Σε δημοσίευμα της «Εφημερίδας των Συντακτών» διαβάζουμε ότι «Η Όλγα Γεροβασίλη συνέτρωγε το βράδυ της Τρίτης με την Όλγα Τρέμη στο ξενοδοχείο Μεγάλη Βρετανία, στο Σύνταγμα». Είναι κι αυτή μια μέχρι πρότινος αδιανόητη εικόνα, που έρχεται να προστεθεί σε μια σειρά άλλες.
Στον Φλαμπουράρη με τον Μελισσανίδη, στον Τσίπρα με τη Γιάννα Αγγελοπούλου, στα αμπέχονα και στις χλαμύδες, στα περιστέρια και στο Άγιον Όρος λίγο νωρίτερα. Κάθε εξουσία παράγει και την αντίστοιχη εικονογραφία που συνοψίζει εμβληματικά τα χαρακτηριστικά της αποσκοπώντας παράλληλα στην εμπέδωση από το πόπολο και στην κατ΄εικόνα της εξουσίας ανάπλασή του. Εν προκειμένω, η ειρήνη της Όλγας με την Όλγα συνοψίζει τον πόλεμο στην ενημέρωση.
Δίπλα σε αυτή την εικόνα να βάλουμε μια άλλη. Πριν από λίγες μέρες κόπηκε η εκπομπή του Δημήτρη Παπαχρήστου στην ΕΡΑ, εκπομπή τριάντα ετών. Η συνεπής φωνή του Πολυτεχνείου, ο άνθρωπος που δεν εξαργύρωσε, κόπηκε από τη διοίκηση Ταγματάρχη. Ενοχλούσε. Αυτό είναι το νέο «μαύρο». Το ίδιο ενοχλούσε και η εξαιρετική Zona Rosa της ΕΤ3. Μεταξύ άλλων, ενοχλούσε την El Dorado Gold. Κόπηκε κι αυτή. Αρχίζει λοιπόν να δίνει καρπούς ο νόμος Παππά, που θέσπισε τον ασφυκτικό έλεγχο του δημόσιου ραδιοτηλεοπτικού φορέα από την εκάστοτε κυβερνητική εξουσία. Αρχίζει να δίνει καρπούς και η νέα διοίκηση, διορισμένη απευθείας από τον Υπουργό, ενάντια στην οποία έδωσε η Ζωή Κωνσταντοπούλου μια μάχη στη Βουλή που είναι πολύ πρόσφατη για να την ξεχάσουμε. Και κάτω από το τραπέζι της Όλγας με την Όλγα, από τα κρατικά μέχρι τα κομματικά και φυσικά τα ιδιωτικά ΜΜΕ, μαίνεται ένας καθημερινός πόλεμος: στήλες που χάνονται, δίωρες εκπομπές που γίνονται μισάωρες για να φύγουν στη συνέχεια, πιέσεις, φίμωση, καρότο και μαστίγιο. Πώς και γιατί έφτασε άραγε να σταματήσει ο «Ιός» που μας συντρόφευε από το 1990;
Η συνεχιζόμενη ισοπέδωση συνοδεύεται από την οικοδόμηση νέων μέσων και τη διασπορά μιας νέας αντιδημοσιογραφικής υποκουλτούρας. Από τα πολυάριθμα σάιτ στο διαδίκτυο, με έμμεση κρατική χρηματοδότηση, μέχρι την Αυριανή και το Kontra του Κουρή –όπου στέλνονταν «με γραμμή» οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ-, από τα πρωτοσέλιδα με προφητείες γερόντων και με τους Ρώσους, που έρχονται να μας σώσουν πάλι, μέχρι τον συστηματικό κιτρινισμό για το τι φοράει η Ζωή Κωνσταντοπούλου και τις επικλήσεις στον νέο Μεγαλέξανδρο, ο νέος βοναπαρτισμός αξιοποιεί τα όπλα του παλαιού. Και τα ΜΜΕ αντικατοπτρίζουν και διαχέουν την εικόνα και την οσμή της χώρας: εικόνα παρακμής, διάλυσης και πλιάτσικου.
Να το ξαναπούμε. Η ενημέρωση είναι κοινό αγαθό, βάθρο και προϋπόθεση ακόμη και της πιο στοιχειώδους και ελλειμματικής πολιτικής ζωής. Γνωρίζουμε όμως ότι, υπό την κυριαρχία του νεοφιλελευθερισμού, τα κοινά αγαθά -ακόμη και το νερό, η υγεία, οι παραλίες- προορίζονται για εκποίηση στον ιδιωτικό τομέα υπό την ασφυκτική κρατική διασφάλιση των πωλήσεων και των κερδών. Την εκμετάλλευση τη διασφαλίζει το αυταρχικό κράτος. Τα κέρδη τα μοιράζονται το ιδιωτικό κεφάλαιο και η κρατική γραφειοκρατία. Η μια γραφειοκρατία εξυπηρετεί την άλλη, η μια ελίτ γεμίζει την τσέπη της άλλης, η Όλγα φροντίζει για την Όλγα.
Απέναντι στην κατάσταση αυτή δεν αρκεί να διεκδικήσουμε. Πρέπει να δημιουργήσουμε. Κατά τη διάρκεια του αγώνα της ertopen, αναδείχτηκε ήδη η διαφοροποίηση δύο λογικών. Μιας λογικής διεκδίκησης, που δεν αρκεί. Και μιας λογικής οικοδόμησης εδώ και τώρα, με τα δικά μας μέσα, των δικών μας ελεύθερων μέσων ενημέρωσης, ανεξάρτητων όχι μόνο από το κεφάλαιο αλλά και από την εκάστοτε κυβερνητική εξουσία. Έχουμε ήδη τέτοια δείγματα, που δημιουργήθηκαν τα προηγούμενα χρόνια αγώνων ενάντια στη λιτότητα και στα μνημόνια, από το «Unfollow» και την «Εφημερίδα των Συντακτών» μέχρι το Μεταδεύτερο. Τα εγχειρήματα αυτά πρέπει να αγκαλιαστούν και να πολλαπλασιαστούν. Δεν έχουμε την πολυτέλεια ούτε και την αυταπάτη να περιμένουμε την αλλαγή κυβέρνησης. Οφείλουμε να προετοιμάσουμε την πτώση του νεοφιλελευθερισμού και την άνοδο της δημοκρατίας από σήμερα, δίνοντας χώρο στις φωνές που κόβονται και στερώντας τον χώρο από την παραπληροφόρηση και τον κιτρινισμό.
Όλα είναι φτιαγμένα από τη δική μας εργασία, ακόμη και στα πιο πολυτελή γεύματα, ακόμη και στο roof garden του Μεγάλη Βρετανία, υπάρχει πάντα ένας σερβιτόρος που μπορεί να φτύνει στη σούπα.
