Αν και όλα δείχνουν ότι η αποστολή Ελλήνων αλεξιπτωτιστών στο Μαλί θα μείνει μάλλον στα χαρτιά, καθότι ακόμα και οι Γάλλοι (νεο)αποικιοκράτες δεν νοιώθουν πια καθόλου καλά σε αυτή την πρώην αποικία τους, απομένει βέβαια η πρόθεση του Μητσοτάκη να εμπλέκει τη χώρα μας σε μακρινές στρατιωτικές περιπέτειες για τα ωραία μάτια των δυτικών προστατών του. Εξάλλου, πολύ πρόσφατες είναι οι έγκυρες πληροφορίες περί επικείμενης αποστολής μονάδας του ελληνικού στρατού στην ακόμα πιο μακρινή Υεμένη(1) για να συνδράμουν τον διαβόητο ισχυρό άνδρα της Σαουδικής Αραβίας, εκείνο τον αποτρόπαιο χασάπη που μακέλεψε (!) ζωντανό (!) τον αντιφρονούντα δημοσιογράφο μέσα στο προξενείο του στη Κωνσταντινούπολη…
Όμως, ας μην ρίχνουμε όλο το φταίξιμο στον Μητσοτάκη. Εξάλλου, ούτε καν πρωτοτυπεί. Απλώς συνεχίζει μια μακρά παράδοση: Όπως αυτός έκανε “δώρο” στον Μακρόν την αποστολή δικών του στρατιωτικών στο Μαλί, έτσι και ο μακρινός προκάτοχος του Ελευθέριος Βενιζέλος είχε κάνει επίσης “δώρο” στον προκάτοχο τού Μακρόν, στον Ζορζ Κλεμανσό, την συμμετοχή ισχυρών δυνάμεων του ελληνικού στρατού και ναυτικού στο γαλλικό εκστρατευτικό σώμα που αποπειράθηκε το 1919, μαζί με τους ομοίους του από μια ντουζίνα (14 για την ακρίβεια) άλλες ιμπεριαλιστικές χώρες, να συντρίψει τη νεαρή Ρώσικη Επανάσταση. Και όπως ο Μητσοτάκης ευελπιστεί τώρα να “ανταμειφθεί” η χειρονομία του με την υποστήριξη του Μακρόν στην εξωτερική του πολιτική, έτσι και ο Βενιζέλος περίμενε τότε να ανταμειφθεί με τη στήριξη που θα προσέφερε ο Κλεμανσό στα τότε μεγαλοϊδεάτικα σχέδια του.
Γνωρίζουμε σε ποια μεγάλη καταστροφή κατάληξε τρία χρόνια αργότερα, το 1922, η γαλλική υποστήριξη στο μεγαλοϊδεατισμό της ελληνικής άρχουσας τάξης. Γνωρίζουμε όμως ελάχιστα ή καθόλου για το φιάσκο και τη μικρή καταστροφή στην οποία οδήγησε η “ελληνική” συμβολή στην απόπειρα να συντριβεί η Οκτωβριανή Επανάσταση. Και σίγουρα, δεν γνωρίζουμε απολύτως τίποτα για την κατάσταση που επικρατεί στο Μαλί και τη συμφορά που θα μπορούσε να προκαλέσει στη χώρα μας η στρατιωτική της βοήθεια στον Μακρόν και στα νεο-αποικιοκρατικά του σχέδια.
Συγκεκριμένα, ο Μητσοτάκης αποφάσισε να κάνει το “δώρο” του στον Μακρόν την ώρα που ακόμα και υπουργοί του τελευταίου αρχίζουν να κάνουν λόγο για απόσυρση των γαλλικών στρατευμάτων από το Μαλί και μετεγκατάστασης τους στο Νίγηρα. Γιατί; Μα, επειδή είναι πια περίπου καθημερινές οι διαδηλώσεις στην πρωτεύουσα Μπαμακό όχι μόνο ενάντια στη γαλλική παρουσία αλλά και υπέρ της πλήρους διακοπής των σχέσεων του Μαλί με τη Γαλλία! Και αυτό ενώ η (νιοστή) στρατιωτική χούντα που κυβερνάει το Μαλί έχει ήδη έλθει σε διπλωματική -και όχι μόνο- ρήξη με το Παρίσι, και όλη η περιοχή (Μαλί, Σενεγάλη, Μπουρκίνα Φάσο) βράζει και συγκλονίζεται, όσο ποτέ άλλοτε, από μεγάλες λαϊκές κινητοποιήσεις ενάντια στη γαλλική νεο-αποικιοκρατία που ουσιαστικά κυβερνάει -και καταληστεύει- την υποσαχάρια δυτική Αφρική εδώ και 150 χρόνια.
Φυσικά, δίκαια έκραξε η αντιπολίτευση τον Μητσοτάκη για το “δώρο” του στον Μακρόν, που φυσικά γίνεται με ξένα κόλλυβα. Όπως επίσης δίκαια θυμούνται οι αριστεροί το περίφημο “Στρατηγέ, ιδού ο στρατός σας” που αναφώνησε ο “φιλόσοφος” και “ευπατρίδης” Παναγιώτης Κανελλόπουλος στον Αμερικανό στρατηγό Βαν Φλίτ, όταν αναφέρονται στο ραγιαδισμό της ελληνικής δεξιάς. Όμως, γιατί αδικούμε και ξεχνάμε μόνιμα τον πρώτο διδάξαντα, τον “εθνάρχη” Ελευθέριο Βενιζέλο; Αυτός ήταν εξάλλου εκείνος που τηλεγραφούσε στον πρεσβευτή του στο Παρίσι, να μεταφέρει τις εξής “ιστορικές” φράσεις του στην τότε (1919) πολιτική ηγεσία της Γαλλίας: «Παρακαλώ δηλώσατε στον πρωθυπουργό και υπουργό Εξωτερικών ότι ο ελληνικός στρατός είναι στη διάθεσή τους και δύναται να χρησιμοποιηθεί δια κοινό αγώνα πανταχού, όπου η αποστολή του κρίνεται αναγκαία»!
Καμιά έκπληξη που ο Κλεμανσό αποδέχτηκε την γενναιόδωρη βενιζέλεια προσφορά. Η συνέχεια ήταν όμως απογοητευτική. Δεν ήταν μόνο που οι “Μπολσεβίκοι” πήραν φαλάγγι τους ξένους επιδρομείς. Ούτε ότι ο λαός της Σεβαστούπολης, της Χερσόνας, της Οδησσού και των άλλων πόλεων που το δίδυμο Βενιζέλος-Κλεμανσό διαλαλούσε πως ήθελε να απελευθερώσει από αυτούς που οι περισσότεροι Έλληνες στρατηγοί αποκαλούσαν … “μπολσεβίκους πιθήκους”, έδειχνε να αντιπαθεί σφόδρα τους “απελευθερωτές” του και να λατρεύει τους “καταπιεστές” του. Ήταν και ότι οι Γάλλοι ναύτες σήκωσαν -κυριολεκτικά- παντιέρα, και μάλιστα κατακόκκινη, στα θωρηκτά τους, γράφοντας μια από τις πιο ένδοξες σελίδες όχι μόνο του γαλλικού, αλλά και του παγκόσμιου επαναστατικού κινήματος!
Αυτή η τελευταία εξέλιξη φαίνεται πως όχι μόνο προβλημάτισε τότε αλλά και εξακολουθεί να προβληματίζει τους ελληναράδες που κυβερνούν μέχρι σήμερα αυτή τη χώρα. Το σωστό θα ήταν μάλιστα να πούμε πως αποτελεί για αυτούς άλυτο μυστήριο. Τρανή απόδειξη το σχετικό πολύ λεπτομερές λήμμα (“Εκστρατεία της Κριμαίας”) της Wikipedia, όπου διαβάζουμε τις εξής μεγαλοφυείς διαπιστώσεις: “Ιδιαίτερα χαρακτηριστικός υπήρξε ο κίνδυνος που διέτρεξε το ελληνικό εκστρατευτικό σώμα και τα ελληνικά πολεμικά πλοία που συμμετείχαν σε αυτή από την φαυλότητα των Γάλλων, εξαιτίας της οποίας λίγο έλειψε η «συμμαχική» εκστρατεία να εξελιχθεί σε αναμεταξύ σύρραξη - ναυμαχία, γεγονός που αποσοβήθηκε την τελευταία στιγμή με την παρουσία αγγλικών θωρηκτών που προσκλήθηκαν επί τούτου”.
Όμως, τι σημαίνει η παραπάνω αναφορά του συγγραφέα στη μυστηριώδη...“φαυλότητα των Γάλλων”; Λογικά, δεν μπορεί να σημαίνει παρά ότι οι Γάλλοι ναύαρχοι, κατ’εντολή προφανώς του Κλεμανσό, συναντήθηκαν κρυφά με τους ναύτες τους, και από κοινού αποφάσισαν να σκηνοθετήσουν την φιλο-μπολσεβίκικη ανταρσία των τελευταίων, αποκλειστικά και μόνο για...να την σπάσουν στους Έλληνες! Δηλαδή, όλη η γαλλική “φαυλότητα” στην... ανθελληνική της αποθέωση! Ή με άλλα λόγια, η απύθμενη βλακεία του ελληνικού επαρχιώτικου σωβινισμού σε όλη τη μεγαλοπρέπειά του…
Αυτό που πραγματικά συνέβη δεν ήταν όμως για γέλια. Ήταν τραγικό και συνάμα εγκληματικό. Οι Γάλλοι ναύτες κατέβηκαν από τα θωρηκτά τους τραγουδώντας τη Διεθνή, και μαζί με το λαό της Σεβαστούπολης (το ίδιο έγινε και σε άλλες πόλεις), άρχισαν να διαδηλώνουν με τις κόκκινες σημαίες τους.(2) Ο πανικός στα γενικά επιτελεία των “συμμαχικών δυνάμεων” ήταν απερίγραπτος, καθώς μάλιστα γινόταν γνωστή η πρόθεση κάποιων “στασιαστών” να παραδώσουν τα πολεμικά πλοία τους...στους Μπολσεβίκους.
Για το Βρεταννικό αρχηγείο, δεν υπήρχε παρά μια “λύση”: Να αναλάβουν δράση οι μόνες συμμαχικές δυνάμεις που δεν είχαν μολυνθεί από το μικρόβιο της επανάστασης. Δηλαδή, οι ελληνικές. Όπερ και εγένετο. Οι Έλληνες στρατιώτες θέρισαν τη διαδήλωση Ρώσων πολιτών και Γάλλων ναυτών, στη Σεβαστούπολη, ρίχνοντας στο ψαχνό και σκοτώνοντας τουλάχιστον 12 και τραυματίζοντας πάνω από 50 διαδηλωτές.(3)
Τη συνέχεια την διαβάζουμε στο ίδιο λήμμα της Wikipedia, από τον ίδιο συγγραφέα:
“Ο τραυματισμός όμως των Γάλλων ναυτών εξαγρίωσε τα πληρώματα των γαλλικών θωρηκτών, που απειλούσαν πλέον ανοιχτά το βομβαρδισμό των ελληνικών πλοίων και των ελληνικών θέσεων στην ξηρά.
“Στις κρίσιμες εκείνες ώρες ο Άγγλος συνταγματάρχης Σμάιτ που είχε καταπλεύσει την προηγουμένη με τρία αγγλικά αντιτορπιλικά διέταξε τα πλοία του να παρεμβληθούν ανάμεσα στα ελληνικά και τα γαλλικά και τηλεγράφησε στη Κωνσταντινούπολη για επείγουσα αποστολή θωρηκτών. Πράγματι την επομένη το απόγευμα κατέφθασαν τέσσερα αγγλικά θωρηκτά «ντρέντνωτ», υπό τον ναύαρχο Σ. Κάλθορπ, ο οποίος μετά την αποβίβασή του στη ξηρά έσπευσε να συγχαρεί το ελληνικό στράτευμα τηλεγραφώντας στην ελληνική κυβέρνηση: «Οι Έλληνες στρατιώται και ναύται δύνανται να είναι σήμερον υπερήφανοι ότι είναι Έλληνες».
Μια βδομάδα αργότερα, οι σύμμαχοι των τσαρικών υπολειμμάτων και επίδοξοι “απελευθερωτές” της Ρωσίας από το μπολσεβίκικο ζυγό, τα μάζευαν εσπευσμένα και τερμάτιζαν την εκστρατεία τους άδοξα και με την ουρά κάτω από τα σκέλια…
Σημειώσεις
2. Την εξέγερση των πληρωμάτων του γαλλικού στόλου στη Μαύρη Θάλασσα διηγείται ο πρωταγωνιστής της Αντρέ Μαρτί, στο περίφημο βιβλίο του “Το έπος της Μαύρης Θάλασσας” (εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή).
Αξίζει να αναφέρουμε ότι αμέσως μετά την ανταρσία στη Μαύρη Θάλασσα, υπήρξε το 1919, η εντελώς άγνωστη στη χώρα μας, δεύτερη εξέγερση στο γαλλικό στόλο, εκείνη που σημειώθηκε στον Κορινθιακό κόλπο, στο λιμάνι της Ιτέας, και απέτρεψε την προγραμματισμένη δεύτερη γαλλική στρατιωτική επίθεση ενάντια στη ρώσικη επανάσταση. Πρωταγωνιστής της ήταν ο νεαρός εργάτης και υποναύκληρος στο θωρηκτό Guichen Σάρλ Τιγιόν (Charles Tillon, 1897-1993), βαρυποινίτης για την ανταρσία στα κάτεργα στο Μαρόκο, και μετέπειτα επαναστάτης συνδικαλιστής, ηγετικό στέλεχος του γαλλικού ΚΚ, βουλευτής, φυλακισμένος του Φράνκο στην Ισπανία, οργανωτής και αρχηγός της ένοπλης κομμουνιστικής αντίστασης στην κατοχή, υπουργός στη μεταπολεμική κυβέρνηση εθνικής ενότητας, διαγραμμένος από το σταλινικό ΚΚ (μαζί με τον Αντρέ Μαρτί) το 1952, και μαχητικός αντισταλινικός κομμουνιστής μέχρι το θάνατό του. Το 1979, 60 χρόνια μετά την ανταρσία της οποίας ηγήθηκε, επέστρεψε στα 82 χρόνια του στην Ιτέα και αμέσως μετά έδωσε μια συγκλονιστική συνέντευξη στη Le Monde, που είναι απολογισμός μιας πολυτάραχης ζωής και συνάμα δήλωση αγάπης και θαυμασμού στην αιώνια Ελλάδα. Ποιος Έλληνας ιστορικός θα γράψει -επιτέλους- την ιστορία αυτής της ανταρσίας, που έγινε στη χώρα μας, και είδε την κόκκινη σημαία να υψώνεται στις 26 Ιουνίου του 1919 στα κατάρτια του θωρηκτού Guichen λίγο έξω από το λιμάνι της Ιτέας...
3. Σύμφωνα με την σπάνια μπροσούρα του 1922 “Les révoltes de la Mer Noire” της Νεολαίας του ΚΚ Γαλλίας, που μπορέσαμε να συμβουλευτούμε, 15 από τους νεκρούς ήταν Γάλλοι ναύτες. Διδακτική λεπτομέρεια: Αυτό το “ανδραγάθημα” του ελληνικού στρατού στην Κριμαία, τιμάται πάντα δεόντως στο Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη, η δημιουργία του οποίου οφείλεται σε απόφαση που πήρε η... δικτατορία του Πάγκαλου το 1926.
