Κ. Μητσοτάκης όπως Ελ. Βενιζέλος: Η μακρά παράδοση ελληνικών “δώρων” στο Γάλλο προστάτη!

Όμως, ας μην ρί­χνου­με όλο το φταί­ξι­μο στον Μη­τσο­τά­κη. Εξάλ­λου, ούτε καν πρω­το­τυ­πεί. Απλώς συ­νε­χί­ζει μια μακρά πα­ρά­δο­ση: Όπως αυτός έκανε “δώρο” στον Μα­κρόν την απο­στο­λή δικών του στρα­τιω­τι­κών στο Μαλί, έτσι και ο μα­κρι­νός προ­κά­το­χος του Ελευ­θέ­ριος Βε­νι­ζέ­λος είχε κάνει επί­σης “δώρο” στον προ­κά­το­χο τού Μα­κρόν, στον Ζορζ Κλε­μαν­σό, την συμ­με­το­χή ισχυ­ρών δυ­νά­με­ων του ελ­λη­νι­κού στρα­τού και ναυ­τι­κού στο γαλ­λι­κό εκ­στρα­τευ­τι­κό σώμα που απο­πει­ρά­θη­κε το 1919, μαζί με τους ομοί­ους του από μια ντου­ζί­να (14 για την ακρί­βεια) άλλες ιμπε­ρια­λι­στι­κές χώρες, να συ­ντρί­ψει τη νεαρή Ρώ­σι­κη Επα­νά­στα­ση. Και όπως ο Μη­τσο­τά­κης ευ­ελ­πι­στεί τώρα να “αντα­μει­φθεί” η χει­ρο­νο­μία του με την υπο­στή­ρι­ξη του Μα­κρόν στην εξω­τε­ρι­κή του πο­λι­τι­κή, έτσι και ο Βε­νι­ζέ­λος πε­ρί­με­νε τότε να αντα­μει­φθεί με τη στή­ρι­ξη που θα προ­σέ­φε­ρε ο Κλε­μαν­σό στα τότε με­γα­λοϊ­δε­ά­τι­κα σχέ­δια του.

Γνω­ρί­ζου­με σε ποια με­γά­λη κα­τα­στρο­φή κα­τά­λη­ξε τρία χρό­νια αρ­γό­τε­ρα, το 1922, η γαλ­λι­κή υπο­στή­ρι­ξη στο με­γα­λοϊ­δε­α­τι­σμό της ελ­λη­νι­κής άρ­χου­σας τάξης. Γνω­ρί­ζου­με όμως ελά­χι­στα ή κα­θό­λου για το φιά­σκο και τη μικρή κα­τα­στρο­φή στην οποία οδή­γη­σε η “ελ­λη­νι­κή” συμ­βο­λή στην από­πει­ρα να συ­ντρι­βεί η Οκτω­βρια­νή Επα­νά­στα­ση. Και σί­γου­ρα, δεν γνω­ρί­ζου­με απο­λύ­τως τί­πο­τα για την κα­τά­στα­ση που επι­κρα­τεί στο Μαλί και τη συμ­φο­ρά που θα μπο­ρού­σε να προ­κα­λέ­σει στη χώρα μας η στρα­τιω­τι­κή της βο­ή­θεια στον Μα­κρόν και στα νεο-αποι­κιο­κρα­τι­κά του σχέ­δια.

Συ­γκε­κρι­μέ­να, ο Μη­τσο­τά­κης απο­φά­σι­σε να κάνει το “δώρο” του στον Μα­κρόν την ώρα που ακόμα και υπουρ­γοί του τε­λευ­ταί­ου αρ­χί­ζουν να κά­νουν λόγο για από­συρ­ση των γαλ­λι­κών στρα­τευ­μά­των από το Μαλί και με­τε­γκα­τά­στα­σης τους στο Νί­γη­ρα. Γιατί; Μα, επει­δή είναι πια πε­ρί­που κα­θη­με­ρι­νές οι δια­δη­λώ­σεις στην πρω­τεύ­ου­σα Μπα­μα­κό όχι μόνο ενά­ντια στη γαλ­λι­κή πα­ρου­σία αλλά και υπέρ της πλή­ρους δια­κο­πής των σχέ­σε­ων του Μαλί με τη Γαλ­λία! Και αυτό ενώ η (νιο­στή) στρα­τιω­τι­κή χού­ντα που κυ­βερ­νά­ει το Μαλί έχει ήδη έλθει σε δι­πλω­μα­τι­κή -και όχι μόνο- ρήξη με το Πα­ρί­σι, και όλη η πε­ριο­χή (Μαλί, Σε­νε­γά­λη, Μπουρ­κί­να Φάσο) βρά­ζει και συ­γκλο­νί­ζε­ται, όσο ποτέ άλ­λο­τε, από με­γά­λες λαϊ­κές κι­νη­το­ποι­ή­σεις ενά­ντια στη γαλ­λι­κή νεο-αποι­κιο­κρα­τία που ου­σια­στι­κά κυ­βερ­νά­ει -και κα­τα­λη­στεύ­ει- την υπο­σα­χά­ρια δυ­τι­κή Αφρι­κή εδώ και 150 χρό­νια.

Φυ­σι­κά, δί­καια έκρα­ξε η αντι­πο­λί­τευ­ση τον Μη­τσο­τά­κη για το “δώρο” του στον Μα­κρόν, που φυ­σι­κά γί­νε­ται με ξένα κόλ­λυ­βα. Όπως επί­σης δί­καια θυ­μού­νται οι αρι­στε­ροί το πε­ρί­φη­μο “Στρα­τη­γέ, ιδού ο στρα­τός σας” που ανα­φώ­νη­σε ο “φι­λό­σο­φος” και “ευ­πα­τρί­δης” Πα­να­γιώ­της Κα­νελ­λό­που­λος στον Αμε­ρι­κα­νό στρα­τη­γό Βαν Φλίτ, όταν ανα­φέ­ρο­νται στο ρα­για­δι­σμό της ελ­λη­νι­κής δε­ξιάς. Όμως, γιατί αδι­κού­με και ξε­χνά­με μό­νι­μα τον πρώτο δι­δά­ξα­ντα, τον “εθνάρ­χη” Ελευ­θέ­ριο Βε­νι­ζέ­λο; Αυτός ήταν εξάλ­λου εκεί­νος που τη­λε­γρα­φού­σε στον πρε­σβευ­τή του στο Πα­ρί­σι, να με­τα­φέ­ρει τις εξής “ιστο­ρι­κές” φρά­σεις του στην τότε (1919) πο­λι­τι­κή ηγε­σία της Γαλ­λί­ας: «Πα­ρα­κα­λώ δη­λώ­σα­τε στον πρω­θυ­πουρ­γό και υπουρ­γό Εξω­τε­ρι­κών ότι ο ελ­λη­νι­κός στρα­τός είναι στη διά­θε­σή τους και δύ­να­ται να χρη­σι­μο­ποι­η­θεί δια κοινό αγώνα πα­ντα­χού, όπου η απο­στο­λή του κρί­νε­ται ανα­γκαία»!

Καμιά έκ­πλη­ξη που ο Κλε­μαν­σό απο­δέ­χτη­κε την γεν­ναιό­δω­ρη βε­νι­ζέ­λεια προ­σφο­ρά. Η συ­νέ­χεια ήταν όμως απο­γοη­τευ­τι­κή. Δεν ήταν μόνο που οι “Μπολ­σε­βί­κοι” πήραν φα­λάγ­γι τους ξέ­νους επι­δρο­μείς. Ούτε ότι ο λαός της Σε­βα­στού­πο­λης, της Χερ­σό­νας, της Οδησ­σού και των άλλων πό­λε­ων που το δί­δυ­μο Βε­νι­ζέ­λος-Κλε­μαν­σό δια­λα­λού­σε πως ήθελε να απε­λευ­θε­ρώ­σει από αυ­τούς που οι πε­ρισ­σό­τε­ροι Έλ­λη­νες στρα­τη­γοί απο­κα­λού­σαν … “μπολ­σε­βί­κους πι­θή­κους”, έδει­χνε να αντι­πα­θεί σφό­δρα τους “απε­λευ­θε­ρω­τές” του και να λα­τρεύ­ει τους “κα­τα­πιε­στές” του. Ήταν και ότι οι Γάλ­λοι ναύ­τες σή­κω­σαν -κυ­ριο­λε­κτι­κά- πα­ντιέ­ρα, και μά­λι­στα κα­τα­κόκ­κι­νη, στα θω­ρη­κτά τους, γρά­φο­ντας μια από τις πιο έν­δο­ξες σε­λί­δες όχι μόνο του γαλ­λι­κού, αλλά και του πα­γκό­σμιου επα­να­στα­τι­κού κι­νή­μα­τος!

Αυτή η τε­λευ­ταία εξέ­λι­ξη φαί­νε­ται πως όχι μόνο προ­βλη­μά­τι­σε τότε αλλά και εξα­κο­λου­θεί να προ­βλη­μα­τί­ζει τους ελ­λη­να­ρά­δες που κυ­βερ­νούν μέχρι σή­με­ρα αυτή τη χώρα. Το σωστό θα ήταν μά­λι­στα να πούμε πως απο­τε­λεί για αυ­τούς άλυτο μυ­στή­ριο. Τρανή από­δει­ξη το σχε­τι­κό πολύ λε­πτο­με­ρές λήμμα (“Εκ­στρα­τεία της Κρι­μαί­ας”) της Wikipedia, όπου δια­βά­ζου­με τις εξής με­γα­λο­φυ­είς δια­πι­στώ­σεις: “Ιδιαί­τε­ρα χα­ρα­κτη­ρι­στι­κός υπήρ­ξε ο κίν­δυ­νος που διέ­τρε­ξε το ελ­λη­νι­κό εκ­στρα­τευ­τι­κό σώμα και τα ελ­λη­νι­κά πο­λε­μι­κά πλοία που συμ­με­τεί­χαν σε αυτή από την φαυ­λό­τη­τα των Γάλ­λων, εξαι­τί­ας της οποί­ας λίγο έλει­ψε η «συμ­μα­χι­κή» εκ­στρα­τεία να εξε­λι­χθεί σε ανα­με­τα­ξύ σύρ­ρα­ξη - ναυ­μα­χία, γε­γο­νός που απο­σο­βή­θη­κε την τε­λευ­ταία στιγ­μή με την πα­ρου­σία αγ­γλι­κών θω­ρη­κτών που προ­σκλή­θη­καν επί τού­του”.

Όμως, τι ση­μαί­νει η πα­ρα­πά­νω ανα­φο­ρά του συγ­γρα­φέα στη μυ­στη­ριώ­δη...“φαυ­λό­τη­τα των Γάλ­λων”; Λο­γι­κά, δεν μπο­ρεί να ση­μαί­νει παρά ότι οι Γάλ­λοι ναύ­αρ­χοι, κα­τ’ε­ντο­λή προ­φα­νώς του Κλε­μαν­σό, συ­να­ντή­θη­καν κρυφά με τους ναύ­τες τους, και από κοι­νού απο­φά­σι­σαν να σκη­νο­θε­τή­σουν την φι­λο-μπολ­σε­βί­κι­κη ανταρ­σία των τε­λευ­ταί­ων, απο­κλει­στι­κά και μόνο για...να την σπά­σουν στους Έλ­λη­νες! Δη­λα­δή, όλη η γαλ­λι­κή “φαυ­λό­τη­τα” στην... αν­θελ­λη­νι­κή της απο­θέ­ω­ση! Ή με άλλα λόγια, η απύθ­με­νη βλα­κεία του ελ­λη­νι­κού επαρ­χιώ­τι­κου σω­βι­νι­σμού σε όλη τη με­γα­λο­πρέ­πειά του…

Αυτό που πραγ­μα­τι­κά συ­νέ­βη δεν ήταν όμως για γέλια. Ήταν τρα­γι­κό και συ­νά­μα εγκλη­μα­τι­κό. Οι Γάλ­λοι ναύ­τες κα­τέ­βη­καν από τα θω­ρη­κτά τους τρα­γου­δώ­ντας τη Διε­θνή, και μαζί με το λαό της Σε­βα­στού­πο­λης (το ίδιο έγινε και σε άλλες πό­λεις), άρ­χι­σαν να δια­δη­λώ­νουν με τις κόκ­κι­νες ση­μαί­ες τους.(2) Ο πα­νι­κός στα γε­νι­κά επι­τε­λεία των “συμ­μα­χι­κών δυ­νά­με­ων” ήταν απε­ρί­γρα­πτος, καθώς μά­λι­στα γι­νό­ταν γνω­στή η πρό­θε­ση κά­ποιων “στα­σια­στών” να πα­ρα­δώ­σουν τα πο­λε­μι­κά πλοία τους...στους Μπολ­σε­βί­κους.

Για το Βρε­ταν­νι­κό αρ­χη­γείο, δεν υπήρ­χε παρά μια “λύση”: Να ανα­λά­βουν δράση οι μόνες συμ­μα­χι­κές δυ­νά­μεις που δεν είχαν μο­λυν­θεί από το μι­κρό­βιο της επα­νά­στα­σης. Δη­λα­δή, οι ελ­λη­νι­κές. Όπερ και εγέ­νε­το. Οι Έλ­λη­νες στρα­τιώ­τες θέ­ρι­σαν τη δια­δή­λω­ση Ρώσων πο­λι­τών και Γάλ­λων ναυ­τών, στη Σε­βα­στού­πο­λη, ρί­χνο­ντας στο ψαχνό και σκο­τώ­νο­ντας του­λά­χι­στον 12 και τραυ­μα­τί­ζο­ντας πάνω από 50 δια­δη­λω­τές.(3)

Τη συ­νέ­χεια την δια­βά­ζου­με στο ίδιο λήμμα της Wikipedia, από τον ίδιο συγ­γρα­φέα:

“Ο τραυ­μα­τι­σμός όμως των Γάλ­λων ναυ­τών εξα­γρί­ω­σε τα πλη­ρώ­μα­τα των γαλ­λι­κών θω­ρη­κτών, που απει­λού­σαν πλέον ανοι­χτά το βομ­βαρ­δι­σμό των ελ­λη­νι­κών πλοί­ων και των ελ­λη­νι­κών θέ­σε­ων στην ξηρά.

“Στις κρί­σι­μες εκεί­νες ώρες ο Άγ­γλος συ­νταγ­μα­τάρ­χης Σμάιτ που είχε κα­τα­πλεύ­σει την προη­γου­μέ­νη με τρία αγ­γλι­κά αντι­τορ­πι­λι­κά διέ­τα­ξε τα πλοία του να πα­ρεμ­βλη­θούν ανά­με­σα στα ελ­λη­νι­κά και τα γαλ­λι­κά και τη­λε­γρά­φη­σε στη Κων­στα­ντι­νού­πο­λη για επεί­γου­σα απο­στο­λή θω­ρη­κτών. Πράγ­μα­τι την επο­μέ­νη το από­γευ­μα κα­τέ­φθα­σαν τέσ­σε­ρα αγ­γλι­κά θω­ρη­κτά «ντρέ­ντ­νωτ», υπό τον ναύ­αρ­χο Σ. Κάλ­θορπ, ο οποί­ος μετά την απο­βί­βα­σή του στη ξηρά έσπευ­σε να συγ­χα­ρεί το ελ­λη­νι­κό στρά­τευ­μα τη­λε­γρα­φώ­ντας στην ελ­λη­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση: «Οι Έλ­λη­νες στρα­τιώ­ται και ναύ­ται δύ­να­νται να είναι σή­με­ρον υπε­ρή­φα­νοι ότι είναι Έλ­λη­νες».

Μια βδο­μά­δα αρ­γό­τε­ρα, οι σύμ­μα­χοι των τσα­ρι­κών υπο­λειμ­μά­των και επί­δο­ξοι “απε­λευ­θε­ρω­τές” της Ρω­σί­ας από το μπολ­σε­βί­κι­κο ζυγό, τα μά­ζευαν εσπευ­σμέ­να και τερ­μά­τι­ζαν την εκ­στρα­τεία τους άδοξα και με την ουρά κάτω από τα σκέ­λια…

Ση­μειώ­σεις

1.https://​www.​capital.​gr/​forbes/​3613566/​tha-​upostirixei-​stratiotika-​i-​ellada-​ta-​inomena-​arabika-​emirata-​kata-​ton-​antarton-​xouthi

2. Την εξέ­γερ­ση των πλη­ρω­μά­των του γαλ­λι­κού στό­λου στη Μαύρη Θά­λασ­σα δι­η­γεί­ται ο πρω­τα­γω­νι­στής της Αντρέ Μαρτί, στο πε­ρί­φη­μο βι­βλίο του “Το έπος της Μαύ­ρης Θά­λασ­σας” (εκ­δό­σεις Σύγ­χρο­νη Εποχή).

Αξί­ζει να ανα­φέ­ρου­με ότι αμέ­σως μετά την ανταρ­σία στη Μαύρη Θά­λασ­σα, υπήρ­ξε το 1919, η εντε­λώς άγνω­στη στη χώρα μας, δεύ­τε­ρη εξέ­γερ­ση στο γαλ­λι­κό στόλο, εκεί­νη που ση­μειώ­θη­κε στον Κο­ριν­θια­κό κόλπο, στο λι­μά­νι της Ιτέας, και απέ­τρε­ψε την προ­γραμ­μα­τι­σμέ­νη δεύ­τε­ρη γαλ­λι­κή στρα­τιω­τι­κή επί­θε­ση ενά­ντια στη ρώ­σι­κη επα­νά­στα­ση. Πρω­τα­γω­νι­στής της ήταν ο νε­α­ρός ερ­γά­της και υπο­ναύ­κλη­ρος στο θω­ρη­κτό Guichen Σάρλ Τι­γιόν (Charles Tillon, 1897-1993), βα­ρυ­ποι­νί­της για την ανταρ­σία στα κά­τερ­γα στο Μα­ρό­κο, και με­τέ­πει­τα επα­να­στά­της συν­δι­κα­λι­στής, ηγε­τι­κό στέ­λε­χος του γαλ­λι­κού ΚΚ, βου­λευ­τής, φυ­λα­κι­σμέ­νος του Φράν­κο στην Ισπα­νία, ορ­γα­νω­τής και αρ­χη­γός της ένο­πλης κομ­μου­νι­στι­κής αντί­στα­σης στην κα­το­χή, υπουρ­γός στη με­τα­πο­λε­μι­κή κυ­βέρ­νη­ση εθνι­κής ενό­τη­τας, δια­γραμ­μέ­νος από το στα­λι­νι­κό ΚΚ (μαζί με τον Αντρέ Μαρτί) το 1952, και μα­χη­τι­κός αντι­στα­λι­νι­κός κομ­μου­νι­στής μέχρι το θά­να­τό του. Το 1979, 60 χρό­νια μετά την ανταρ­σία της οποί­ας ηγή­θη­κε, επέ­στρε­ψε στα 82 χρό­νια του στην Ιτέα και αμέ­σως μετά έδωσε μια συ­γκλο­νι­στι­κή συ­νέ­ντευ­ξη στη Le Monde, που είναι απο­λο­γι­σμός μιας πο­λυ­τά­ρα­χης ζωής και συ­νά­μα δή­λω­ση αγά­πης και θαυ­μα­σμού στην αιώ­νια Ελ­λά­δα. Ποιος Έλ­λη­νας ιστο­ρι­κός θα γρά­ψει -επι­τέ­λους- την ιστο­ρία αυτής της ανταρ­σί­ας, που έγινε στη χώρα μας, και είδε την κόκ­κι­νη ση­μαία να υψώ­νε­ται στις 26 Ιου­νί­ου του 1919 στα κα­τάρ­τια του θω­ρη­κτού Guichen λίγο έξω από το λι­μά­νι της Ιτέας...

3. Σύμ­φω­να με την σπά­νια μπρο­σού­ρα του 1922 “Les révoltes de la Mer Noire” της Νε­ο­λαί­ας του ΚΚ Γαλ­λί­ας, που μπο­ρέ­σα­με να συμ­βου­λευ­τού­με, 15 από τους νε­κρούς ήταν Γάλ­λοι ναύ­τες. Δι­δα­κτι­κή λε­πτο­μέ­ρεια: Αυτό το “αν­δρα­γά­θη­μα” του ελ­λη­νι­κού στρα­τού στην Κρι­μαία, τι­μά­ται πάντα δε­ό­ντως στο Μνη­μείο του Άγνω­στου Στρα­τιώ­τη, η δη­μιουρ­γία του οποί­ου οφεί­λε­ται σε από­φα­ση που πήρε η... δι­κτα­το­ρία του Πά­γκα­λου το 1926.