Η συμφωνία που υπέγραψε η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ με τους δανειστές είναι ένα σκληρό μνημόνιο. Ενσωματώνει μια άγρια λιτότητα ενάντια στα εργατικά και κοινωνικά δικαιώματα που έχουν απομείνει ζωντανά μετά τη λαίλαπα των μνημονίων 1 και 2.
Η ντόπια κυρίαρχη τάξη απαίτησε την υπογραφή αυτής της συμφωνίας και, φυσιολογικά, θα απαιτήσει την υλοποίησή της μέχρι τέλους. Οι «θυσίες» (των εργατών, των αγροτών, των φτωχών λαϊκών μαζών) είναι προϋπόθεση για την «ανάπτυξη», για τα κέρδη των βιομηχάνων, των τραπεζιτών, των εφοπλιστών. Το δυναμικό τμήμα αυτής της κυρίαρχης τάξης –οι καπιταλιστές που «άντεξαν» μέσα στην κρίση, εξοντώνοντας ακόμα και ένα τμήμα του δικού τους κόσμου, τις ημιθανείς ή ετοιμόρροπες επιχειρήσεις...– δήλωσε ομόφωνα ότι θεωρεί την «ομπρέλα προστασίας» του ευρώ και της ευρωζώνης αναπόσπαστο στοιχείο της στρατηγικής του για μια αιματηρή έξοδο από την κρίση.
Μαζί τους τάχθηκαν οι δανειστές και οι ηγεσίες της ευρωζώνης. Που επέβαλαν έναν πρωτοφανή πολιτικό εκβιασμό, ακυρώνοντας στην πράξη το περιεχόμενο της λαϊκής ψήφου στις εκλογές της 25ης Γενάρη, αλλά και στο δημοψήφισμα στις 5 Ιούλη. Αυτό ήταν ένα πραγματικό πραξικόπημα. Μιλώντας για 5ετή αποβολή από το ευρώ –για ένα αντιδραστικό προσωρινό Grexit– ο Σόιμπλε επέβαλε τον πραγματικό στόχο του: την υπογραφή του μνημονίου 3.
Η υποχώρηση της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ ήταν ένα καθοριστικό λάθος. Ένα λάθος που ήρθε σαν αποτέλεσμα της ηττοπαθούς 6μηνης κυβερνητικής θητείας, που απέφυγε κάθε «μονομερή ενέργεια», προσπαθώντας να κατευνάσει τις ευρωηγεσίες, με στόχο έναν «έντιμο συμβιβασμό». Ένα λάθος που ήρθε σαν αποτέλεσμα της τραγικής συμφωνίας της 20ής Φλεβάρη, που ήταν μια κρίσιμη μετατόπιση του ΣΥΡΙΖΑ σε συντηρητική κατεύθυνση. Ένα λάθος που ήρθε σαν αποτέλεσμα της υποτίμησης της μόνης υπαρκτής εναλλακτικής λύσης: ενός Grexit υπό την ηγεμονία του εργατικού κινήματος και της Αριστεράς, συνδεδεμένου με την πολιτική αντιλιτότητας και την αντικαπιταλιστική στρατηγική. Η υποχώρηση του Αλ. Τσίπρα στις Βρυξέλλες, που εμφανίζεται ως «αναγκαστική», είναι αποτέλεσμα των δισταγμών απέναντι στην εθνικοποίηση των τραπεζών, τη στάση πληρωμών δόσεων και την πολιτική διαγραφής του χρέους, τη βαριά φορολόγηση του κεφαλαίου, την ανάκτηση των ιδιωτικοποιημένων ΔΕΚΟ κ.ο.κ.
Η επιμονή της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ για την εφαρμογή του μνημονίου 3 είναι ένα ακόμα μεγαλύτερο λάθος. Οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια και μεγάλη ταχύτητα στη ρήξη των σχέσεων μεταξύ του ΣΥΡΙΖΑ και της κοινωνικής βάσης του. Ας μη ξεχνάμε ότι τα μνημόνια 1 και 2 κατεδάφισαν άλλα πολιτικά κόμματα που έμοιαζαν, τότε, πανίσχυρα, διαψεύδοντας όλες τις προβλέψεις των δημοσκόπων.
Η κυβέρνηση της Αριστεράς και το «συμβόλαιο» μεταξύ του ΣΥΡΙΖΑ και των εργατικών-λαϊκών μαζών έχουν τεθεί σε κίνδυνο –όχι από την «απειθαρχία»! αλλά– από την ίδια τη συμφωνία που υπέγραψε ο Αλ. Τσίπρας...
Με αυτήν την έννοια, η πτέρυγα του ΣΥΡΙΖΑ –η Αριστερή Πλατφόρμα και πολλοί άλλοι ριζοσπάστες αριστεροί– που βρίσκουν τη δύναμη να συνεχίζουν να λένε ΟΧΙ, είναι η βάση των ελπίδων για μια συνέχεια του εγχειρήματος που ξεκίνησε 10 χρόνια πριν. Η στάση των 39 βουλευτών στη ψηφοφορία στη Βουλή, το κείμενο των 109 μελών της ΚΕ, οι αποφάσεις μεγάλων Νομαρχιακών Οργανώσεων του ΣΥΡΙΖΑ, η απόφαση του ΜΕΤΑ, δείχνουν το μέγεθος και τη σημασία του ΟΧΙ μέσα από τις γραμμές του ΣΥΡΙΖΑ.
Και, φυσιολογικά, τα αστικά ΜΜΕ αναγνωρίζουν σε αυτήν την πτέρυγα τον «μεγάλο εχθρό» του καθεστώτος μέσα στη συγκεκριμένη συγκυρία. Γι’ αυτό έχουν εξαπολύσει εναντίον της ένα πρωτοφανές κύμα λάσπης, αξιοποιώντας και τη μέχρι σήμερα σιωπή του επίσημου κόμματος και της ηγεσίας του. Ελπίζουμε αυτή η ντροπή να μη συνεχιστεί.
Σε κάθε περίπτωση, αυτός ο κόσμος έχει ειδικά καθήκοντα: συσπειρώνοντας το μέγιστο τμήμα των δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ, μαζί με δυνάμεις από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, μαζί με κόσμο που ξεκινά από το ΚΚΕ, οφείλουμε να δράσουμε πάνω στη γραμμή που χάραξε η μεγάλη εργατική-λαϊκή πλειοψηφία της 5ης Ιούλη.
ΟΧΙ, μέχρι τέλους!
