Το καυτό καλοκαίρι του Μητσοτάκη

Όμως αυτός ο ισχυ­ρι­σμός έρ­χε­ται σε αντί­θε­ση με πολ­λές και ση­μα­ντι­κές εξε­λί­ξεις στην κοι­νω­νι­κή ζωή, που είναι δυ­να­τόν να εκ­φρα­στούν με ανα­πά­ντε­χες με­τα­το­πί­σεις στις πο­λι­τι­κές επι­λο­γές των αν­θρώ­πων. Γι’ αυτό, άλ­λω­στε, ο Μη­τσο­τά­κης είναι προ­σε­κτι­κός: Διαρ­ρέ­ει το σε­νά­ριο για εκλο­γές το φθι­νό­πω­ρο, αλλά κρα­τά­ει την «πι­σι­νή» για εξά­ντλη­ση της τε­τρα­ε­τί­ας, αν οι με­τρή­σεις το φε­τι­νό κα­λο­καί­ρι δεί­ξουν ότι η «ασφά­λεια» των πο­λι­τι­κών/εκλο­γι­κών προ­βλέ­ψε­ων είναι φού­σκα.

Οι πραγ­μα­τι­κές προ­ο­πτι­κές της κυ­βέρ­νη­σης είναι υπο­νο­μευ­μέ­νες από θέ­μα­τα που έρ­χο­νται ως συ­νέ­χεια από το πα­ρελ­θόν, αλλά και από σο­βα­ρές δο­κι­μα­σί­ες που επω­ά­ζο­νται στη συ­γκυ­ρία.

Στην πρώτη κα­τη­γο­ρία υπάρ­χουν πα­ρα­δείγ­μα­τα που μπο­ρεί να γί­νουν εκρη­κτι­κά:

Το σκάν­δα­λο της Novartis δεν ήταν δυ­να­τόν, τε­λι­κά, να κου­κου­λω­θεί και αν οι απο­κα­λύ­ψεις συ­νε­χι­στούν ο Μη­τσο­τά­κης θα χρεια­στεί να πάρει απο­φά­σεις που αφο­ρούν τη συ­νο­χή του κόμ­μα­τός του (Γε­ωρ­γιά­δης; Αβρα­μό­που­λος;) αλλά και την αν­θε­κτι­κό­τη­τα των «γε­φυ­ρών» της ΝΔ προς τον χώρο του ΠΑΣΟΚ (Λο­βέρ­δος; Βε­νι­ζέ­λος;).

Είναι κοινό μυ­στι­κό ότι συ­νε­χί­ζο­ντας τις μνη­μο­νια­κές πο­λι­τι­κές, ο Μη­τσο­τά­κης έχει απο­δυ­να­μώ­σει σε ακραίο βαθμό τις υπη­ρε­σί­ες και τους μη­χα­νι­σμούς δη­μό­σιας κοι­νω­νι­κής προ­στα­σί­ας. Η εμπει­ρία του περ­σι­νού κα­λο­και­ριού μπο­ρεί κάλ­λι­στα να επα­να­λη­φθεί φέτος, με τις πυ­ρο­σβε­στι­κές δυ­νά­μεις ακόμα πιο δια­λυ­μέ­νες, ακυ­ρώ­νο­ντας κάθε σκέψη για εκλο­γές λίγες εβδο­μά­δες μετά. Όταν στη Γαλ­λία και στη Γερ­μα­νία συ­ζη­τούν για την πι­θα­νό­τη­τα νέων «κλει­σι­μά­των» το φθι­νό­πω­ρο, λόγω του ασί­γα­στου κύ­μα­τος Covid και των φόβων περί επι­κίν­δυ­νης με­τάλ­λα­ξης του ιού, στην Ελ­λά­δα με τα δη­μό­σια νο­σο­κο­μεία σε κα­τάρ­ρευ­ση, η επι­λο­γή «όλα για τον του­ρι­σμό» μπο­ρεί να απο­δει­χθεί κυ­ριο­λε­κτι­κά κα­τα­στρο­φι­κή.

Όμως αν τέ­τοιοι πα­ρά­γο­ντες αρ­κούν για να ερ­μη­νεύ­σουν τις πο­λι­τι­κές ανα­σφά­λειες, οι δο­κι­μα­σί­ες που έρ­χο­νται μπο­ρούν να απο­δει­χθούν εξαι­ρε­τι­κά πιο απο­στα­θε­ρο­ποι­η­τι­κές.

Την ώρα που γρά­φο­νται αυτές οι γραμ­μές, ο πλη­θω­ρι­σμός αγ­γί­ζει το 12%, το υψη­λό­τε­ρο από το… 1993! Δεν υπάρ­χει καμία δυ­σκο­λία στο να κα­τα­λά­βει κα­νείς ότι οι λαϊ­κές απο­τα­μιεύ­σεις, οι μι­σθοί και οι συ­ντά­ξεις χά­νουν ήδη το ισό­πο­σο και για την ακρί­βεια αι­σθη­τά πε­ρισ­σό­τε­ρο γιατί ο πλη­θω­ρι­σμός που αφορά την ερ­γα­τι­κή/λαϊκή κα­τα­νά­λω­ση είναι με­γα­λύ­τε­ρος του γε­νι­κού μέσου όρου που είναι το 12%. Παρά τις κυ­βερ­νη­τι­κές προ­βλέ­ψεις και δια­βε­βαιώ­σεις, το πρό­βλη­μα απο­δει­κνύ­ε­ται μα­κρού χρό­νου: Οι διε­θνείς ορ­γα­νι­σμοί δη­λώ­νουν πλέον ότι όλο το 2022 αλλά και το 2023 θα είναι πε­ρί­ο­δος «υψη­λού πλη­θω­ρι­σμού», ενώ ανα­θε­ω­ρούν προς τα κάτω τις προ­βλέ­ψεις «ανά­πτυ­ξης» για το 2022, και για πρώτη φορά δη­λώ­νουν επι­σή­μως την εκτί­μη­ση για αρ­νη­τι­κούς ρυθ­μούς, για ύφεση στη διε­θνή οι­κο­νο­μία, κατά το 2023. Αυτήν την πραγ­μα­τι­κό­τη­τα η soft γλώσ­σα των συ­στη­μι­κών εφη­με­ρί­δων απο­τυ­πώ­νει με φρά­σεις όπως «η ΝΔ φθεί­ρε­ται, καθώς εξα­ντλεί­ται ο μύθος της ανά­πτυ­ξης και ανα­δει­κνύ­ο­νται του πλη­θω­ρι­σμού οι ει­σο­δη­μα­τι­κές απώ­λειες». Όμως στην πολύ πιο σκλη­ρή γλώσ­σα της εμπει­ρί­ας των απλών αν­θρώ­πων, αυτή η πραγ­μα­τι­κό­τη­τα απο­τυ­πώ­νε­ται με με­τρή­σεις όπως αυτή που ανέ­δει­ξε ότι για εκα­το­ντά­δες χι­λιά­δες ερ­γά­τες ο μι­σθός εξα­ντλεί­ται πλέον στο πρώτο 12ή­με­ρο κάθε μήνα. Η κυ­βερ­νη­τι­κή απά­ντη­ση πε­ριο­ρί­ζε­ται στην απάτη των «επι­δο­μά­των» προς συ­γκε­κρι­μέ­νες ομά­δες «δι­καιού­χων». Έτσι αφή­νει στο έλεος του και­ρού τη με­γά­λη μάζα των μι­σθω­τών και των φτω­χών, που μόνο με αυ­τό­μα­τη τι­μα­ριθ­μι­κή αύ­ξη­ση των μι­σθών και των συ­ντά­ξε­ων θα μπο­ρού­σαν να δια­τη­ρή­σουν (πε­ρί­που) στα­θε­ρό το πραγ­μα­τι­κό ει­σό­δη­μά τους. Έτσι αφή­νει, επί­σης, στο απυ­ρό­βλη­το τις εται­ρί­ες πα­ρα­γω­γής και εμπο­ρί­ας, που ανε­βά­ζουν κατά κύ­μα­τα τις τιμές, με­τα­τρέ­πο­ντας τον πλη­θω­ρι­σμό σε ευ­και­ρία κερ­δο­φο­ρί­ας και συ­γκέ­ντρω­σης «ρευ­στό­τη­τας». Η σύγ­χρο­νη πο­λι­τι­κή ιστο­ρία είναι γε­μά­τη πα­ρα­δείγ­μα­τα για το πώς η ανε­ξέ­λεγ­κτη ακρί­βεια μπο­ρεί να οδη­γή­σει σε από­το­μη εκτί­να­ξη της δρά­σης των ερ­γα­ζο­μέ­νων και των φτω­χών, με πρω­το­φα­νή απο­στα­θε­ρο­ποι­η­τι­κά απο­τε­λέ­σμα­τα, ακόμα και απέ­να­ντι σε κα­θε­στώ­τα που έδει­χναν ακλό­νη­τα (όσοι αμ­φι­βά­λουν ας θυ­μη­θούν τις δια­δι­κα­σί­ες της Αρα­βι­κής Άνοι­ξης ή τα πιο πρό­σφα­τα πα­ρα­δείγ­μα­τα στη Λα­τι­νι­κή Αμε­ρι­κή).

Αυτή η σαθρή εσω­τε­ρι­κή κα­τά­στα­ση θα δε­χθεί ισχυ­ρούς τρα­νταγ­μούς από τις διε­θνείς εξε­λί­ξεις. Τέσ­σε­ρις μήνες μετά την ει­σβο­λή του Πού­τιν στην Ου­κρα­νία, οι απο­φά­σεις της Συ­νό­δου του ΝΑΤΟ στη Μα­δρί­τη είναι ιδιαί­τε­ρα ση­μα­ντι­κές. Η «Συμ­μα­χία» διευ­ρύ­νε­ται (Σου­η­δία, Φιν­λαν­δια), υιο­θε­τεί ένα νέο «Πο­λε­μι­κό Δόγμα» με άμεσο στόχο τη Ρωσία και έμ­με­σο την Κίνα, αυ­ξά­νει ρα­γδαία τους εξο­πλι­σμούς και τη στρα­τιω­τι­κή δύ­να­μη «άμε­σης εμπλο­κής» (300.000 άν­δρες!), ενώ οι Αμε­ρι­κα­νοί εγκα­θί­στα­νται με με­γά­λες δυ­νά­μεις στο «τόξο ανά­σχε­σης» από την Πο­λω­νία ως την Ανα­το­λι­κή Με­σό­γειο. Ο Μη­τσο­τά­κης δη­λώ­νει εν­θου­σιω­δώς έτοι­μος για να συμ­με­τά­σχει σε αυτή την πο­λε­μο­χα­ρή πο­λι­τι­κή. Όμως το κό­στος των Μπελ­χά­ρα, των Ραφάλ και των F35 θα χρεια­στεί να πλη­ρω­θεί από τους μι­σθούς, τις συ­ντά­ξεις και τις κοι­νω­νι­κές δα­πά­νες. Στη Μα­δρί­τη, προ­χώ­ρη­σε η ανα­σύ­στα­ση της Νο­τιο­α­να­το­λι­κής Πτέ­ρυ­γας του ΝΑΤΟ και γι’ αυτό στάλ­θη­κε το μή­νυ­μα για «ήρεμα νερά στο Αι­γαίο». Ο Ερ­ντο­γάν φά­νη­κε πια έτοι­μος για αυτή την πο­λι­τι­κή: Ζή­τη­σε και πήρε μέτρα κατά των Κούρ­δων για να άρει το τουρ­κι­κό βέτο απέ­να­ντι στην εί­σο­δο της Σου­η­δί­ας και της Φιν­λαν­δί­ας, αλλά έβαλε τη θε­μα­το­λο­γία του ελ­λη­νο­τουρ­κι­κού αντα­γω­νι­σμού «κάτω από το χαλί». Η ελ­λη­νι­κή δι­πλω­μα­τία απο­δεί­χθη­κε πιο ανέ­τοι­μη και πιο «εκνευ­ρι­σμέ­νη». Όχι τυ­χαία: μετά την κα­τάρ­ρευ­ση του East Med, η ανα­γκαιό­τη­τα επα­να­λει­τουρ­γί­ας της ΝΑ Πτέ­ρυ­γας του ΝΑΤΟ, μειώ­νει τη διε­θνή υπο­στή­ρι­ξη στις πο­λι­τι­κές που απο­σκο­πού­σαν στο ναυ­τι­κό απο­κλει­σμό της Τουρ­κί­ας στο Αι­γαίο και στον ενερ­γεια­κό απο­κλει­σμό της στην Ανα­το­λι­κή Με­σό­γειο. Αυτό ση­μαί­νει ότι ο Μη­τσο­τά­κης θα χρεια­στεί να πο­ρευ­τεί στη­ρι­ζό­με­νος «σε δύο βάρ­κες»: Αφε­νός να συ­ντη­ρεί ψηλά τα αι­τή­μα­τα αντα­μοι­βής της δικής του «πά­γιας» φι­λο­δυ­τι­κής πο­λι­τι­κής στην πε­ριο­χή, αφε­τέ­ρου να αντα­πο­κρί­νε­ται στις συ­νο­λι­κές σκο­πι­μό­τη­τες της «Συμ­μα­χί­ας» που επι­θυ­μεί να επα­να­φέ­ρει την Τουρ­κία στην πει­θαρ­χία στο ΝΑΤΟ. Δη­λα­δή, να συ­ντη­ρεί ψηλά την ατζέ­ντα που παί­ζει με το θερμό επει­σό­διο, αλλά και να αντα­πο­κρί­νε­ται στις πιέ­σεις για «διά­λο­γο και συ­νεν­νό­η­ση» με την Τουρ­κία. Τα πρώτα αμή­χα­να δη­μο­σιεύ­μα­τα στο συ­στη­μι­κό Τύπο, ανα­δει­κνύ­ουν ήδη το πόσο δι­χα­στι­κές και πο­λι­τι­κά επώ­δυ­νες μπο­ρεί να είναι οι απο­φά­σεις που βρί­σκο­νται μπρο­στά στην κυ­βέρ­νη­ση.

Μια από τις πιο ανό­η­τες απο­φά­σεις του Τσί­πρα ήταν η επι­λο­γή να μι­ζά­ρει στην κρι­τι­κή στον Μη­τσο­τά­κη για «ανε­πάρ­κεια» στην αντι­με­τώ­πι­ση της Τουρ­κί­ας. Σε όλες τις δη­μο­σκο­πή­σεις φαί­νε­ται ότι αυτή η κρι­τι­κή, που φλερ­τά­ρι­σε με τα εθνι­κι­στι­κά και πο­λε­μο­χα­ρή επι­χει­ρή­μα­τα, είναι για τον κόσμο ελά­χι­στα πει­στι­κή κι ελ­κυ­στι­κή.

Ένα βα­σι­κό νήμα που συν­δέ­ει τη ρω­σι­κή ει­σβο­λή στην Ου­κρα­νία με τις εσω­τε­ρι­κές εξε­λί­ξεις είναι η προ­ο­πτι­κής της ακόμα βα­θύ­τε­ρης ενερ­γεια­κής κρί­σης. Στις ισχυ­ρές οι­κο­νο­μί­ες της ΕΕ ήδη συ­ζη­τούν δη­μό­σια την προ­ο­πτι­κή «δελ­τί­ου» στην ενέρ­γεια, αν δεν υπάρ­ξει σύ­ντο­μα ει­ρη­νευ­τι­κή εξέ­λι­ξη στην Ου­κρα­νία. Στις αρχές Ιούλη συ­γκλή­θη­κε και εδώ η «Επι­τρο­πή Δια­χεί­ρι­σης Κρί­σης» στον τομέα της ενέρ­γειας. Είναι από τις στιγ­μές που συ­νει­δη­το­ποιεί κα­νείς τις αλ­λα­γές που έχουν γίνει, αλλά και τους κιν­δύ­νους που αυτές εγκυ­μο­νούν. Στην «Επι­τρο­πή» συμ­με­τέ­χουν εκ­πρό­σω­ποι της (ιδιω­τι­κο­ποι­η­μέ­νης) ΔΕΗ, αλλά και στε­λέ­χη των ιδιω­τι­κών Α.Ε., των δια­βό­η­των «πα­ρό­χων» ηλε­κτρι­κού ρεύ­μα­τος και φυ­σι­κού αε­ρί­ου. Το γε­γο­νός ότι κρί­σι­μες απο­φά­σεις για τη ζωή εκα­τομ­μυ­ρί­ων αν­θρώ­πων θα πάρει μια σύν­θε­ση με ισχυ­ρή την πα­ρου­σία των «γε­ρα­κιών της αγο­ράς» θα πρέ­πει να λει­τουρ­γή­σει ως κα­μπά­να συ­να­γερ­μού για όλες τις δυ­νά­μεις που προ­τάσ­σουν την υπε­ρά­σπι­ση των ερ­γα­τι­κών και λαϊ­κών συμ­φε­ρό­ντων.

Έχου­με απέ­να­ντί μας μια κυ­βέρ­νη­ση που πρέ­πει να ανα­τρα­πεί. Όλη η πο­λι­τι­κή και κοι­νω­νι­κή ύλη που κάνει αυτό το κα­θή­κον αντι­κει­με­νι­κά εφι­κτό είναι πα­ρού­σα στην τρέ­χου­σα συ­γκυ­ρία και μά­λι­στα με τά­σεις σο­βα­ρής επι­δεί­νω­σης. Όμως η κυ­βέρ­νη­ση Μη­τσο­τά­κη δεν θα πέσει από μόνη της. Κά­ποιος πρέ­πει να ανα­λά­βει τα κα­θή­κο­ντα για να την ρίξει. Η ανα­πο­τε­λε­σμα­τι­κό­τη­τα της αντι­πο­λί­τευ­σης είναι το μο­να­δι­κό ατού του Μη­τσο­τά­κη, μέσα σε τούτη την καυτή πο­λι­τι­κή πε­ρί­ο­δο.

*Ανα­δη­μο­σί­ευ­ση από την Ερ­γα­τι­κή Αρι­στε­ρά