Η εκλογή της Συμμαχίας του Λιλλίκα, του μορφώματος της Θεοχάρους και του ΕΛΑΜ στη βουλή παρά την αύξηση του εκλογικού μέτρου, εδραιώνουν ως καίριο πεδίο ζυμώσεων στη κεντρική πολιτική σκηνή τις διεργασίες ανασύνταξης του δεξιού-απορριπτικού στρατοπέδου.
Στη νέα οκτακομματική βουλή και υπό τη σκέπη της απόρριψης της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας η σκοτεινή παλέτα των δεξιών πολιτικών εκπροσωπείται πλέον ολόκληρη: Από τους φασίστες του ΕΛΑΜ και τη λαϊκή ακροδεξιά της Θεοχάρους μέχρι τη νεοφιλελεύθερη ή/και εθνικιστική παραδοσιακή δεξιά των ΔΗΣΥ, Συμμαχίας πολιτών και ΔΗΚΟ.
Εν μέσω σκανδάλων (που όμως επιλεκτικά αποκαλύπτονται και προωθούνται στη δικαιοσύνη), καχυποψίας-αβεβαιότητας ως προς τη διαδικασία «επίλυσης» του κυπριακού από τα πάνω (η οποία διαδικασία όμως συνεχίζεται χωρίς να έχει ξεφουσκώσει), ατροφικής οικονομικής λειτουργίας (χωρίς ωστόσο άμεσα ορατό τον κίνδυνο χρεοκοπίας) και δυστυχώς έλλειψης αξιόπιστων αριστερών εναλλακτικών, η περίοδος που διανύουμε εγκυμονεί κινδύνους. Δίνει περιθώρια επιβίωσης στις κυρίαρχες κομματικές δυνάμεις, που είδαν τα ποσοστά τους να συμπιέζονται, αλλά όχι να εξανεμίζονται. Ταυτόχρονα όμως αποτυπώνεται με σαφήνεια μια αργή στροφή του εκλογικού σώματος σε συντηρητικότερες θέσεις και πολιτικές. Και είναι αναμενόμενη μια τέτοια στροφή καθώς χιλιάδες προοδευτικοί και αριστεροί άνθρωποι του νησιού βρέθηκαν μπροστά σε αδιέξοδο σε αυτές τις εκλογές
Η διαμόρφωση πολυκομματικότερης πλην όμως συντηρητικότερης βουλής, πατάει σε ευρύτερες κοινωνικές ζυμώσεις. Στο πλαίσιο που περιγράφηκε παραπάνω, οι ζυμώσεις αυτές αναπόφευκτα περιορίζονται σε αναζήτηση «αξιοπιστίας» προσώπων και σχηματισμών, παρά το γεγονός ότι οι θέσεις και η πολιτική διαδρομή των νεοεισερχόμενων στο κοινοβούλιο, βρίσκονται σε τρανταχτή αντίθεση με τις ανάγκες του κόσμου της εργασίας και των λαϊκών στρωμάτων
Το κοινωνικό και εργατικό κίνημα της τελευταίας περιόδου, παρά τις λαμπρές στιγμές του δεν κατάφερε να γίνει καταλύτης αριστερών εξελίξεων. Το καθεστώς απαξίωσης της πολιτικής που επιβλήθηκε από όλο το φάσμα των πολιτικών κομμάτων -δυστυχώς και λόγω της αδράνειας της ηγεσίας του ΑΚΕΛ- πέτυχε να περιορίσει τη δυναμική σημαντικών αγώνων των τελευταίων δύο χρόνων, σε αυτήν επιμέρους κινημάτων διαμαρτυρίας.
Στο 33% του κόσμου που δεν ψήφισε σε αυτές τις εκλογές, περιλαμβάνεται ένας μεγάλος αριθμός αγωνιστριών και αγωνιστών, εργαζόμενων και νέων που η σύνδεση μαζί τους παραμένει κεντρικό ζητούμενο για την αριστερά και την προοπτική ανασύνταξης των δυνάμεών της. Τους ανθρώπους αυτούς η αντικαπιταλιστική αριστερά έχει υποχρέωση να τους απλώσει το χέρι και να αναζητήσει τρόπους διασύνδεσης μαζί τους
Παρ’ όλη την απουσία εκλογικής έκφρασης της αντικαπιταλιστικής αριστεράς, χρειάζεται να απαντηθεί η είσοδος του ΕΛΑΜ στη βουλή. Στις νέες συνθήκες η αντιφασιστική πάλη είναι ζήτημα ζωτικής σημασίας. Και μπορεί να είναι αποτελεσματική μόνο μέσα από ευρεία, ενιαιομετωπική δράση των συλλογικοτήτων και των αγωνιστών/στριών που παλεύουν για μια κοινωνία χωρίς φασίστες, μισαλλοδοξία και ρατσισμό. Το επόμενο διάστημα χρειάζεται να παρθούν πρωτοβουλίες προς αυτή την κατεύθυνση. Η σιωπή που ακολούθησε τα εκλογικά αποτελέσματα σε σχέση με το ελαμ τόσο από τα κορυφαία στελέχη του ΑΚΕΛ όσο και από τα ΜΜΕ και τα υπόλοιπα κόμματα, δίνει αβάντα στους φασίστες να αλωνίζουν ανενόχλητοι. Κι επειδή το έργο το έχουμε ξαναδεί όχι μόνο στην Ελλάδα πρόσφατα αλλά και εδώ παλιότερα -με πρωταγωνιστή την αλήστου μνήμης εοκα β- δεν πρέπει να επιτρέψουμε να επαναληφθεί.
Τα συμπεράσματα των βουλευτικών εκλογών της 22ης Μάη πρέπει να αποτελέσουν την ύστατη αυτή στιγμή αφορμή και αιτία συντροφικού διαλόγου για το που βαδίζει η αριστερά με στόχο τη λήψη αποφάσεων για τους τρόπους αντεπίθεσης μας. Άμεσα.
Από την πλευρά μας ξεκινάμε έναν κύκλο επαφών για την οργάνωση της δράσης όχι μόνο στο αντιφασιστικό μέτωπο αλλά και σε όλα τα μέτωπα με κέντρο τα εργασιακά. Άλλωστε, όπως έλεγαν οι παλιοί που και μάχες έδωσαν και τις κέρδισαν “φασισμός είναι ο καπιταλισμός σε παρακμή” και είμαστε χιλιάδες αυτοί που δεν σκοπεύουμε να τον αφήσουμε να μας παρασύρει.
