Τούτο το φθινόπωρο συγκεντρώνονται οι όροι περισσότερο από οποιαδήποτε στιγμή τα τελευταία χρόνια για μια εργατική, απεργιακή αντεπίθεση με κέντρο την πάλη ενάντια στις απολύσεις και την διάλυση του Δημόσιου, που μπορεί ν’ ανοίξει τον δρόμο της ανατροπής. Τον μόνο δρόμο που μπορεί να στηρίξει όχι απλά την εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ αλλά τους όρους για μια βιώσιμη Κυβέρνηση της Αριστεράς.
Ο στόχος της πτώσης της μνημονιακής κυβέρνησης Σαμαρά κάθε μέρα, κάθε ώρα που περνά γίνεται ολοένα και πιο επιτακτικός. Ωστόσο το σημαντικότερο ζήτημα δεν αφορά γενικά στο χρόνο των εκλογών αλλά κυρίως στον τρόπο της πτώσης αυτής της κυβέρνησης. Πολύ περισσότερο δεν αφορά κατά προτεραιότητα, τούτη την ώρα, στις αυτοδιοικητικές εκλογές και στις ευρωεκλογές.
Το μείζον ζήτημα δεν είναι γενικά η αύξηση των ποσοστών της αριστεράς και του ΣΥΡΙΖΑ. Τα ποσοστά δεν διασφαλίζουν από μόνα τους την διέξοδο. Η εξέλιξη της κρίσης διεθνώς και πανευρωπαϊκά ξεκαθαρίζει ότι η διέξοδος προς τ’ αριστερά απαιτεί την μεγαλύτερη δυνατή κοινωνική συστράτευση πολύ πιο ενεργητικά, πολύ πιο συνειδητά, πολύ πιο αγωνιστικά από την επιλογή της ψήφου.
Τούτο το φθινόπωρο συγκεντρώνονται οι όροι περισσότερο από οποιαδήποτε στιγμή τα τελευταία χρόνια για μια εργατική, απεργιακή αντεπίθεση με κέντρο την πάλη ενάντια στις απολύσεις και την διάλυση του Δημόσιου, που μπορεί ν’ ανοίξει τον δρόμο της ανατροπής.
Τον μόνο δρόμο που μπορεί να στηρίξει όχι απλά την εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ αλλά τους όρους για μια βιώσιμη Κυβέρνηση της Αριστεράς.
Σήμερα είναι ξεκάθαρο σε όλους τους χώρους δουλειάς και φυσικά στους χώρους της Παιδείας, της Υγείας και των ΟΤΑ ότι δεν υπάρχει νίκη χωρίς πτώση της κυβέρνησης και ανατροπή του μνημονίου. Το γνωρίζουν καλά όχι μόνο οι συνδικαλιστικές ηγεσίες και τα γενικά συμβούλια αλλά ο καθένας/μια εργαζόμενος/η. Ποιος όμως θα πάρει την πολιτική ευθύνη για την ανατροπή της κυβέρνησης και ουσιαστικά για το άνοιγμα του δρόμου για μια Κυβέρνηση της Αριστεράς; Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες; Στα πλαίσια των δυνατοτήτων της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας και των πολιτικών αντιφάσεων εντός της διαμορφώνονται υπό την πίεση της ολομέτωπης επίθεσης στο εργατικό – συνδικαλιστικό κίνημα, όροι και δυνατότητες απεργιακού συντονισμού προς το τέλος του μήνα.
Από κει και πέρα χρειάζεται να συνομολογηθεί, πέρα από γενικά σχήματα «παντός καιρού» για την σχέση κόμματος – κινήματος, πως στις παρούσες ιστορικές συνθήκες η κύρια ευθύνη για την πετυχημένη κλιμάκωση και τη νίκη των απεργιακών κινητοποιήσεων ως την ανατροπή της κυβέρνησης, ανήκει τελικά στην πολιτική αριστερά, στο κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ παρά στο συνδικαλιστικό κίνημα και τις ηγεσίες του.
Η εξέλιξη της κρίσης διεθνώς και πανευρωπαϊκά δείχνει το βάθος της και τα αδιέξοδα. Στην προεκλογική Γερμανία μέσα από τον ανταγωνισμό της δεξιάς και των σοσιαλδημοκρατών βγαίνουν όλα στην φόρα και στέλνουν δυσάρεστα μηνύματα σε όσους στήριζαν και στηρίζουν τα πολιτικά τους σχέδια σ’ ένα ενδεχόμενο κούρεμα του ελληνικού χρέους μετά τις γερμανικές εκλογές. Αντ’ αυτού έχει ανοίξει η συζήτηση πως θα χρειαστεί να καλυφθεί χρηματοδοτικό κενό δεκάδων δις με νέο δάνειο και νέο πολύ χειρότερο μνημόνιο.
Ένα προηγούμενο διάστημα είχε αναπτυχθεί μια φιλολογία γύρω από την οικονομική πολιτική των ΗΠΑ σχετικά με την αντίθεσή της με την γερμανική – ευρωπαϊκή στρατηγική σκληρής λιτότητας. Σήμερα η επιλογή για επέμβαση στην Συρία και μάλιστα πέρα κι έξω από διεθνείς θεσμικούς «φερετζέδες» υπενθυμίζει σε όλους το κεντρικό επιχείρημα των ΗΠΑ για την αντιμετώπιση της κρίσης: την στρατιωτική ισχύ του κυρίαρχου της ιμπεριαλιστικής αλυσίδας, όσο κι αν η δυνατότητα αυτή δεν παρουσιάζεται με την «άνεση» του παρελθόντος.
Αναδεικνύει μάλιστα την σημασία που έχει γι αυτά τα σχέδια ο άξονας Ισραήλ, Κύπρος, Ελλάδα.
Ήδη οι Σαμαράς και Βενιζέλος τρέχουν να πάρουν θέση παραδίδοντας γη και ύδωρ στην ιμπεριαλιστική πολεμική μηχανή πριν ακόμη ζητηθεί.
Διάφορες «ρεαλιστικές» προσεγγίσεις για δήθεν δυνατότητες εκμετάλλευσης και διαχείρισης των διεθνών ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων προς όφελος μια αριστερής κυβερνητικής πολιτικής στην Ελλάδα – εκδοχές που περιγράφονται εύστοχα σαν «ήπιος νεοφιλελευθερισμός» στο εντιτόριαλ γνωστής μαρξιστικής επιθεώρησης – σβήνουν υπό το φως των επιταχυνόμενων διεθνών εξελίξεων. Ποιος μπορεί σήμερα να ισχυριστεί πως είναι δυνατόν να διαχωριστεί η οικονομική από την στρατιωτική συνεργασία ή να μιλήσει για την αντιστροφή του σκληρού νεοφιλελευθερισμού στην Ευρώπη με την άμεση συναίνεση πλήθους ευρωπαϊκών κυβερνήσεων;
Σ’ αυτό το τοπίο η δήλωση πως ο δρόμος της ανατροπής του μνημονίου σημαίνει και άρνηση του δανεισμού είναι ένα βήμα προς την σωστή κατεύθυνση, μαζί φυσικά με την απόφαση για απόρριψη άνευ όρων της επικείμενης ιμπεριαλιστικής επέμβασης. Είναι βήμα σωστό γιατί έχει πλήθος συνεπειών. Όμως είναι μια δήλωση μετέωρη, ανολοκλήρωτη και ανεπαρκής. Πολύ περισσότερο όταν ταυτόχρονα αγνοεί την απόλυτη προτεραιότητα της δύναμης που μπορεί να κάνει αυτό το βήμα πραγματικότητα, την εργατική, λαϊκή κίνηση και δράση.
Τo κέντρο σήμερα βρίσκεται στην ευκαιρία που παρουσιάζεται για την απεργιακή ανατροπή. Την ανατροπή «απ΄τα κάτω».
Υπάρχει χρόνος ως την ΔΕΘ και τις δηλώσεις του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ εκεί, ώστε να παρθούν οι σωστές αποφάσεις. Στο παρελθόν έγιναν δύο κρίσιμες και σωστές επιλογές σε στιγμές μεγάλης πίεσης: στις εκλογές του Μάη και στην Αθηναΐδα λίγο πριν τις εκλογές του Ιούνη του ’12. Χρειαζόμαστε μια κίνηση σ’ αυτή την γραμμή. Μια τολμηρή, ανατρεπτική τοποθέτηση στην ΔΕΘ.
Μια ξεκάθαρη παρέμβαση υπέρ της απεργιακής κλιμάκωσης. Κάλεσμα στην κοινωνία για συσπείρωση γύρω από τους κλάδους που βγαίνουν στον αγώνα με συγκρότηση επιτροπών παντού. Με αποφασιστική τοποθέτηση ενάντια στην ενδεχόμενη επιστράτευση ισοδύναμα ερμηνευτική για το νόημα της δημοκρατικής «νομιμότητας» και σε αντιπαράθεση με την αυθαιρεσία της κυβέρνησης. Με ρητή δέσμευση αποκατάστασης των απολύσεων στο πλαίσιο της υπεράσπισης των δικαιωμάτων και της εργασίας για όλους σαν απάντηση στην κρίση, με μοχλό ένα εντελώς διαφορετικό δημόσιο στην θέση του πελατειακού και διεφθαρμένου κράτους.
Με ξεκάθαρη ολοκληρωμένη πρόταση ανατροπής του μνημονίου, άρνησης του δανεισμού και των νέων μνημονίων με ρητή δήλωση για άμεση παύση πληρωμών τοκοχρεολυσίων και διεκδίκηση διαγραφής του χρέους ή τουλάχιστον του μεγαλύτερου μέρουςμε όπλο και επόμενο βήμα την μονομερή διαγραφή του.
Η ελπίδα του λαού είναι ο ΣΥΡΙΖΑ αλλά και οι επιλογές του για μια Κυβέρνηση της Αριστεράς διαγράφονται ως μονόδρομος που ήδη μεγάλο κοινωνικό τμήμα τον αντιλαμβάνεται. Ας δώσουμε το σύνθημα της ανατροπής!
