Λίγος καιρός πέρασε από την επικύρωση των μνημονιακών νομοσχεδίων και οι εκπρόσωποι του κεφαλαίου έχουν ήδη αποθρασυνθεί.

Στο κρε­βά­τι του Προ­κρού­στη μπαί­νουν θέ­μα­τα όπως: η κα­τάρ­γη­ση των συλ­λο­γι­κών συμ­βά­σε­ων, και άλλες μειώ­σεις μι­σθών και συ­ντά­ξε­ων, ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις, ορι­στι­κή κα­τάρ­γη­ση της ΑΤΑ και του 13ου μι­σθού όπου ακόμα ισχύ­ουν, και άλ­λε­ςμειώ­σεις των κοι­νω­νι­κών πα­ρο­χών. Μέσα σε αυτές τις συν­θή­κες διε­ξά­γο­νται οι προ­ε­δρι­κές εκλο­γές. Η υπο­γρα­φή του μνη­μο­νί­ου ανοί­γει το δρόμο στον Ανα­στα­σιά­δη, το γνη­σιό­τε­ρο εκ­φρα­στή του ντό­πιου και ξένου κε­φα­λαί­ου στην Κύπρο. Ο Ανα­στα­σιά­δης φα­ντα­σιώ­νε­ται πως θα εφαρ­μό­σει ανε­νό­χλη­τος τα νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρα σχέ­δια του και θα επι­βάλ­λει ερ­γα­σια­κό με­σαί­ω­να. Η υπο­ψη­φιό­τη­τα του και­ρο­σκό­που, εθνι­κι­στή Λιλ­λή­κα κι­νεί­ται στην ίδια κα­τεύ­θυν­ση.

Αν η εναρ­μό­νι­ση του πο­λι­τι­κού λόγου των δε­ξιών υπο­ψη­φί­ων με εκεί­νη των κομ­μά­των που τους στη­ρί­ζουν είναι λί­γο-πο­λύ ανα­με­νό­με­νη, τα πράγ­μα­τα είναι πιο πο­λύ­πλο­κα στην πε­ρί­πτω­ση του υπο­στη­ρι­ζό­με­νου από το ΑΚΕΛ, Σταύ­ρου Μαλά. Και αυτό γιατί η συ­γκε­κρι­μέ­νη υπο­ψη­φιό­τη­τα απο­τε­λεί το επι­στέ­γα­σμα μιας πο­λι­τι­κής διαρ­κών συμ­βι­βα­σμών και συ­νει­δη­τής υπο­χώ­ρη­σης από τα αι­τή­μα­τα του κό­σμου και τις θέ­σεις με τις οποί­ες εξε­λέ­γη ο Χρι­στό­φιας το 2008. Η κυ­βέρ­νη­ση Χρι­στό­φια επέ­λε­ξε μια πο­λι­τι­κή συ­ναί­νε­σης και εθνι­κής ομο­φω­νί­ας, μια πο­λι­τι­κή δια­χεί­ρι­σης του συ­στή­μα­τος και απέ­φυ­γε τη ρήξη με τα συμ­φέ­ρο­ντα της αστι­κής τάξης. Στις αρχές του 2013 απο­λο­γι­σμός είναι κα­θα­ρά αρ­νη­τι­κός: απο­δο­χή του μνη­μο­νί­ου, ανα­κε­φα­λαιο­ποί­η­ση τρα­πε­ζών χωρίς κρα­τι­κο­ποί­η­ση, φο­ρο­λο­γι­κή ασυ­λία του πλού­του και της εκ­κλη­σί­ας, ‘πά­γω­μα’ στο κυ­πρια­κό, διεύ­ρυν­ση των οι­κο­νο­μι­κών/δι­πλω­μα­τι­κών/στρα­τιω­τι­κών σχέ­σε­ων με το κρά­τος-τρο­μο­κρά­τη του Ισ­ρα­ήλ.

Η υπο­ψη­φιό­τη­τα Μαλά εκ­φρά­ζει πο­λι­τι­κά αυτές τις υπο­χω­ρή­σεις. Αν σε μια πο­λι­τι­κά ομαλή πε­ρί­ο­δο, η εξ αρι­στε­ρών υπό­σχε­ση μιας «φι­λο­λαϊ­κής» δια­χεί­ρι­σης του συ­στή­μα­τος, μπο­ρού­σε να απο­τε­λέ­σει (όπως και απο­τέ­λε­σε) μία επι­λο­γή -έστω και κρι­τι­κή- αυτό δεν ισχύ­ει σή­με­ρα για τους ερ­γα­ζό­με­νους και δη τους αρι­στε­ρούς. Γιατί μπή­κα­με στην εποχή της πιο βάρ­βα­ρης και μα­νια­σμέ­νης επί­θε­σης στα οι­κο­νο­μι­κά και κοι­νω­νι­κά μας δι­καιώ­μα­τα. Σε συν­θή­κες επέ­λα­σης των μνη­μο­νια­κών πο­λι­τι­κών, η αρι­στε­ρά δεν μπο­ρεί να απα­ντά με υπο­χω­ρή­σεις. Οφεί­λει να υιο­θε­τή­σει τα αι­τή­μα­τα του κό­σμου της ερ­γα­σί­ας, να ανα­συ­γκρο­τή­σει τις αντι­στά­σεις και να πα­ρέμ­βει απο­φα­σι­στι­κά στο δη­μό­σιο λόγο. Χωρίς αυτά, η όποια ελ­πί­δα μπο­ρεί να προ­κύ­ψει από μια πο­λι­τι­κή συμ­βι­βα­σμών, θα κα­ταρ­ρεύ­σει στο αμέ­σως επό­με­νο διά­στη­μα. Όχι μόνο γιατί οι συ­γκε­κρι­μέ­νες θέ­σεις, ήδη δο­κι­μά­στη­καν και απέ­τυ­χαν να στα­μα­τή­σουν την εξά­πλω­ση της κρί­σης και τη λήψη επώ­δυ­νων μέ­τρων αλλά και γιατί δεν εστιά­ζουν στην προ­ε­τοι­μα­σία του μο­να­δι­κού απο­τε­λε­σμα­τι­κού όπλου που δια­θέ­τουν οι ερ­γα­ζό­με­νοι, της κα­θη­με­ρι­νής αλ­λη­λεγ­γύ­ης και της ορ­γά­νω­σης των αγώ­νων που πρέ­πει να δώ­σου­με για να μην πλη­ρώ­σου­με εμείς τα σπα­σμέ­να της δικής τους κρί­σης.

Για τους πα­ρα­πά­νω λό­γους, η κρι­τι­κή στή­ρι­ξη στο Μαλά δεν μπο­ρεί να λει­τουρ­γή­σει -γε­νι­κά και αό­ρι­στα- σαν ου­σια­στι­κή αρι­στε­ρή κα­τα­γρα­φή, μόνο και μόνο επει­δή στη­ρί­ζε­ται από το ΑΚΕΛ. Αυτό θα απαι­τού­σε, στοι­χειω­δώς, μία πο­λι­τι­κή πρό­τα­ση που θα διευ­κό­λυ­νε την τα­ξι­κή αντι­πα­ρά­θε­ση στις μνη­μο­νια­κές πο­λι­τι­κές. Με αυτές τις σκέ­ψεις για τη πο­λι­τι­κή συ­γκυ­ρία και τα κα­θή­κο­ντα της Αρι­στε­ράς, η με­γά­λη πλειο­ψη­φία των συ­ντρό­φων και των συ­ντρο­φισ­σών που απoτε­λού­με την ΕΡΑΣ επι­λέ­ξα­με να μη στη­ρί­ξου­με κα­νέ­ναν υπο­ψή­φιο στην εκλο­γι­κή ανα­μέ­τρη­ση της επό­με­νης Κυ­ρια­κής.

Κα­τα­νο­ού­με από­λυ­τα πως για πολ­λούς αρι­στε­ρούς ψη­φο­φό­ρους φαί­νε­ται να μην υπάρ­χει εναλ­λα­κτι­κή επι­λο­γή πλην της υπο­στη­ρι­ζό­με­νης από το ΑΚΕΛ, υπο­ψη­φιό­τη­τας. Κα­τα­νο­ού­με ότι η πρό­θε­ση ψήφου στο Μαλά μπο­ρεί να εδρά­ζε­ται σε αρι­στε­ρά αντα­να­κλα­στι­κά και ελ­πι­δες. Κα­τα­νο­ού­με, όμως, και τους αρι­στε­ρούς που θα απέ­χουν ανα­γκα­στι­κά από αυτές τις εκλο­γές εξαι­τί­ας των επι­λο­γών της ηγε­σί­ας του ΑΚΕΛ. Παρ’ όλα αυτά, τώρα πε­ρισ­σό­τε­ρο από ποτέ, η αρι­στε­ρά κα­λεί­ται να τολ­μή­σει ου­σια­στι­κά, αυτό που η εμπει­ρία δεί­χνει ότι κα­νείς «δια­χει­ρι­στής» της κρί­σης δεν τολμά. Να ξα­να­βρει το δρόμο της και να προ­σαρ­μό­σει τη δράση της, έχο­ντας συ­νεί­δη­ση ότι ακόμη και η μι­κρό­τε­ρη νίκη απαι­τεί τη μέ­γι­στη δυ­να­τή απο­φα­σι­στι­κό­τη­τα, συ­σπεί­ρω­ση και αγω­νι­στι­κό­τη­τα.

Για μας το βα­σι­κό ζή­τη­μα των ημε­ρών είναι να κερ­δί­σουν οι ερ­γα­τι­κοί αγώ­νες που έχουν ήδη ξε­σπά­σει. Με τη στάση μας θέ­λου­με να το­νί­σου­με την άμεση και ζω­τι­κή ανά­γκη να δυ­να­μώ­σουν οι ιδέες και οι δυ­νά­μεις της αρι­στε­ράς σε ρι­ζο­σπα­στι­κή κα­τεύ­θυν­ση. Δε­σμευό­μα­στε να εντεί­νου­με την προ­σπά­θεια για να ορ­γα­νω­θεί με τους μα­ζι­κό­τε­ρους δυ­να­τούς όρους το σχέ­διο αντί­στα­σης που προ­τεί­νει η ΕΡΑΣ και απευ­θυ­νό­μα­στε συ­ντρο­φι­κά σε όλους τους ερ­γα­ζό­με­νους, ντό­πιους και με­τα­νά­στες, στους συ­ντρό­φους και στις συ­ντρό­φισ­σες της βάσης του ΑΚΕΛ, σε κάθε αγω­νι­στή και αγω­νί­στρια.

Με τα μάτια στραμ­μέ­να στην επό­με­νη των εκλο­γών, δη­λώ­νου­με το παρόν στους αγώ­νες των ερ­γα­ζο­μέ­νων, πο­λε­μά­με το φα­σι­σμό και πα­λεύ­ου­με με την Αρι­στε­ρά για την ανα­τρο­πή του κα­πι­τα­λι­σμού

ΕΡΑΣ, Επαρ­χια­κή Συ­νέ­λευ­ση Λε­με­σού 

 

Ετικέτες