«Κυβέρνηση της Αριστεράς» και «Ταχρίρ» στο μεταβατικό σχέδιο της ανατροπής

Ποια είναι η «κόκ­κι­νη κλω­στή» που συν­δέ­ει τα γε­γο­νό­τα που ζή­σα­με από το Σε­πτέμ­βριο μέχρι σή­με­ρα (δο­λο­φο­νία Παύ­λου Φύσσα και ό,τι ακο­λού­θη­σε με την «εξάρ­θρω­ση» της Χρυ­σής Αυγής, την ψή­φι­ση της τρο­πο­λο­γί­ας για την ανα­στο­λή χρη­μα­το­δό­τη­σης στη Βουλή και την εκτέ­λε­ση των δύο μελών της πε­ρι­φρού­ρη­σης της Χρυ­σής Αυγής στο Ν. Ηρά­κλειο, αλλά και απερ­γία κα­θη­γη­τών, διοι­κη­τι­κών υπαλ­λή­λων στο ΕΚΠΑ και το ΕΜΠ, μα­κρό­συρ­τες δια­πραγ­μα­τεύ­σεις που δεν κα­τα­λή­γουν με την τρόι­κα, «ξόρ­κι­σμα» των ορι­ζό­ντιων μέ­τρων, πα­ρα­λο­γι­σμός με το φόρο στα ακί­νη­τα κ.λπ. κ.λπ.); Ότι απο­τε­λούν «επει­σό­δια» της προ­πα­ρα­σκευα­στι­κής πε­ριό­δου για τις κο­ρυ­φώ­σεις του αγώνα για την εξου­σία που βρί­σκο­νται μπρο­στά μας! Υπ’ αυτή τη γε­νι­κή «ερ­μη­νευ­τι­κή αρχή», τα διά­φο­ρα κομ­μά­τια του παζλ απο­κτούν τη ση­μα­σία τους και μπαί­νουν στη «σωστή θέση». Δια­φο­ρε­τι­κά, αν τα εξε­τά­σου­με απο­κομ­μέ­να από αυτό που τα συ­νέ­χει, δεν μπο­ρού­με να κα­τα­νο­ή­σου­με ούτε τη ση­μα­σία ούτε το νόημά τους. Όταν μι­λά­με για «εξου­σία» και όχι «κυ­βέρ­νη­ση», ακρι­βο­λο­γού­με: όποιος φα­ντά­ζε­ται μια «δια­κυ­βέρ­νη­ση» της Αρι­στε­ράς που θα μεί­νει στο ήρεμο πλαί­σιο μιας κυ­βερ­νη­τι­κής δια­χεί­ρι­σης (ανε­ξάρ­τη­τα από το πε­ριε­χό­με­νό της), ζει σε αυ­τα­πά­τες, απ’ αυτές που τε­λειώ­νουν με έναν πραγ­μα­τι­κό εφιάλ­τη!

Από την υπο­γρα­φή ήδη του πρώ­του μνη­μο­νί­ου, το κί­νη­μα αντί­στα­σης και η Αρι­στε­ρά ανα­ζή­τη­σαν διε­θνή πρό­τυ­πα στον αγώνα που διε­ξή­γα­γαν ενά­ντια στα μνη­μό­νια: στην αρχή ήταν η «Τα­χρίρ», δη­λα­δή μια πο­λι­τι­κή ανα­τρο­πή με τη μορφή εξέ­γερ­σης από τα κάτω κατά τα πρό­τυ­πα της Αρα­βι­κής Άνοι­ξης. Πα­ρό­τι εί­χα­με εξε­γερ­σια­κές όψεις και με­γά­λες «στιγ­μές» στο δρόμο (5 Μάη 2010, 28-29 Ιούνη 2011, 19-20 Οκτώ­βρη 2011, 12 Φλε­βά­ρη 2012), τε­λι­κά το πρό­τυ­πο «Τα­χρίρ» δεν επα­λη­θεύ­τη­κε. Ο πρώ­τος κύ­κλος της τα­ξι­κής ανα­μέ­τρη­σης στη μνη­μο­νια­κή εποχή (Μάης 2010 - Φλε­βά­ρης 2012) έκλει­σε και ένας νέος κύ­κλος άνοι­ξε: κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς. Το υπό­βα­θρο είναι κοινό: η συ­νεί­δη­ση ότι χωρίς πο­λι­τι­κή ανα­τρο­πή δεν πρό­κει­ται να στα­μα­τή­σου­με τη «μη­χα­νή» τρων μνη­μο­νί­ων, δη­λα­δή η ωρί­μαν­ση της συ­νεί­δη­σης της μα­ζι­κής κοι­νω­νι­κής πρω­το­πο­ρί­ας των αγώ­νων.

Οι δι­πλές εκλο­γές του Μάη - Ιούνη 2012 απο­τέ­λε­σαν την «επί­ση­μη» ει­σα­γω­γή στη νέα φάση της τα­ξι­κής ανα­μέ­τρη­σης: η προ­ο­πτι­κή μιας κυ­βερ­νη­τι­κής ανα­τρο­πής με τον κοι­νο­βου­λευ­τι­κό δρόμο και κάτω από την πίεση του κι­νή­μα­τος και της κοι­νω­νί­ας έγινε ρε­α­λι­στι­κή προ­ο­πτι­κή, προ­σα­να­το­λί­ζο­ντας τις δια­θέ­σεις τις μα­ζι­κής κοι­νω­νι­κής πρω­το­πο­ρί­ας των αντι­στά­σε­ων. Η ανά­δει­ξη του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, μέσα σε ενά­μι­ση μήνα, σε αξιω­μα­τι­κή αντι­πο­λί­τευ­ση και πα­ρα­λί­γο σε πρώτο κόμμα και το κέρ­δι­σμα της μα­ζι­κής εκλο­γι­κής-πο­λι­τι­κής εκ­προ­σώ­πη­σης της ερ­γα­τι­κής τάξης και των λαϊ­κών στρω­μά­των δεν πρέ­πει να κα­τα­νοη­θεί κο­ντό­θω­ρα σαν ένα «εκλο­γι­κό γε­γο­νός», αλλά σαν επει­σό­διο της τα­ξι­κής πάλης, που ση­μα­το­δό­τη­σε το πέ­ρα­σμα σε μια νέα φάση της τα­ξι­κής ανα­μέ­τρη­σης.

Ύστε­ρα από αυτό, η Αρι­στε­ρά εκτός ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ στην πλειο­νό­τη­τά της συ­νέ­χι­σε να βλέ­πει τη νέα φάση της τα­ξι­κής ανα­μέ­τρη­σης υπό το πρί­σμα της «Τα­χρίρ» (ανα­τρο­πή στο δρόμο με το όπλο της γε­νι­κής πο­λι­τι­κής απερ­γί­ας διαρ­κεί­ας), ενώ στην ηγε­σία -και όχι μόνο- του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ κυ­ριάρ­χη­σε στα­δια­κά η αυ­τα­πά­τη της «ομα­λής» με­τά­βα­σης σε μια «με­τα­μνη­μο­νια­κή αρι­στε­ρή δια­κυ­βέρ­νη­ση». Τα συμ­με­τρι­κά αυτά λάθη κιν­δυ­νεύ­ουν να βγά­λουν εκτός ορί­ζο­ντα της Αρι­στε­ράς το βα­σι­κό κα­θή­κον: πώς θα συν­δυά­σου­με την «Τα­χρίρ» με την «κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς», και αντί­στρο­φα, με πλήρη συ­νεί­δη­ση ότι έχουν γίνει οι αδιά­σπα­στες πλευ­ρές ενός σχε­δί­ου ανα­τρο­πής.

Το successstory…

Με την υπο­γρα­φή για την εκτα­μί­ευ­ση της «σού­περ δόσης» το Δε­κέμ­βρη του 2012, ο ελ­λη­νι­κός κα­πι­τα­λι­σμός ανα­θάρ­ρη­σε, καθώς για πρώτη φορά ύστε­ρα από την υπο­γρα­φή του πρώ­του μνη­μο­νί­ου είχε ένα «σε­νά­ριο ερ­γα­σί­ας» που έδινε ελ­πί­δες για την αντι­με­τώ­πι­ση της κρί­σης του. Ταυ­τό­χρο­να, η Ευ­ρω­ζώ­νη, επι­λέ­γο­ντας να μην απο­βά­λει την Ελ­λά­δα, δη­μιουρ­γού­σε μια «υγειο­νο­μι­κή ζώνη» για να ελέγ­ξει τον κίν­δυ­νο με­τά­δο­σης της ελ­λη­νι­κής κρί­σης στην Ευ­ρω­ζώ­νη. Ύστε­ρα από το πρώτο «κού­ρε­μα» του χρέ­ους επί υπουρ­γί­ας Βε­νι­ζέ­λου (PSI), την επα­να­γο­ρά χρέ­ους στα τέλη του 2012 και το νέο δά­νειο (που συ­νο­δεύ­τη­κε από το δεύ­τε­ρο χρη­μα­το­δο­τι­κό πρό­γραμ­μα και το δεύ­τε­ρο μνη­μό­νιο), απέ­μει­ναν στις αγο­ρές πε­ρί­που 30 δισ. ελ­λη­νι­κά ομό­λο­γα, από το σύ­νο­λο των 320 δισ. ευρώ που είναι σή­με­ρα το ελ­λη­νι­κό κρα­τι­κό χρέος. Άρα, ο μη­χα­νι­σμός με­τά­δο­σης της ελ­λη­νι­κής κρί­σης μέσω των αγο­ρών «ασφα­λί­στη­κε», καθώς το ελ­λη­νι­κό κρα­τι­κό χρέος οφεί­λε­ται πλέον στον «επί­ση­μο τομέα»: στα κρά­τη-δα­νει­στές, στο ΔΝΤ, στην Ευ­ρω­παϊ­κή Κε­ντρι­κή Τρά­πε­ζα (ΕΚΤ), στις άλλες κε­ντρι­κές τρά­πε­ζες. Επι­πλέ­ον, με τα 50 δισ. ευρώ που δια­τέ­θη­καν για να κλεί­σουν οι κε­φα­λαια­κές «τρύ­πες» των ελ­λη­νι­κών τρα­πε­ζών, ταυ­τό­χρο­να με το όργιο της «εξυ­γί­αν­σής» τους (χω­ρι­σμός σε badbankκαι goodbankκαι ανά­λη­ψη από το Δη­μό­σιο του προ­βλη­μα­τι­κού χαρ­το­φυ­λα­κί­ου των badbanks) και της απορ­ρό­φη­σης με χρη­μα­το­δό­τη­ση από την Κύπρο (!) των υπο­κα­τα­στη­μά­των των κυ­πρια­κών τρα­πε­ζών στην Ελ­λά­δα, «ασφα­λί­στη­κε» επί­σης σε ση­μα­ντι­κό βαθμό ο κίν­δυ­νος με­τά­δο­σης της ελ­λη­νι­κής κρί­σης μέσω των τρα­πε­ζών και στα­θε­ρο­ποι­ή­θη­κε σχε­τι­κά ο ελ­λη­νι­κός τρα­πε­ζι­κός το­μέ­ας. Τέλος, η υπο­χώ­ρη­ση της ύφε­σης το 2013 (4%, από 6,4% το 2012), η απο­μά­κρυν­ση του κιν­δύ­νου εξό­δου από το ευρώ, οι το­πο­θε­τή­σεις κά­ποιων hedgefunds, η χρη­μα­τι­στη­ρια­κή άνο­δος και η προ­ο­πτι­κή «κου­ρέ­μα­τος» του ελ­λη­νι­κού κρα­τι­κού χρέ­ους, ανα­θέρ­μα­ναν τις ελ­πί­δες ότι ο ελ­λη­νι­κός κα­πι­τα­λι­σμός «πιά­νει πάτο» και αρ­χί­ζει μια ανά­καμ­ψη – έστω και του τρό­μου.

…και η κα­τάρ­ρευ­σή του

Όμως μια ανά­καμ­ψη του τρό­μου δεν είναι από μόνη της επαρ­κής για να αλ­λά­ξει σε­λί­δα ο ελ­λη­νι­κός κα­πι­τα­λι­σμός. Χρειά­ζε­ται πολλά πε­ρισ­σό­τε­ρα για να πάρει «βαθιά ανάσα». Αν το κυ­βερ­νη­τι­κό successstoryή­ταν η προ­σπά­θεια να προ­ε­ξο­φλη­θούν οι ελ­πί­δες του ελ­λη­νι­κού κα­πι­τα­λι­σμού για στα­θε­ρο­ποί­η­ση και στα­δια­κή έξοδο από την κρίση του, η κα­τάρ­ρευ­σή του ήταν η διά­ψευ­ση αυτών των ελ­πί­δων επει­δή δεν συ­γκε­ντρώ­νο­νται οι πιο ου­σια­στι­κές προ­ϋ­πο­θέ­σεις για έξοδο από την κρίση του. Γι’ αυτό, η κα­τάρ­ρευ­ση του successstoryδεν είναι απλώς ένα πο­λι­τι­κο-επι­κοι­νω­νια­κό γε­γο­νός, αλλά μια δο­μι­κή υπο­τρο­πή της κρί­σης του ελ­λη­νι­κού κα­πι­τα­λι­σμού.

Τα δο­μι­κά προ­βλή­μα­τα της κρί­σης του ελ­λη­νι­κού κα­πι­τα­λι­σμού, που παρά όσα έγι­ναν στα τρία χρό­νια του μνη­μο­νί­ου δεν ξε­περ­νιού­νται, είναι τρία και είναι αλ­λη­λέν­δε­τα με τον πιο βαθύ και απο­φα­σι­στι­κό τρόπο:

1.Ότι το πρό­βλη­μα του χρέ­ους είναι εκτός ελέγ­χου και οδη­γεί -σε όλα τα σε­νά­ρια- σε μα­κρό­χρο­νο διε­θνή οι­κο­νο­μι­κό έλεγ­χο, πα­γιώ­νο­ντας τις σκλη­ρές πο­λι­τι­κές λι­τό­τη­τας και την κα­τά­στα­ση οι­κο­νο­μι­κής κα­χε­ξί­ας (είτε με ύφεση είτε σε 2-3 χρό­νια με αναι­μι­κούς ρυθ­μούς ανά­πτυ­ξης).

2.Με αυ­τούς τους όρους, η τρο­μα­κτι­κή ανερ­γία δεν μπο­ρεί να απορ­ρο­φη­θεί, ούτε οι απώ­λειες στο ΑΕΠ να ανα­πλη­ρω­θούν στο προ­βλε­πτό χρο­νι­κό διά­στη­μα.

3.Με δε­δο­μέ­να τα δύο προη­γού­με­να, το πρό­βλη­μα της κρί­σης του πο­λι­τι­κού συ­στή­μα­τος και της κρί­σης ηγε­μο­νί­ας της αστι­κής τάξης δεν μπο­ρεί να λυθεί. Και χωρίς να λυθεί αυτό το πρό­βλη­μα, οι όποιες οι­κο­νο­μι­κές προ­ϋ­πο­θέ­σεις για την έξοδο από την κρίση δεν επαρ­κούν για να ευο­δω­θεί το successstory.

Έτσι κα­τα­λή­γου­με στο κε­ντρι­κό, κρί­σι­μης ση­μα­σί­ας συ­μπέ­ρα­σμα: όρος για να ξε­πε­ρά­σει ο ελ­λη­νι­κός κα­πι­τα­λι­σμός την κρίση του είναι να χάσει κα­θα­ρά η Αρι­στε­ρά στον αγώνα για την εξου­σία. Αλλά για να συμ­βεί αυτό, ο αγώ­νας για την εξου­σία πρέ­πει να κο­ρυ­φω­θεί και να κρι­θεί με αδιαμ­φι­σβή­τη­το τρόπο. Αυτό είναι το πε­ριε­χό­με­νο του στοι­χή­μα­τος «κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς», τόσο «υπαρ­ξια­κού» χα­ρα­κτή­ρα είναι η έκ­βα­ση αυτού του στοι­χή­μα­τος τόσο για την αστι­κή τάξη και το σύ­στη­μα όσο και για το κί­νη­μα και την Αρι­στε­ρά στο σύ­νο­λό της! Ότι δεν υπάρ­χει successstory, ση­μαί­νει ότι δεν υπάρ­χει έξο­δος του ελ­λη­νι­κού κα­πι­τα­λι­σμού από την κρίση του χωρίς κο­ρύ­φω­ση του αγώνα για την εξου­σία, ώστε να κρι­θεί κα­θα­ρά ο νι­κη­τής!

Στην «τε­λι­κή ευ­θεία»

Η ση­μα­σία όλων των προη­γού­με­νων γί­νε­ται κα­λύ­τε­ρα αντι­λη­πτή υπό το φως των τω­ρι­νών και των προ­δια­γρα­φό­με­νων για τους επό­με­νους μήνες εξε­λί­ξε­ων:

·         Το ζή­τη­μα της νέας χρη­μα­το­δο­τι­κής σύμ­βα­σης και πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο το ζή­τη­μα της νέας ανα­διάρ­θρω­σης του ελ­λη­νι­κού χρέ­ους με­τα­τί­θε­ται για το διά­στη­μα ύστε­ρα από τις ευ­ρω­ε­κλο­γές και τις αυ­το­διοι­κη­τι­κές εκλο­γές στα τέλη της άνοι­ξης (για το κα­λο­καί­ρι ή και το φθι­νό­πω­ρο του 2014).

·         Οι συ­ζη­τή­σεις με την τρόι­κα για το υπό­λοι­πο της δόσης του τρί­του τρι­μή­νου του 2013 (1 δισ. ευρώ) καρ­κι­νο­βα­τούν, ενώ απο­μέ­νουν δύο δα­νεια­κές δό­σεις του ΔΝΤ και μία της ευ­ρω­παϊ­κής πλευ­ράς για να κλεί­σει το 2013. Οι δα­νει­στές ζη­τούν τα γνω­στά (κλεί­σι­μο αμυ­ντι­κών βιο­μη­χα­νιών, 2.500 + 12.500 «κα­θα­ρές» απο­χω­ρή­σεις (δη­λα­δή απο­λύ­σεις) δη­μο­σί­ων υπαλ­λή­λων, απε­λευ­θέ­ρω­ση πλει­στη­ρια­σμών, νέος φόρος για τα ακί­νη­τα κ.λπ.

·         Το ΔΝΤ έχει δια­μη­νύ­σει ότι χωρίς νέο χρη­μα­το­δο­τι­κό «πα­κέ­το» δεν πρό­κει­ται να εκτα­μιεύ­σει καμία δα­νεια­κή δόση από δω και πέρα. Αλλά και ότι χωρίς «κού­ρε­μα» του χρέ­ους δεν μπο­ρεί να μπει σε ένα νέο χρη­μα­το­δο­τι­κό πρό­γραμ­μα για την Ελ­λά­δα. Από πολ­λές πλευ­ρές προ­α­ναγ­γέλ­λε­ται η στα­δια­κή απο­χώ­ρη­ση του ΔΝΤ από τα ευ­ρω­παϊ­κά «προ­γράμ­μα­τα προ­σαρ­μο­γής», αρ­χί­ζο­ντας από το ελ­λη­νι­κό. Κάτι τέ­τοιο ούτε «ομαλά» θα γίνει ούτε χωρίς συ­νέ­πειες θα είναι.

·         Όταν «με το καλό» έρθει η ώρα του νέου χρη­μα­το­δο­τι­κού προ­γράμ­μα­τος και κυ­ρί­ως της νέας ανα­διάρ­θρω­σης του ελ­λη­νι­κού κρα­τι­κού χρέ­ους, θα έρθει η ώρα και του τρί­του μνη­μο­νί­ου, στο οποίο το βα­σι­κό «μενού» θα είναι οι νέες βα­ριές εγ­γυ­ή­σεις-εξα­σφα­λί­σεις που θα ζη­τή­σουν οι δα­νει­στές. Τι ακού­γε­ται; Υπο­θή­κευ­ση της δη­μό­σιας πε­ριου­σί­ας, υπο­θή­κευ­ση μελ­λο­ντι­κών εσό­δων από το φυ­σι­κό αέριο, «κού­ρε­μα» κα­τα­θέ­σε­ων για δια­γρα­φή ενός τμή­μα­τος του χρέ­ους («κού­ρε­μα με έξοδα του πε­λά­τη»…).

·         Στο με­τα­ξύ, ο προ­ϋ­πο­λο­γι­σμός του 2014 κα­τα­τέ­θη­κε χωρίς τη συμ­φω­νία της τρόι­κας, και το ζή­τη­μα του πε­ρι­βό­η­του δη­μο­σιο­νο­μι­κού κενού για το 2014 (δη­λα­δή τα επι­πλέ­ον νέα μέτρα) πα­ρα­πέμ­φθη­κε για το Φλε­βά­ρη - Μάρτη, με το συ­μπλη­ρω­μα­τι­κό προ­ϋ­πο­λο­γι­σμό και το νέο Με­σο­πρό­θε­σμο 2014-2017.

·         Η κυ­βέρ­νη­ση προ­βλέ­πει ότι το 2014 θα είναι η πρώτη χρο­νιά ανά­πτυ­ξης (κατά 0,6%) ύστε­ρα από 6 συ­να­πτά έτη ύφε­σης και μεί­ω­σης της ανερ­γί­ας στο 26%. Όμως ο ΟΟΣΑ εκτι­μά ότι το 2014 θα είναι το 7ο συ­νε­χό­με­νο έτος ύφε­σης (0,4%), ενώ το Συμ­βού­λιο Οι­κο­νο­μι­κών Εμπει­ρο­γνω­μό­νων της Μέρ­κελ εκτι­μά ότι η ύφεση θα είναι 1,3% και η ανερ­γία θα αυ­ξη­θεί στο 28,3%. Σε αυτά πρέ­πει να προ­σθέ­σου­με και το πρό­βλη­μα του αρ­νη­τι­κού απο­πλη­θω­ρι­στή (απο­πλη­θω­ρι­σμού) του ΑΕΠ, που οι οι­κο­νο­μο­λό­γοι της κ. Μέρ­κελ υπο­λο­γί­ζουν σε -1,2%. Αν αυτές οι εκτι­μή­σεις επα­λη­θευ­τούν, τότε το ΑΕΠ θα μειω­θεί το 2014 κατά 2,5% και το χρέος θα ξε­πε­ρά­σει το 179%.

Συ­μπέ­ρα­σμα: η κυ­βέρ­νη­ση Σα­μα­ρά - Βε­νι­ζέ­λου θα πάει στις ευ­ρω­ε­κλο­γές και αυ­το­διοι­κη­τι­κές εκλο­γές όχι μόνο χωρίς «δώρα» αλλά και «τσα­λα­κω­μέ­νη» ακόμη πε­ρισ­σό­τε­ρο από τα νέα επα­χθή μέτρα που θα πάρει, τώρα και την άνοι­ξη, με τους οι­κο­νο­μι­κούς και κοι­νω­νι­κούς δεί­κτες να μην ανα­κάμ­πτουν και με την ανερ­γία, τη φο­ρο­λη­στεία και τις κα­τα­σχέ­σεις να δη­μιουρ­γούν εκρη­κτι­κές κα­τα­στά­σεις δυ­σα­ρέ­σκειας και οργής, απει­λώ­ντας και τη ΝΔ με τη «μοίρα» του ΠΑΣΟΚ.

Ο «με­τα­μνη­μο­νια­κός»

διε­θνής οι­κο­νο­μι­κός έλεγ­χος

Στο με­τα­ξύ (και να ένας λόγος να μη βιά­ζο­νται), οι ηγέ­τες της Ευ­ρω­ζώ­νης ετοι­μά­ζουν την πα­νευ­ρω­παϊ­κή «με­τα-μνη­μο­νια­κή» λι­τό­τη­τα, μέσω του νέου Δη­μο­σιο­νο­μι­κού Συμ­φώ­νου, της ευ­ρω­παϊ­κής «οι­κο­νο­μι­κής δια­κυ­βέρ­νη­σης», του νέου πλαι­σί­ου λει­τουρ­γί­ας του Ευ­ρω­παϊ­κού Μη­χα­νι­σμού Στα­θε­ρό­τη­τας (ESM) και του ευ­ρω­παϊ­κού πλαι­σί­ου για την «τρα­πε­ζι­κή επο­πτεία» και την «τρα­πε­ζι­κή εκ­κα­θά­ρι­ση». Είναι οι τέσ­σε­ρις πυ­λώ­νες της με­τα-μνη­μο­νια­κής πα­νευ­ρω­παϊ­κής λι­τό­τη­τας διαρ­κεί­ας. Εξάλ­λου, ο «θε­σμός» της τρόι­κας και τα μνη­μό­νια έχουν φθα­ρεί και έχουν γίνει εξαι­ρε­τι­κά αντι­δη­μο­φι­λή, σε ση­μείο το Ευ­ρω­κοι­νο­βού­λιο να ξε­κι­νά δια­δι­κα­σί­ες έρευ­νας για τα «πε­πραγ­μέ­να» της τρόι­κας στις χώρες του ευ­ρω­παϊ­κού Νότου, της οποί­ας το πό­ρι­σμα θα δη­μο­σιο­ποι­η­θεί το Μάιο, λίγο πριν τις ευ­ρω­ε­κλο­γές - το «υπό κα­τα­σκευ­ήν» νέο ευ­ρω­παϊ­κό πλαί­σιο της με­τα­μνη­μο­νια­κής λι­τό­τη­τας χρειά­ζε­ται και μια πράξη «εξα­γνι­σμού» από τα έργα και ημέ­ρες της τρόι­κας…

Ας κρα­τή­σου­με όμως ότι το νέο αυτό πλαί­σιο με τους τρεις του πυ­λώ­νες για την Ελ­λά­δα ση­μαί­νει διε­θνή οι­κο­νο­μι­κό έλεγ­χο και σκλη­ρή επι­τή­ρη­ση για… με­ρι­κές δε­κα­ε­τί­ες, αφού προ­βλέ­πει:

1.Τη μεί­ω­ση του ετή­σιου διαρ­θρω­τι­κού ελ­λείμ­μα­τος των χω­ρών-με­λών στο 0,5% του ΑΕΠ (δια­φο­ρε­τι­κά, η χώρα απει­λεί­ται με πε­ρι­κο­πή ευ­ρω­παϊ­κών κον­δυ­λί­ων, πρό­στι­μα και πα­ρα­πο­μπή στο Ευ­ρω­παϊ­κό Δι­κα­στή­ριο!), τη μεί­ω­ση κάθε χρόνο κατά 5% του χρέ­ους κάθε χώρας που υπερ­βαί­νει το 60% του ΑΕΠ (κρι­τή­ριο της συν­θή­κης του Μά­α­στρι­χτ για το χρέος) και τον έλεγ­χο από την Κο­μι­σιόν του προ­ϋ­πο­λο­γι­σμού της χώρας πριν κα­τα­τε­θεί στο εθνι­κό Κοι­νο­βού­λιο.

2.Οι χώρες που βγαί­νουν από το πρό­γραμ­μα προ­σαρ­μο­γής, πα­ρα­μέ­νουν υπό ευ­ρω­παϊ­κό οι­κο­νο­μι­κό έλεγ­χο μέχρι να απο­πλη­ρώ­σουν το 75% του χρέ­ους τους προς άλλες ευ­ρω­παϊ­κές χώρες, προς τον EFSF, τον ESMκαι το Ευ­ρω­παϊ­κό Τα­μείο Χρη­μα­το­πι­στω­τι­κής Στα­θε­ρό­τη­τας. Δε­δο­μέ­νης και της σχε­δια­ζό­με­νης νέας «με­τα­κύ­λι­σης» του ελ­λη­νι­κού χρέ­ους, που θα με­τα­θέ­σει το χρο­νι­κό όριο της απο­πλη­ρω­μής του μέχρι και σε 50 χρό­νια, το 75% του χρέ­ους προς τον «επί­ση­μο τομέα» δεν πρό­κει­ται να έχει απο­πλη­ρω­θεί πριν το 2040! Άρα ο διε­θνής οι­κο­νο­μι­κός έλεγ­χος θα συ­νε­χι­στεί μέχρι τότε!

3.Το νέο πλαί­σιο της ευ­ρω­παϊ­κής τρα­πε­ζι­κής επο­πτεί­ας, που στη­ρί­ζε­ται σε ένα μη­χα­νι­σμό εκ­κα­θά­ρι­σης προ­βλη­μα­τι­κών τρα­πε­ζών, εγκα­θι­στά και επί­ση­μα ένα μη­χα­νι­σμό «κου­ρέ­μα­τος» των κα­τα­θέ­σε­ων α λα Κύ­προς. Θα είναι έτοι­μο έως τα τέλη του 2014 και θα λει­τουρ­γή­σει πλή­ρως από τις αρχές του 2015.

Κα­τα­λα­βαί­νου­με λοι­πόν τώρα γιατί οι συ­νο­μι­λη­τές του κ. Σα­μα­ρά, στο «επι­χεί­ρη­μα» ότι αν τον στρι­μώ­ξουν με νέα μέτρα «θα έρθει ο Τσί­πρας», του απα­ντούν: Εμείς μι­λά­με με κράτη και όχι με κόμ­μα­τα… Εκτός από τα δεσμά του μνη­μο­νί­ου, υπάρ­χουν και τα δεσμά της Ευ­ρω­ζώ­νης. Και όποιος θέλει, ας κο­πιά­σει… Αυτό το δρα­κό­ντειο πλέγ­μα της ευ­ρω­παϊ­κής «με­τα­μνη­μο­νια­κής» λι­τό­τη­τας κάνει τη σύ­γκρου­ση με την Ευ­ρω­ζώ­νη ανα­πό­φευ­κτη συ­νέ­πεια μιας πο­λι­τι­κής ανα­τρο­πής και κα­τάρ­γη­σης των πο­λι­τι­κών λι­τό­τη­τας σε οποια­δή­πο­τε χώ­ρα-μέ­λος.

«Τε­λι­κή ευ­θεία»: η πο­λι­τι­κή κρίση

Ο ελ­λη­νι­κός κα­πι­τα­λι­σμός προ­χω­ρεί το τα­ξί­δι του μέσα από τους υφά­λους μιας κρί­σης η οποία δεν μπο­ρεί ακόμη να ελεγ­χθεί, όντας πο­λι­τι­κά σε ορια­κή κα­τά­στα­ση. Στο πλαί­σιο της κρί­σης ηγε­μο­νί­ας της αστι­κής τάξης, η πο­ρεία κα­τα­στρο­φής των μνη­μο­νια­κών πο­λι­τι­κών της εφε­δρειών συ­νε­χί­ζε­ται ακά­θε­κτη. Με αυτό το δε­δο­μέ­νο, το αμε­τά­θε­το όριο των ευ­ρω­ε­κλο­γών (και δευ­τε­ρευό­ντως των αυ­το­διοι­κη­τι­κών εκλο­γών) είναι ένα πο­λι­τι­κό όριο με τε­ρά­στια ση­μα­σία. Αν στις ευ­ρω­ε­κλο­γές, όπως είναι πολύ πι­θα­νόν, η ΔΗΜΑΡ κα­ταρ­ρεύ­σει ορι­στι­κά, το ΠΑΣΟΚ πάρει ένα εθνι­κό πο­σο­στό γύρω ή κάτω από το 6%, ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ βγει πολύ μπρο­στά από τη ΝΔ και η Χρυσή Αυγή απο­δεί­ξει με πο­σο­στό-έκ­πλη­ξη πάνω από 10% ότι πα­ρα­μέ­νει στο παι­χνί­δι και τρίτο κόμμα, τότε πώς θα συ­νε­χι­στεί η δι­κομ­μα­τι­κή μνη­μο­νια­κή κυ­βέρ­νη­ση; Κι ύστε­ρα, το Μάρτη του 2015, έρ­χε­ται και άλλο αμε­τά­θε­το όριο: η εκλο­γή προ­έ­δρου της Δη­μο­κρα­τί­ας, που πι­θα­νό­τα­τα θα προ­κα­λέ­σει εθνι­κές εκλο­γές – εκτός αν μέχρι τότε η Αρι­στε­ρά έχει βγει εκτός παι­χνι­διού.

Η εξά­ντλη­ση των κα­θα­ρά μνη­μο­νια­κών εφε­δρειών της αστι­κής τάξης, η κα­τάρ­ρευ­ση του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ, οι φόβοι για «ξε­φού­σκω­μα» και της ΝΔ, αλλά και η ρα­γδαία δη­μο­σκο­πι­κή ανά­καμ­ψη της Χρυ­σής Αυγής, ανα­γκά­ζουν εγ­χώ­ρια και διε­θνή μνη­μο­νια­κά κέ­ντρα να απερ­γά­ζο­νται σχέ­δια νέας κυ­βέρ­νη­σης με επά­νο­δο σε αυτήν της ΔΗΜΑΡ και συμ­με­το­χή των ΑΝΕΛ, αλλά αυτά τα σχέ­δια δεν «περ­πα­τά­νε»…

Με αυτά τα δε­δο­μέ­να και έχο­ντας μπρο­στά τό­σους «υφά­λους», το εν­δε­χό­με­νο να μην αντέ­ξει η τε­λευ­ταία κυ­βέρ­νη­ση από κα­θα­ρά μνη­μο­νια­κές εφε­δρεί­ες της αστι­κής τάξης είναι πολύ πι­θα­νό. Και τότε, θα πάμε σε μια κυ­βέρ­νη­ση με κορμό τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ – ή σε ανοι­χτό βο­να­παρ­τι­σμό και σε ημι­δι­κτα­το­ρι­κού τύπου κυ­βέρ­νη­ση, η οποία όμως θα είναι με­γά­λο ρίσκο για την αστι­κή τάξη.

Όλα τα ση­μά­δια οδη­γούν στο συ­μπέ­ρα­σμα ότι οδη­γού­μα­στε σε μια «τε­λι­κή ευ­θεία» πο­λι­τι­κών διερ­γα­σιών και εξε­λί­ξε­ων με ανοι­χτό το εν­δε­χό­με­νο πτώ­σης της μνη­μο­νια­κής κυ­βέρ­νη­σης και εκλο­γι­κής νίκης της Αρι­στε­ράς.

Πε­ρί­ο­δος γε­νι­κής προ­πα­ρα­σκευ­ής

Υπό το φως όσων εί­πα­με πα­ρα­πά­νω, μπο­ρού­με τώρα να απα­ντή­σου­με στο ερώ­τη­μα με το οποίο ξε­κι­νά αυτό το άρθρο. Το κόκ­κι­νο νήμα που συν­δέ­ει τα γε­γο­νό­τα του τε­λευ­ταί­ου δια­στή­μα­τος είναι το εξής: απο­τε­λούν «επει­σό­δια» της προ­πα­ρα­σκευα­στι­κής πε­ριό­δου πριν την κο­ρύ­φω­ση ή τις κο­ρυ­φώ­σεις του αγώνα για την εξου­σία.

Η ρα­γδαία ανά­πτυ­ξη της Χρυ­σής Αυγής την προη­γού­με­νη τριε­τία στη­ρί­χτη­κε στο κοι­νω­νι­κό υπό­βα­θρο της εξα­θλί­ω­σης, της κα­τα­στρο­φής μι­κρο­με­σαί­ων στρω­μά­των και της «αντε­πα­να­στα­τι­κής απελ­πι­σί­ας», αλλά αυτός ο πα­ρά­γο­ντας από μόνος του δεν θα αρ­κού­σε. Αν δεν είχε ανοί­ξει η αυ­λαία του αγώνα για την εξου­σία, αν η Αρι­στε­ρά δεν ήταν κίν­δυ­νος σε αυτή τη δια­δι­κα­σία, αν δεν υπήρ­χε ο κίν­δυ­νος από τα αρι­στε­ρά, τότε η Χρυσή Αυγή δεν θα ευ­νο­ού­νταν τόσο σκαν­δα­λω­δώς από τμή­μα­τα του συ­στή­μα­τος και δεν θα γνώ­ρι­ζε τέ­τοια ανά­πτυ­ξη. Και ήταν επει­δή (βα­σι­σμέ­νη στην ύπαρ­ξη των δύο θε­με­λιω­δών προ­ϋ­πο­θέ­σε­ων) η Χρυσή Αυγή ανα­πτύ­χθη­κε τόσο πολύ ώστε θέ­λη­σε να διεκ­δι­κή­σει την ηγε­μο­νία στο αστι­κό μπλοκ και να επι­βά­λει συν­θή­κες πρό­ω­ρης θερ­μής ανα­μέ­τρη­σης με την Αρι­στε­ρά, που συ­νέ­βη ό,τι συ­νέ­βη το Σε­πτέμ­βριο: αρ­χι­κά η πρό­ω­ρη επί­θε­ση της Χρυ­σής Αυγής και στη συ­νέ­χεια η επι­χεί­ρη­ση «εξάρ­θρω­σής» της.

Ο αγώ­νας των κα­θη­γη­τών ήταν πάλι ένα τέ­τοιο επει­σό­διο, με την έν­νοια ότι έχει γίνει κοινή συ­νεί­δη­ση πως κα­νέ­νας αγώ­νας δεν μπο­ρεί να νι­κή­σει αν δεν ανα­τρέ­ψει την κυ­βέρ­νη­ση. Κάθε ση­μα­ντι­κός αγώ­νας, ή θα ορ­γα­νω­θεί με τέ­τοιους όρους, στη βάση αυτής της συ­νει­δη­το­ποί­η­σης, ή θα ητ­τη­θεί. Αυτά είναι τα χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά της τα­ξι­κής σύ­γκρου­σης μετά τον Ιούνη του 2012: η σύ­γκρου­ση δεν δί­νε­ται πλέον με τις κε­ντρι­κές, «συ­γκε­ντρω­τι­κές» μάχες (γε­νι­κή απερ­γία, μα­ζι­κή πο­ρεία), αλλά με μα­χη­τι­κούς κλα­δι­κούς αγώ­νες γύρω από τους οποί­ους διε­ξά­γε­ται μια συ­νο­λι­κή κοι­νω­νι­κή, ιδε­ο­λο­γι­κή και πο­λι­τι­κή ανα­μέ­τρη­ση.

Τέλος, η φαρ­σο­κω­μω­δία με την τρόι­κα, τα «όχι νέα ορι­ζό­ντια μέτρα» του Στουρ­νά­ρα και του Σα­μα­ρά, το ότι η τρόι­κα «δεν βιά­ζε­ται» και πα­ρα­πέ­μπει όλα τα ση­μα­ντι­κά θέ­μα­τα και κυ­ρί­ως το μεί­ζον θέμα της ανα­διάρ­θρω­σης του χρέ­ους για μετά τις ευ­ρω­ε­κλο­γές, δεν είναι άμοι­ρο της ορια­κής κα­τά­στα­σης στην οποία βρί­σκε­ται η μνη­μο­νια­κή κυ­βέρ­νη­ση σε συν­δυα­σμό με το με­γά­λο πο­λι­τι­κό τεστ των ευ­ρω­ε­κλο­γών. Οι τροϊ­κα­νοί θέ­λουν να ξέ­ρουν «με ποιον υπο­γρά­φουν» και ποιος θα είναι ο συ­νο­μι­λη­τής τους αύριο.

Ποιος δεν «τρα­βά­ει»; Ο κό­σμος ή η Αρι­στε­ρά;

Βε­βαί­ως η κυ­βέρ­νη­ση δεν θα πέσει μόνη της σαν ώριμο φρού­το – όπως ο κα­πι­τα­λι­σμός, γε­νι­κό­τε­ρα, δεν πέ­φτει μόνος του. Αλλά επει­δή συχνά διε­κτρα­γω­δού­με τα προ­βλή­μα­τα του δικού μας τα­ξι­κού στρα­το­πέ­δου, ας κοι­τά­ξου­με λίγο και την κα­τά­στα­ση του αντι­πά­λου: έχει του­λά­χι­στον όσα προ­βλή­μα­τα έχου­με κι εμείς αν όχι πε­ρισ­σό­τε­ρα!

Ασφα­λώς για την πτώση του, χρειά­ζε­ται «σπρώ­ξι­μο». Το ερώ­τη­μα όμως είναι: υπάρ­χουν οι προ­ϋ­πο­θέ­σεις για να δοθεί αυτή η τε­λι­κή ώθηση προς την ανα­τρο­πή; Το ερώ­τη­μα μπο­ρεί να δια­τυ­πω­θεί και ως εξής: υπάρ­χουν οι αγω­νι­στι­κές δια­θέ­σεις και οι κι­νη­μα­τι­κές εφε­δρεί­ες στην κοι­νω­νία που μπο­ρούν να στη­ρί­ξουν ένα σχέ­διο πο­λι­τι­κής ανα­τρο­πής; Εμείς λέμε ναι! Και προ­σθέ­του­με ότι στα τρία αυτά χρό­νια της τα­ξι­κής ανα­μέ­τρη­σης οι δια­θέ­σεις του κό­σμου ήταν μπρο­στά από την Αρι­στε­ρά. Δεν ήταν ο κό­σμος που δεν «τρά­βα­γε» ή δεν «τρα­βά­ει», αλλά η Αρι­στε­ρά! Ο κό­σμος δεν μά­χε­ται έτσι γε­νι­κά ούτε εξα­το­μι­κευ­μέ­να, αλλά με τα ερ­γα­λεία του τα συν­δι­κα­λι­στι­κά και πο­λι­τι­κά, μέσα από τις συν­δι­κα­λι­στι­κές και πο­λι­τι­κές του ορ­γα­νώ­σεις. Τις οποί­ες οι­κο­δο­μεί σε διάρ­κεια δε­κα­ε­τιών και δεν μπο­ρεί να τις αλ­λά­ξει σε λί­γους μήνες ή σε τρία χρό­νια!

Ασφα­λώς το κί­νη­μα και οι κοι­νω­νι­κές του ορ­γα­νώ­σεις έχουν πολλά προ­βλή­μα­τα. Το ζή­τη­μα είναι αν αυτό μας οδη­γεί στο συ­μπέ­ρα­σμα ότι δεν μπο­ρού­με να δώ­σου­με τον αγώνα για την εξου­σία, να έχου­με ένα σχέ­διο πο­λι­τι­κής ανα­τρο­πής που θα λει­τουρ­γή­σει σαν «θρυαλ­λί­δα» στον αγώνα για την εξου­σία, και άρα ότι πρέ­πει να πε­ριο­ρι­στού­με σε ένα σχέ­διο «ανά­σχε­σης της επί­θε­σης», ένα είδος κοι­νω­νι­κής-τα­ξι­κής δια­πραγ­μά­τευ­σης σε μια εποχή που το πλαί­σιο της κοι­νω­νι­κής δια­πραγ­μά­τευ­σης έχει κα­ταρ­ρεύ­σει.

Αν πά­ντως ο κό­σμος «δεν τρα­βά­ει» ή «δεν τρα­βά­ει τόσο» ώστε η Αρι­στε­ρά να κάνει κάτι πε­ρισ­σό­τε­ρο από όσα κάνει, τότε υπάρ­χουν με­ρι­κά αμεί­λι­κτα ερω­τή­μα­τα:

Προς του οπα­δούς της στρα­τη­γι­κής «Τα­χρίρ»:πώς γί­νε­ται μια εκλο­γι­κή νίκη του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ να ση­μαί­νει ένα «μο­νό­πρα­κτο» δια­χεί­ρι­σης του συ­στή­μα­τος στη διάρ­κεια του οποί­ου ο κό­σμος θα μεί­νει πα­θη­τι­κός και όλα θα κρι­θούν από τα (δια­χει­ρι­στι­κά) σχέ­δια της ηγε­σί­ας του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, αλλά ταυ­τό­χρο­να είναι έτοι­μος για εξέ­γερ­ση, ρήξη με την Ευ­ρω­ζώ­νη και το διε­θνές σύ­στη­μα κ.λπ.;

Προς τους οπα­δούς της «ομα­λής» κυ­βερ­νη­τι­κής αλ­λα­γής:αν ο κό­σμος δεν «τρα­βά­ει», τότε ποιος θα επι­βά­λει στο σύ­στη­μα να απο­δε­χτεί «ομαλά», δη­λα­δή χωρίς καν να αντι­στα­θεί, χωρίς σύ­γκρου­ση μέ­χρις εσχά­των, μια ανα­τρο­πή της λι­τό­τη­τας;

Η απά­ντη­ση και στα δύο ερω­τή­μα­τα είναι κοινή: Αυτό που θα συμ­βεί την «επό­με­νη μέρα» μιας εκλο­γι­κής νίκης του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ θα είναι η κλι­μά­κω­ση της πο­λι­τι­κής κρί­σης, η κλι­μά­κω­ση της τα­ξι­κής πάλης, η εί­σο­δος του κό­σμου στο προ­σκή­νιο, το άνοιγ­μα μιας πε­ριό­δου τα­ξι­κής ανα­μέ­τρη­σης με ανοι­χτή την έκ­βα­ση, στην οποία ο αγώ­νας για την εξου­σία θα κλι­μα­κω­θεί και θα κρι­θεί – και αυτό ανε­ξάρ­τη­τα από το τι σχε­διά­ζει ή τι θα πρά­ξει η ηγε­σία του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ!

Το να προ­ε­τοι­μα­ζό­μα­στε γι’ αυτό, είναι πράξη ευ­θύ­νης απέ­να­ντι στην ερ­γα­τι­κή τάξη και τον κόσμο της Αρι­στε­ράς!

Το σί­γου­ρο είναι ότι μια τέ­τοια εξέ­λι­ξη δεν θα εμπο­δι­στεί από την υπο­τι­θέ­με­νη «ανε­τοι­μό­τη­τα του κό­σμου». Ο κό­σμος «τρα­βά­ει αρ­κε­τά» ώστε η Αρι­στε­ρά, αν η ίδια στα­θεί στο ύψος των πε­ρι­στά­σε­ων, να δώσει τη μάχη για την ανα­τρο­πή.

Πού βα­δί­ζου­με; «Ιτα­λία»,

«Χιλή» ή «Βε­νε­ζου­έ­λα»;

Τί­πο­τε, ποτέ και που­θε­νά δεν είναι ίδιο με ιστο­ρι­κά γε­γο­νό­τα που έχουν προη­γη­θεί, αλλά καμιά φορά οι ανα­λο­γί­ες έχουν τη ση­μα­σία τους. Μπο­ρεί λοι­πόν να είναι χρή­σι­μη η εξής πο­λι­τι­κή άσκη­ση για το σχέ­διο της επό­με­νης μέρας μιας πο­λι­τι­κής ανα­τρο­πής. Μια τέ­τοια «επό­με­νη μέρα» θα μοιά­ζει με την εμπει­ρία της Ιτα­λί­ας (είτε του Μπερ­λί­γκου­ερ είτε του Μπερ­τι­νό­τι), της Χιλής του Αλιέ­ντε ή της Βε­νε­ζου­έ­λας του Τσά­βες;

Όσοι πι­στεύ­ουν ότι μια εκλο­γι­κή νίκη και κυ­βέρ­νη­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ στην Ελ­λά­δα δεν θα είναι ένα γνή­σιο «επει­σό­διο» της τα­ξι­κής πάλης και δεν θα ανοί­ξει μια νέα φάση κλι­μά­κω­σης του αγώνα για την εξου­σία, πι­στεύ­ουν ότι ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ στην κυ­βέρ­νη­ση θα είναι κάτι ανά­λο­γο με τον Μπερ­τι­νό­τι ή τον Μπερ­λί­γκου­ερ: ένα απλό «επει­σό­διο» αρι­στε­ρής δια­χεί­ρι­σης του συ­στή­μα­τος χωρίς καμία θε­τι­κή δυ­να­τό­τη­τα και με απο­κλει­στι­κά αρ­νη­τι­κές προ­ο­πτι­κές.

Όσοι, από την άλλη, πι­στεύ­ουν στο πρό­τυ­πο Τσά­βες, δη­λα­δή σε μια μα­κρό­χρο­νη αρι­στε­ρή «δια­κυ­βέρ­νη­ση» σε συν­θή­κες τα­ξι­κής ισορ­ρο­πί­ας που επι­τρέ­πουν μια αρι­στε­ρή πο­λι­τι­κή αλλά όχι την κλι­μά­κω­σή της σε σο­σια­λι­στι­κή κα­τεύ­θυν­ση, εθε­λο­τυ­φλούν μπρο­στά στις τε­ρά­στιες δια­φο­ρές με τη Βε­νε­ζου­έ­λα: τη συμ­με­το­χή της Ελ­λά­δας σε μια ζώνη «ολο­κλή­ρω­σης» του ανα­πτυγ­μέ­νου κα­πι­τα­λι­σμού με κοινό νό­μι­σμα και δρα­κό­ντειο πλαί­σιο δε­σμεύ­σε­ων, τη βαθιά κρίση του ελ­λη­νι­κού κα­πι­τα­λι­σμού που δεν επι­τρέ­πει στην ελ­λη­νι­κή αστι­κή τάξη να ανε­χτεί οποια­δή­πο­τε αρι­στε­ρή πο­λι­τι­κή (δεν μπό­ρε­σε να «χω­νέ­ψει» τον Κου­βέ­λη και θα ανε­χτεί ένα «Τσά­βες»;), την ανυ­παρ­ξία ενός ση­μα­ντι­κού πόρου όπως το πε­τρέ­λαιο και κυ­ρί­ως τα ερεί­σμα­τα μέσα στο στρα­τό (ο Τσά­βες ανα­τρά­πη­κε με δεξιό πρα­ξι­κό­πη­μα αλλά επα­νε­γκα­θι­δρύ­θη­κε με «αρι­στε­ρό» πρα­ξι­κό­πη­μα).

Το λάθος όσων πι­στεύ­ουν στο «υπό­δειγ­μα Ιτα­λία» είναι ότι δεν αντι­λαμ­βά­νο­νται πως εκλο­γι­κή νίκη του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ θα ενερ­γο­ποι­ή­σει εξε­λί­ξεις στην τα­ξι­κή πάλη που θα ξε­περ­νούν τους όποιους σχε­δια­σμούς (είτε κα­νείς συμ­φω­νεί είτε δια­φω­νεί με αυ­τούς) της ηγε­σί­ας του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, που θα υπερ­βαί­νουν τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ στο σύ­νο­λό του, από την έκ­βα­ση των οποί­ων θα κρι­θεί η μοίρα του κι­νή­μα­τος και της Αρι­στε­ράς για πάρα πολλά χρό­νια.

Το λάθος όσων πι­στεύ­ουν στο «υπό­δειγ­μα Τσά­βες» είναι ότι δεν αντι­λαμ­βά­νο­νται πως η εκλο­γι­κή νίκη του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ θα οδη­γή­σει σε κλι­μά­κω­ση της τα­ξι­κής πάλης, ότι δεν θα υπάρ­ξει κα­νε­νός εί­δους τα­ξι­κή ισορ­ρο­πία και μά­λι­στα μα­κρό­χρο­νη και ότι όλα θα κρι­θούν πολύ σύ­ντο­μα όχι σε μια με­σο­μα­κρο­πρό­θε­σμη αρι­στε­ρή δια­χεί­ρι­ση αλλά σε μια βρα­χυ­με­σο­πρό­θε­σμη σύ­γκρου­ση μέ­χρις εσχά­των πάνω στις θε­με­λιώ­δεις επι­λο­γές (μνη­μό­νιο, χρέος, σχέση με Ευ­ρω­ζώ­νη).

Με λίγα λόγια, από τα τρία «υπο­δείγ­μα­τα», το πιο κο­ντι­νό μας είναι η Χιλή του 1973. Και θυ­μί­ζου­με ότι τότε, ο Αλιέ­ντε ανέ­λα­βε την κυ­βερ­νη­τι­κή εξου­σία αφού πρώτα υπό­γρα­ψε (στην κυ­ριο­λε­ξία) δε­σμεύ­σεις ότι δεν θα θίξει την ατο­μι­κή ιδιο­κτη­σία, την Εκ­κλη­σία, τις δομές της παι­δεί­ας κ.λπ. Παρ’ όλα αυτά, ο σχη­μα­τι­σμός της κυ­βέρ­νη­σης της Λαϊ­κής Ενό­τη­τας οδή­γη­σε σε μια «κο­λα­σμέ­νη» τριε­τία τα­ξι­κής σύ­γκρου­σης μέ­χρις εσχά­των, που κα­τέ­λη­ξε με το πρα­ξι­κό­πη­μα του Πι­νο­σέτ, αλλά αφού είχαν δοθεί στην Αρι­στε­ρά πολ­λές ευ­και­ρί­ες για τη νίκη.

Από αυτή την άποψη, οι δια­βε­βαιώ­σεις του Αλέξη Τσί­πρα στο Όστιν του Τέξας ότι δεν θα αμ­φι­σβη­τή­σου­με το «στά­τους» της συμ­με­το­χής της Ελ­λά­δας στην Ευ­ρω­ζώ­νη, από τη μια είναι το υπό­δειγ­μα του τρό­που με τον οποίο δεν πρέ­πει να πάμε σε αυτή την ανα­μέ­τρη­ση, από την άλλη όμως μπο­ρεί να απο­δει­χτεί ότι έχουν τόση ση­μα­σία για το σκη­νι­κό που θα στη­θεί την «επό­με­νη μέρα» όση η υπο­γρα­φή του Αλιέ­ντε κάτω από τις δε­σμεύ­σεις του προς τους Χι­λια­νούς κα­πι­τα­λι­στές…

Τε­λειώ­νο­ντας, θα το ξα­να­πού­με: η «επό­με­νη μέρα» της πτώ­σης της μνη­μο­νια­κής κυ­βέρ­νη­σης ή μιας εκλο­γι­κής νίκης του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ θα ση­μα­το­δο­τή­σει μια πε­ρί­ο­δο κο­ρύ­φω­σης του αγώνα για την εξου­σία. Η Αρι­στε­ρά μέσα κι έξω από τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, ιδιαί­τε­ρα αυτή που εμπνέ­ε­ται από τις κα­τευ­θύν­σεις του ενιαί­ου με­τώ­που και του με­τα­βα­τι­κού σχε­δί­ου, έχει χρέος να προ­ε­τοι­μα­στεί γι’ αυτό. Ένα τέ­τοιο με­τα­βα­τι­κό σχέ­διο για την ανα­τρο­πή οφεί­λει να εν­σω­μα­τώ­νει την «κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς» και την «Τα­χρίρ», στην αλ­λη­λο­συ­σχέ­τι­σή τους με τον εξής τρόπο: η «κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς» θα πρέ­πει να αξιο­ποι­η­θεί σαν θρυαλ­λί­δα πο­λι­τι­κής απο­στα­θε­ρο­ποί­η­σης του αστι­κού-μνη­μο­νια­κού πο­λι­τι­κού συ­στή­μα­τος ώστε η «Τα­χρίρ» ή, για να μι­λή­σου­με με ένα δικό μας πα­ρά­δειγ­μα, «το Πο­λυ­τε­χνείο», να πάρει τη σκυ­τά­λη για την τε­λι­κή νίκη…