Κείμενο μελών σχημάτων της ΑΡΕΝ.
Το σαββατοκύριακο 8-9/3 πραγματοποιήθηκε το πανελλαδικό διήμερο της Αριστερής Ενότητας, ομολογουμένως με καθυστέρηση αφού το προηγούμενο διήμερο είχε γίνει δυο χρόνια πριν. Σε μια κρίσιμη περίοδο για το λαό , τους εργαζόμενους, τη νεολαία, τα σχήματα της Αριστερής Ενότητας κλήθηκαν να συζητήσουν, να προβληματιστούν, να αποφασίσουν την κατεύθυνση και την δράση τους για το επόμενο διάστημα.
Η Αριστερή Ενότητα δημιουργήθηκε στις 8/3 του 2007, γνήσιο τέκνο ενός κινήματος που συγκλόνισε την τριτοβάθμια εκπαίδευση και τη χώρα ολόκληρη το 2006 και το 2007. Ενός κινήματος που κατάφερε να μπλοκάρει την αναθεώρηση του άρθρου 16 του Συντάγματος, να μην επιτρέψει να ιδρυθούν ιδιωτικά πανεπιστήμια και να απονομιμοποιήσει το νόμο-πλαίσιο της Γιαννάκου για την λειτουργία των ΑΕΙ και ΤΕΙ. Εκείνη την περίοδο, πριν ακόμα ξεσπάσει η παγκόσμια οικονομική κρίση, ένα κίνημα που ξεκίνησε από τους φοιτητές και τους πανεπιστημιακούς δασκάλους, αλλά κατόπιν έγινε θέμα όλη της κοινωνίας, για την υπεράσπιση του δημόσιου και δωρεάν πανεπιστημίου, εξαπλώθηκε από άκρη σε άκρη σ’ όλη τη χώρα και αποτέλεσε την αρχή του τέλους για την κυβέρνηση Καραμανλή. Εμπνευσμένοι από το αντιπαγκοσμιοποιητικό κίνημα και την κουλτούρα που αυτό κόμιζε (την συνύπαρξη διακριτών-διαφορετικών ρευμάτων συμφωνώντας σε ένα στόχο) αλλά και από τη λογική της συγκρότησης αντινεοφιλελεύθερων μετώπων, οι φοιτητές των Αριστερών Σχημάτων, των ΔΑΡΑΣ, των φοιτητών ενάντια στο σύστημα και άλλων σχημάτων συμφώνησαν και συνυπέγραψαν την ιδρυτική διακήρυξη της ΑΡΕΝ. Καθοδηγούμενοι από την ανάγκη το μεγαλειώδες κίνημα που αναπτύχθηκε να αφήσει υλικά ίχνη σε πολιτικό (όχι μόνο σε κινηματικό) επίπεδο και με βασικό στόχο να εκφραστεί όλο το αγωνιστικό μπλοκ των φοιτητών, που έδωσε τη μάχη τα περασμένα χρόνια. Από τότε μέχρι σήμερα έχουν αλλάξει πολλά. Μπορεί κανείς να κάνει κριτική στο τι έκανε ή τι δεν έκανε η ΑΡΕΝ αυτά τα 7 χρόνια, το κρίσιμο όμως είναι ότι συνέβαλλε σε μια διαφορετική νοοτροπία εντός φοιτητικών χώρων. Επέμεινε ακόμα και σε «άγονους», κινηματικά, καιρούς στην ανάγκη ενότητας των αριστερών δυνάμεων. Προσπάθησε να κρατήσει ζωντανή τη σπίθα που γέννησε το φοιτητικό κίνημα, να αγωνιστεί για τη μέγιστη δυνατή συσπείρωση δυνάμεων, να μπολιάσει με τις έννοιες του αγώνα και της αντίστασης τους νέους φοιτητές.
Σήμερα βρισκόμαστε σε εντελώς διαφορετική περίοδο. Η διεθνής οικονομική κρίση, αλλά και η προβολή της στην ελληνική κοινωνία ανέτρεψαν πολλά δεδομένα. Ο καπιταλισμός ενώ βρίσκεται εν μέσω της μεγαλύτερης μεταπολεμικής του κρίσης, αυξάνει την επιθετικότητα του ενάντια στις δυνάμεις τις εργασίας. Προσπαθεί να μεταβιβάσει το πρόβλημα του στους από κάτω, σε αυτούς που καταπιέζει, σε αυτούς που απομυζά τόσα χρόνια και πάλι τους φορτώνει τα βάρη. Οι λαοί είναι τα μεγαλύτερα θύματα της προσπάθειας ξεπεράσματος της κρίσης. Οι απολύσεις, τα λουκέτα, η φτωχοποίηση, η εξαθλίωση, η ανεργία, οι αυτοκτονίες συνθέτουν ένα εφιαλτικό παρόν, μια σύγχρονη μνημονιακή πραγματικότητα που απαιτεί ρήξεις, συγκρούσεις, υπερβάσεις. Τα αδιέξοδα της νεολαίας πολλαπλασιάζονται, η μετανάστευση για «μια θέση στον ήλιο» φαντάζει μονόδρομος για χιλιάδες νέους, η λογική του ατομικού δρόμου («κάπως θα τη βολέψω») κυριαρχεί. Οι στιγμές που ζούμε είναι ιστορικές, όχι επειδή το λένε κάποιοι αλλά επειδή οι σημερινοί αγώνες, ο σημερινός συσχετισμός δύναμης, το σημείο ισορροπίας που θα βρεθεί, θα κρίνουν το μέλλον του κόσμου των από κάτω τις επόμενες δεκαετίες. Ιδίως για τη γενιά μας οι στιγμές είναι ακόμη πιο ιστορικές. Σήμερα τίθενται ερωτήματα για το μέλλον της γενιάς μας, για το πως θα ζήσουμε και οι απαντήσεις πρέπει να είναι συνολικές και εφ' όλης της ύλης. Σε αυτές τις απαντήσεις οφείλει να παίξει ρόλο το φοιτητικό κίνημα. Χρειαζόμαστε έναν πολιτικό προσανατολισμό που να περιγράφει έναν άλλο δρόμο για τους εργαζόμενους για το λαό, για τη νεολαία. Ξεκινώντας από την πολιτική λύση του κοινωνικού προβλήματος της νεολαίας (ανεργία, «μαύρη» ανασφάλιστη εργασία, μετανάστευση, μη μέλλον) πρέπει να προκύψει η συγκεκριμενοποίηση ενός προγράμματος που να απαντάει στις αγωνίες των νέων ανθρώπων. Να βγούμε δηλαδή προς τα έξω, με ένα πρόγραμμα που θα περιλαμβάνει συγκεκριμένα μέτρα, αιτήματα, στόχους για τη νεολαία.
Σε αυτή τη νέα εποχή που έχουμε μπει και με βάση τα νέα καθήκοντα θα έπρεπε να συζητάμε για μια νέα ιδρυτική διακήρυξη της ΑΡΕΝ. Στις μέρες μας είναι εμφανής η κρίση εκπροσώπησης που υπάρχει. Στο κεντρικό πολιτικό επίπεδο εκφράστηκε με την ανατροπή του πολιτικού σκηνικού και την ανάδειξη νέων δυνάμεων. Στους φοιτητικούς χώρους υπάρχει (ίσως και πιο έντονα) αυτή η αμφισβήτηση των υπαρχόντων πολιτικών σχηματισμών. Σε αυτές τις συνθήκες και για να αντιστοιχηθεί με το περιβάλλον μία αριστερή φοιτητική παράταξη οφείλει:
α)να διεκδικεί, να παλεύει για δημόσια και δωρεάν παιδεία. Να στρατεύει κόσμο στην υπεράσπιση του δημοσίου πανεπιστημίου, ενάντια στους μνημονιακούς νόμους που διαλύουν ότι έχει απομείνει όρθιο. Για να μην εφαρμοστεί η αξιολόγηση, οι διαγραφές των αιωνίων φοιτητών, οι πρότυποι εσωτερικοί κανονισμοί. Άρα κινηματικές και συλλογικές δράσεις που να μπλοκάρουν την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση
β)να έχει μια πολιτική για τη νέα γενιά. Να μιλάει για τα προβλήματα που απασχολούν σήμερα τους νέους ανθρώπους. Να αποτυπώσει ένα σχέδιο από και για τη νεολαία. Με στοιχεία προοπτικής και μέλλοντος, με στοιχεία προγράμματος που μπορούν να καλύπτουν τις ανάγκες της νέας γενιάς. Να ξεκινήσει να μιλάει για το κοινωνικό πρόβλημα της νεολαίας (ανεργία, μετανάστευση) και να το συνδέει με την αναγκαία πολιτική αλλαγή. Να σπάει το φοιτητοκεντρισμό, επειδή σε συνθήκες μνημονίου και κρίσης το μερικό-συνδικαλιστικό-συντεχνιακό αίτημα σκοντάφτει στην εξυπηρέτηση του χρέους. Να βάζει το καθήκον στην σπουδάζουσα νεολαία, ενότητας με τη νεολαία που βρίσκεται στο περιθώριο, που απορρίπτεται από την εκπαίδευση και την παραγωγή. Σχέδιο, λοιπόν, που να μη βλέπει μόνο τους φοιτητές άλλα ολόκληρη τη νέα γενιά. Πρωτοβουλίες για την ανεργία, αιτήματα που να βοηθούν στην συγκρότηση ενός κινήματος νεολαίας
γ) να ζυμώνει και να προπαγανδίζει έναν διαφορετικό δρόμο έξω από τα μνημόνια, να συγκροτεί ένα πολιτικό ρεύμα που διεκδικεί και επιβάλλει την θετική διέξοδο από την κρίση προς όφελος των πολλών. Έχουν δίκιο οι κυβερνώντες ότι το μνημόνιο τελειώνει σε λίγους μήνες. Το πρόβλημα είναι ότι δεν τελειώνουν και όσα μας έφερε. Φτώχεια, χαράτσια, απολύσεις, λουκέτα, ανεργία, εξαθλίωση θα μείνουν εδώ και θα συνθέτουν το μεταμνημονιακό τοπίο. Μια πορεία ρήξης με αυτά σε φέρνει αναγκαστικά σε ρήξη με την Ε/Ζ και στο τέλος με την ΕΕ. Σήμερα πρέπει να προετοιμάζεις το λαό και τη νεολαία για τον δύσκολο, αλλά μοναδικό δρόμο που πρέπει να ακολουθηθεί. Το δρόμο της σύγκρουσης και της ανατροπής. Για τη διαγραφή του χρέους, την εθνικοποίηση των τραπεζών, τη σύγκρουση με την ευρωζώνη και την Ε.Ε του κεφαλαίου, του πολέμου , του ρατσισμού.
δ) να έχει μια σύγχρονη μετωπική πολιτική. Όχι μέτωπο επειδή είμαστε λίγοι και θα γίνουμε περισσότεροι, όχι μέτωπο γιατί κάποιοι το λένε, μέτωπο γιατί μπορεί να πολλαπλασιάσει δυναμική, να συσπειρώσει δυνάμεις και κόσμο, να δώσει πολλαπλά μηνύματα. Να τονίσει ότι κάποιοι αντιλαμβάνονται την κρισιμότητα των στιγμών και αποφασίζουν να πάνε αλλιώς. Μέτωπο επειδή οι από πάνω το χουν χτίσει το δικό τους μέτωπο, μαύρο, αντιδραστικό αλλά υπάρχει. Εμείς αναλωνόμαστε ο ένας στην καταγγελία του άλλου. Μέτωπο επειδή θα τονώσει την εγρήγορση και τα αντανακλαστικά του λαού, επειδή αυτό θα αποτελέσει και το καλύτερο σύμμαχο μιας κυβέρνησης της αριστεράς. Τον σύμμαχο που θα απαιτήσει να πάνε μέχρι τέλους οι ρήξεις, που δεν θα επιτρέψει λοξοδρομήσεις, πισωγυρίσματα, αμφισημίες.
ε) να είναι εγγυητής της κοινής δράσης και της ενότητας της Αριστεράς ανοίγοντας σε κάθε σχολή μέτωπα και ανοιχτές πρωτοβουλίες. Μέτωπα τα οποία θα στηθούν με κάλεσμα σε όλα τα σχήματα και τους ανένταχτους φοιτητές καθώς παράλληλα και σε καθηγητές, διοικητικούς υπαλλήλους και εργαζόμενους που τοποθετούνται ενάντια σε όλες τις μνημονιακές πολιτικές που επιτίθενται στο δημόσιο και δωρεάν χαρακτήρα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Οφείλουμε να κατευθύνουμε αυτά τα μέτωπα ώστε να αντιμετωπίζουν την καθημερινότητα του φοιτητή, όπως αυτή καθορίζεται από την μνημονιακή πραγματικότητα, αλλά και τα ζητήματα που προκύπτουν εντός σχολών (σίτιση, στέγαση, διαγραφές) από τα «μνημόνια για το πανεπιστήμιο», όπως ο νόμος Διαμαντοπούλου, με απώτερο στόχο την πυροδότηση ενός πολιτικού κινήματος νεολαίας. Σε κάθε περίπτωση το άγχος της εκλογικής καταγραφής δεν θα πρέπει να είναι απαγορευτικό για τη συμμετοχή των σχημάτων σε μέτωπα που κινούνται στα πλαίσια αυτά.
Δυστυχώς, στο πανελλαδικό διήμερο της ΑΡΕΝ όλα τα παραπάνω ελάχιστα απασχόλησαν τη συζήτηση. Αντί του ανοίγματος των πολιτικών θεμάτων και την προσπάθεια σύνθεσης των διαφορετικών απόψεων, πριμοδοτήθηκε μία λογική οργανωτικών μέτρων που θα περιόριζε τους διαφωνούντες και θα «έληγε» με συνοπτικές διαδικασίες τα πολιτικά ζητήματα. Ακούστηκε πολλές φορές ότι η κατεύθυνση της ΑΡΕΝ είναι τα δίκτυα αλληλεγγύης και τα αυτοδιαχειριζόμενα κυλικεία. Το πρόβλημα δεν είναι αν είμαστε ή όχι με την αλληλεγγύη. Το πρόβλημα είναι όταν στα δίκτυα αλληλεγγύης αρχίζει και τελειώνει η πολιτική κατεύθυνση της ΑΡΕΝ. Είναι πιο βαθύ το ζήτημα. Είναι πρόβλημα η ΑΡΕΝ να προνομιμοποιεί ως πολιτική ταυτότητα και φυσιογνωμία της τα δίκτυα αλληλεγγύης, τις ακτιβίστικου τύπου δράσεις, τη μεταμοντέρνα αντίληψη της πολιτικής. Ουσιαστικά κρύβουμε τις πολιτικές μας αντιφάσεις και κάνουμε ένα άλμα προς τα μπρος. Αφού δεν μπορούμε να απαντήσουμε στα πολιτικά επίδικα, ας το ρίξουμε στην επικοινωνία και στο «φαίνεσθαι». Το θέμα είναι πως πρέπει να ξαναφέρουμε την πολιτική στο τιμόνι. Πολιτική είναι η διαμεσολάβηση των ταξικών συμφερόντων, αλλά και η τέχνη του συσχετισμού δύναμης. Κριτήριο για όποια πρωτοβουλία και κίνηση κι αν κάνει η ΑΡΕΝ θα έπρεπε να είναι το πως βοηθάει στην ανατροπή του δυσμενούς συσχετισμού δύναμης εντός σχολών. Οι οργανωτικές λύσεις που προτάθηκαν για την λειτουργία (ένα σχήμα μία ψήφος, τροπολογίες σχημάτων) δεν προάγουν την δημοκρατία εντός ΑΡΕΝ αντιθέτως σκοπεύουν στην αποσιώπηση της μειοψηφικής άποψης. Αυτό σίγουρα δεν συμβαδίζει με τις αρχές της ΑΡΕΝ. Όσοι υιοθέτησαν (και μάλιστα υπερψήφισαν) αυτή τη λογική παίρνουν και την πολιτική ευθύνη για τον τραυματισμό της ενότητας της ΑΡΕΝ
Αγγελακόπουλος Βασίλης Αριστερό Δίκτυο Νεολαίας Παντείου
Κάπαρης Άγγελος σχήμα ΑΡ.ΕΝ Παντείου
Κουκίδου Σοφία Αριστερό Δίκτυο Νεολαίας Ιατρικής Αθήνας
Κουτάντος Νίκος σχήμα ΑΡ.ΕΝ Οικονομικού Νομικής
Λουπέτης Δημήτρης σχήμα Τομή Α/Α
Μπαλωμενάκης Δημήτρης σχήμα ΑΡ.ΕΝ Μηχ/μηχ Πάτρας
Παπαθανασίου Λάμπρος Αριστερό Δίκτυο Νεολαίας Αρχιτεκτονικής Πάτρας
Πιβοβάροφ Τζίμας σχήμα ΑΡ.ΕΝ Τει Αθήνας
Πλιακογιάννης Δημήτρης Αριστερό Δίκτυο Νεολαίας Νομικής ΑΠΘ
Ρουμελιώτη Δήμητρα σχήμα Τομή Α/Α
Σταυρακάκης Χρήστος σχήμα Τομή Α/Α
Ταλαίπωρος Ηλίας σχήμα ΑΡ.ΕΝ Τει Αθήνας
Χαμπίπης Ιάσονας Αριστερό Δίκτυο Νεολαίας Παιδαγωγικού Ιωαννίνων
