Όλοι και όλες γνωρίζουν ότι στις επόμενες εβδομάδες και στους επόμενους μήνες θα κυριαρχήσει (κυριαρχεί ήδη) στην πολιτική συζήτηση η αντιπαράθεση ενόψει των προσεχών εκλογικών αναμετρήσεων και κάθε πολιτική κίνηση της κυβέρνησης σε αυτό το διάστημα οφείλει να ερμηνεύεται και υπό αυτό το πρίσμα.

Ιδιαί­τε­ρα, η προ­σπά­θεια των κυ­βερ­νη­τι­κών επι­τε­λεί­ων να χτί­σουν μια ει­κό­να «ρι­ζο­σπα­στι­κής αρι­στε­ράς» και προ­σπά­θειας συ­γκρό­τη­σης ενός πλα­τιού «προ­ο­δευ­τι­κού πόλου» απέ­να­τι στη συ­ντη­ρη­τι­κή (ακρο)δεξιά της ΝΔ, είναι η απέλ­πι­δα προ­σπά­θεια του Τσί­πρα και της κυ­βέρ­νη­σης να δια­σώ­σουν ό,τι μπο­ρεί να δια­σω­θεί από την κοι­νω­νι­κή/εκλο­γι­κή επιρ­ροή του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, μετά από τέσ­σε­ρα χρό­νια σκλη­ρής μνη­μο­νια­κής λι­τό­τη­τας. Και για να εί­μα­στε ξε­κά­θα­ροι, η πε­ρί­φη­μη έξο­δος από τα μνη­μό­νια, όχι μόνο δεν τερ­μα­τί­ζει (ούτε καν με­τριά­ζει!) τη λι­τό­τη­τα και την επι­τρο­πεία από τους θε­σμούς, αλλά  αντί­θε­τα ση­μα­το­δο­τεί τη μο­νι­μο­ποί­η­ση αυτής της πο­λι­τι­κής για τα επό­με­να σα­ρά­ντα χρό­νια. 

Η μικρή αύ­ξη­ση του κα­τώ­τα­του μι­σθού (με το μνη­μο­νια­κό νόμο Βρού­τση και ενό­ψει κα­τάρ­γη­σης του αφο­ρο­λό­γη­του), η δήθεν προ­ο­δευ­τι­κό­τη­τα της συ­νταγ­μα­τι­κής ανα­θε­ώ­ρη­σης, η τάχα μου αντιε­θνι­κι­στι­κή πο­λι­τι­κή, η τα­κτι­κή πό­λω­σης απέ­να­ντι στη ΝΔ, η επι­δο­μα­τι­κή πο­λι­τι­κή που βα­φτί­ζε­ται κοι­νω­νι­κή πο­λι­τι­κή είναι η αρι­στε­ρή στά­χτη στα μάτια των ερ­γα­τι­κών-λαϊ­κών στρω­μά­των και της νε­ο­λαί­ας, που, αντί­θε­τα με τις κυ­βερ­νη­τι­κές δια­κυ­ρή­ξεις, αδυ­να­τούν να δουν με ποιον τρόπο βελ­τιώ­νε­ται βρα­χυ­με­σο­πρό­θε­σμα η ζωή τους. Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, είναι η αγω­νιώ­δης προ­σπά­θεια της κυ­βέρ­νη­σης του Τσί­πρα να απο­κρύ­ψει τη στρα­τη­γι­κή σύ­γκλι­ση με τη ΝΔ και τα λοιπά μνη­μο­νια­κά κομ­μα­τι­κά ρε­τά­λια στο μνη­μο­νια­κό μο­νό­δρο­μο. Για όποιον/α δυ­σπι­στεί, αρκεί να δει τη στή­ρι­ξη που απο­λαμ­βά­νει ο πρω­θυ­πουρ­γός από όλες τις με­γά­λες δυ­τι­κές ιμπε­ρια­λι­στι­κές δυ­νά­μεις σε όλους τους πο­λι­τι­κούς χει­ρι­σμούς των τε­λευ­ταί­ων χρό­νων.

Ο «προ­ο­δευ­τι­κός» κυ­βερ­νη­τι­κός ανα­σχη­μα­τι­σμός υπο­τί­θε­ται ότι έρ­χε­ται ως επι­βε­βαί­ω­ση μιας κά­ποιας «αρι­στε­ρής» στρο­φής της κυ­βερ­νη­τι­κής πο­λι­τι­κής μετά το συ­ναι­νε­τι­κό δια­ζύ­γιο με τους ακρο­δε­ξιούς ΑΝΕΛ. Από τη μία, δύο νέα στε­λέ­χη του κομ­μα­τι­κού «αρι­στε­ρού» ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ανα­λαμ­βά­νουν κυ­βερ­νη­τι­κές ευ­θύ­νες, αλλά η εί­δη­ση είναι η επι­λο­γή των Μω­ρα­ΐ­τη και Τόλκα, στε­λέ­χη του μνη­μο­νια­κού ΠΑΣΟΚ και στε­νοί συ­νερ­γά­τες του Γ. Πα­παν­δρέ­ου, του πρω­θυ­πουρ­γού που έβαλε τη χώρα στη δίνη των μνη­μο­νί­ων, συ­νο­δευό­με­νο από δη­λώ­σεις ότι ακόμα και με τον ΓΑΠ μπο­ρεί να υπάρ­ξει πο­λι­τι­κή συ­νερ­γα­σία.

Παρά τις εξαγ­γε­λί­ες για την προ­στα­σία της πρώ­της κα­τοι­κί­ας, οι ηλε­κτρο­νι­κοί πλει­στη­ρια­σμοί προ­χω­ρούν ακά­θε­κτοι ενώ το σχέ­διο «Κλει­σθέ­νης» για την το­πι­κή αυ­το­διοί­κη­ση, με­τα­τρέ­πει και τους δή­μους σε υπαλ­λή­λους των τρα­πε­ζών. Αλλά και η ίδια η κυ­βέρ­νη­ση συ­νερ­γά­ζε­ται άψογα με τους τρα­πε­ζί­τες -πόσο αρι­στε­ρό και φι­λο­λαϊ­κό!- εκ­βιά­ζο­ντας τα υπερ­χρε­ω­μέ­να λαϊκά νοι­κο­κυ­ριά να ξε­πλη­ρώ­σουν το με­γα­λύ­τε­ρο μέρος υπέ­ρο­γκων δα­νεί­ων υπό την απει­λή πλει­στη­ρια­σμού ή κα­τά­σχε­σης της πρώ­της κα­τοι­κί­ας. Αυτός είναι ο τρό­πος που οι τρά­πε­ζες αντι­με­τω­πί­ζουν το πρό­βλη­μα των «κόκ­κι­νων» δα­νεί­ων, ενώ την ίδια στιγ­μή αυτή η τρα­πε­ζι­κή πο­λι­τι­κή επι­δο­τεί­ται από το δη­μό­σιο, ώστε ο εξα­να­γκα­σμός και εκ­βια­σμός απέ­να­ντι στα λαϊκά νοι­κο­κυ­ριά να γί­νε­ται ακόμα με­γα­λύ­τε­ρος. Οι φτω­χοί κα­λού­μα­στε άλλη μια φορά να πλη­ρώ­σου­με το βάρος των τρα­πε­ζών και μά­λι­στα με «αρι­στε­ρή» υπο­γρα­φή.

Ακόμα και στη δια­δι­κα­σία της συ­νταγ­μα­τι­κής ανα­θε­ώ­ρη­σης, πέρα από διά­φο­ρες δια­τά­ξεις «συ­νταγ­μα­το­ποί­η­σης» της λι­τό­τη­τας και της εξου­σί­ας κα­πι­τα­λι­στών-τρα­πε­ζών (όπως έχου­με γρά­ψει και σε προη­γού­με­να φύλλα της «ΕΑ») ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ με αφορ­μή τη νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη τύ­φλω­ση της ΝΔ για τα ιδιω­τι­κά πα­νε­πι­στή­μια και την ανα­θέ­ω­ρη­ση του άρ­θρου 16, προ­σπά­θη­σε να πα­ρου­σια­στεί ως ο θε­μα­το­φύ­λα­κας της δη­μό­σιας και δω­ρε­άν παι­δεί­ας, ακο­λου­θώ­ντας ταυ­τό­χρο­να μια εξαι­ρε­τι­κά πο­λω­τι­κή τα­κτι­κή (προ­ε­κλο­γι­κή πε­ρί­ο­δος γαρ) απέ­να­ντι στη ΝΔ. Ωστό­σο ξε­χνά­ει ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ να πει δύο βα­σι­κά πράγ­μα­τα. Πρώ­τον, ξε­χνά­ει να μας πει για την εκ­παι­δευ­τι­κή του πο­λι­τι­κή και το τρο­μα­κτι­κά χα­μη­λό πο­σο­στό του ΑΕΠ που δίνει για τη δη­μό­σια παι­δεία, οδη­γώ­ντας στο μα­ρα­σμό και την υπο­στε­λέ­χω­ση όλες τις βαθ­μί­δες της εκ­παί­δευ­σης και ιδιαί­τε­ρα τα πα­νε­πι­στή­μια. Δεύ­τε­ρον, ξε­χνά­ει «να θυ­μη­θεί» ότι το άρθρο 16 δεν ανα­θε­ω­ρή­θη­κε πριν μια δε­κα­ε­τία επει­δή το φοι­τη­τι­κό και συ­νο­λι­κά το εκ­παι­δευ­τι­κό κί­νη­μα, με μα­ζι­κό τρόπο μπλό­κα­ρε τα σχέ­δια της τότε κυ­βέρ­νη­σης του Κα­ρα­μαν­λή. Αυτό το τε­λευ­ταίο είναι και το πιο ση­μα­ντι­κό για τις δυ­νά­μεις της ρι­ζο­σπα­στι­κής-αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής αρι­στε­ράς: οι μα­ζι­κοί μα­χη­τι­κοί αγώ­νες μας είναι οι μόνοι που μπο­ρούν να δια­σφα­λί­σουν τα δι­καιώ­μα­τά μας, θε­σμι­κά, συ­νταγ­μα­τι­κά, ερ­γα­σια­κά, κοι­νω­νι­κά. Και για να μπο­ρέ­σου­με να ορ­γα­νώ­σου­με αυ­τούς τους αγώ­νες με νι­κή­φο­ρα προ­ο­πτι­κή χρειά­ζε­ται μια μα­ζι­κή, ενω­τι­κή, με­τω­πι­κή ρι­ζο­σπα­στι­κή αρι­στε­ρά, που θα ση­κώ­σει το γάντι.

*Ανα­δη­μο­σί­ευ­ση από την Ερ­γα­τι­κή Αρι­στε­ρά

**Σκί­τσο του Πέ­τρου Ζερ­βού

Ετικέτες