Καμία υπόκλιση στην τρομοϋστερία

Το 2001, πάνω στο φόβο που γέν­νη­σε η 11η Σε­πτέμ­βρη, βρέ­θη­κε η λαϊκή νο­μι­μο­ποί­η­ση για τον δρα­κό­ντειο «Πα­τριω­τι­κό Νόμο». Αντί­στοι­χα με την επί­θε­ση στο Μετρό του Λον­δί­νου το 2005, η βρε­τα­νι­κή αστυ­νο­μία βρήκε την ευ­και­ρία να απο­κτή­σει «ρό­μπο­κοπ» που δεν διέ­θε­τε μέχρι τότε και η βρε­τα­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση βρήκε την ευ­και­ρία να γε­μί­σει το Νησί με κά­με­ρες πα­ρα­κο­λού­θη­σης. 

Αντί­στοι­χα αξιο­ποιεί­ται σή­με­ρα το σοκ της επί­θε­σης στο «Σαρλί Εμπ­ντό». 

Αυ­ταρ­χι­σμός

Στη Γαλ­λία, η κυ­βέρ­νη­ση Ολάντ δεν έχασε χρόνο. Με «εφό­διο» την απο­θέ­ω­ση που γνώ­ρι­σαν τα ει­δι­κά σώ­μα­τα της αστυ­νο­μί­ας στη δια­δή­λω­ση στο Πα­ρί­σι, και τη συ­στη­μα­τι­κή καλ­λιέρ­γεια κλί­μα­τος «στή­ρι­ξης των δυ­νά­με­ων ασφα­λεί­ας», μπό­ρε­σε -δί­χως αντι­δρά­σεις- να κα­τε­βά­σει στους δρό­μους της Γαλ­λί­ας 10.000 στρα­τιώ­τες. Ο Μα­νου­έλ Βαλς έχει προ­α­ναγ­γεί­λει και άλλα «έκτα­κτα μέτρα». 

Στο Βέλ­γιο επί­σης, βαριά οπλι­σμέ­νοι στρα­τιώ­τες αντι­κα­τέ­στη­σαν τους αστυ­νο­μι­κούς στη φύ­λα­ξη «ευαί­σθη­των ση­μεί­ων». 

Στη Γερ­μα­νία, η κυ­βέρ­νη­ση ανα­κοί­νω­σε πως θα μπο­ρεί πλέον να κα­τά­σχει τις ταυ­τό­τη­τες και τα δια­βα­τή­ρια όσων «θε­ω­ρού­νται ύπο­πτοι ως ακραί­οι ισλα­μι­στές».

Στη Βρε­τα­νία, ο Ντέι­βιντ Κά­με­ρον ζή­τη­σε πε­ρισ­σό­τε­ρες εξου­σί­ες για τους μη­χα­νι­σμούς πα­ρα­κο­λού­θη­σης των μυ­στι­κών υπη­ρε­σιών. Ο Βρε­τα­νός πρω­θυ­πουρ­γός ξε­στό­μι­σε το ορ­γου­ε­λι­κό «Το ερώ­τη­μα είναι αν πρό­κει­ται να επι­τρέ­ψου­με να υπάρ­χουν μέσα επι­κοι­νω­νί­ας τα οποία είναι αδύ­να­το να πα­ρα­κο­λου­θη­θούν. Η απά­ντη­σή μου είναι όχι, δεν πρέ­πει να το επι­τρέ­ψου­με». Μια ζο­φε­ρή ει­κό­να Με­γά­λου Αδελ­φού, όπου θε­ω­ρεί­ται πλέον ανε­πί­τρε­πτο να υπάρ­χει οποια­δή­πο­τε ιδιω­τι­κό­τη­τα, οποια­δή­πο­τε επι­κοι­νω­νία που δεν γνω­ρί­ζει το κρά­τος. 

Οι ευ­ρω­παϊ­κές κυ­βερ­νή­σεις προ­χω­ρούν και σε συ­ντο­νι­σμό των αντι­δη­μο­κρα­τι­κών τους επι­θέ­σε­ων. Ήδη έγινε άτυπη συ­νά­ντη­ση των υπουρ­γών Εσω­τε­ρι­κών στο Πα­ρί­σι, όπου εκτι­μή­θη­κε πως η Δια­δή­λω­ση για τη Δη­μο­κρα­τία στη γαλ­λι­κή πρω­τεύ­ου­σα τους δίνει «λαϊκή εντο­λή» να «σφί­ξουν τα λου­ριά». Η συ­νέ­χεια ανα­μέ­νε­ται στην έκτα­κτη Σύ­νο­δο Κο­ρυ­φής στις 12 Φλε­βά­ρη.

Η στρα­τη­γι­κή επι­λο­γή για μο­νι­μο­ποί­η­ση του «κρά­τους έκτα­κτης ανά­γκης», ως απά­ντη­ση στην πο­λι­τι­κή και οι­κο­νο­μι­κή κρίση, επι­χει­ρεί να αντλή­σει νο­μι­μο­ποί­η­ση από το ότι τα μέτρα «στρέ­φο­νται ενά­ντια στους τρο­μο­κρά­τες». Μετά την επί­θε­ση στη Βο­στό­νη και ενώ επι­βαλ­λό­ταν στην πόλη ένας άτυ­πος στρα­τιω­τι­κός νόμος, ο δη­μο­σιο­γρά­φος Γκλεν Γκρίν­γουολντ προει­δο­ποιού­σε: «Πά­ντο­τε έτσι κα­ταρ­γού­νται τα δι­καιώ­μα­τα: στο­χο­ποιώ­ντας πρώτα την πιο πε­ρι­θω­ριο­ποι­η­μέ­νη ομάδα ή τον πιο μι­ση­τό άν­θρω­πο, με την προσ­δο­κία πως κα­νείς δεν θα δια­μαρ­τυ­ρη­θεί, εξαι­τί­ας του πόσο πε­ρι­θω­ριο­ποι­η­μέ­νο ή μι­ση­τό είναι το θύμα. Όταν αυτές οι πα­ρα­βιά­σεις δι­καιω­μά­των απο­κτή­σουν συ­ναί­νε­ση, μετά θε­σμο­ποιού­νται μό­νι­μα και δεν έχει κα­νείς δι­καί­ω­μα να δια­μαρ­τυ­ρη­θεί όταν εφαρ­μο­στούν και σε άλ­λους, όπως θα γίνει ανα­πό­φευ­κτα». Με­ρι­κούς μήνες μετά, τα τανκς και οι Ει­δι­κές Δυ­νά­μεις που πρω­το­εμ­φα­νί­στη­καν στη Βο­στό­νη για να «προ­στα­τεύ­σουν τους πο­λί­τες» εμ­φα­νί­στη­καν και στους δρό­μους του Φέρ­γκιου­σον, αυτήν τη φορά για να επι­τε­θούν στους πο­λί­τες...

Πό­λε­μος

Η τρο­μο­ϋ­στε­ρία δεν είναι μόνο «κραυ­γή κα­τα­στο­λής», αλλά στη ση­με­ρι­νή της ισλα­μο­φο­βι­κή μορφή είναι και «κραυ­γή πο­λέ­μου». Η εμπει­ρία της 11ης Σε­πτέμ­βρη και της αμε­ρι­κα­νι­κής επέμ­βα­σης σε Αφ­γα­νι­στάν-Ιράκ είναι ακόμα πρό­σφα­τη. Ενώ είναι ακόμα σε εξέ­λι­ξη η διε­θνής επέμ­βα­ση σε Ιράκ-Συ­ρία, που βρήκε νο­μι­μο­ποί­η­ση εν μέσω υστε­ρί­ας για τους «αι­μο­δι­ψείς τζι­χα­ντι­στές». Το γαλ­λι­κό κοι­νο­βού­λιο βρήκε την ευ­και­ρία να ψη­φί­σει αυτές τις μέρες την πα­ρά­τα­ση των πο­λε­μι­κών επι­χει­ρή­σε­ων στη Μέση Ανα­το­λή. Σε αυτό το φόντο πρέ­πει να δούμε και την πρω­το­βου­λία του Μπα­ράκ Ομπά­μα να συ­γκα­λέ­σει διε­θνή διά­σκε­ψη για την αντι­με­τώ­πι­ση της τρο­μο­κρα­τί­ας στις 18 Φλε­βά­ρη στην Ουά­σινγ­κτον. Θα ορ­γα­νώ­σει την «απά­ντη­ση στην τρο­μο­κρα­τία» ο πρό­ε­δρος που έχει βομ­βαρ­δί­σει 7 χώρες (όλες με πλειο­ψη­φι­κό μου­σουλ­μα­νι­κό πλη­θυ­σμό) στη διάρ­κεια της θη­τεί­ας του. Για να μην μεί­νει καμία αμ­φι­βο­λία, μαζί με τους ξέ­νους ηγέ­τες κρα­τών στο Πα­ρί­σι, θε­ω­ρή­θη­κε πρέ­πον να βα­δί­σει και ο γ.γ. του ΝΑΤΟ, ο επι­κε­φα­λής των «Ενό­πλων Δυ­νά­με­ων του Ελεύ­θε­ρου Κό­σμου», που μας προ­στα­τεύ­ουν από τους «βαρ­βά­ρους». 

«Συ­ναί­νε­ση»

Η τρο­μο­ϋ­στε­ρία έχει και μια πολύ σο­βα­ρή ιδε­ο­λο­γι­κή χρήση. Πριν από λίγο καιρό, η αυ­στρα­λια­νή κυ­βέρ­νη­ση έπαιρ­νε έκτα­κτα μέτρα λόγω «φήμης για επι­κεί­με­νη τρο­μο­κρα­τι­κή επί­θε­ση». Σε αυτήν την εφη­με­ρί­δα, η Αυ­στρα­λή συ­ντρό­φισ­σα Τζες Λέ­νε­χαν έγρα­φε τότε εύ­στο­χα πως «kυ­ρί­ως, θέ­λουν να ξε­χά­σει ο κό­σμος ότι στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα είναι η κυ­βέρ­νη­ση αυτή που επι­τί­θε­ται». 

Η «τρο­μο­κρα­τι­κή απει­λή» είναι πά­ντο­τε ένα από τα κα­λύ­τε­ρα ερ­γα­λεία αλ­λα­γής της ατζέ­ντας, μα­κριά από τις αντερ­γα­τι­κές πο­λι­τι­κές και την κα­τε­δά­φι­ση των κα­τα­κτή­σε­ών μας. Ασκεί­ται η συ­στη­μα­τι­κή πίεση να ιε­ραρ­χή­σουν οι άν­θρω­ποι την «ασφά­λεια» ως βα­σι­κή τους έγνοια και όχι τους μι­σθούς, τις συ­ντά­ξεις, την υγεία, την παι­δεία κ.λπ. 

Η πα­ρέ­λα­ση των ηγε­τών κρα­τών στο Πα­ρί­σι ήταν ανά­με­σα σε άλλα και μια από­πει­ρα για το συλ­λο­γι­κό «ξέ­πλυ­μα» του πο­λι­τι­κού προ­σω­πι­κού που κα­θο­δη­γεί τη διε­θνή προ­σπά­θεια να πλη­ρώ­σει η ερ­γα­τι­κή τάξη την κρίση και συ­γκε­ντρώ­νει το λαϊκό μίσος, όπως το πε­ρι­γρά­φει η προ­βλη­μα­τι­κή περί της διε­θνούς «κρί­σης αντι­προ­σώ­πευ­σης».

Σή­με­ρα, σε όλη την Ευ­ρώ­πη εμ­φα­νί­ζε­ται η πίεση να «ενω­θού­με όλοι» ενά­ντια στην «ασύμ­με­τρη απει­λή». Οι κυ­βερ­νή­σεις δεν είναι αυτές που μας ρη­μά­ζουν τις ζωές, αλλά αυτές που «μας προ­στα­τεύ­ουν». Ο εχθρός δεν είναι «στις τρά­πε­ζες και στα υπουρ­γεία», αλλά στα γκέτο των με­γα­λου­πό­λε­ων, στα σα­πιο­κά­ρα­βα που βυ­θί­ζει η FRONTEX στη Με­σό­γειο, ο «εχθρός» είναι ανά­με­σά μας, όποιος φορά τουρ­μπά­νι, μα­ντί­λα, είναι μαυ­ρι­δε­ρός, είναι αυ­το­μά­τως «ύπο­πτος». Οι κοι­νω­νί­ες μας δεν είναι δια­σπα­σμέ­νες σε τά­ξεις, αλλά ένα ενιαίο πράγ­μα («ο τρό­πος ζωής μας, η ασφά­λειά μας, οι... ελευ­θε­ρί­ες μας») που όλοι μαζί θα «υπε­ρα­σπι­στού­με». 

Αρι­στε­ρά

Η Αρι­στε­ρά πρέ­πει να στα­θεί ξε­κά­θα­ρα απέ­να­ντι σε όλες αυτές τις πιέ­σεις. Απαι­τώ­ντας να στα­μα­τή­σουν οι ιμπε­ρια­λι­στι­κές επεμ­βά­σεις στην «πε­ρι­φέ­ρεια», απαι­τώ­ντας δί­καιη-αν­θρώ­πι­νη με­τα­χεί­ρι­ση των προ­σφύ­γων. Αρ­νού­με­νη να εντα­χθεί σε οποιασ­δή­πο­τε μορ­φής «εθνι­κή ενό­τη­τα» με τους εκ­με­ταλ­λευ­τές μας και το πο­λι­τι­κό τους προ­σω­πι­κό. Μη κά­νο­ντας ούτε ένα βήμα πίσω στην υπε­ρά­σπι­ση των δη­μο­κρα­τι­κών ελευ­θε­ριών, αντί­θε­τα απαι­τώ­ντας τη διεύ­ρυν­ση και το βά­θε­μά τους, για όλους, ντό­πιους και με­τα­νά­στες. Απαι­τώ­ντας οι κο­λοσ­σιαί­οι πόροι που πη­γαί­νουν στις ιμπε­ρια­λι­στι­κές εξορ­μή­σεις, στο κυ­νή­γι με­τα­να­στών και στην ενί­σχυ­ση των δυ­νά­με­ων κα­τα­στο­λής να δια­τε­θούν για τις ανά­γκες της με­γά­λης κοι­νω­νι­κής πλειο­ψη­φί­ας. Τε­λι­κά, μόνο η πάλη ενά­ντια στη φτώ­χεια, την κα­τα­στο­λή, στο ρα­τσι­σμό και τον πό­λε­μο θα μπο­ρέ­σει να αντι­με­τω­πί­σει και τις αι­τί­ες που γεν­νούν «τρο­μο­κρά­τες».