Κείμενο συμβολής του ΚΟΚΚΙΝΟΥ ΔΙΚΤΥΟΥ στη Νεολαία

Ει­σα­γω­γή

Στις 19-22 Δε­κέμ­βρη θα πραγ­μα­το­ποι­η­θεί η πα­νελ­λα­δι­κή συν­διά­σκε­ψη των νέων Συ­ρι­ζα, θέ­τω­ντας τις βά­σεις για τη συ­γκρό­τη­ση της νε­ο­λαί­ας ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ που θα ολο­κλη­ρω­θεί με το ιδρυ­τι­κό συ­νέ­δριο της νε­ο­λαί­ας. Στη νε­ο­λαία κα­λού­μα­στε να γε­φυ­ρώ­σου­με το με­γά­λο χάσμα με­τα­ξύ των με­γά­λων πο­σο­στών του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ στη νε­ο­λαία και των μι­κρών ορ­γα­νω­τι­κά δυ­νά­με­ων στις γει­το­νιές, στις σχο­λές και στους ερ­γα­σια­κούς χώ­ρους. Η πε­ρί­ο­δος πριν αλλά και μετά τη συν­διά­σκε­ψη είναι μια με­τα­βα­τι­κή πε­ρί­ο­δος η οποία δεν πρέ­πει να χα­ρα­κτη­ρι­στεί από εσω­στρέ­φεια αλλά από την προ­σπά­θεια οι νέοι του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ να γνω­ρί­σουν, να εμπνεύ­σουν και να πα­λέ­ψουν μαζί με νέους ερ­γα­ζό­με­νους, φοι­τη­τές και μα­θη­τές για την ανα­τρο­πή αυτής της κυ­βέρ­νη­σης, για τη διεκ­δί­κη­ση μιας κυ­βέρ­νη­σης της αρι­στε­ράς αλλά και για την αλ­λα­γή ολό­κλη­ρης της κοι­νω­νί­ας στο δρόμο για το σο­σια­λι­σμό. Ταυ­τό­χρο­να κα­λού­μα­στε να αρ­χί­σου­με να οι­κο­δο­μού­με μια νε­ο­λαί­στι­κη ορ­γά­νω­ση, δη­μο­κρα­τι­κή, πλου­ρα­λι­στι­κή, ρι­ζο­σπα­στι­κή, ενερ­γό κομ­μά­τι του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και της κοι­νω­νί­ας. Σε αυτή την πο­ρεία δεν μπο­ρού­με να προ­χω­ρά­με με έτοι­μα ορ­γα­νω­τι­κά μο­ντέ­λα αλλά να εί­μα­στε ανοι­χτοί και και­νο­τό­μοι έτσι ώστε οι ορ­γα­νω­τι­κές μας δομές να υπη­ρε­τούν το στόχο του κοι­νού αγώνα ερ­γα­ζο­μέ­νων και νε­ο­λαί­ας για την ανα­τρο­πή.

Το κεί­με­νο του Κόκ­κι­νου Δι­κτύ­ου στην νε­ο­λαία απο­τε­λεί μια επι­λο­γή πο­λι­τι­κών και ορ­γα­νω­τι­κών ση­μεί­ων που θα επι­διώ­ξου­με να συ­ζη­τη­θούν προ­συν­δια­σκε­ψια­κά , στην ίδια τη συν­διά­σκε­ψη αλλά και μετά από αυτή συμ­βά­λο­ντας έτσι στη συ­γκρό­τη­ση μιας ρι­ζο­σπα­στι­κής νε­ο­λαί­ας.

Στο ει­σα­γω­γι­κό αυτό ση­μεί­ω­μα δεν μπο­ρού­με να μην ση­μειώ­σου­με ότι η συν­διά­σκε­ψη των νέων γί­νε­ται σε μια πε­ρί­ο­δο που εκτυ­λίσ­σε­ται ένας πολύ σπου­δαί­ος αγώ­νας μέσα στο ελ­λη­νι­κό πα­νε­πι­στή­μιο από τους διοι­κη­τι­κούς ερ­γα­ζό­με­νους. Ανε­ξάρ­τη­τα από την έκ­βα­σή της μάχης και πριν από αυτή, το βάρος των δυ­νά­με­ων μας θα έπρε­πε να πέσει στη συ­μπα­ρά­στα­ση αυτού του αγώνα, στη συ­γκρό­τη­ση κοι­νών επι­τρο­πών πράγ­μα που θα έκανε και πολύ πιο ου­σια­στι­κή την προ­συν­δια­σκε­ψια­κή μας δια­δι­κα­σία.

Οι από πάνω, οι από κάτω και η κρίση

Από το 2007-2008 με αρχή την κρίση στην αγορά ακι­νή­των στις ΗΠΑ, ο πα­γκό­σμιος κα­πι­τα­λι­σμός κλυ­δω­νί­ζε­ται από τη πιο με­γά­λη κρίση που έχει γνω­ρί­σει ποτέ. Μια βαθιά κρίση του κα­πι­τα­λι­σμού που δεν έχει να κάνει μόνο με τις «κακές» τρά­πε­ζες και τα χρη­μα­τι­στή­ρια αλλά με τον τρόπο που δου­λεύ­ει η κα­πι­τα­λι­στι­κή μη­χα­νή από τη γέν­νη­σή της.

Ένα από τα βα­σι­κά στοι­χεία αυτής της κρί­σης είναι η υπερ­συσ­σώ­ρευ­ση κε­φα­λαί­ων τα οποία δεν μπο­ρούν να επεν­δυ­θούν ξανά ώστε να πα­ρά­ξουν αρ­κε­τά κέρδη για τους κα­πι­τα­λι­στές.

Σύμ­φω­να με τη μαρ­ξι­στι­κή θε­ω­ρία, ο βα­σι­κός τρό­πος για να ξε­πε­ρα­στεί αυτή η αντί­φα­ση προς όφε­λος των κυ­ρί­αρ­χων τά­ξε­ων είναι η κα­τα­στρο­φή πα­ρα­γω­γι­κών δυ­νά­με­ων και πα­ρα­γω­γι­κών μέσων ή πιο κα­τα­νοη­τά η κα­τα­στρο­φή ερ­γα­τι­κού δυ­να­μι­κού και η κα­τα­στρο­φή πχ ερ­γο­στα­σί­ων (ή άλλων μέσων πα­ρα­γω­γής). Ένας τρό­πος για να γίνει αυτό είναι ο πό­λε­μος. Στην Ευ­ρώ­πη (ή στο λε­γό­με­νο «δυ­τι­κό κόσμο») όμως, όπου δεν έχου­με πο­λε­μι­κές συρ­ρά­ξεις, η αντί­φα­ση πλε­ο­νά­ζο­ντος κε­φα­λαί­ου και πλε­ο­νά­ζου­σας ερ­γα­σί­ας λύ­νε­ται με οι­κο­νο­μι­κό πό­λε­μο, ή αλ­λιώς με μνη­μό­νια και λι­τό­τη­τα όπως στην πε­ρί­πτω­ση της Ελ­λά­δας. Ευ­τυ­χώς όμως απέ­να­ντι στις οι­κο­νο­μι­κές και πο­λε­μι­κές επι­θέ­σεις των αρ­χου­σών τά­ξε­ων τα τε­λευ­ταία χρό­νια ο κό­σμος μας έχει βιώ­σει ίσως τα με­γα­λύ­τε­ρα και μα­ζι­κό­τε­ρα κοι­νω­νι­κά και διε­θνι­στι­κά κι­νή­μα­τα των τε­λευ­ταί­ων δε­κα­ε­τιών, με­γά­λες εξε­γέρ­σεις και επα­να­στά­σεις που προ­κά­λε­σαν πα­νι­κό στο στρα­τό­πε­δο των από πάνω. (Τυ­νη­σία, Αί­γυ­πτος, Συρία,κί­νη­μα των Indignados στην Ισπα­νία, τα εκα­τομ­μύ­ρια στις πλα­τεί­ες της Ελ­λά­δας όπως και οι γε­νι­κές της απερ­γί­ες, κί­νη­μα Occupy στην Αμε­ρι­κή, εξε­γέρ­σεις σε Τουρ­κία και Βρα­ζι­λία).

Το βά­θε­μα και η πα­ρά­τα­ση της κρί­σης του κα­πι­τα­λι­σμού διε­θνώς, συν­δυά­ζο­νται με την πο­λι­τι­κή κρίση του συ­στή­μα­τος στην Ελ­λά­δα και δη­μιουρ­γούν συν­θή­κες ρα­γδαί­ας κοι­νω­νι­κο­πο­λι­τι­κής πό­λω­σης και την προ­ο­πτι­κή με­γά­λης επι­τά­χυν­σης των εξε­λί­ξε­ων.

Oι από πάνω δεν μπο­ρούν να κυ­βερ­νή­σουν όπως πριν

Το success story των Σα­μα­ρά-Στουρ­νά­ρα έχει ήδη κα­ταρ­ρεύ­σει. Η μόνη «υπό­σχε­ση» που μπο­ρεί να δώσει το αστι­κό μπλοκ είναι μια μα­κρό­χρο­νη πα­ρά­τα­ση της άγριας λι­τό­τη­τας, μια μα­κρό­χρο­νη πα­ρά­τα­ση πρω­το­φα­νούς ανερ­γί­ας και κα­νέ­να «φως» προ­ο­πτι­κής: Παρά τις αι­μα­τη­ρές «θυ­σί­ες», το χρέος εκτι­νάσ­σε­ται σε υψη­λό­τε­ρα από το 2009 επί­πε­δα (317 δισ. ευρώ, το 2ο τρί­μη­νο του 2013!) και κάνει όλο και πι­θα­νό­τε­ρα νέα μνη­μό­νια και ακόμα πιο βάρ­βα­ρα μέτρα λι­τό­τη­τας. Για να μπο­ρέ­σει να επι­βιώ­σει το σύ­στη­μα, επι­στρε­τεύ­ει όλα του τα όπλα κά­νο­ντας πια φα­νε­ρό σε όλους ότι το κρά­τος, οι θε­σμοί του, οι νόμοι του, η αστυ­νο­μία, τα ΜΜΕ εναι μη­χα­νι­σμοί προ­πα­γάν­δας, κα­τα­στο­λής και πει­θαρ­χί­ας των από κάτω. Οι από πάνω δεν δι­στά­ζουν να θυ­σιά­σουν τους δι­κούς τους αστι­κούς και κοι­νο­βου­λευ­τι­κούς θε­σμούς, την αστι­κή δη­μο­κρα­τία εγκα­θι­δρύ­ο­ντας ένα κα­θε­στώς έκτα­κτης ανά­γκης για να κρα­τη­θούν από την εξου­σία τους και να συ­νε­χί­σουν να αυ­ξά­νουν τα κέρδη τους στις πλά­τες μας.

Η άνο­δος του φα­σι­σμού, που τρέ­φε­ται από την απελ­πι­σία και τη φτώ­χεια των αν­θρώ­πων είναι και σε με­γά­λο βαθμό απο­τέ­λε­σμα της επι­λο­γής της κυ­βέρ­νη­σης για μια ακρο­δε­ξιά ατζέ­ντα. Η στο­χο­ποί­η­ση των με­τα­να­στών –ως η πηγή όλων των κα­κών- έχει στόχο από τη μια να δια­σπά­σει την ερ­γα­τι­κή τάξη έτσι ώστε να μην απο­τε­λεί ένα ενιαίο σώμα που θα υπε­ρα­σπί­ζε­ται από κοι­νού τα συμ­φέ­ρο­ντά της και από την άλλη να έχει μό­νι­μα ένα φτηνό ερ­γα­τι­κό δυ­να­μι­κό δια­θέ­σι­μο. Αν μπο­ρού­σαν θα με­τέ­τρε­παν όλη τη χώρα σε μια Μα­νω­λά­δα.Θα ήταν έγκλη­μα να υπο­τι­μή­σου­με τον κίν­δυ­νο που αντι­προ­σω­πεύ­ει κά­νο­ντας πα­ρη­γο­ρη­τι­κές σκέ­ψεις ότι το φα­σι­στι­κό ρεύμα θα ανα­κο­πεί από μόνο του ή ότι «έχου­με ακόμη χρόνο» για να το αντι­με­τω­πί­σου­με. Πέρα από μακρύ χέρι του συ­στή­μα­τος είναι και ορ­γα­νι­κό φαι­νό­με­νο της κα­πι­τα­λι­στι­κής πα­ρακ­μής.

Ιστο­ρι­κά, ο στό­χος του φα­σι­σμού είναι η «διά­λυ­ση της ερ­γα­τι­κής τάξης και των ορ­γα­νώ­σε­ών της». Συ­νε­πώς, ο μόνος τρό­πος να απαλ­λα­γού­με από το φα­σι­σμό, είναι ο αγώ­νας όλων των ερ­γα­ζο­μέ­νων και της νε­ο­λαί­ας, μέσα από τις μα­ζι­κές τους ορ­γα­νώ­σεις, ενά­ντια στους φα­σί­στες. Για να είναι απο­τε­λε­σμα­τι­κός, πρέ­πει την ίδια στιγ­μή να είναι αγώ­νας ενά­ντια στις αι­τί­ες που γέν­νη­σαν και εκ­θρέ­φουν το φα­σι­σμό, ενά­ντια στη φτώ­χεια και την υπο­βάθ­μι­σή της ζωής μας. Οι λαι­κές επι­τρο­πές αγώνα, οι λαι­κές συ­νε­λεύ­σεις όπου πραγ­μα­τι­κά υπάρ­χουν και συ­σπει­ρώ­νουν όλες τις δυ­νά­μεις μπο­ρούν να δώ­σουν μια δια­φο­ρε­τι­κή διέ­ξο­δο στις το­πι­κές κοι­νω­νί­ες. Εάν όμως μπού­με στο «συ­νταγ­μα­τι­κό τόξο» η την υπο­τι­μή­σου­με η Χρυσή Αυγή θα επα­νέλ­θει δρι­μύ­τε­ρη. Δεν μπο­ρού­με να πα­λέ­ψου­με το φα­σι­σμό μαζί με όσους τον εκ­θρέ­φουν.

Απο­τέ­λε­σμα της κρί­σης είναι και η ρα­γδαία επι­δεί­νω­ση της ζωής των γυ­ναι­κών. Η κα­τα­πί­ε­ση των γυ­ναι­κών και ο σε­ξι­σμός δεν είναι και­νού­ριο φαι­νό­με­νο.

Η κρίση όμως και η συ­ντη­ρη­τι­κο­πο­ή­ση που αυτή μπο­ρεί να φέρ­νει, ξα­να­ο­δη­γούν πολ­λές απο­λυ­μέ­νες στο σπίτι, ή τις οδη­γούν στο να βρουν δου­λειά με ευ­ξε­τε­λι­στι­κούς όρους, ενώ έχουν αυ­ξή­σει τη βία στο σπίτι κατά 47% τον τε­λευ­ταίο χρόνο. Σε όλα αυτά μπο­ρού­με να πρ­σθέ­σου­με και τη κάθε εί­δους σε­ξι­στι­κή επί­θε­ση που δέ­χο­νται όσοι άν­θρω­ποι έχουν δια­φο­ρε­τι­κή σε­ξουα­λι­κή ταυ­τό­τη­τα από την κυ­ρί­αρ­χη. (ομο­φυ­λό­φι­λοι, λε­σβί­ες, τρανς, διεμ­φυ­λι­κοί, queer).

Η κα­τά­στα­ση της νε­ο­λαί­ας σή­με­ρα

Η νε­ο­λαία είναι από τα με­γά­λα θύ­μα­τα της κρί­σης. Το χει­ρό­τε­ρο είναι ότι οι νέες γε­νιές που με­γα­λώ­νουν, δεν έχουν τη μνήμη των δι­καιω­μά­των που είχαν οι πα­λιό­τε­ροι. Δε τους λεί­πει το 8ωρο, τα δι­καιώ­μα­τα στα πα­νε­πι­στή­μια όπως το άσυλο, γιατί με­γα­λώ­νουν σε συν­θή­κες πολύ χει­ρό­τε­ρες από αυτές που βί­ω­σαν οι προη­γού­με­νες γε­νιές. Η ανερ­γία είναι, η με­γά­λη πληγή της νε­ο­λαί­ας.Σε πρω­το­φα­νή επί­πε­δα, της τάξης του 65% , είναι πλέον «κα­νό­νας. Χι­λιά­δες νέοι στις με­γά­λες πό­λεις ζουν με τις οι­κο­γέ­νειες τους ή μόνοι τους χωρίς τα στοι­χειώ­δη δι­καιώ­μα­τα στην υγεία, στη δω­ρε­άν με­τα­κί­νη­ση, στην δω­ρε­άν σί­τι­ση, πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο στην ψυ­χα­γω­γία. .Αυτό έχει πολ­λές και σο­βα­ρές επι­πτώ­σεις. Αρχκά , μια αί­σθη­ση απελ­πι­σί­ας και αγα­νά­κτη­σης προς το σύ­στη­μα που δεν μπο­ρεί να εξα­σφα­λί­σει πια στους νέους ούτε τα στοι­χειώ­δη.Επί­σης η απα­ξί­ω­ση της εκ­παί­δευ­σης και του πτυ­χί­ου ή των άλλων προ­σό­ντων που θα κά­νουν, υπο­τί­θε­ται, πιο εύ­κο­λη την από­κτη­ση μιας θέσης ερ­γα­σί­ας, το οποίο επι­φέ­ρει κα­θο­ρι­στι­κές αλ­λα­γές στο πώς αντι­λαμ­βά­νο­νται οι φοι­τη­τές/τριες σή­με­ρα τον εαυτό τους. Εάν το πτυ­χίο δεν μπο­ρεί να εξα­σφα­λί­σει στο νέο δου­λειά, αν , ενώ σπου­δά­ζει ανα­γκά­ζε­ται να δου­λεύ­ει για να επι­βιώ­σει, η αντί­λη­ψη της φοι­τη­τι­κής ταυ­τό­τη­τας και του Πα­νε­πι­στη­μί­ου ως κοι­νω­νι­κου χώρου , δέ­χε­ται ισχυ­ρό πλήγ­μα. Πλέον οι φοι­τη­τές/τριες κα­θο­ρί­ζο­νται πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο από τη θέση τους στην αγορά ερ­γα­σί­ας (ή ανερ­γί­ας), από την οι­κο­νο­μι­κή κα­τα­ά­στα­ση των οι­κο­γε­νειών τους και λί­γο­τε­ρο από το αν σπου­δά­ζουν ή όχι. Η μα­κρό­χρο­νη ανερ­γία γεννά στη συ­νέ­χεια την τάση προς τον ατο­μι­κι­σμό και τον κοι­νω­νι­κό κα­νι­βα­λι­σμό. Η έκ­θε­ση της Επι­θε­ώ­ρη­σης ερ­γα­σί­ας που το κα­λο­καί­ρι του 2013 δή­λω­σε «όλη η Ελ­λά­δα είναι μια Μα­νω­λά­δα», είναι αρ­κε­τά αντι­προ­σω­πευ­τι­κή.

Με μισθό κάτω των 500 Ευρώ , χωρίς συλ­λο­γι­κές συμ­βά­σεις και με λίγα ενερ­γά σω­μα­τεία, η νε­ο­λαία ανα­γκά­ζε­ται να δου­λεύ­ει σε συν­θή­κες μι­σθω­τής σκλα­βιάς και χωρίς το δι­καί­ω­μα στην απερ­γία. Με­γά­λο κομ­μά­τι της επί­θε­σης πε­ρι­λαμ­βά­νει και την επί­θε­ση στο δη­μό­σιο πα­νε­πι­στή­μιο και σχο­λείο. Η μόρ­φω­ση γί­νε­ται ολο­έ­να και πε­ρισ­σό­τε­ρο προ­νό­μιο των λίγων με πολλά παι­διά να απο­κλεί­ο­νται από την εκ­παί­δευ­ση είτε γιατί απέ­τυ­χαν στις εξε­τά­σεις, είτε γιατί ανα­γκά­ζο­νται να δου­λέ­ψουν για να επι­βιώ­σουν. Η νε­ο­λαία είναι και ο με­γά­λος απο­δέ­κτης της άγριας κα­τα­στο­λής που βιώ­νει η κοι­νω­νία.

Οι κα­θη­με­ρι­νοί έλεγ­χοι της αστυ­νο­μί­ας, η βία στις δια­δη­λώ­σεις, οι μα­θη­τι­κές δίκες και οι κάθε λογής πει­θαρ­χι­κές διώ­ξεις σφίγ­γουν τη θη­λειά στο λαιμό των νέων αν­θρώ­πων που ασφυ­κτιούν.

Αντι­στά­σεις-οι από κάτω δεν θέ­λουν να κυ­βερ­νιώ­νται όπως πριν

Απέ­να­ντι στις μνη­μο­νια­κές πο­λι­τι­κές, η ερ­γα­τι­κή τάξη και ο κό­σμος στην Ελ­λά­δα αντέ­τα­ξαν μια πα­ρα­τε­τα­μέ­νη και σκλη­ρή αντί­στα­ση, σε κο­ρυ­φαίο επί­πε­δο σε όλη την Ευ­ρώ­πη. Στην εποχή των μνη­μο­νί­ων, οι κα­θε­στω­τι­κές δυ­νά­μεις πολ­λές φορές (πχ στις μέρες μετά την Μαρ­φίν) εκτί­μη­σαν ότι ξό­φλη­σαν με τον πα­ρά­γο­ντα της αντί­στα­σης. Όμως, στην επό­με­νη στρο­φή βρή­καν ξανά μπρο­στά τους, ακόμα πιο μα­ζι­κές και ορ­γι­σμέ­νες, τις ερ­γα­τι­κές και λαϊ­κές κι­νη­το­ποι­ή­σεις. Συ­γκε­κρι­μέ­να με­τρά­με τριά­ντα πε­ρί­που γε­νι­κές απερ­γί­ες, συ­γκε­ντρώ­σεις εκα­τομ­μυ­ρί­ων στις πλα­τεί­ες, ανα­τρο­πή δυο κυ­βερ­νή­σε­ων και πιο πρό­σφα­τα την ηρω­ι­κή αντί­στα­ση των ερ­γα­ζό­με­νων της ΕΡΤ και των διοι­κη­τι­κών υπαλ­λή­λων στα ΑΕΙ και ΤΕΙ. Αυτή είναι και η απά­ντη­ση σε όσους σή­με­ρα μας δη­λώ­νουν ότι «δεν τρα­βά­ει ο κό­σμος», επι­χει­ρώ­ντας –κυ­ρί­ως οι της συν­δι­κα­λι­στι­κής ηγε­σί­ας- να φορ­τώ­σουν τις δικές τους ευ­θύ­νες στον κόσμο. Κυ­ρί­ως όμως αυτοί οι μι­κροί και με­γά­λοι αγώ­νες υπο­δει­κνύ­ουν και ποιος είναι ο φο­ρέ­ας της με­γά­λης αλ­λα­γής για την οποία όλοι ελ­πί­ζου­με. Ο κό­σμος της ερ­γα­σί­ας, που με τη συλ­λο­γι­κό­τη­τα του, την εφευ­ρε­τι­κό­τη­τα του και κυ­ρί­ως τη δυ­να­τό­τη­τά του να πα­ρά­γει τον πλού­το είναι η δύ­να­μη που μπο­ρεί να υπο­δεί­ξει ποιο θα είναι το πρό­γραμ­μα μιας κυ­βέρ­νη­σης της αρι­στε­ράς, είναι η δύ­να­μη που μπο­ρεί να μπει μπρο­στά και να απε­λευ­θε­ρώ­σει ολό­κλη­ρη την κοι­νω­νία από τη βαρ­βα­ρό­τη­τα που ζούμε. Όμως το με­γά­λο πρό­βλη­μα όλων των αγώ­νων του τε­λευ­ταί­ου δια­στή­μα­τος είναι ότι πολ­λές φορές είναι απο­κομ­μέ­νοι και ασυ­ντό­νι­στοι. Ότι οι σκόρ­πιες απερ­γί­ες δεν γί­νο­νται πραγ­μα­τι­κό απερ­για­κό πο­τά­μι διαρ­κεί­ας που θα σα­ρώ­σει τα πάντα. Το σύν­θη­μα γε­νι­κή απερ­γία διαρ­κεί­ας που ψι­θυ­ρί­ζουν οι ερ­γα­ζό­με­νοι σε κάθε τους μάχη σαν ευχή πρέ­πει να γίνει δυ­να­τή φωνή, με ντου­ντού­κα την αρι­στε­ρά.

Οι νε­ο­λαι­ί­στι­κοι αγώ­νες.

Τα τε­λευ­ταία χρό­νια η νε­ο­λαία έχει δώσει δυ­να­μι­κό παρόν σε όλους τους με­γά­λους κοι­νω­νι­κούς και πο­λι­τι­κούς αγώ­νες των τε­λευ­ταί­ων χρό­νων. Ξε­κι­νώ­ντας από τη νίκη του Φοι­τη­τι­κού Κι­νή­μα­τος ενά­ντια στην ανα­θέ­ω­ρη­ση του Α16, από τη μα­ζι­κή συμ­με­το­χή των νέων στην εξέ­γερ­ση του Δε­κέμ­βρη του 2008 όπου η νε­ο­λαία έθεσε απε­να­ντί της και στο­χο­ποί­η­σε στο σύ­νο­λο της την αστι­κή κοι­νω­νία, τον κα­τα­να­λω­τι­σμό, τις τρά­πε­ζες, με έναν τρόπο θολό. Ήταν «ει­κό­να από το μέλ­λον» όχι μόνο λόγω των μα­χη­τι­κών πρα­κτι­κών του κι­νή­μα­τος αλλά και με την έν­νοια ότι στο­χο­ποι­ή­θη­κε το σύ­νο­λο του συ­στή­μα­τος στην αυγή της κα­πι­τα­λι­στι­κής κρί­σης. Πα­ρο­λαυ­τά, η νε­ο­λαία (ει­δι­κά μετά το 2008) έχει δώσει δυ­να­μι­κό παρών τόσο στις με­γά­λες απερ­γί­ες και στο κί­νη­μα των πλα­τειών μέσα από μια εξαυ­το­μι­κευ­μέ­νη κυ­ρί­ως συμ­με­το­χή και όχι μέσω των συλ­λο­γι­κών συν­δι­κα­λι­στι­κών και πο­λι­τι­κών ερ­γα­λεί­ων, πράγ­μα που δεί­χνει σε ένα βαθμό και την απα­ξί­ω­ση στα μάτια των νέων της πο­λι­τι­κής και συν­δι­κα­λι­στι­κής ορ­γά­νω­σης. Στην πλειο­ψη­φία της η νε­ο­λαία δεν ορ­γα­νώ­νε­ται στην αρι­στε­ρά που πολ­λές φορές τη θε­ω­ρεί κομ­μά­τι του συ­στή­μα­τος , δεν φτιά­χνει και δεν συμ­με­τέ­χει σε σω­μα­τεία. Το κέρ­δι­σμα της νε­ο­λαί­ας δεν θα γίνει με συμ­βο­λι­κό τρόπο. Δεν λεί­πει σή­με­ρα από τη νε­ο­λαία η «πρω­τό­τυ­πη ιδέα», το συμ­βο­λι­κό χά­πε­νινγκ, το πε­τυ­χη­μέ­νο φε­στι­βάλ. Αυτό που λεί­πει είναι να απο­δεί­ξει η αρι­στε­ρά τη χρη­σι­μό­τη­τά της στη νε­ο­λαία σε πολύ πρα­κτι­κό επί­πε­δο, πε­τυ­χαί­νο­ντας νίκες εκεί που η νε­ο­λαία σπου­δά­ζει, ζει και ερ­γά­ζε­ται. Ει­δι­κά στα πα­νε­πι­στή­μια που ανέ­κα­θεν υπήρ­χε η λο­γι­κή της αυ­το­νο­μί­ας των φοι­τη­τι­κών κι­νη­μά­των από με­ρί­δα της αρι­στε­ράς, πρέ­πει να γίνει κα­τα­νοη­τό ότι μόνο με κοι­νούς αγώ­νες φοι­τη­τών και ερ­γα­ζο­μέ­νων στα πα­νε­πι­στή­μια μπο­ρού­με να σώ­σου­με το δη­μό­σιο πα­νε­πι­στή­μιο. Η σύγ­χρο­νη ιστο­ρία με κο­ρυ­φαία πα­ρα­δείγ­μα­τα τον Μάη του 68 και το Πο­λυ­τε­χνείο του 73 έδει­ξαν ότι το νε­ο­λαί­στι­κο κί­νη­μα μπο­ρεί να λει­τουρ­γή­σει ως πυ­ρο­δό­της ευ­ρύ­τε­ρων κι­νη­μά­των αλλά δεν μπο­ρεί να υπο­κα­τα­στή­σει την ερ­γα­τι­κή τάξη. Θα πρέ­πει να ερ­γα­στού­με στην κα­τεύ­θυν­ση του να ενώ­σου­με τα αι­τή­μα­τα της νε­ο­λαί­ας με αυτά των ερ­γα­ζο­μέ­νων και ολό­κλη­ρης της κοι­νω­νί­ας με την επί­γνω­ση ότι η νε­ο­λαία είναι σύμ­μα­χος των ερ­γα­ζο­μέ­νων με κοι­νούς στό­χους και στρα­τη­γι­κή. Πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο όταν μι­λά­με για νέους ερ­γα­ζό­με­νους που δεν έχουν να χω­ρί­σουν κάτι με τους με­γα­λύ­τε­ρους ηλι­κια­κά ερ­γα­ζό­με­νους.

Για την Αρι­στε­ρά της ρήξης, της ανα­τρο­πής, του σο­σια­λι­σμού

Η ευ­και­ρία για την Αρι­στε­ρά, τους/ις ερ­γα­ζό­με­νους/ες, τη νε­ο­λαία είναι πραγ­μα­τι­κά ιστο­ρι­κή, ξα­να­θέ­το­ντας στο προ­σκή­νιο το ζή­τη­μα της σο­σια­λι­στι­κής προ­ο­πτι­κής όχι με όρους δευ­τέ­ρας πα­ρου­σί­ας αλλά ως ένα κομ­μά­τι ενός πο­λι­τι­κού σχε­δί­ου ρήξης και ανα­τρο­πής.

Η νε­ο­λαία ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ οφεί­λει να είναι στο­χο­προ­ση­λω­μέ­νη στο στρα­τη­γι­κό στόχο του σο­σια­λι­σμού. Για εμάς ο σο­σια­λι­σμός είναι κα­ταρ­χήν η «κα­τώ­τε­ρη βαθ­μί­δα του κομ­μου­νι­σμού». Είναι μια κοι­νω­νία όπου η ερ­γα­τι­κή τάξη θα έχει κα­τα­λά­βει την πο­λι­τι­κή και την κοι­νω­νι­κή εξου­σία αφού τσα­κί­σει το αστι­κό κρά­τος. Μια κοι­νω­νία ορ­γα­νω­μέ­νη με τις αρχές της ερ­γα­τι­κής δη­μο­κρα­τί­ας. Μια κοι­νω­νία χωρίς εκ­με­τάλ­λευ­ση, χωρίς ατο­μι­κή αλλά κοι­νω­νι­κή ιδιο­κτη­σία των μέσων πα­ρα­γω­γής με γε­νι­κευ­μέ­νο ερ­γα­τι­κό και κοι­νω­νι­κό έλεγ­χο στην πα­ρα­γω­γή και το κρά­τος ώστε να μπο­ρούν να εξυ­πη­ρε­τού­νται με τον κα­λύ­τε­ρο τρόπο οι σύγ­χρο­νες κοι­νω­νι­κές ανά­γκες. Η κυ­βέρ­νη­ση της αρι­στε­ράς είναι ένας μόνο σταθ­μός σε μια με­γά­λη πο­ρεία που μπο­ρεί να φτά­σει πολύ πιο μα­κρυά.

Η κυ­βέρ­νη­ση της αρι­στε­ράς

Μια κυ­βέρ­νη­ση αρι­στε­ρών κομ­μά­των, δη­λα­δή του  ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, του ΚΚΕ και της ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ, μαζί με αρι­στε­ρές προ­σω­πι­κό­τη­τες και όχι μια κυ­βέρ­νη­ση εθνι­κής σω­τη­ρί­ας ή με δυ­νά­μεις της δε­ξιάς και της κε­ντρο­δε­ξιάς (π.χ Ανε­ξάρ­τη­τοι Ελ­λη­νες Δημάρ. Μια κυ­βέρ­νη­ση που θα πάρει ξε­κά­θα­ρα μέτρα υπερ του κό­σμου μας και που μπρο­στά στο ρε­α­λι­σμό του «δεν υπάρ­χουν λεφτά» δεν θα σπεύ­σει να δια­χει­ρι­στεί τη φτώ­χεια αλλά θα κάνει επι­λο­γές ρήξης με το κε­φά­λαιο και μαζί με τον κόσμο θα συ­γκρου­στεί με αυ­τούς που έχουν την πραγ­μα­τι­κή εξου­σία. Μια τέ­τοια κυ­βέρ­νη­ση δεν μπο­ρεί παρά να προ­κύ­ψει από τη μα­ζι­κή κι­νη­το­ποί­η­ση για την ανα­τρο­πή της ση­με­ρι­νής κυ­βέρ­νη­σης Σα­μα­ρά και θα δη­μιουρ­γή­σει τις προ­ϋ­πο­θέ­σεις για έναν συ­σχε­τι­σμό των κοι­νω­νι­κών δυ­νά­με­ων υπέρ του λαϊ­κού κι­νή­μα­τος.
1. Ακύ­ρω­ση των

Ένα πρό­γραμ­μα για τους ερ­γα­ζό­με­νους και τη νε­ο­λαία

1. Ακύ­ρω­ση των μνη­μο­νί­ων και των δα­νεια­κών συμ­βά­σε­ων

Η προσ­δο­κία μιας συ­ναί­νε­σης με τους δα­νει­στές στο πλαί­σιο μιας νέας δα­νεια­κής σύμ­βα­σης, όπου η τρόι­κα θα χρη­μα­το­δο­τή­σει ένα πρό­γραμ­μα ανα­τρο­πής της λι­τό­τη­τας είναι μια αυ­το­κτο­νι­κή αυ­τα­πά­τη. «Εν­διά­με­σος» δρό­μος, με έναν «αξιο­πρε­πή συμ­βι­βα­σμό» με την τρόι­κα, που θα επι­τρέ­πει πο­λι­τι­κές ανα­κού­φι­σης της ερ­γα­τι­κής τάξης και των φτω­χών λαϊ­κών στρω­μά­των και στα­δια­κής ανα­στρο­φής της λι­τό­τη­τας και των συ­νε­πειών της, δεν υπάρ­χει. Η κρίση του κα­πι­τα­λι­σμού είναι τόσο βαθιά, ώστε το δί­λημ­μα είναι από­λυ­το: είτε κα­τάρ­γη­ση των μνη­μο­νί­ων, και δια­γρα­φή του με­γα­λύ­τε­ρου μέ­ρους του χρέ­ους σαν ιδρυ­τι­κή πράξη για την ανα­τρο­πή των πο­λι­τι­κών λι­τό­τη­τας, που ανοί­γει μια δια­δι­κα­σία με­τω­πι­κής ρήξης με το σύ­στη­μα, είτε υπο­χώ­ρη­ση και τε­λι­κά υπο­τα­γή στις δια­θέ­σεις των δα­νει­στών, με «ανα­καί­νι­ση» των πο­λι­τι­κών λι­τό­τη­τας στο ασφυ­κτι­κό πλαί­σιο που θέτει η κα­πι­τα­λι­στι­κή κρίση.

2. Ρήξη με την ευ­ρω­ζώ­νη-κα­μιά θυσία για το ευρώ

Η απο­φα­σι­στι­κό­τη­τα να υλο­ποι­ή­σου­με το πο­λι­τι­κό μας σχέ­διο και το πρό­γραμ­μά μας μέχρι το τέλος, ση­μαί­νει επί­σης απο­φα­σι­στι­κό­τη­τα να ση­κώ­σου­με το βάρος της ανα­πό­φευ­κτης ρήξης με την Ευ­ρω­ζώ­νη και το διε­θνές σύ­στη­μα.

Η εμπει­ρία των δι­λημ­μά­των στην Κυ­πρια­κή κοι­νω­νία και ο κα­τα­στρο­φι­κός τρό­πος που τα απά­ντη­σε η κυ­πρια­κή αρι­στε­ρά πρέ­πει να μας γί­νουν μά­θη­μα. Ση­μαί­νει ότι πρέ­πει να εντά­ξου­με σαν απο­φα­σι­στι­κή πα­ρά­με­τρο του προ­γράμ­μα­τός μας το εν­δε­χό­με­νο εξό­δου από το ευρώ. Όχι με στόχο να απο­κα­τα­στή­σου­με την αντα­γω­νι­στι­κό­τη­τα του ελ­λη­νι­κού κα­πι­τα­λι­σμού μέσα από το εθνι­κό νό­μι­σμα και μια πο­λι­τι­κή υπο­τι­μή­σε­ων, αλλά με στόχο να υλο­ποι­ή­σου­με απο­φα­σι­στι­κά το πρό­γραμ­μά μας ενά­ντια σε κάθε πο­λι­τι­κή υπο­τί­μη­σης της αξίας της ερ­γα­τι­κής δύ­να­μης και κα­τα­στρο­φής των ερ­γα­τι­κών δι­καιω­μά­των και κα­τα­κτή­σε­ων, είτε μέσα είτε έξω από το ευρώ. Γι' αυτό και δεν χρεια­ζό­μα­στε ένα «ΡlanΒ», αλλά πο­λι­τι­κή βού­λη­ση και προ­ε­τοι­μα­σία για όλα τα εν­δε­χό­με­να ώστε να εξα­σφα­λί­σου­με την υλο­ποί­η­ση του ενός και μο­να­δι­κού, αδια­πραγ­μά­τευ­του «ΡΙanΑ»: κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς για ακύ­ρω­ση μνη­μο­νί­ων και ανα­τρο­πή της λι­τό­τη­τας, σαν πρώτο βήμα στη δια­δι­κα­σία του σο­σια­λι­στι­κού κοι­νω­νι­κού με­τα­σχη­μα­τι­σμού. Η ανα­πό­φευ­κτη ρήξη με την Ευ­ρω­ζώ­νη και το διε­θνές σύ­στη­μα δεν θα είναι νι­κη­φό­ρα αν δεν πυ­ρο­δο­τή­σει μια ευ­ρύ­τε­ρη, με­σο­γεια­κή και ευ­ρω­παϊ­κή «άνοι­ξη των λαών» και αν πα­ράλ­λη­λα δεν γνω­ρί­σει την αλ­λη­λεγ­γύη των κι­νη­μά­των αντί­στα­σης και της Αρι­στε­ράς στην Ευ­ρώ­πη και διε­θνώς.

3. Πρό­γραμ­μα λαι­κών ανα­γκών

Την «επό­με­νη μέρα» μιας κυ­βέρ­νη­σης της Αρι­στε­ράς, για να εξα­σφα­λί­σου­με δια­τρο­φι­κή επάρ­κεια, επάρ­κεια σε φάρ­μα­κα, επάρ­κεια σε ενέρ­γεια, φτη­νές υπη­ρε­σί­ες στον κόσμο, για να έχου­με άμε­σες και απο­τε­λε­σμα­τι­κές απα­ντή­σεις σε εκ­βια­σμούς του εγ­χώ­ριου και διε­θνούς συ­στή­μα­τος, θα χρεια­στεί πρώτα απ' όλα για λό­γους επι­βί­ω­σης να θέ­σου­με υπό κοι­νω­νι­κή ιδιο­κτη­σία και έλεγ­χο δη­μό­σιες επι­χει­ρή­σεις και βα­σι­κούς το­μείς της οι­κο­νο­μί­ας. Το πρό­γραμ­μά μας για επα­νε­θνι­κο­ποί­η­ση υπό ερ­γα­τι­κό και κοι­νω­νι­κό έλεγ­χο των δη­μό­σιων επι­χει­ρή­σε­ων που έχουν ιδιω­τι­κο­ποι­η­θεί ή είναι υπό ιδιω­τι­κο­ποί­η­ση, είτε δεν θα υλο­ποι­η­θεί ποτέ είτε θα πάρει ανα­πό­φευ­κτα τη μορφή αμ­φι­σβή­τη­σης του «ιερού» δι­καιώ­μα­τος στην ατο­μι­κή ιδιο­κτη­σία που θε­ω­ρούν ότι αυ­το­δί­καια έχουν οι κα­πι­τα­λι­στές ιδιο­κτή­τες τους. Η εθνι­κο­ποί­η­ση υπό κοι­νω­νι­κό και ερ­γα­τι­κό έλεγ­χο δη­μό­σιων επι­χει­ρή­σε­ων, θε­με­λιω­δών αγα­θών και υπο­δο­μών θα ανοί­ξει μια δια­δι­κα­σία κοι­νω­νι­κού με­τα­σχη­μα­τι­σμού με σο­σια­λι­στι­κό πε­ριε­χό­με­νο, αφού θα απο­σκο­πεί στο να απο­σπά­σει από την ιδιο­κτη­σία και τον έλεγ­χο των ιδιω­τών επι­χει­ρη­μα­τιών και των πο­λι­τι­κών κομ­μά­των του κε­φα­λαί­ου ένα με­γά­λο τομέα της πα­ρα­γω­γής και της κα­τα­νά­λω­σης. Ένας τέ­τοιος με­γά­λος με­τα­σχη­μα­τι­σμός δεν μπο­ρεί να μεί­νει στη μέση του δρό­μου: ο στό­χος δεν μπο­ρεί να είναι να «πα­γώ­σει» σε μια «ισορ­ρο­πία τρό­μου» με τον ιδιω­τι­κό τομέα της οι­κο­νο­μί­ας, γιατί το όραμά μας δεν είναι η «μικτή» κα­πι­τα­λι­στι­κή οι­κο­νο­μία, αλλά να ολο­κλη­ρω­θεί στην κα­τεύ­θυν­ση της κοι­νω­νι­κο­ποί­η­σης των μέσων πα­ρα­γω­γής. Την «επό­με­νη μέρα» μιας κυ­βέρ­νη­σης της Αρι­στε­ράς δεν θα αρκεί να νο­μο­θε­τη­θεί η απο­κα­τά­στα­ση του κα­τώ­τα­του μι­σθού στον ιδιω­τι­κό τομέα και η απο­κα­τά­στα­ση των ερ­γα­σια­κών σχέ­σε­ων, καθώς οι ερ­γο­δό­τες θα δώ­σουν λυσ­σα­σμέ­νη μάχη για να μην εφαρ­μό­σουν αυτά τα μέτρα, θα εκ­βιά­ζουν την κυ­βέρ­νη­ση και τους ερ­γα­ζό­με­νους με απο­λύ­σεις, «λου­κέ­τα» και με­τε­γκα­τά­στα­ση στο εξω­τε­ρι­κό κ.λπ. Η κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς που δεν σκο­πεύ­ει να συμ­βι­βα­στεί, θα ανα­γκα­στεί να πάρει μέτρα υπερ των «εμείς» και όχι αυτών : να νο­μο­θε­τή­σει το πέ­ρα­σμα στην ερ­γα­τι­κή αυ­το­δια­χεί­ρι­ση επι­χει­ρή­σε­ων που κλεί­νουν ή απο­λύ­ουν μα­ζι­κά, να κα­ταρ­γή­σει την πα­ρά­νο­μη και κα­τα­χρη­στι­κή απερ­γία και την επι­στρά­τευ­ση απερ­γών, να βα­θύ­νει τις αλ­λα­γές στις ερ­γα­σια­κές σχέ­σεις σε βάρος των ερ­γο­δο­τών. Όλα αυτά θα πυ­ρο­δο­τή­σουν μια νέα έκρη­ξη του ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος, θα επε­κτεί­νουν τα πει­ρά­μα­τα ερ­γα­τι­κής αυ­το­δια­χεί­ρι­σης, θα βά­λουν το ερώ­τη­μα «ποιος κυ­βερ­νά­ει την πα­ρα­γω­γή και ποιος απο­φα­σί­ζει, οι ερ­γα­ζό­με­νοι ή οι ερ­γο­δό­τες και οι μέ­το­χοι;», με λίγα λόγια θα ανοί­ξουν το δρόμο για με­τα­σχη­μα­τι­σμούς σο­σια­λι­στι­κού χα­ρα­κτή­ρα.

Μέτρα για τη νε­ο­λαία

Μια κυ­βέρ­νη­ση της αρι­στε­ράς θα πρέ­πει να έχει ένα ει­δι­κά δια­μορ­φω­μέ­νο πρό­γραμ­μα για τη νε­ο­λαία, που θα πε­ρι­λαμ­βά­νει το δι­καί­ω­μα στην κα­θο­λι­κή και δη­μό­σια δω­ρε­άν παι­δεία για όλους, μέτρα ανα­κού­φι­σης για τους ανέρ­γους με δω­ρε­άν με­τα­κι­νή­σεις στα ΜΜΜ, με γεν­ναία αύ­ξη­ση του επι­δό­μα­τος ανερ­γί­ας, με κα­θιέ­ρω­ση ενός αξιο­πρε­πούς κα­τώ­τα­του βα­σι­κού μι­σθού, με δω­ρε­άν ια­τρο­φαρ­μα­κευ­τι­κή πε­ρί­θαλ­ψη για όλους, με απα­γό­ρευ­ση των απο­λύ­σε­ων, των εξώ­σε­ων, διά­λυ­ση των ΜΑΤ, απα­γό­ρευ­ση των δα­κρυ­γό­νων στις δια­δη­λώ­σεις κ.ο.κ. Ένα πρό­γραμ­μα που δε θα σχε­δια­στεί σε κλει­στά γρα­φεία με γνώ­μο­να το τι είναι ρε­α­λι­στι­κό αλλά με γνώ­μο­να το τι είναι ανα­γκαίο. Στο ερώ­τη­μα που θα βρού­με τα λεφτά πρέ­πει να απα­ντά­με με σα­φή­νεια. Θα φο­ρο­λο­γή­σου­με τους πλού­σιους, την εκ­κλη­σία, θα στα­μα­τή­σου­με να αγο­ρά­ζου­με πο­λε­μι­κούς εξο­πλι­σμούς και δα­κρυ­γό­να, θα στα­μα­τή­σου­με να προ­σλαμ­βά­νου­με αστυ­νο­μι­κούς. Η νε­ο­λαία που ορ­γί­ζε­ται, που δήθεν αδια­φο­ρεί και μας γυ­ρί­ζει την πλάτη θέλει να ακού­σει έναν κα­θα­ρό και ρι­ζο­σπα­στι­κό λόγο και αυτόν τον λόγο μόνο ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ μπο­ρεί να τον εκ­φω­νή­σει και να τον υλο­ποι­ή­σει.

Η ορ­γά­νω­ση νε­ο­λαί­ας που χρεια­ζό­μα­στε

Ο τρό­πος που θα συ­γκρο­τη­θεί η νε­ο­λαία ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ θα πρέ­πει να εξυ­πη­ρε­τεί τις ανά­γκες του σή­με­ρα. Το να με­τα­φέ­ρου­με έτοι­μα μο­ντέ­λα ορ­γα­νω­τι­κής λει­τουρ­γί­ας όπως αυτό της νε­ο­λαί­ας ΣΥΝ δεν βοη­θά­ει σε κάτι. Θα πρέ­πει να δώ­σου­με χρόνο, να πει­ρα­μα­τι­στού­με, να συ­ζη­τή­σου­με πρώτα τα κρι­τή­ρια με τα οποία επι­λέ­γου­με το α ή το β ορ­γα­νω­τι­κό μο­ντέ­λο και μετά να δια­λέ­ξου­με. Σε αυτή τη δια­δρο­μή δεν υπάρ­χουν ευ­κο­λί­ες ούτε σύ­ντο­μοι δρό­μοι. Θα πρέ­πει να εκ­με­ταλ­λευ­τού­με το με­τα­βα­τι­κό στά­διο μέχρι το συ­νέ­δριο για να δο­κι­μά­σου­με ποιο μο­ντέ­λο υπη­ρε­τεί το στόχο του πλη­σιά­σμα­τος μας στη νε­ο­λαία, και τον στόχο της ανα­τρο­πής. Βα­σι­κό κρι­τή­ριο για μας είναι η σύν­δε­ση της νε­ο­λαί­ας με την κοι­νω­νία και κατ επέ­κτα­ση με τον κόσμο της αρι­στε­ράς και τα μέλη ολό­κλη­ρου του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.

1. Θέ­λου­με μια Νε­ο­λαία αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή, με τα­ξι­κό προ­σα­να­το­λι­σμό που θα πα­ρεμ­βαί­νει σε όλους τους χώ­ρους όπου ζει και ερ­γά­ζε­ται η νε­ο­λαία. Προ­κύ­πτει λοι­πόν η ανά­γκη για μια αρι­στε­ρή νε­ο­λαι­ί­στι­κη ορ­γά­νω­ση που ένα από τα βα­σι­κά της κα­θή­κο­ντα θα είναι αφε­νός να συ­νει­δη­το­ποι­ή­σει η ερ­γα­ζό­με­νη νε­ο­λαία τον εαυτό της ως κομ­μά­τι της ερ­γα­τι­κής τάξης και αφε­τέ­ρου να μπο­ρεί με την πα­ρέμ­βα­ση της να χτί­ζει όλες τις νε­ο­λαι­ί­στι­κες αντι­στά­σεις με τρόπο τέ­τοιον ώστε αυτές να υπε­ρα­σπί­ζο­νται τα αι­τή­μα­τα εκεί­να που θα είναι προς το τα­ξι­κό συμ­φέ­ρον όλων των κα­τα­πιε­σμέ­νων και θα έρ­χο­νται σε σύ­γκρου­ση με το σύ­στη­μα. Θέ­λου­με μια νε­ο­λαία που θα πρω­το­στα­τή­σει στο χτί­σι­μο σω­μα­τεί­ων στους χώ­ρους που δου­λεύ­ει η νε­ο­λαία, που δεν θα φο­βά­ται να απερ­γή­σει. Που θα σπάει το φόβο απέ­να­ντι στο αφε­ντι­κό. Μια νε­ο­λαία που θα στη­ρί­ζει πραγ­μα­τι­κά τους νέους ερ­γα­ζό­με­νους. Οι ξε­χω­ρι­στές κλα­δι­κές ορ­γα­νώ­σεις νέων δεν βοη­θούν στην ενό­τη­τα και το συ­ντο­νι­σμό όλων των ερ­γα­ζό­με­νων σε ένα κλάδο. Οι νέοι δά­σκα­λοι δεν έχουν δια­φο­ρε­τι­κά συμ­φέ­ρο­ντα από τους με­γα­λύ­τε­ρο­ςυ δα­σκά­λους, ούτε οι νέοι για­τροί από τους πα­λιούς. Ακόμα και αν δου­λεύ­ουν με δια­φο­ρε­τι­κό και σε χει­ρό­τε­ρο ερ­γα­σια­κό κα­θε­στώς είναι όλοι κομ­μά­τι μιας εναί­ας ερ­γα­τι­κής τάξης με τον ίδιο τρόπο που είναι οι με­τα­νά­στες ερ­γα­ζό­με­νοι. Οι ερ­γα­ζό­με­νοι δεν μπο­ρούν να χω­ρί­ζο­νται ηλι­κια­κά με τον ίδιο τρόπο που δεν μπο­ρούν να χω­ρί­ζο­νται με βάση το φύλο, τη φυλή ή την εθνι­κό­τη­τα. Επο­μέ­νως σε έναν ερ­γα­σια­κό χώρο θα πρέ­πει να υπάρ­χει μια ορ­γά­νω­ση ερ­γα­ζο­μέ­νων του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ όπως και μια πα­ρά­τα­ξη. Θε­ω­ρού­με αυ­το­νό­η­το ότι η νε­ο­λαία πρέ­πει να ορ­γα­νώ­νει την πα­ρου­σία και συμ­με­το­χή της περα από τις με­γά­λες γε­νι­κές απερ­γί­ες σε κάθε μικρή και με­γά­λη ερ­γα­τι­κή μάχη. Όταν ο κό­σμος ρω­τά­ει που είναι οι νέοι άν­θρω­ποι θα πρέ­πει η νε­ο­λαία του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ να απα­ντά­ει: «εί­μα­στε πα­ντού».

2. Θέ­λου­με μια Νε­ο­λαία που θα ενώ­νει και που δεν θα κλεί­νε­ται στο κα­βού­κι της. Θέ­λου­με μια Νε­ο­λαία όχι μόνο ούτε κυ­ρί­ως φοι­τη­τι­κή, όχι μόνο των εκ­παι­δευ­τι­κών μη­χα­νι­σμών έντα­ξης, αλλά μια Νε­ο­λαία για όλη τη νε­ο­λαία: γι’ αυ­τούς/ές που σπου­δά­ζουν αλλά και γι’ αυ­τούς/ές που ανα­γκά­ζο­νται να εγκα­τα­λεί­ψουν τις σπου­δές, γι’ αυ­τούς/ές που δια­μορ­φώ­νουν συ­νεί­δη­ση με βάση τις προ­ο­πτι­κές που δια­μορ­φώ­νει (ή μάλ­λον δεν δια­μορ­φώ­νει) ο εκ­παι­δευ­τι­κός μη­χα­νι­σμός αλλά και γι’ αυ­τούς που δια­μορ­φώ­νουν συ­νεί­δη­ση στους χώ­ρους ερ­γα­σί­ας ή βιώ­νο­ντας τα αδιέ­ξο­δα της ανερ­γί­ας. Στα πα­νε­πι­στή­μια η ανά­γκη συ­ντο­νι­σμού και επι­τρο­πών αγώνα όλων των εκ­παι­δευ­τι­κών φο­ρέ­ων είναι με­γά­λη. Επο­μέ­νως η ορ­γα­νω­τι­κή μας δομή θα πρέ­πει να υπη­ρε­τεί αυτό τον στόχο. Χρεια­ζό­μα­στε κοι­νές ορ­γα­νώ­σεις φοι­τη­τών και ερ­γα­ζο­μέ­νων και κοι­νές δομές στα πα­νε­πι­στή­μια που θα συ­ζη­τούν από κοι­νού τα προ­βλή­μα­τα και τις ανά­γκες του χώρου και θα σχε­διά­ζουν την κοινή τους πα­ρέμ­βα­ση και στάση. Μόνο έτσι μπο­ρούν να αρ­χί­σουν να λύ­νο­νται και φαι­νό­με­να μη στή­ρι­ξης ενός αγώνα από όλους τους πα­νε­πι­στη­μια­κούς φο­ρείς.

3. Θέ­λου­με μια ορ­γά­νω­ση Νε­ο­λαί­ας με «σκλη­ρή» δομή κι όχι πλα­δα­ρή, αλλά ταυ­τό­χρο­να δη­μο­κρα­τι­κή. Αυτό ση­μαί­νει να υπάρ­χουν ορ­γα­νώ­σεις βά­σεις με τα­κτι­κή λει­τουρ­γία, σαφή ορι­σμό του μέ­λους και ζω­ντα­νή κοι­νω­νι­κή και πο­λι­τι­κή πα­ρέμ­βα­ση. Ση­μαί­νει επί­σης δη­μο­κρα­τι­κή εκλο­γή κα­θο­δη­γη­τι­κών ορ­γά­νων, έλεγ­χος και συμ­με­το­χή στις δια­δι­κα­σί­ες πα­ρα­γω­γής πο­λι­τι­κής γραμ­μής, αι­ρε­τό­τη­τα και ανα­κλη­τό­τη­τα στα όρ­γα­να. Για εμάς είναι απα­ραί­τη­το το κα­τα­στα­τι­κό δι­καί­ω­μα στην ύπαρ­ξη/δη­μιουρ­γία πο­λι­τι­κών τά­σε­ων (και όχι μόνο ιδε­ο­λο­γι­κών ρευ­μά­των) σαν δι­κλί­δα δη­μο­κρα­τί­ας απέ­να­ντι στο φρα­ξιο­νι­σμό και σαν δι­κλί­δα ασφα­λεί­ας για την έκ­φρα­ση των μειο­ψη­φιών αλλά και των τά­σε­ων που έχουν στρα­τη­γι­κή δια­φο­ρο­ποί­η­ση.

4. Αν θέ­λου­με μια Νε­ο­λαία που να βρί­σκε­ται και να πα­ρεμ­βαί­νει σε όλους τους χώ­ρους που ζει, σπου­δά­ζει, ψυ­χα­γω­γεί­ται και ερ­γά­ζε­ται η νε­ο­λαία, πρέ­πει να απο­φύ­γου­με ένα ορ­γα­νω­τι­κό μο­ντέ­λο με κέ­ντρο το φοι­τη­τι­κό. Για αυτό και έχει με­γά­λη ση­μα­σία η δη­μιουρ­γία το­πι­κών ορ­γα­νώ­σε­ων νέων ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Ταυ­τό­χρο­να όμως θα πρέ­πει να βρού­με τρό­πους η νε­ο­λαία του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ να συν­δέ­ε­ται με τα υπό­λοι­πα μέλη του κόμ­μα­τος και να παίρ­νει μέρος στις απο­φά­σεις που αφο­ρούν τη ζωή του κόμ­μα­τος. Η σύν­δε­ση της νε­ο­λαί­ας με το κόμμα δεν μπο­ρεί να γί­νε­ται μόνο με θε­σμι­κό και εκλο­γι­κό τρόπο. Το ζή­τη­μα δεν είναι να ψη­φί­ζουν οι νέοι για τις αυ­το­διοι­κη­τι­κές και βου­λευ­τι­κές εκλο­γές. Το ζή­τη­μα είναι να συμ­με­τέ­χουν στην πο­λι­τι­κή συ­ζή­τη­ση μαζί με τα υπό­λοι­πα μέλη του κόμ­μα­τος, να παίρ­νουν μέρος στις απο­φά­σεις που αφο­ρούν το σχε­δια­σμό της πο­λι­τι­κής δου­λειάς σε το­πι­κό επί­πε­δο. Αυτό μπο­ρεί να επι­τευ­χθεί σε όλη του την έκτα­ση μόνο με μια συν­θή­κη δι­πλής έντα­ξης και στη νε­ο­λαία και στο κόμμα, όπως συμ­βαί­νει σε πάρα πολλά κόμ­μα­τα και ορ­γα­νώ­σεις τη αρι­στε­ράς στην Ελ­λά­δα και διε­θνώς. Το να κλει­στεί η νε­ο­λαία σε 5με­λείς, 7με­λείς ή 20με­λείς ορ­γα­νώ­σεις χα­ρά­ζο­ντας τη δική της αυ­τό­νο­μη πο­λι­τι­κή τη στιγ­μή που ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ έχει χι­λιά­δες μέλη σε όλη την Ελ­λά­δα θα ήταν κα­τα­στρο­φι­κό. Πέρα από τις νε­ο­λαι­ί­στι­κες δρά­σεις της θα πρέ­πει να δια­σφα­λι­στεί η κοινή δου­λειά με τις το­πι­κές του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ σε κοι­νές και τα­κτι­κές συ­νε­δριά­σεις και να μη στε­ρη­θεί το κόμμα την προ­σφο­ρά αλλά και το ρι­ζο­σπα­στι­σμό της νε­ο­λαί­ας. Οι νέοι/ες πρέ­πει να συμ­με­τέ­χουν στις το­πι­κές του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, να εκ­φρά­ζουν τη γνώμη τους, να με­τα­φέ­ρουν τα δικά τους προ­βλή­μα­τα να βρί­σκουν κοι­νές λύ­σεις, ιδιαί­τε­ρα αν είναι νέοι ερ­γα­ζό­με­νοι θα είναι χρή­σι­μο να ανταλ­λά­ξουν εμπει­ρί­ες με τους υπό­λοι­πους ερ­γα­ζό­με­νους μέλη του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Σε κάθε πε­ρί­πτω­ση οι νέοι/ες του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ θα πρέ­πει να συμ­με­τέ­χουν και να πρω­το­στα­τή­σουν μαζί με τα μέλη του κόμ­μα­τος στη δη­μιουρ­γία το­πι­κών επι­τρο­πών αγώνα, επι­τρο­πών ανα­τρο­πής και λαι­κών συ­νε­λεύ­σε­ων.

5. Θέ­λου­με μια νε­ο­λαία ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ αντι­φα­σι­στι­κή. Θα εί­μα­στε στην πρώτη γραμ­μή των αγώ­νων ενά­ντια στο φα­σι­σμό και στην οι­κο­δό­μη­ση ενός μα­ζι­κού και μα­χη­τι­κού αντι­φα­σι­στι­κού κι­νή­μα­τος, με ενω­τι­κές πρω­το­βου­λί­ες σε κάθε χώρο. Για να εί­μα­στε απο­τε­λε­σμα­τι­κοί, οφεί­λου­με ταυ­τό­χρο­να να βά­ζου­με απε­να­ντί μας και την ίδια την κα­πι­τα­λι­στι­κή εκ­με­τάλ­λευ­ση που «γεν­νά­ει» το φα­σι­σμό. Έχου­με κα­θή­κον να ορ­γα­νώ­σου­με τη συλ­λο­γι­κή προ­στα­σία του κό­σμου μας. Ταυ­τό­χρο­να θέ­λου­με μια νε­ο­λαία αντι­ρα­τσι­στι­κή που θα εντάσ­σει τους με­τα­νά­στες σαν ίσα μέλη στις ορ­γα­νώ­σεις μας.Διεκ­δι­κού­με ίσα πο­λι­τι­κά δι­καιώ­μα­τα στους/ις με­τα­νά­στες/-τριες και ιθα­γέ­νεια σε όλα τα παι­διά που γεν­νή­θη­καν ή με­γά­λω­σαν εδώ. Δι­καί­ω­μα ψήφου για τους με­τα­νά­στες σε το­πι­κές και εθνι­κές εκλο­γές. Πα­λεύ­ου­με για ελεύ­θε­ρη με­τα­κί­νη­ση των με­τα­να­στών/-τριών και των προ­σφύ­γων Κα­τάρ­γη­ση της FRONTEX και των συ­νο­ριο­φυ­λα­κών. Να στα­μα­τή­σουν οι απε­λά­σεις. Ξε­νώ­νες φι­λο­ξε­νί­ας αντί για στρα­τό­πε­δα συ­γκέ­ντρω­σης. Κα­τάρ­γη­ση της συμ­φω­νί­ας “Δου­βλί­νο ΙΙ” που εγκλω­βί­ζει τους με­τα­νά­στες και τους πρό­σφυ­γες στην πρώτη χώρα ει­σό­δου της Ε.Ε.

8. Θέ­λου­με μια νε­ο­λαία αντι­σε­ξι­στι­κή. Πα­λεύ­ου­με ενά­ντια σε κάθε μορ­φής κα­τα­πί­ε­ση και δια­χω­ρι­σμό λόγω φύλου ή σε­ξουα­λι­κής ταυ­τό­τη­τας, όπως οφεί­λου­με να πα­λεύ­ου­με ενά­ντια σε κάθε μορ­φής κα­τα­πί­ε­ση και εκ­με­τάλ­λευ­ση. Ενι­σχύ­ου­με τη φε­μι­νι­στι­κή μας δράση για τα δι­καιώ­μα­τα των γυ­ναι­κών και την αντι­σε­ξι­στι­κή μας δράση για τα δια­κια­ώ­μα­τα των LGBT ατό­μων, για τη σε­ξουα­λι­κή χει­ρα­φέ­τη­ση και απε­λευ­θέ­ρω­ση.

9. Θέ­λου­με μια νε­ο­λαία , διε­θνι­στι­κή και αντι­μπε­ρια­λι­στι­κή, χρειαζόμα­στε ένα ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ με αυτά τα χαρα­κτηριστικά, που θα χτί­σει «γέ­φυ­ρες» με τα κι­νή­μα­τα αντί­στα­σης και τις λαϊ­κές εξε­γέρ­σεις, από την «Αρα­βι­κή άνοι­ξη» μέχρι το Occupy World Street, από την Τουρ­κία μέχρι τη Σου­η­δία, από την Αθήνα μέχρι τη Λι­σα­βό­να, τη Ρώμη, τη Βαρκε­λώνη και το Πα­ρί­σι, από τη Βουλ­γαρία και τη Ρου­μα­νία μέχρι τη Ρωσία, από τη Λα­τι­νι­κή Αμε­ρι­κή μέχρι την Αφρι­κή και την Άπω Ανα­τολή . Ένας τέ­τοιος διε­θνι­σμός δεν μπο­ρεί παρά να είναι τα­ξι­κός και να «απο­δει­κνύ­ε­ται» πρώτα απ' όλα στη δική μας χώρα πρώτα να δί­νεις τη μάχη ενά­ντια στη «δική σου» αστι­κή τάξη, , δί­νο­ντας ταυ­τό­χρο­να το πα­ρά­δειγ­μα του αγώνα, και αξιο­ποιώ­ντας όλους τους πι­θα­νούς τρό­πους διε­θνούς δι­κτύ­ω­σης για να με­τα­φερ­θεί η φλόγα. Πα­ράλ­λη­λα πα­λεύ­ου­με ενά­ντια στον εθνι­κι­σμό και το σο­βι­νι­σμό .

1Ο. Τέλος, είναι αδή­ρι­τη ανά­γκη, σε αυτήν την εποχή που η δο­μι­κή κρίση του κα­πι­τα­λι­σμού ξα­να­βγά­ζει στην επι­φά­νεια όλες τις βα­θιές και ανε­πί­λυ­τες αντι­φά­σεις του, να μπο­ρέ­σου­με να κά­νου­με πραγ­μα­τι­κό­τη­τα ένα πο­λι­τι­κό σχέ­διο που θα ανοί­ξει δρό­μους για το σο­σια­λι­στι­κό με­τα­σχη­μα­τι­σμό της κοι­νω­νί­ας. Οφεί­λου­με να επι­λέ­ξου­με την έξοδο από τον κα­πι­τα­λι­σμό σε κρίση (και όχι την έξοδο από την κρίση του κα­πι­τα­λι­σμού) και να ανοί­ξου­με στο σή­με­ρα το δρόμο για την επα­νά­στα­ση, το σο­σια­λι­σμο και τον κομ­μου­νι­σμό, τόσο ως ταυ­το­τι­κά μας στοι­χεία όσο και ως τη μόνη ρε­α­λι­στι­κή λύση προς όφε­λος των ερ­γα­ζο­μέ­νων, των φτω­χών και όλων των κα­τα­πιε­σμέ­νων. Να εμπνεύ­σου­με τη νε­ο­λαία του 2014 με τα συν­θή­μα­τα του Μάη του 68, «εμείς εί­μα­στε η δύ­να­μη» και «Μια μόνο λύση επα­νά­στα­ση».