Το κράτος Ελλάδα εναντίον της προσφυγιάς

Η σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών στο Προεδρικό Μέγαρο, αυτό το παράτυπο, εκτρωματικό και εκτός συνταγματικής νομιμότητας «όργανο» συναποφάσεων του παλαιού και του νέου, μνημονιακού κατεστημένου, απέδειξε και στον πλέον καλοπροαίρετο παρατηρητή των εξελίξεων στο προσφυγικό, ότι το κράτος Ελλάδα, με ευρεία, μνημονιακή συναίνεση, αποφασίζει να στραφεί κατά των προσφύγων και των ανθρώπινων κυμάτων από ικέτες και πένητες.

Αν και η οργουελική γλώσσα μοιάζει φτωχή μπροστά στο κοινό ανακοινωθέν, η εναρκτήρια φράση  που αφορά τις υποχρεώσεις, τις οποίες αναλαμβάνει πρόθυμα η επίσημη, η κρατική (ίσως και... παρακρατική) Ελλάδα συμπυκνώνεται στο δόγμα «η ασφάλεια είναι ανθρωπισμός και αλληλεγγύη». Η στρατιωτικοποίηση του πρσφυγικού, η ίδρυση στρατοπέδων συγκέντρωσης, ο ωμός εκ νέου διαχωρισμός ανάμεσα σε «καλούς» και «θεμιτούς» πρόσφυγες και σε «κακούς» και «ανεπιθύμητους» παράτυπους μετανάστες, τα εγκώμια στην αναβάθμιση της Φρόντεξ και οι όρκοι πίστης στα ευρωπαϊκά και νατοϊκά κεκτημένα της αναχαίτισης, της αποτροπής, του βίου αβίωτου των ανθρώπων σε κίνδυνο, του βίαιου και παρατεταμένου εγκλεισμού σε στρατόπεδα και κρατητήρια διατρέχουν όλο το ανακοινωθέν, πιστοποιώντας τον νέο ρόλο του επίσημου κράτους Ελλάδα : Ένας μεσογειακός και βαλκανικός στρατοχωροφύλακας της Ενωμένης Ευρώπης, ο οποίος, από κοινού ή εκ παραλλήλου με την Τουρκία, θα αναλάβει να τερματίσει την πορεία των χιλιάδων προσφύγων προς τη κεντροευρωπαϊκή Γη της Επαγγελίας, κάπου μεταξύ νησιών, Πειραιά και Ειδομένης. Χωρίς ελπίδες εξανθρωπισμού του συστήματος εισδοχής και περίθαλψης, χωρίς ελπίδες τήρησης των διεθνών κανόνων και συνθηκών, χωρίς πόρους και προσωπικό, χωρίς διαβατήρια για μια καλύτερη ζωή, χωρίς ασφαλείς διόδους ή σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, χωρίς επιλογές για τους πιο άμεσα ενδιαφερόμενους, τους ίδιους τους πρόσφυγες.

Δύο φράσεις ανεβάζουν κατακόρυφα τον πήχη των υποχρεώσεων, που αναλαμβάνει να εκπληρώσει η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ και ο ίδιος ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, προφανώς σε προσυνεννόηση με τις Βρυξέλλες (γιατί άραγε ήρθε ο Τουσκ!;) και το Βερολίνο. Πρώτον, ρητά αναφέρεται ότι η Ελλάδα «φυλάσσει και τα εξωτερικά σύνορα της ΕΕ». Το «και» υπονοεί και υποδηλώνει ότι η Ελλάδα φυλάσσει και τα εσωτερικά σύνορα. Επομένως, η (κάθε) «Ειδομένη» θα μετατραπεί ταχέως σε μελανό σημείο αναφοράς, για τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις ατομικές ελευθερίες, καθώς η τριτομνημονιακή συγκυβέρνηση προθυμοποιείται να την καταστήσει  γιγαντιαίο στρατόπεδο μαζικής (συγ)κράτησης των προσφύγων. Δεύτερον, η Ελλάδα αυτοπροτείνεται ως η (νέα) έδρα της ενισχυμένης ακτοφυλακής της Φρόντεξ, υποκαθιστώντας σε αυτό το σημείο την Πολωνία. Προφανώς, ο Τσίπρας θεωρεί ότι μπορεί να πλασάρει μια τέτοια εγκατάσταση και σαν μέτρο κατά της ανεργίας, αποκτώντας διοικητικές και ένστολες θέσεις ασφάλειας, νόμου και τάξης και τοποθετώντας κατά προτεραιότητα έλληνες ακτοφύλακες και στρατοχωροφύλακες στην επάνδρωση των περιπολικών σκαφών, με την ανάλογη τεχνογνωσία και εμπειρία, που ήδη έχουν μεταφέρει οι πολωνοί ασφαλίτες της Φρόντεξ στα νησιωτικά παράλια.

Το σκέλος των προτάσεων προς την ΕΕ και την επικείμενη Σύνοδο Κορυφής κρίνεται άνευ σημασίας και τίποτα περισσότερο από πασπάλισμα «πάγιων» θέσεων, καθώς στην πραγματικότητα και σύμφωνα με όσα αναπτύχθηκαν παραπάνω, η Ελλάδα απευθύνεται στους ευρωπαίους «εταίρους» της σαν απολύτως ικανή, πρόθυμη και έτοιμη να αναλάβει ρόλους ευρύτερης αστυνόμευσης, επιτήρησης και καταστολής της προσφυγιάς.

Με αυτά τα δεδομένα, εναπόκειται στην Αριστερά και τις ποικιλόμορφες δυνάμεις και τα κινήματα γνήσιας αλληλεγγύης και υποστήριξης των προσφύγων, να καταστήσουν τα σχέδια του συνόλου (πλην... Λεβέντη, για τους γνωστούς, «οικουμενικούς» λόγους) των μνημονιακών πολιτικών κομμάτων, γράμμα κενό και άθλια όσο και αποτυχημένη απόπειρα απάνθρωπης, παράνομης και εξοντωτικής μεταχείρισης των προσφύγων, σε μια σκοτεινή καμπή για την χώρα και την Ευρώπη.