Αυτές τις μέρες κλείνουν 8 χρόνια από την «εξέγερση του Δεκέμβρη».
Στις 6 Δεκέμβρη 2008 δολοφονείται ο Αλέξης Γρηγορόπουλος, δολοφονείται ενα παιδί απο σφαίρα αστυνομικού...και τότε αντιληφθήκαμε ποια είναι η δουλειά του. Η οργή του λαού οδηγεί σε μια μαζική αντεπίθεση, σε μια μαζική εξέγερση της νεολαίας κατά της κυβέρνησης Καραμανλή και των ρουφιάνων της. Οι μαθητές παίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο, ενώ η χώρα βαδίζει σε ξεσηκωμό... Πραγματοποιούνται καταλήψεις, απεργίες και διαμαρτυρίες , η νεολαία στρέφεται ενάντια όχι μόνο στην αστυνομοκρατία αλλα και στην ανεργία, την περιθωριοποίηση και την λιτότητα, γιατί της κλέβουν το μέλλον. Ο θάνατος του 15χρονου Αλεξη γίνεται η αφορμή για να αποδείξει η νεολαία πως δεν είναι «γενιά του καναπέ» αλλά «γενιά του δρόμου». Ήταν η περίοδος που γεννιόταν η γενιά των 700 ευρώ...
Σήμερα ακόμα και ο μισθός αυτός φαντάζει άπιαστο όνειρο, είμαστε πλέον η «γενιά των 400 ευρώ». Η ανεργία βρισκεται στα ύψη, η "αριστερή" μας κυβέρνηση κατάφερε να περάσει ένα μνημόνιο που δεν είδαμε ουτε απο την δεξιά, υποχρηματοδοτούνται η δημόσια υγεία και παιδεία. Για να περασει κάποιος-α σε μια σχολή πρεπει να διαθέτει χρήματα για να δαπανήσει στα φροντιστήρια, ενώ κανονικά η σωστή μόρφωση θα έπρεπε να εξασφαλίζεται για όλους από τα δημόσια σχολεία...
Συμπεραίνουμε λοιπόν πως οι "μεγάλοι" συνεχίζουν να παίζουν τα βρώμικα παιχνίδια τους, καταπατώντας τα δικαιωματα μας , εξευτελίζοντάς μας, αντιμετωπίζοντας μας ως αριθμούς και οχι ως ανθρώπους. Αυτές τις μέρες όμως δεν πρέπει να τις αντιμετωπίζουμε σαν μέρες εξευτελισμού, αλλά σαν μέρες αγώνα. Γιατι αυτές οι μέρες ειναι του Αλέξη...του κάθε Αλέξη που έβαλε τη δική του πινελιά για έναν καλύτερο κόσμο, που δεν έσκυψε το κεφάλι και δεν υποτάχθηκε, που βγήκε να φωνάξει και να διεκδικήσει αυτά που του ανήκουν.
Αρνούμαστε να δουλεύουμε για ψίχουλα, να κοιμόμαστε με τα παραμύθια των ΜΜΕ, να ζούμε στην αβεβαιότητα και να σωπαίνουμε. Καλούμε ολον τον κόσμο να κλείσει τις τηλεοράσεις της απόλυτης προπαγάνδας , να βγει στο δρόμο, να διαμαρτυρηθεί. Καλούμε τη νεολαία να αγωνιστεί για το μέλλον της, να μην επιτρέψει να την ξαναποκαλέσουν «γενιά του καναπέ». Είμαστε αδικημένη γενιά, αλλά όχι ηττημένη. Ας γίνουμε γενιά εξεγερμένη.
*μαθήτρια στο 2ο ΕΠΑΛ Πτολεμαΐδας
