι­κα­νι­κής κυ­βέρ­νη­σης απο­κά­λυ­ψε τη δυ­σφο­ρία του υπουρ­γού Άµυ­νας και άλλων για το «ξε­λά­σπω­µα των Ευ­ρω­παί­ων» (που θί­γο­νται πε­ρισ­σό­τε­ρο από το µπλό­κο στο Σουέζ). Γιατί ο «κό­φτε-το-λαι­µό-σας» Τραµπ κλι­µα­κώ­νει την επι­θε­τι­κό­τη­τά του; Ο στό­χος είναι η κά­λυ­ψη στο Ισ­ρα­ήλ (που δέ­χε­ται πε­ρι­στα­σια­κά πυ­ραύ­λους από την Υε­µέ­νη) και το βλέ­µµα στη στρα­τη­γι­κή «µά­ξι­µουµ πί­ε­σης» στο Ιράν.

Ο Τραµπ προει­δο­ποί­η­σε ότι «αν οι Χούθι απα­ντή­σουν, θα θε­ω­ρη­θεί υπεύ­θυ­νη η Τε­χε­ρά­νη». Ίσως ήλ­πι­ζε έτσι να µπει φρένο στις επι­θέ­σεις σε πλοία και στο Ισ­ρα­ήλ: Στο µυαλό αυτού του τύπου, οι «µι­κροί» Χούθι δεν µπο­ρεί παρά να δρουν κα­τό­πιν εντο­λών του ανώ­τε­ρου στην διε­θνή ιε­ραρ­χία Ιράν. Αλλά το σί­γου­ρο είναι ότι απο­κά­λυ­ψε πού στο­χεύ­ει ο πό­λε­µος στην Υε­µέ­νη. Εξα­πο­λύ­ο­ντας σα­ρω­τι­κές επι­θέ­σεις, επι­διώ­κει να απο­δυ­να­µώ­σει ένα ακόµα έρει­σµα του Ιράν στην πε­ριο­χή, για να µπο­ρέ­σει µια µελ­λο­ντι­κή «δια­πρα­γµά­τευ­ση» να γίνει µε την Τε­χε­ρά­νη ακόµα πιο απο­δυ­να­µω­µέ­νη. Ταυ­τό­χρο­να, κα­θι­στώ­ντας το Ιράν υπεύ­θυ­νο (οι Χούθι ήδη αγνό­η­σαν την απει­λή Τραµπ και απά­ντη­σαν..), κρα­δαί­νει την απει­λή να µην φτά­σουν ποτέ οι αµε­ρι­κα­νοϊ­ρα­νι­κές σχέ­σεις στο στά­διο της δια­πρα­γµά­τευ­σης…

Εν τω µε­τα­ξύ, η γκάφα του Πιτ Χέ­γκ­σεθ που οδή­γη­σε στη διαρ­ροή της εν­δο­κυ­βερ­νη­τι­κής συ­ζή­τη­σης, ασφα­λώς προ­σφέ­ρε­ται για χλεύη. Αλλά αυτό δια­φέ­ρει από τον θό­ρυ­βο που σή­κω­σαν στε­λέ­χη των Δη­µο­κρα­τι­κών και µε­ρί­δα του φι­λε­λεύ­θε­ρου Τύπου. Οι αντι­δρά­σεις όλων αυτών δεί­χνουν όλα όσα θέ­λε­τε να ξέ­ρε­τε για την Δη­µο­κρα­τι­κή αντι­πο­λί­τευ­ση: Δεν έχει πρό­βλη­µα µε την από­φα­ση για σα­ρω­τι­κούς κατά βού­λη­ση βο­µβαρ­δι­σµούς στην Υε­µέ­νη, αλλά µε τον «ερα­σι­τε­χνι­σµό» που οδή­γη­σε σε διαρ­ροή της συ­ζή­τη­σης επί της από­φα­σης…

Απει­λές κατά της Συ­ρί­ας

Η Συρία έζησε τη µε­γα­λύ­τε­ρη κρίση της µετά τον εµφύ­λιο. Ένα µπα­ράζ ένο­πλων επι­θέ­σε­ων από πυ­ρή­νες πα­λιών κα­θε­στω­τι­κών «υπεν­θύ­µι­σε» ότι αυτές οι δυ­νά­µεις πα­ρα­µέ­νουν ενερ­γές. Κατά την επι­χεί­ρη­ση κα­τα­στο­λής τους από τις κυ­βερ­νη­τι­κές δυ­νά­µεις, ισλα­µι­κές σου­νι­τι­κές πο­λι­το­φυ­λα­κές που έσπευ­σαν στα πα­ρά­λια να «συν­δρά­µουν», προ­χώ­ρη­σαν σε εκ­δι­κη­τι­κές µα­ζι­κές εκτε­λέ­σεις αµά­χων αλα­ου­ϊ­τών επι­βάλ­λο­ντας ένα κλίµα γε­νι­κευ­µέ­νης τρο­µο­κρα­τί­ας και «υπεν­θυ­µί­ζο­ντας» ότι το πο­λι­τι­κο­θρη­σκευ­τι­κό µίσος που ανα­πτύ­χθη­κε στον εµφύ­λιο πα­ρα­µέ­νει επί­σης ενερ­γό.

Τις ίδιες πε­ρί­που κρί­σι­µες µέρες, η νέα συ­ρια­κή ηγε­σία κα­τόρ­θω­σε –προς το παρόν…– να «εξου­δε­τε­ρώ­σει» δύο δια­φο­ρε­τι­κές απει­λές για την ενό­τη­τα της Συ­ρί­ας, που συν­δέ­ο­νται άµεσα µε τις Σιω­νι­στι­κές φι­λο­δο­ξί­ες.

Ο πρό­ε­δρος Αχµέντ Αλ Σάρα ανα­κοί­νω­σε συ­µφω­νί­ες µε τις SDF (Κούρ­δοι και σύ­µµα­χοί τους) και µε τις βα­σι­κό­τε­ρες ένο­πλες οµά­δες της επαρ­χί­ας Σου­έι­ντα (όπου είναι συ­γκε­ντρω­µέ­νοι οι Δρού­ζοι). Πρό­κει­ται για δυ­νά­µεις που απο­λά­µβα­ναν µια ντε­φά­κτο διευ­ρυ­µέ­νη αυ­το­νο­µία. Αλλά πρό­κει­ται επί­σης για τις δύο πλη­θυ­σµια­κές οµά­δες που η κυ­βέρ­νη­ση Νε­τα­νιά­χου δή­λω­νε έτοι­µη «να προ­στα­τεύ­σει ενά­ντια στους τζι­χα­ντι­στές της Χα­γιάτ Τα­χρίρ αλ Σαµ».

Είχε προη­γη­θεί η δη­µό­σια έκ­κλη­ση του Οτσα­λάν, που προει­δο­ποιού­σε τους Κούρ­δους συ­ντρό­φους του για τις «ξένες πα­ρε­µβά­σεις που απει­λούν να µε­τα­τρέ­ψουν σε γάγ­γραι­να» το κουρ­δι­κό ζή­τη­µα. Είχαν επί­σης προη­γη­θεί οι δια­δη­λώ­σεις των Δρού­ζων ενά­ντια στη Σιω­νι­στι­κή επι­θε­τι­κό­τη­τα και υπέρ της ενό­τη­τας της Συ­ρί­ας.

Αµέ­σως µετά τις συ­µφω­νί­ες, η Ισ­ραη­λι­νή αε­ρο­πο­ρία εξα­πέ­λυ­σε χτυ­πή­µα­τα στην Ντα­ράα και άλλες πε­ριο­χές της νό­τιας Συ­ρί­ας. Το ίδιο είχε πρά­ξει τη µέρα που διε­ξα­γό­ταν στη Δα­µα­σκό η «Συν­διά­σκε­ψη Εθνι­κού Δια­λό­γου» για την επό­µε­νη µέρα της χώρας. Είναι προ­φα­νές ότι σε κάθε µικρό βήµα που κάνει η Δα­µα­σκός προς την ανα­στύ­λω­ση του συ­ρια­κού κρά­τους, θα έχει από πάνω της τη Σιω­νι­στι­κή επι­θε­τι­κό­τη­τα.

Ο Νε­τα­νιά­χου έχει απαι­τή­σει την απο­στρα­τιω­τι­κο­ποί­η­ση της νό­τιας Συ­ρί­ας, δη­λώ­νο­ντας ρητά ότι δεν θα ανε­χτεί την πα­ρου­σία στρα­τευ­µά­των «που συν­δέ­ο­νται µε την Χα­γιάτ Τα­χρίρ αλ Σαµ ή τη νέα κυ­βέρ­νη­ση» νότια της Δα­µα­σκού! Αν στον Λί­βα­νο οι Σιω­νι­στές «κρύ­βο­νται» πίσω από το δια­χω­ρι­σµό της Χε­ζµπο­λά από την εθνι­κή κυ­βέρ­νη­ση του Λι­βά­νου (που «κα­λεί­ται να µα­ζέ­ψει τη Χε­ζµπο­λά»), στη Συρία δεν δι­στά­ζουν να απει­λούν ευ­θέ­ως την κυ­βέρ­νη­ση της χώρας να «µα­ζέ­ψει» τις… ένο­πλες δυ­νά­µεις της!

Η Δα­µα­σκός συ­νε­χί­ζει να µην απα­ντά (ένο­πλα) στις προ­κλή­σεις, ανα­δει­κνύ­ο­ντας την απρο­θυ­µία ή την αδυ­να­µία της να συ­γκρου­στεί µε το Ισ­ρα­ήλ, αλλά στις δια­δη­λώ­σεις που γί­νο­νται και στα κα­τε­χό­µε­να εδάφη και στο κέ­ντρο της Δα­µα­σκού, ο συ­ρια­κός λαός εκ­φρά­ζει τις δια­θέ­σεις του απέ­να­ντι στην Κα­το­χή. Παρά την προ­σπά­θεια του Αλ Σάρα να κα­θη­συ­χά­σει τους πά­ντες (και κυ­ρί­ως τη Δύση) για να εξα­σφα­λί­σει άρση των κυ­ρώ­σε­ων και έντα­ξη της Συ­ρί­ας στο διε­θνές σύ­στη­µα, η πίεση στο νέο κα­θε­στώς δεν θα λήξει εύ­κο­λα. Το ισ­ραη­λι­νό λόµπι πιέ­ζει την κυ­βέρ­νη­ση Τραµπ να δια­τη­ρή­σει τις κυ­ρώ­σεις στη θέση τους, να µην απο­χω­ρή­σει από τη βο­ρειο­α­να­το­λι­κή Συρία, αλλά και να δει µε θε­τι­κό µάτι την πα­ρα­µο­νή των… ρω­σι­κών (!) βά­σε­ων. Θα φανεί αν η Ουά­σινγ­κτον θα επι­χει­ρή­σει να βρει γλώσ­σα συ­νεν­νό­η­σης µε τη νέα κυ­βέρ­νη­ση για να την προ­σε­ται­ρι­στεί ή αν θα επι­κρα­τή­σει -και στο συ­ρια­κό µέ­τω­πο- η σύ­µπλευ­ση µε τα πιο έξαλ­λα όνει­ρα του Νε­τα­νιά­χου. Όνει­ρα που απει­λούν µε την πι­θα­νό­τη­τα µιας µε­γά­λης πο­λε­µι­κής ανα­µέ­τρη­σης. Γιατί το Τελ Αβίβ ασφα­λώς δεν θέλει να δει το συ­ρια­κό κρά­τος να ξα­να­στέ­κε­ται στα πόδια του (και µε ανοι­χτή την κα­τεύ­θυν­ση που θα πάρει χωρίς τον Άσαντ, «τον διά­βο­λο που ήξερε»). Αλλά στο­χο­ποιώ­ντας τη Δα­µα­σκό, το Ισ­ρα­ήλ προει­δο­ποιεί και ενά­ντια στον προ­νο­µια­κό σύ­µµα­χο της κυ­βέρ­νη­σης Αλ Σάρα, την Τουρ­κία…

*Ανα­δη­μο­σί­ευ­ση από την Ερ­γα­τι­κή Αρι­στε­ρά