Καμία αυταπάτη για την ΕΕ των καπιταλιστών-Ενωμένοι κατά της λιτότητας σε όλη την Ευρώπη!

Οι χωρίς όριο και κανόνες εκβιασμοί των ευρωηγεσιών προς την κυβέρνηση και η απαίτησή τους να συνεχίσουν να πληρώνουν την κρίση οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι, αποκάλυψαν στα μάτια και του πιο καλοπροαίρετου την πραγματική φύση της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ).

Οι δανειστές, είναι γκάν­γκ­στερ του ευ­ρω­παϊ­κού κε­φα­λαί­ου και σε καμία πε­ρί­πτω­ση «εταί­ροι». Στην παρατεταμένη κρίση του καπιταλισμού διεθνώς, η ΕΕ έχει αποδειχτεί ένα διευθυντήριο των αρχουσών τάξεων των χωρών-μελών της, ένα αντιδραστικό επιτελείο που συντονίζει την επιβολή της βάρβαρης λιτότητας πανευρωπαϊκά. Όλο και περισσότεροι/ες αντιλαμβάνονται ότι η ΕΕ δεν είναι το «σπίτι των λαών», αλλά ένας αντιδραστικότατος  μηχανισμός που καθοδηγεί και εκτελεί την επίθεση του κεφαλαίου ενάντια στον κόσμο της εργασίας, με πρωτοφανή κυνισμό και ωμότητα.

Παρά τις με­τα­ξύ τους αντιθέσεις, οι πο­λι­τι­κές και οι­κο­νο­μι­κές ελίτ στην ΕΕ (αλλά και στην άλλη μεριά του Ατλα­ντι­κού), έχουν μία και μόνο στρα­τη­γι­κή διε­ξό­δου από την κρίση: ξήλωμα στα ερ­γα­τι­κά και κοι­νω­νι­κά δι­καιώ­μα­τα που κατακτήθηκαν με τους μεγάλους κοινωνικούς αγώνες και τη δράση της Αριστεράς τον 20ό αιώνα, μετα­φο­ρά ει­σο­δή­μα­τος και πλού­του από τον κόσμο της ερ­γα­σί­ας στους «από πάνω», ξε­πού­λη­μα της δη­μό­σιας πε­ριου­σί­ας, διά­λυ­ση αυτού που με­τα­πο­λε­μι­κά ονο­μά­στη­κε «κοι­νω­νι­κό κρά­τος», εμβάθυνση του «δη­μο­κρα­τι­κού ελ­λείμ­μα­τος».

Οι νόμοι της αγοράς, η δρακόντεια δημοσιονομική πειθαρχία στα κράτη-μέλη, η ιερότητα του ευρώ και του χρήματος, η «ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων», ο αυταρχισμός και ο ρατσισμός είναι οι μοναδικές αξίες πάνω στις οποίες οικοδομείται, εδώ και δεκαετίες, ένα οικονομικό και κοινωνικό μοντέλο, που προσπαθεί να παρουσιάσει τον άγριο νεοφιλελευθερισμό ως «μονόδρομο» για τους λαούς της Ευρώπης.

Οι ευρωπαϊκοί «θεσμοί» είναι κυριολεκτικά αποκομμένοι και απροσπέλαστοι από τη λαϊκή βούληση απογυμνώνοντας κάθε «μανδύα» δημοκρατικότητας. Τα διορισμένα κονκλάβια του Γιούνκερ ή του Ντράγκι ετοιμάζουν «μνημόνια διαρκείας» που ενισχύουν την πανευρωπαϊκή εποπτεία (σχέδιο για την ενίσχυση της Οικονομικής και Νομισματικής Ένωσης), μυστικές συμφωνίες-τερατουργήματα για να υπερασπίσουν τα συμφέροντα των πολυεθνικών (TTIP) και κινήσεις για την παγίωση των εργαλείων αφαίμαξης του κοινωνικού πλούτου και πειθάρχησης των εργαζομένων. 

Ο κόσμος που ασφυκτιά από την ανεργία, τη φτώχεια, την ένταση της εκμετάλλευσης (ελαστικές σχέσεις εργασίας, χαμηλοί μισθοί, άδικη φορολογία) και τις κοινωνικές ανισότητες σε πανευρωπαϊκή κλίμακα, έχει «ανατινάξει» στο μυαλό του κάθε ψευδαίσθηση. Για πλατιές εργατικές και λαϊκές δυνάμεις, η σημερινή ΕΕ συμβολίζει την Ευρώπη των τραπεζιτών, των βιομηχάνων, των εφοπλιστών και σε καμία περίπτωση την Ευρώπη της «ισότητας και της αλληλεγγύης». Οι «ρομαντικές» προσεγγίσεις για την ανάγκη «μεταρρύθμισης» ή «επανίδρυσης» της ΕΕ, ή επιστροφής στις «ιδρυτικές αρχές της»(;;), όπως υποστηρίζουν και τμήματα της ευρωπαϊκής Αριστεράς, πείθουν όλο και λιγότερους/ες, αφήνοντας την ευκαιρία σε ακροδεξιά κόμματα (Γαλλία, Δανία, Πολωνία, Βρετανία κλπ.) να εισπράττουν τη μαζική δυσαρέσκεια για την Ευρώπη-φυλακή λιτότητας.

Ευτυχώς, στην Ελλάδα, η αμφισβήτηση και η εναντίωση στην πολιτική της ΕΕ, έρχεται από τα αριστερά. Η μεγάλη εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, ως αποτέλεσμα της παρατεταμένης εργατικής-λαϊκής αντίστασης στα μνημόνια και τις κυβερνήσεις του «ναι σε όλα», οδήγησε μαθηματικά στη διάρρηξη της «κανονικότητας». Έτσι προέκυψε για πρώτη φορά, μια κυβέρνηση «με κορμό την Αριστερά» στον πυρήνα της ευρωζώνης. Για πρώτη φορά, υπάρχει ενδεχόμενο να σπάσει η «απαραβίαστη» λιτότητα σε μια χώρα της ΕΕ, απειλώντας με ντόμινο εξελίξεων στην Ισπανία, την Ιρλανδία, την Ιταλία κ.α. Παρά τα λάθη, τις συνεχείς υποχωρήσεις και τις ανεπίτρεπτες αυταπάτες της κυβέρνησης στο διάστημα των τελευταίων πέντε μηνών, η (αναπόφευκτη) σύγκρουση με τους δανειστές «τράβηξε την κουρτίνα» του ταξικού πολέμου, του σχεδίου οικονομικού και πολιτικού στραγγαλισμού της πρώτης σοβαρής απόπειρας ανατροπής της λιτότητας στην Ευρώπη.

Σε αυτή την ιστορική μάχη του κινήματος και της Αριστεράς στην Ελλάδα -σε συνθήκες «έκτακτης ανάγκης» που απαιτούν πλεόνασμα αποφασιστικότητας, ενίσχυση της αγωνιστικότητας και του φρονήματος της κοινωνικής συμμαχίας που στηρίζει τον ΣΥΡΙΖΑ και ξεκάθαρη πολιτική κατεύθυνση οργανωμένης ρήξης με τη λιτότητα, με τα ευρωεπιτελεία και με τους εγχώριους υποστηρικτές τους-καθοριστικός παράγοντας για τη νίκη του κόσμου μας, θα είναι η αλληλεγγύη των ευρωπαϊκών λαών και των πολιτικών δυνάμεων που θα ανταποκριθούν στο κάλεσμα υποστήριξης της ελληνικής «ανταρσίας», υπό το σύνθημα: «Ενωμένοι κατά της Λιτότητας/Αλληλεγγύη στον ελληνικό λαό».

Ήδη, η απόρριψη του τελεσίγραφου των Βρυξελλών από την κυβέρνηση Τσίπρα, αναζωπύρωσε τις διαδηλώσεις συμπαράστασης σε όλη την Ευρώπη. Μεγάλη σε παλμό και μέγεθος ήταν η συγκέντρωση που οργανώθηκε το βράδυ του Σαββάτου 27/6, στο κεντρικό σημείο «Κουέστα ντε Μογάνο» της Μαδρίτης, σε ένδειξη αλληλεγγύης προς τον ελληνικό λαό και «απέναντι στον εκβιασμό που υφίσταται από πλευράς των “θεσμών” της τρόικας», όπως υποστηρίζουν οι οργανωτές της πρωτοβουλίας «Αλληλεγγύη προς την Ελλάδα», που συσπειρώνει πλήθος κοινωνικών και πολιτικών οργανώσεων στην Ισπανία. Συγκεντρώσεις αλληλεγγύης στον ελληνικό λαό και κατά της λιτότητας διοργανώθηκαν το απόγευμα της Δευτέρας 29/6, στην πλατεία Τραφάλγκαρ του Λονδίνου και στη Λισαβόνα. Ανάλογες δράσεις έγιναν ή προγραμματίζονται στο Παρίσι, το Βερολίνο, τη Ρώμη κ.α.

Τέτοιες δράσεις, που θα πλημμυρίζουν με οργισμένους διαδηλωτές την Αθήνα, τη Μαδρίτη, τη Λισσαβόνα, τη Ρώμη και θα απαιτούν την ανατροπή των πολιτικών της λιτότητας, είναι ο ασφαλέστερος δρόμος για να αρχίσουμε να χτίζουμε την πραγματική Ευρώπη των εργαζομένων, των λαών, του διεθνισμού, της αληθινής δημοκρατίας. Οι συντονισμένοι αγώνες της ευρωπαϊκής εργατικής τάξης, σε πλήρη αντιπαράθεση με τα επιμέρους συμφέροντα και τους εσωτερικούς ανταγωνισμούς των εθνικών αστικών τάξεων και των επιτελείων τους, είναι το αναντικατάστατο όπλο για να γκρεμίσουμε την ΕΕ της λιτότητας και του αυταρχισμού.

Η συνεπής και επίμονη πάλη ενάντια στη λιτότητα, που ανοίγει μια μεταβατική περίοδο προς την αλλαγή της κοινωνίας και την τελική σοσιαλιστική απελευθέρωση, προϋποθέτει τη συντριβή της Ευρώπης των καπιταλιστών, που εξαθλιώνει του λαούς της. Γιατί για να νικήσει η ελπίδα, οφείλουμε να τελειώνουμε με όσους την εμποδίζουν να ζήσει...