"Το κράτος της Παλαιστίνης": ανάμεσα στον αφανισμό της υπόθεσης και στη συνέχιση του αγώνα

Η κα­τά­στα­ση της Πα­λαι­στί­νης έχει επι­δει­νω­θεί πέρα από όσα αυτή έχει βιώ­σει σε πε­ρισ­σό­τε­ρα από 75 χρό­νια δει­νών και κα­τα­πί­ε­σης, από τότε που το σιω­νι­στι­κό κί­νη­μα κα­τέ­λα­βε το με­γα­λύ­τε­ρο μέρος των εδα­φών της Πα­λαι­στί­νης ανά­με­σα στον πο­τα­μό και στη θά­λασ­σα και ολο­κλή­ρω­σε την κα­τά­κτη­ση όσων είχαν απο­μεί­νει λι­γό­τε­ρο από εί­κο­σι χρό­νια αρ­γό­τε­ρα. Αντι­μέ­τω­πη με την τρέ­χου­σα κα­τα­στρο­φή, η οποία ξε­περ­νά τη Νάκ­μπα του 1948 σε φρίκη, θη­ριω­δία, φο­νι­κό­τη­τα, κα­τα­στρο­φή και εκτό­πι­ση πλη­θυ­σμών, η "Πα­λαι­στι­νια­κή Αρχή" (ΠΑ) ξε­κί­νη­σε από τη Ρα­μά­λα μια πρω­το­βου­λία που υπο­τί­θε­ται ότι θα αντι­σταθ­μί­σει τα δεινά του πα­λαι­στι­νια­κού λαού, δη­λα­δή ένα νέο αί­τη­μα προς το Συμ­βού­λιο Ασφα­λεί­ας των Ηνω­μέ­νων Εθνών για την ανα­γνώ­ρι­ση της ΠΑ της Ρα­μά­λας ως κρά­τους μέ­λους του διε­θνούς ορ­γα­νι­σμού στην ίδια βάση με τα άλλα κράτη μέλη.

Πα­νη­γύ­ρι­σε, λαέ της Πα­λαι­στί­νης. Τα τε­ρά­στια δεινά σου δεν ήταν μά­ταια. Ετοι­μά­ζο­νται μά­λι­στα να κά­νουν ένα ση­μα­ντι­κό βήμα προς τη "λύση" της υπό­θε­σής σας, αυτής της ίδιας "λύσης" (εδώ με την έν­νοια του αφα­νι­σμού της) για την οποία έχει μι­λή­σει ο Τζο Μπάι­ντεν -ο συ­νερ­γά­της της σιω­νι­στι­κής κυ­βέρ­νη­σης στον συ­νε­χι­ζό­με­νο γε­νο­κτο­νι­κό πό­λε­μο στη γη της Πα­λαι­στί­νης- από τις πρώ­τες κιό­λας ημέ­ρες της ξέ­φρε­νης εκ­στρα­τεί­ας που ξε­κί­νη­σε πριν από έξι και πλέον μήνες, ότι κα­θί­στα­ται επεί­γου­σα η κα­τά­σβε­ση του πα­λαι­στι­νια­κού ηφαι­στεί­ου που συ­νε­χί­ζει να εκρή­γνυ­ται ανα­πό­φευ­κτα και κατά δια­στή­μα­τα, αλλά με επι­τα­χυ­νό­με­νο ρυθμό τα τε­λευ­ταία χρό­νια. Η αλή­θεια είναι ότι ο Μπάι­ντεν, κατά την επι­στρο­φή του στον Λευκό Οίκο ως πρό­ε­δρος, επι­δί­ω­ξε πάνω απ' όλα μια εύ­κο­λη πο­λι­τι­κή "επι­τυ­χία" στη Μέση Ανα­το­λή, προ­σπα­θώ­ντας να πεί­σει το βα­σί­λειο της Σα­ου­δι­κής Αρα­βί­ας να επι­βι­βα­στεί στο τρένο της "εξο­μά­λυν­σης με το Ισ­ρα­ήλ", το οποίο ο προ­κά­το­χός του, Ντό­ναλντ Τραμπ, είχε βάλει σε νέα τρο­χιά με τις Συμ­φω­νί­ες του Αβρα­άμ που συ­νή­φθη­σαν με τη συ­νε­νο­χή των Ηνω­μέ­νων Αρα­βι­κών Εμι­ρά­των.

Ο Μπάι­ντεν αντι­λή­φθη­κε ότι η προ­σπά­θεια προ­ώ­θη­σης της λε­γό­με­νης "λύσης των δύο κρα­τών" θα οδη­γού­σε σε αντι­πα­ρά­θε­ση με τον "αγα­πη­τό του φίλο" Βε­νια­μίν Νε­τα­νιά­χου. Επέ­λε­ξε να το απο­φύ­γει για και­ρο­σκο­πι­κούς λό­γους και λόγω του πά­θους του για τον σιω­νι­σμό, στον οποίο κά­πο­τε δή­λω­νε ανοι­χτά την προ­σω­πι­κή του προ­σχώ­ρη­ση. Έτσι, οι προ­σπά­θειες της κυ­βέρ­νη­σής του επι­κε­ντρώ­θη­καν στον δρόμο της "εξο­μά­λυν­σης", πα­ρα­με­λώ­ντας αυτόν της "λύσης", μέχρι που το ηφαί­στειο εξερ­ρά­γη ξανά με την επι­χεί­ρη­ση που εξα­πέ­λυ­σε η Χαμάς και τον πό­λε­μο εξό­ντω­σης που ακο­λού­θη­σε και διε­ξά­γει το Ισ­ρα­ήλ, πό­λε­μο πρω­το­φα­νή σε τρέλα και κα­τα­στρο­φι­κή έντα­ση για του­λά­χι­στον μισό αιώνα, όχι μόνο στη Μέση Ανα­το­λή αλλά και σε ολό­κλη­ρο τον κόσμο. Η "λύση" (αφα­νι­σμός) επέ­στρε­ψε λοι­πόν στο τρα­πέ­ζι και ο Αμε­ρι­κα­νός πρό­ε­δρος ζή­τη­σε την "ανα­ζω­ο­γό­νη­ση" της Πα­λαι­στι­νια­κής Αρχής (ΠΑ) της Ρα­μά­λα. Η τε­λευ­ταία συμ­μορ­φώ­θη­κε γρή­γο­ρα, ερ­μη­νεύ­ο­ντας το αί­τη­μα κατά το δο­κούν, όχι ως αντι­κα­τά­στα­ση του γη­ραιού και στε­ρού­με­νου κάθε νο­μι­μο­ποί­η­σης ηγέτη της, μέσω δη­μο­κρα­τι­κών εκλο­γών, αλλά ως αντι­κα­τά­στα­ση του πρω­θυ­πουρ­γού της από άλλον με μι­κρό­τε­ρες πο­λι­τι­κές φι­λο­δο­ξί­ες, με τρόπο που δεν ξε­γέ­λα­σε κα­νέ­ναν.

Η Πα­λαι­στι­νια­κή Αρχή εν­θαρ­ρύν­θη­κε έτσι να απαι­τή­σει επί­ση­μα να της πα­ρα­χω­ρη­θεί μια θέση ως κα­νο­νι­κό μέλος του ΟΗΕ, αντί να λάβει τη μόνη από­φα­ση που θα μπο­ρού­σε να έχει εξα­γο­ρά­σει τις αμαρ­τί­ες της ενώ­πιον της ιστο­ρί­ας, που θα ήταν να κη­ρύ­ξει την πο­λι­τι­κή ανυ­πα­κοή της “αρχής” της στο Ισ­ρα­ήλ, μιας “αρχής” που στε­ρεί­ται κάθε εξου­σί­ας εκτός από το να εξυ­πη­ρε­τεί τους στό­χους της κα­το­χής και που πα­ρα­κο­λου­θεί, ανί­σχυ­ρη, όχι μόνο την κα­τα­στρο­φή της Γάζας, αλλά και την υπό εξέ­λι­ξη έρ­που­σα γε­νο­κτο­νία στην ίδια τη Δυ­τι­κή Όχθη. Και αν τους ήταν αδύ­να­το να τερ­μα­τί­σουν τις σχέ­σεις τους με το σιω­νι­στι­κό κρά­τος, θα ήταν κα­λύ­τε­ρο για αυ­τούς να ανα­κοι­νώ­σουν τη διά­λυ­ση της "αρχής" τους παρά να συ­νε­χί­σουν να συμ­με­τέ­χουν στον αφα­νι­σμό της υπό­θε­σης του λαού τους. Επει­δή αν είναι τώρα πιο κοντά από ποτέ στην από­κτη­ση της επι­θυ­μη­τής έδρας, αυτό δεν οφεί­λε­ται στη δι­πλω­μα­τι­κή τους δει­νό­τη­τα, αλλά μόνο και μόνο επει­δή η πα­ρα­χώ­ρη­ση στο "κρά­τος της Πα­λαι­στί­νης" της πλή­ρους ιδιό­τη­τας του μέ­λους του ΟΗΕ έχει γίνει το μέσον με το μι­κρό­τε­ρο κό­στος για τις δυ­τι­κές κυ­βερ­νή­σεις, για να κα­μω­θούν ότι αντι­σταθ­μί­ζουν κάπως την άνευ όρων υπο­στή­ρι­ξή τους στο συ­νε­χι­ζό­με­νο γε­νο­κτο­νι­κό πό­λε­μο, ο οποί­ος έχει διαρ­κέ­σει υπερ­βο­λι­κά και έχει αυ­ξη­θεί σε φρίκη, φτά­νο­ντας να πε­ρι­λά­βει τη ση­με­ρι­νή χρη­σι­μο­ποί­η­ση της πεί­νας σαν όπλο πο­λέ­μου.

Η ίδια η Βρε­τα­νία, δια στό­μα­τος του υπουρ­γού Εξω­τε­ρι­κών και πρώην πρω­θυ­πουρ­γού της, έχει ανα­κοι­νώ­σει την προ­θυ­μία της να εξε­τά­σει το εν­δε­χό­με­νο ανα­γνώ­ρι­σης του "κρά­τους" της ΠΑ, ενώ άλλες ευ­ρω­παϊ­κές χώρες, συ­μπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νης της Ισπα­νί­ας, που ακο­λου­θεί­ται από τη Γαλ­λία, έχουν αρ­χί­σει να προ­ε­τοι­μά­ζο­νται για μια πα­ρό­μοια ανα­γνώ­ρι­ση. Πρέ­πει να ση­μειω­θεί ότι η ίδια βρε­τα­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση που εκ­φρά­ζει την ετοι­μό­τη­τά της για μια τέ­τοια ανα­γνώ­ρι­ση, απορ­ρί­πτει την έκ­κλη­ση επί­ση­μων και ανε­πί­ση­μων Βρε­τα­νών νο­μι­κών να στα­μα­τή­σει να προ­μη­θεύ­ει όπλα στο κρά­τος του Ισ­ρα­ήλ, καθώς αυτό συ­νι­στά πα­ρα­βί­α­ση του διε­θνούς δι­καί­ου, με το να μοι­ρά­ζε­ται την ευ­θύ­νη για έναν πό­λε­μο που πα­ρα­βιά­ζει τους πιο θε­με­λιώ­δεις κα­νό­νες του δι­καί­ου ως προς τη διε­ξα­γω­γή των πο­λέ­μων. Κα­θί­στα­ται λοι­πόν βέ­βαιο ότι οι προ­σπά­θειες να πα­ρα­χω­ρη­θεί στην Πα­λαι­στι­νια­κή Αρχή μια τα­κτι­κή έδρα στον ΟΗΕ δεν θα εμπο­δι­στούν από ένα γαλ­λι­κό ή βρε­τα­νι­κό βέτο, οπότε το μόνο ερώ­τη­μα που πα­ρα­μέ­νει αιω­ρού­με­νο είναι τι θα κάνει η αμε­ρι­κα­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση. Ήταν η πρώτη που ζή­τη­σε τη δη­μιουρ­γία ενός "πα­λαι­στι­νια­κού κρά­τους", αλλά δεν θέλει να δια­κό­ψει εντε­λώς τις σχέ­σεις της με τον Νε­τα­νιά­χου, ούτε ακόμα με το με­γα­λύ­τε­ρο μέρος του σιω­νι­στι­κού κα­τε­στη­μέ­νου που αντι­τί­θε­ται σε μια τέ­τοια κί­νη­ση. Φο­βά­ται επί­σης μην και ενι­σχύ­σει την θέση του Νε­τα­νιά­χου, πα­ρου­σιά­ζο­ντάς τον ως πει­σμα­τά­ρη υπε­ρα­σπι­στή των σιω­νι­στι­κών συμ­φε­ρό­ντων απέ­να­ντι σε όλες τις πιέ­σεις, συ­μπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νων εκεί­νων του με­γά­λου αδελ­φού του και συ­νερ­γού του στο έγκλη­μα. Επο­μέ­νως, η κυ­βέρ­νη­ση Μπάι­ντεν θα μπο­ρού­σε να κα­τα­φύ­γει και πάλι στην αποχή με οποιο­δή­πο­τε πρό­σχη­μα, επι­δει­κνύ­ο­ντας με­γά­λη δει­λία.

Όσο για το απο­τέ­λε­σμα, θα είναι σαν το βουνό που γέν­νη­σε ένα πο­ντί­κι, επει­δή η πα­ρα­χώ­ρη­ση στην "Πα­λαι­στί­νη" (δη­λα­δή σχε­δόν στο 10% του ιστο­ρι­κού εδά­φους της) μιας συ­νή­θη έδρα στον ΟΗΕ δεν είναι τί­πο­τα πε­ρισ­σό­τε­ρο από ένα πο­ντί­κι σε σύ­γκρι­ση με το τε­ρά­στιο βουνό των δει­νών που υπέ­στη και εξα­κο­λου­θεί να υφί­στα­ται ο πα­λαι­στι­νια­κός λαός. Και πράγ­μα­τι, ποια αξία μπο­ρεί να έχει ένα κρά­τος δη­μιουρ­γη­μέ­νο πάνω σε κα­τα­κερ­μα­τι­σμέ­να εδάφη υπό τον πλήρη έλεγ­χο του σιω­νι­στι­κού κρά­τους, έτσι ώστε η υπο­τι­θέ­με­νη κυ­ριαρ­χία του να είναι του εί­δους που θα το έκανε να ζη­λέ­ψει τα Bantustans που είχε κα­τα­σκευά­σει στο πα­ρελ­θόν το κα­θε­στώς του απαρτ­χάιντ στη Νότια Αφρι­κή;

Η μόνη πρό­ο­δος που θα μπο­ρού­σε να επι­τευ­χθεί μέσω της διε­θνούς ανα­γνώ­ρι­σης του Κρά­τους της Πα­λαι­στί­νης θα ήταν να πε­ρι­λαμ­βά­νε­ται στην πρώτη δια­κή­ρυ­ξη αυτού του Κρά­τους μετά την ανα­γνώ­ρι­ση του, η επί­μο­νη απαί­τη­ση να στα­μα­τή­σει αμέ­σως η υπό εξέ­λι­ξη επί­θε­ση, η απαί­τη­ση να υπο­χρε­ω­θεί το Σιω­νι­στι­κό Κρά­τος να πλη­ρώ­σει απο­ζη­μιώ­σεις για τα εγκλή­μα­τα που έχει δια­πρά­ξει, η απαί­τη­ση να απε­λευ­θε­ρω­θούν όλοι οι Πα­λαι­στί­νιοι κρα­τού­με­νοι και να απο­συρ­θούν όλες οι Σιω­νι­στι­κές ένο­πλες δυ­νά­μεις και οι έποι­κοι από όλα τα εδάφη που κα­τα­λή­φθη­καν το 1967, συ­μπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νης της Αρα­βι­κής Ιε­ρου­σα­λήμ. Αυτό θα πρέ­πει να συν­δυα­στεί με μια έκ­κλη­ση προς τη διε­θνή κοι­νό­τη­τα για να επι­τρα­πεί η επι­στρο­φή όλων των Πα­λαι­στι­νί­ων προ­σφύ­γων που το επι­θυ­μούν και η δια­μο­νή τους στους εποι­κι­σμούς μετά την εκ­κέ­νω­ση των Σιω­νι­στών εποί­κων, με τον ίδιο τρόπο που οι Σιω­νι­στές πιο­νιέ­ροι εγκα­τα­στά­θη­καν στις Πα­λαι­στι­νια­κές πό­λεις και στα χωριά που κα­τέ­λα­βαν μετά τη Νάκ­μπα του 1948, αφού τα άδεια­σαν από τους αρ­χι­κούς τους κα­τοί­κους. Μόνο μια τέ­τοια θέση θα μπο­ρού­σε να κα­τα­στή­σει τη διε­θνή ανα­γνώ­ρι­ση του Κρά­τους της Πα­λαι­στί­νης ένα στά­διο στον μα­κρο­πρό­θε­σμο αγώνα κατά του Σιω­νι­σμού και όχι ένα βήμα προς τον αφα­νι­σμό της πα­λαι­στι­νια­κής υπό­θε­σης.

Με­τά­φρα­ση της εβδο­μα­διαί­ας στή­λης του Ζιλ­μπέρ Ασκάρ στην αρα­βό­φω­νη εφη­με­ρί­δα Al-Quds al-Arabi που εδρεύ­ει στο Λον­δί­νο. Το άρθρο αυτό δη­μο­σιεύ­θη­κε στο δια­δί­κτυο στις 9 Απρι­λί­ου και στην έντυ­πη έκ­δο­ση στις 10 Απρι­λί­ου.

Ση­μεί­ω­ση

1. Βλέπε https://​www.​contra-​xreos.​gr/​index.​php/​ksenoglossa-​arthra/​achcar-​israel-​semble-​decide-​a-​en-​decoudre-​avec-​le-​hezbollah-​et-​l-​iran-​a-​la-​faveur-​du-​soutien-​americain

Επι­μέ­λεια: Γιώρ­γος Μη­τρα­λιάς