Ο Σεπτέμβρης που μας πέρασε χαρακτηρίστηκε σε μεγάλο βαθμό από σημαντικά γεγονότα για την ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα.
Στις 11 Σεπτέμβρη πραγματοποιήθηκε το Φεστιβάλ Περηφάνιας (Pride) στην Αθήνα στο οποίο συμμετείχαν δεκάδες χιλιάδες κόσμου. Το Φεστιβάλ Περηφάνιας Θεσσαλονίκης επίσης πραγματοποιήθηκε στις 25 Σεπτέμβρη ενώ στο ενδιάμεσο των δύο Pride έλαβαν χώρα σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη οι πορείες για τα 3 χρόνια από την δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου.
Στα Pride η παρουσία φεμινιστικών και ΛΟΑΤΚΙ+ συλλογικοτήτων κατάφερε να δημιουργήσει ένα πιο ριζοσπαστικό και διεκδικητικό κλίμα σε σχέση με τον χλιαρό δικαιωματισμό των πολυεθνικών χορηγών και των πρεσβειών. Στην Αθήνα η Συνέλευση 8 Μάρτη βρέθηκε και παρενέβη στο Pride, μοιράζοντας προκηρύξεις που αναδείκνυαν την ανάγκη για συνολική πάλη ενάντια στο σύστημα που γεννά σεξισμό, ομοφοβία και τρανσφοβία. Στην Θεσσαλονίκη, δημιουργήθηκε ένα κινηματικό μπλοκ παρέμβασης στο Pride στο οποίο συμμετείχαν κινηματικές ΛΟΑΤΚΙ+ και φεμινιστικές συνελεύσεις μαζί με Οργανώσεις της αριστεράς εκ των οποίων και η Διεθνιστική Εργατική Αριστερά. Σημαντικό ρόλο σε αυτή τη προσπάθεια έπαιξε και η Συνέλευση Γυναικών η οποία με κεντρικό σύνθημα «Δικαίωμα στον Γάμο και την παιδοθεσία -Αγώνας για την κοινωνία της αποδοχής» έδωσε τον παλμό και μαζικοποίησε το κινηματικό μπλοκ.
Οι πορείες για τον Ζακ, παρότι δεν είχαν την μαζικότητα των προηγούμενων χρόνων, κατάφεραν να επαναφέρουν το ζήτημα στον δημόσιο λόγο, κάτι ιδιαίτερα σημαντικό καθώς στις 21 Οκτώβρη αναμένεται να ξαναρχίσει η δίκη η οποία είχε αναβληθεί πριν ένα χρόνο γιατί ήταν μικρή η αίθουσα (!). Η παρουσία και η δυναμικότητα του κινήματος θα είναι καθοριστικής σημασίας ώστε να ασκηθούν πιέσεις και να ξεκινήσει η δίκη η οποία καθυστερεί εδώ και τρία χρόνια.
Το ΛΟΑΤΚΙ+ κίνημα έχει να αντιμετωπίσει ένα ακραία συντηρητικό μέτωπο το οποίο ενισχύεται και υποστηρίζεται από την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας. Είναι χαρακτηριστικό πως λίγες μέρες πριν το Φεστιβάλ Περηφάνιας στην Αθήνα, δημοσιεύτηκε στην «Εστία» ένα τρομερά αναχρονιστικό και ομοφοβικό κείμενο, υπογεγραμμένο από προσωπικότητες του στρατού, του δικαστικού συστήματος, ακαδημαϊκούς και πολιτικούς. Στο κείμενο οι προσωπικότητες αυτές δηλώνουν πως είναι ντροπή να υποχρεωνόμαστε ως χώρα από την ΕΕ να στηρίξουμε τα δικαιώματα των ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων ενώ επικρατεί η υπογεννητικότητα και ενώ η ΕΕ δεν υποστηρίζει την προστασία των συνόρων (!). Ταυτόχρονα επιτίθενται και στην σεξουαλική αγωγή καθώς τέτοια ιδεολογήματα «παραποιούν την Ιστορία, κακοποιούν τη γλώσσα και αλλοιώνουν την εθνική μας ταυτότητα». Σε ένα συνονθύλευμα ρατσισμού, τουρκοφοβίας, ομοφοβίας και εθνικής ματαιοδοξίας θέτουν στο στόχαστρο τις ελάχιστες προοδευτικές πολιτικές που υπάρχουν.
Απέναντι σε αυτόν τον ζόφο όμως φαίνεται να κινητοποιείται ένα κομμάτι κόσμου με όρεξη να βρεθεί στον δρόμο να αντιπαλέψει τις διακρίσεις και να διεκδικήσει ισότητα. Αυτός ο κόσμος χρειάζεται να συνεχίσει να βρίσκεται στον δρόμο και να ενωθεί και με τα υπόλοιπα κινήματα. Να γίνει ένα με το εργατικό, το αντιρατσιστικό και το φοιτητικό κίνημα και να μεταφέρει τα αιτήματα του παντού. Το ζήτημα της ΛΟΑΤΚΙ+ απελευθέρωσης να γίνει υπόθεση όλης της κοινωνίας και τα αιτήματα για ισότητα να γίνουν αιτήματα των σωματείων, των συνδικάτων, των δημοτικών παρατάξεων και των φοιτητικών συλλόγων.
*Αναδημοσίευση από την Εργατική Αριστερά
