Το άρθρο αυτό γραφόταν σε μια οριακή στιγμή. Είχαν κυκλοφορήσει αναφορές για τις πρώτες, «ανιχνευτικές» διεισδύσεις ισραηλινών ειδικών δυνάμεων στο Λίβανο και η δημόσια συζήτηση κινούταν γύρω από το ενδεχόμενο μιας χερσαίας εισβολής, το αν αυτή θα είναι «περιορισμένη» (ή όχι…) και το αν αυτή θα ξεκινήσει άμεσα. [Rp: και πριν την ιρανική πυραυλική επίθεση εναντίον στόχων στο Ισραήλ]
Είχε προηγηθεί η άνευ προηγουμένου τρομοκρατική επίθεση, με τις ανατινάξεις βομβητών και άλλων συσκευών σε όλο το Λίβανο, η εξόντωση μιας ολόκληρης σειράς από ανώτερα στρατιωτικά στελέχη της Χεζμπολά, οι διαρκείς αεροπορικές καταστροφικές επιδρομές σε όλο το νότιο Λίβανο, από την Κοιλάδα της Μπεκάα ως τα νότια προάστια της Βηρυτού με εκατοντάδες νεκρούς και η σοκαριστική δολοφονία του Χασάν Νασράλα, του επί δεκαετίες ηγέτη της λιβανέζικης οργάνωσης.
Και οι σιωνιστικές επιθέσεις συνεχίζονται. Μια μαζική επιδρομή ισραηλινών μαχητικών στην Υεμένη χτύπησε ενεργειακές και άλλες ζωτικής σημασίας για τον βασανισμένο πληθυσμό υποδομές στη Χοντέιντα και τη Ρας Ισά. Στο Λίβανο, ο Ισραηλινός Στρατός γενικεύει τη γεωγραφία και τους στόχους των επιθέσεών του, με ενδεικτική την επίθεση στην Κόλα, τον πρώτο σιωνιστικό βομβαρδισμό στην κεντρική Βηρυτό εδώ και δεκαετίες, που είχε ως στόχο και σκότωσε 3 στελέχη του Λαϊκού Μετώπου για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης. Την ίδια μέρα, ανακοινώθηκε από την Χαμάς η δολοφονία του Σαρίφ Αμπού αλΑμίν, επικεφαλής του Ισλαμικού Κινήματος στο Λίβανο και μέλους της εξόριστης ηγεσίας, κατά την επίθεση σε προσφυγικό καταυλισμό.
Έχοντας αφεθεί ανενόχλητο να ισοπεδώνει τη Γάζα και να δολοφονεί αμάχους σε κοινή θέα επί έναν χρόνο, το σιωνιστικό κράτος αισθάνεται ότι δεν υπάρχουν κόκκινες γραμμές, ότι μπορεί να δράσει «ξεκαπίστρωτο».
Αμερικανική στήριξη
Ο εκπρόσωπος του Στέιτ Ντιπάρτμεντ Μάθιου Μίλερ δήλωσε ότι οι ΗΠΑ «εξακολουθούν να υποστηρίζουν» μια κατάπαυση του πυρός στο Λίβανο, αλλά επισήμανε και ότι «η στρατιωτική πίεση μπορεί μερικές φορές να διευκολύνει τη διπλωματία». Ο Τζο Μπάιντεν, επιμένει ότι εργάζεται για κατάπαυση του πυρός, αλλά συνεχίζει να εξοπλίζει αδιάκοπα τον Ισραηλινό Στρατό, ενώ χαιρέτισε ανοιχτά τη δολοφονία του Νασράλα, η οποία άλλωστε συνέβη με αμερικανικές βόμβες, που κατεδάφισαν ολόκληρα κτίρια στη συνοικία Νταχίγια στα νότια προάστια της Βηρυτού.
Η μεταφορά της έμφασης του Ισραήλ στον Λίβανο και τη Χεζμπολά (και εμμέσως το Ιράν) έχει ήδη αποδώσει ένα από τα οφέλη που πάντοτε υπολόγιζε σε έναν πιθανό περιφερειακό πόλεμο. Στην πρώτη προεκλογική της ομιλία μετά τις καταιγιστικές εξελίξεις στον Λίβανο, η Καμάλα Χάρις «ξέχασε» να αναφέρει καν τις λέξεις «κατάπαυση του πυρός» και «Γάζα» που είχε επιστρατεύσει δημαγωγικά στην προεκλογική της καμπάνια. Αντί του Τραμπ, μίλησε ο Τζάρεντ Κούσνερ, γαμπρός του, συνδεδεμένος με το χριστιανοσιωνιστικό ρεύμα και πρώην κορυφαίος σύμβουλός του σε ζητήματα Μέση Ανατολής, δηλώνοντας ότι «αυτή είναι η μεγάλη ευκαιρία του Ισραήλ να τελειώσει τη δουλειά».
Διάθεση κλιμάκωσης
Ο Νετανιάχου, για να ξεπλύνει το γεγονός ότι επί των ημερών του συνέβη η 7η Οκτώβρη, αλλά και για να υποβαθμίσει πολιτικά το ζήτημα της (μη)επιστροφής των ομήρων, προσπαθεί να γίνει ο ηγέτης που «συνέτριψε τους εχθρούς του Ισραήλ». Οι επιτυχίες που κατέγραψε εις βάρος της Χεζμπολά τον έχουν ενισχύσει και αυτό αναδεικνύει ότι το πρόβλημα δεν είναι ο μόνο ο Νετανιάχου αλλά το σιωνιστικό πολιτικό σύστημα. Όλες οι αντιπολιτεύσεις έσπευσαν να συγχαρούν τον Ισραηλινό Στρατό. Ο «ψύχραιμος» του πολεμικού συμβουλίου, ο υπουργός Άμυνας Γκαλάντ, πλειοδοτεί σε φιλοπόλεμες εξαγγελίες για το μέλλον του Λιβάνου. Ο Γκιντεόν Σάαρ, παλιός αντίπαλος του Νετανιάχου, επέστρεψε στο κυβερνητικό πολεμικό συμβούλιο (είχε αποχωρήσει την περασμένη άνοιξη), ανταποκρινόμενος στην πρόσκληση Νετανιάχου και στο «πατριωτικό καθήκον». Φέρνει μαζί του άλλες 4 έδρες για το κυβερνητικό μπλοκ, αλλά πιο ισχυρός από την αριθμητική είναι ο πολιτικός συμβολισμός.
Μέσα στο στράτευμα, που είχαν εμφανιστεί δυσφορίες για τον ατελείωτο πόλεμο φθοράς στη Γάζα, εμφανίζεται σήμερα ευφορία και αίσθημα ισχύος. Σύμφωνα με έναν τον πρώην ανώτερο ισραηλινό διαπραγματευτή, Ντανιέλ Λεβί, το ζήτημα της εξάντλησης παραμένει υπαρκτό, αλλά σήμερα ισορροπεί από την αίσθηση ότι «ποτέ δεν θα ξαναβρεθεί η κοινωνία τόσο έτοιμη» και από την εκτίμηση ότι τα προηγούμενα πλήγματα έχουν αποδιοργανώσει τη Χεζμπολά και τώρα είναι η ευκαιρίας μιας αναμέτρησης μαζί της.
Αυτό είναι το μεγάλο ερωτηματικό. Στην τελευταία του ομιλία, ο Χασάν Νασράλα είχε παραδεχτεί ότι η οργάνωση δέχτηκε βαρύ χτύπημα, διαβεβαιώνοντας όμως ότι οι δυνατότητές της παραμένουν. Μεσολάβησαν κι άλλα βαριά χτυπήματα, των οποίων οι συνέπειες (σε τραυματισμένους μαχητές, σε χτυπημένα οπλοστάσια κλπ) είναι άγνωστες.
Χερσαία εισβολή;
Αυτό που παραμένει δεδομένο, είναι ότι στο έδαφος τα πράγματα αλλάζουν προς το χειρότερο για τον Ισραηλινό Στρατό. Το δηλώνει και η προϊστορία της αποτυχημένης απόπειρας να ελεγχθεί η Βηρυτός το 1982 και η ιστορία της αποτυχίας του Ισραήλ το 2006 στο νότιο Λίβανο και η σύγχρονη εμπειρία της μάταιης απόπειρας να «ειρηνευτεί» η Γάζα επί ένα χρόνο. Όταν ο Νασράλα προ(σ)κάλεσε το Ισραήλ να κάνει χερσαία εισβολή, περιγράφοντάς την ως «ιστορική ευκαιρία για μας», δεν ήταν η κλασσική ρητορική τόνωσης του φρονήματος, αλλά εκτίμηση. Ο μόνος δισταγμός ίσως είναι αυτός μέσα στο σιωνιστικό κατεστημένο: Χερσαία εισβολή, ως επόμενο λογικό βήμα που όμως μπορεί να γυρίσει μπούμερανγκ; Ή επιμονή στα καταστροφικά πλήγματα από μακριά κι από τον αέρα, όπου το Ισραήλ διατηρεί το συντριπτικό πλεονέκτημα;
Εναλλακτικές
Οι ισραηλινές επιθέσεις ως τώρα θυμίζουν «ψάρεμα με δυναμίτη». Βάζουν στο στόχαστρο στελέχη, μέλη, βάσεις της Χεζμπολά, αλλά με μεθόδους που προκαλούν τεράστιες απώλειες και καταστροφές στο λιβανέζικο λαό. Η έκταση των επιθέσεων αρχίζει να θυμίζει το «Δόγμα Νταχίγια», που αποτελεί τον ορισμό της τρομοκρατίας με βάση τα λεξικά και τα εγχειρίδια, προβλέποντας την συστηματική καταστροφή και την τρομοκράτηση του πληθυσμού που στηρίζει τις μαχητικές οργανώσεις, με στόχο να εκβιαστούν αυτές σε συνθηκολόγηση. Στην περίπτωση του Λιβάνου, αυτή η επιδίωξη μπορεί να συναρτηθεί και με το εσωτερικό (διαιρεμένο) πολιτικό τοπίο, διαφορετικό από το παλαιστινιακό και παράγοντας που έπαιρνε υπόψη μέχρι και το θάνατό του ο «πραγματιστής» Νασράλα.
Σήμερα, ο Λιβανέζος πρωθυπουργός δήλωσε έτοιμος να αναπτύξει τον στρατό στα νότια σύνορα αν υπάρξει κατάπαυση του πυρός, στηρίζοντας εμμέσως την αναδίπλωση της Χεζμπολά βόρεια του ποταμού Λιτάνι. Όμως αυτός ο στόχος προϋποθέτει είτε την οικειοθελή αποχώρηση της Χεζμπολά είτε… εμφύλιο πόλεμο. Ενώ οι σιωνιστικές επιθέσεις μάλλον αποκαθιστούν το «εθνικό» στάτους της Χεζμπολά (που είχε φθαρεί από τις επιλογές της μετά το 2006 και το απόγειο της δόξας της στην περιοχή), παρά την απομονώνουν πολιτικά. Έτσι κι αλλιώς, στο Ισραήλ φαίνεται να επικρατούν ονειρώξεις που πάνε πέρα και από αυτόν τον στόχο μιας αναδίπλωσης της λιβανέζικης οργάνωσης κι επιστροφής των εσωτερικών εκτοπισμένων Ισραηλινών στα βόρεια σύνορα.
Στους λόγους που το Ισραήλ έχει απασφαλίσει, κάποιοι μελετητές του σιωνιστικού κράτους προσθέτουν και το γεγονός ότι καίει ταχύτατα το πολιτικό του κεφάλαιο, ελπίζοντας ότι θα μπορέσει να το ανακτήσει στο μέλλον, όταν τελειώσουν όλα αυτά: «Έχουμε ήδη πιάσει πάτο στην κοινή γνώμη, οπότε πάμε τώρα να το τελειώσουμε και μετά θα έχουμε χρόνο να γυρίσουμε το κλίμα». Αυτό υποδηλώνει την κρισιμότητα των καθηκόντων μας στα δυτικά κράτη. Δεν έχουμε κάνει αρκετά για να μετατραπεί ο «πάτος» που έχει πιάσει το κράτος-τρομοκράτης στην κοινή γνώμη σε πολιτικό κόστος για τα κράτη και τις κυβερνήσεις που το στηρίζουν, σε υλικό κόστος για τη σιωνιστική οντότητα. Γιατί -αν δεν παρέμβουν οι αραβικές μάζες, σε ρήξη με τη συνενοχή, την παθητικότητα ή τους δισταγμούς των κρατικών ηγεσιών της περιοχής- μόνο αυτό δείχνει να μπορεί να τη σταματήσει…
*Αναδημοσίευση από την Εργατική Αριστερά
