Σ’αυτό το φόντο, η ελληνική κυβέρνηση δεν έχει οδό υποχώρησης. Οι γέφυρες ανατινάχτηκαν, τα καράβια κάηκαν! Η μέχρι τέλους αποφασιστικότητα απέναντι στο τελεσίγραφο του Βερολίνου είναι μονόδρομος, αν δεν θέλει να αυτοκτονήσει πολιτικά και να δει το τεράστιο ρεύμα της λαϊκής στήριξης να μετατρέπεται σε ρεύμα απογοήτευσης και κατακραυγής, που θα ενισχύσει τα πιο αντιδραστικά ή και νεοφασιστικά ρεύματα.

Το ιταμό τε­λε­σί­γρα­φο Σόι­μπλε στην Ελ­λά­δα, που τορ­πί­λι­σε το Eurogroup, επι­τα­χύ­νει τις εξε­λί­ξεις γύρω από το ελ­λη­νι­κό δράμα και μας φέρ­νει μπρο­στά σε ένα απο­φα­σι­στι­κής ση­μα­σί­ας, κομ­βι­κό ση­μείο. Μέσα στις επό­με­νες ώρες και μέρες μπο­ρεί να κρι­θεί σε με­γά­λο βαθμό  η μοίρα του κι­νή­μα­τος και της Αρι­στε­ράς για πολλά χρό­νια. Χρειά­ζε­ται κα­θα­ρό μυαλό, ψύ­χραι­μη, μα­κριά από φο­βι­κά σύν­δρο­μα και συ­ναι­σθη­μα­τι­σμούς εκτί­μη­ση του εσω­τε­ρι­κού και διε­θνούς συ­σχε­τι­σμού δυ­νά­με­ων και αλύ­γι­στη απο­φα­σι­στι­κό­τη­τα για να πε­ρά­σου­με αυτόν τον πρώτο, κρί­σι­μο κάβο.

Προ­σερ­χό­με­νος στο Eurogroup, ο Σόι­μπλε έριξε την πρώτη τορ­πί­λη, δη­λώ­νο­ντας προ­κλη­τι­κά ότι «λυ­πά­ται» τους Έλ­λη­νες για την «ανεύ­θυ­νη» κυ­βέρ­νη­σή τους. Στη συ­νέ­χεια ανα­τί­να­ξε τις γέ­φυ­ρες συν­διαλ­λα­γής που προ­σπα­θού­σε να στή­σει η Γαλ­λία και απαί­τη­σε από την ελ­λη­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση να αυ­το­ε­ξευ­τε­λι­στεί υπο­γρά­φο­ντας δή­λω­ση με­τα­νοί­ας για πα­ρά­τα­ση του Μνη­μο­νί­ου και πα­ραί­τη­ση από την εφαρ­μο­γή του κοι­νω­νι­κού της προ­γράμ­μα­τος. Όλα αυτά δια­μη­νύ­ουν με τον πιο κα­θα­ρό τρόπο ότι ο τορ­πι­λι­σμός του Eurogroupήταν προει­λημ­μέ­νη από­φα­ση μιας Γερ­μα­νί­ας, η οποία συ­μπε­ρι­φέ­ρε­ται απρο­σχη­μά­τι­στα όχι ως ηγε­μό­νας, αλλά ως δε­σμο­φύ­λα­κας της ευ­ρω­ζώ­νης.

Αυτά είναι πε­ρί­που αυ­το­νό­η­τα. Το ερώ­τη­μα που πρέ­πει να απα­ντη­θεί είναι γιατί και με ποια στρα­τη­γι­κή στό­χευ­ση ενερ­γεί το Βε­ρο­λί­νο. Η απά­ντη­σή μας είναι: όχι από αλα­ζο­νι­κή αί­σθη­ση δύ­να­μης, αλλά από ανη­συ­χία για τις εξε­λί­ξεις που τεί­νουν να ξε­φύ­γουν από τον έλεγ­χό τους. Εκ­φο­βί­ζουν γιατί φο­βού­νται οι ίδιοι! Το γε­γο­νός ότι με τις προ­γαμ­μα­τι­κές δη­λώ­σεις της η κυ­βέρ­νη­ση, παρά τις όποιες τα­λα­ντεύ­σεις, έμει­νε βα­σι­κά πιστή στο πρό­γραμ­μα της Θεσ­σα­λο­νί­κης, κυ­ρί­ως όμως η δυ­να­μι­κή πα­ρέμ­βα­ση του λαϊ­κού πα­ρά­γο­ντα και το κύμα αλ­λη­λεγ­γύ­ης προς την Ελ­λά­δα που άρ­χι­σε να εξα­πλώ­νε­ται στην Ελ­λά­δα τρό­μα­ξαν το Βε­ρο­λί­νο. Η γερ­μα­νι­κή ηγε­μο­νία στην Ευ­ρώ­πη άρ­χι­σε να εμ­φα­νί­ζει συμ­πτώ­μα­ταπροϊ­ού­σας φθο­ράς. Είναι χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό ότι στη δια­δή­λω­ση του Πα­ρι­σιού, πέραν του ΚΚΓ και του Αρι­στε­ρού Με­τώ­που, κα­λού­σε η Collectif Roosvelt, όπου συμ­με­τέ­χουν η Ντα­νιέλ Μι­τε­ράν, οι πρώην πρω­θυ­πουρ­γοί Μισέλ Ροκάρ και Ζαν- Μαρκ Ερό και άλλα πρω­το­κλασ­σά­τα στε­λέ­χη του Σο­σια­λι­στι­κού Κόμ­μα­τος. Ακόμη και στο εσω­τε­ρι­κό της Γερ­μα­νί­ας, η συ­ντρι­βή της Χρι­στια­νο­δη­μο­κρα­τί­ας στο Αμ­βούρ­γο, με πα­ράλ­λη­λη ενί­σχυ­ση Σο­σια­λι­στών, Αρι­στε­ράς και ευ­ρω­σκε­πτι­κι­στι­κού AfD δια­μη­νύ­ουν την αμ­φί­πλευ­ρη αμ­φι­σβή­τη­ση της Μέρ­κελ.

Το τε­λε­σί­γρα­φο του Βε­ρο­λί­νου στο Eurogroup είχε στόχο να ανα­κό­ψει αυτές τις τά­σεις και να «χα­μη­λώ­σει» την κυ­βέρ­νη­ση του Αλέξη Τσί­πρα, ώστε να τη σύρει σε νέες δια­πραγ­μα­τεύ­σεις από χει­ρό­τε­ρες θέ­σεις, με πιο ασφυ­κτι­κά χρο­νι­κά πε­ρι­θώ­ρια. Στό­χος είναι ένας πρώ­τος συμ­βι­βα­σμός πιο κοντά στις απαι­τή­σεις του Βε­ρο­λί­νου, που θα απο­δο­μή­σει την εσω­τε­ρι­κή και διε­θνή στή­ρι­ξη της κυ­βέρ­νη­σης, για να ακο­λου­θή­σει επί έξι μήνες, μέχρι την τε­λι­κή διευ­θέ­τη­ση, το «μαρ­τύ­ριο της στα­γό­νας», όπου η απει­λή του bankrun θα βρί­σκε­ται μο­νί­μως στην ημε­ρή­σια διά­τα­ξη και θα χρη­σι­μο­ποιεί­ται ως μο­χλός για την ακύ­ρω­ση κάθε προ­ο­δευ­τι­κού κοι­νω­νι­κού μέ­τρου.

Σ’αυ­τό το φόντο, η ελ­λη­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση δεν έχει οδό υπο­χώ­ρη­σης. Οι γέ­φυ­ρες ανα­τι­νά­χτη­καν, τα κα­ρά­βια κά­η­καν! Η μέχρι τέ­λους απο­φα­σι­στι­κό­τη­τα απέ­να­ντι στο τε­λε­σί­γρα­φο του Βε­ρο­λί­νου είναιμο­νό­δρο­μος, αν δεν θέλει να αυ­το­κτο­νή­σει πο­λι­τι­κά και να δει το τε­ρά­στιο ρεύμα της λαϊ­κής στή­ρι­ξης να με­τα­τρέ­πε­ται σε ρεύμα απο­γο­ή­τευ­σης και κα­τα­κραυ­γής, που θα ενι­σχύ­σει τα πιο αντι­δρα­στι­κά ή καινε­ο­φα­σι­στι­κά ρεύ­μα­τα.

Η πρώτη, υψη­λής συ­βο­λι­κής ση­μα­σί­ας απά­ντη­ση θα είναι η επι­λο­γή του προ­έ­δρου της Δη­μο­κρα­τί­ας. Ελ­πί­ζου­με ότι ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ θα απο­φύ­γει μια λύση από το παλιό, χρε­ο­κο­πη­μέ­νο πο­λι­τι­κό προ­σω­πι­κό που λιν­τσα­ρί­στη­κε εκλο­γι­κά από τον ελ­λη­νι­κό λαό και θα επι­λέ­ξει μια προ­σω­πι­κό­τη­τα που θα συμ­βο­λί­ζειτους δη­μο­κρα­τι­κούς αγώ­νες και την πο­λι­τι­στι­κή ακτι­νο­βο­λία του έθνους των ερ­γα­ζο­μέ­νων, στέλ­νο­ντας τα σωστά μη­νύ­μα­τα και στο λαό και στους εκ­βια­στές του.

Αν οι Γερ­μα­νοί επι­μεί­νουν στο τε­λε­σί­γρα­φο μέχρι την κρί­σι­μη Πα­ρα­σκευή, η κυ­βέρ­νη­ση του Αλέξη Τσί­πρα οφεί­λει να τερ­μα­τί­σει αμέ­σως το γερ­μα­νι­κό «μαρ­τύ­ριο της στα­γό­νας» και να οδη­γή­σει τα πράγ­μα­τα σε μια άμεση πο­λι­τι­κή «κά­θαρ­ση» γιατί από εκεί και πέρα ο χρό­νος θα μετρά σε βάρος της. Δεν βλέ­που­με άλλο δρόμο κά­θαρ­σης από την προ­κή­ρυ­ξη δη­μο­ψη­φί­σμα­τος μέσα σε λίγα ει­κο­σι­τε­τρά­ω­ρα με το ερώ­τη­μα αν ο ελ­λη­νι­κός λαός εξου­σιο­δο­τεί την κυ­βέρ­νη­σή του να επι­μεί­νει πάση θυσία στην ανυ­πο­χώ­ρη­τη εφαρ­μο­γή των προ­γραμ­μα­τι­κών δε­σμεύ­σε­ων που ενέ­κρι­νε ο ίδιος και ψή­φι­σε η Βουλή των Ελ­λή­νων.

Για να μην κρυ­βό­μα­στε πίσω από το δά­χτυ­λό μας, μια τέ­τοια πο­ρεία θα φέρει στην ημε­ρή­σια διά­τα­ξη το εν­δε­χό­με­νο εξό­δου από το ευρώ αν η Γερ­μα­νία επι­μεί­νει στην ωμή αδιαλ­λα­ξία της- πράγ­μα κάθε άλλο παρά βέ­βαιο. Η κυ­βέρ­νη­ση δεν πρέ­πει να φο­βη­θεί αυτό το εν­δε­χό­με­νο, πα­ρό­τι δεν το επέ­λε­ξε. Ασφα­λώς, ο ελ­λη­νι­κός λαός θα προ­τι­μού­σε την πιο ανώ­δυ­νη λύση, πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο που έχει ήδη στην πλάτη του πέντε τρο­με­ρά δύ­σκο­λα χρό­νια. Αν βρε­θεί όμως απά­να­ντι στο δί­λημ­μα ευρώ με Μνη­μό­νια εφ όρου ζωής ή αι­σθη­τή βελ­τί­ω­σης της ζωής με έξοδο από τη φυ­λα­κή της ευ­ρω­ζώ­νης, η απά­ντη­σή του- το πι­στεύ­ου­με ακρά­δα­ντα- μπο­ρεί να είναι, πρέ­πει να είναι και θα είναι εκεί­νη που θα συμ­βα­δί­ζει  με τα συμ­φέ­ρο­ντά του, την αξιο­πρέ­πεια και την ιστο­ρία του.

Σ’αυ­τή τη δύ­σκο­λη, αλλά επι­βε­βλη­μέ­νη πο­ρεία, η Ελ­λά­δα μπο­ρεί να βρει ισχυ­ρά στη­ρίγ­μα­τα στο διε­θνή στίβο, όπως έδει­ξαν ήδη οι πρώ­τες κρού­σεις της στο εξω­τε­ρι­κό. Η γε­ω­πο­λι­τι­κή συ­γκυ­ρία στην ευ­ρύ­τε­ρη πε­ριο­χή, από την Ου­κρα­νία μέχρι τη Μέση Ανα­το­λή και τη Βό­ρεια Αφρι­κή, είναι πολύ ευ­νοϊ­κή για την Ελ­λά­δα, καθώς διευ­ρύ­νει κατά πολύ τα πε­ρι­θώ­ρια ελιγ­μών, τα­κτι­κών συμ­μα­χιών και εκ­με­τάλ­λευ­σης των εν­δοϊ­μπε­ρια­λι­στι­κών αντι­θέ­σε­ων. Αρκεί να δει κα­νείς τα σχε­δόν κα­θη­με­ρι­νά άρθρα προ­βελ­βη­μέ­νων αρ­θρο­γρά­φων των New York Times και των Financial Times που κα­λούν τον Αλέξη Τσί­πρα να μην υπο­χω­ρή­σει στη Γερ­μα­νία. Το κυ­ριό­τε­ρο, η κυ­βέρ­νη­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δεν έχει δι­καί­ω­μα να απο­γοη­τεύ­σει τον ελ­λη­νι­κό λαό και τις διε­ρυ­νό­με­νες, μα­χό­με­νες δυ­νά­μεις των λαών της Ευ­ρώ­πης που βλέ­πουν στον αγώνα μας και το δικό τους αγώνα, στις ελ­πί­δες μας και τις δικές τους ελ­πί­δες, στο μέλ­λον μας και το δικό τους μέλ­λον. Αυτή είναι η με­γά­λη, η τε­ρά­στια εφε­δρεία της Ελ­λά­δας και αυτή είναι που θα γεί­ρει απο­φα­σι­στι­κά την πλά­στιγ­γα στην πλευ­ρά του δί­κιου των πολ­λών, απέ­να­ντι στην αυ­το­κρα­το­ρι­κή ωμό­τη­τα των λίγων.