Το μακεδονικό είναι μια κάποια λύσις...

Το Μακεδονικό. Καλύτερα, με μικρό, το μακεδονικό, ταιριάζει περισσότερο στην μικρονοϊκή, μικροελλαδική, ανιστορική και παρακρατική νοοτροπία. Το 2018 ήταν και αυτό έτος μακεδονικό. Βόλεψε κόσμο και κοσμάκη το μακεδονικό. Όχι μόνο σήμερα, όχι μόνο φέτος, εδώ και κοντά τρεις δεκαετίες. Και από την άλλη πλευρά, όχι πως η «συμφωνία» - αν όντως καταλήξει εκεί ο μαραθώνιος ψηφοφοριών, τροπολογιών, συνταγματικών αναθεωρήσεων και κοινοβουλευτικών διαδικασιών στα Σκόπια και την Αθήνα - είναι κάτι περισσότερο από πολιτικοστρατιωτικό σύμφωνο ένταξης και στράτευσης της Πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας και ίσως Βόρειας Μακεδονίας στο άμεσο μέλλον, στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ, συμπόρευση που αποδοκιμάστηκε στο τόσο βολικά χαρακτηρισμένο από την εκεί κυβέρνηση, συμβουλευτικό δημοψήφισμα. Συμβουλευτικό, όχι δεσμευτικό, για να κάνουν μετά ό,τι θελήσει η κυβέρνηση Ζάεφ.

Μόλις άρχισε η αντίστροφη νεοφιλελεύθερη μέτρηση, που τουλάχιστον για την Ευρώπη ξεκινά, τότε στα τέλη της δεκαετίας του ΄80, όταν έπεσε το Τείχος, ανάσαναν διάφοροι καπιταλιστές, επειδή είχε χαθεί ο μπαμπούλας με τα πήλινα πόδια, η Αριστερά έχασε τη γη κάτω από τα πόδια της και διάφοροι κομισάριοι του σταλινισμού έγιναν εν μία νυχτί απολογητές του αμερικανισμού, το μακεδονικό ανέτειλε ως η πλέον πρόσφορη λύση για να σφυρηλατηθεί η τόσο πολύτιμη σε κομπλεξικούς ανθρώπους, όπως οι νεοέλληνες, εθνική ενότητα.

Η Μακεδονία είναι μία και είναι ελληνική! Το ΄χε πει και ο κιουπκιοϊάρχης της δεξιάς, δακρυσμένος στο αεροδρόμιο. Άντε μετά να αμφισβητήσεις τα φρύδια του κιουπκιοϊάρχη... Για το δε τμήμα της νεοελλαδικής «αριστεράς», που ακόμη πιστεύει πως χρωστάει στον εν λόγω κομματάρχη την αναγνώρισή της και την είσοδό της στην κρατική, μικροελλαδική οντότητα, τουτέστιν στο ρουσφετολογικό, ψηφοθηρικό παιχνίδι, άνοιξε νέο πεδίο δόξης λαμπρόν για να δείξει την ανεπάρκεια, τη γελοιότητα και την αμορφωσιά της - όπου συλλαλητήριο και πατριωτισμός, οι «αριστεροί», πρώτοι! Τέτοια σπουδή για αυθόρμητες δηλώσεις μετανοίας και συμμόρφωσης στην κυρίαρχη, μικροελλαδική, κρατικοδίαιτη αφήγηση περί μακεδονικού, θα τη ζήλευαν τα στυλιάρια των αλφαμιτών και τα τσουβάλια με τις γάτες της Μακρονήσου,σύντροφοι!

Το μακεδονικό ήταν και είναι μια κάποια λύσις, στις άγριες, καπιταλιστικές μέρες που έζησε η Ελλάς των τελευταίων τριάντα ετών και ειδικότερα μετά την υιοθέτηση της ελεγχόμενης πτωχευτικής διαδικασίας που λέγεται μνημόνιο. Βέβαια, όσο οι τράπεζες είχαν ανοιχτή την κάνουλα με τα δάνεια, ο μικροέλλην μικροαστός δεν είχε πάρει χαμπάρι τι σημαίνει καπιταλισμός και νεοφιλελευθερισμός και την είχε δει νοικοκυραίος, μπρούκλης και «πελούσιος», αλλά κάποια στιγμή το όνειρο του εύκολου χρήματος έγινε εφιάλτης και τότενες χρειάστηκε μια τόνωση εθνικοφροσύνης για να πάρει τα πάνω του ο διαψευσμένος νεόπλουτος, δεξιός, κεντρώος τε και «αριστερός», μην σου πω, που του ήρθε ο ουρανός, κατακέφαλα, όπως στους Γαλάτες του Αστερίξ.

Γενικώς, όταν τα πράγματα αγριεύουν από ταξική σκοπιά, μια εθνική αφήγηση, ένας εθνικός εχθρός, μια εξ ανατολών (όπως πλειοδοτούσε η ΠΑΣΟΚαρία τη δεκαετία του ΄80) απειλή ή ένας εκ βορρά (όπως ούρλιαζε η δεξιά εθνικοφροσύνη «εξαπανέκαθεν») κίνδυνος είναι ταμάμ, για να χρησιμοποιήσω και τη σωστή, τουρκική λέξη που έχει παρεισφρήσει ανεπαισθήτως στο νεοελληνικό λεξιλόγιο ειδικά στη Βόρεια Ελλάδα. Ταμάμ θέμα το μακεδονικό, όταν η μικροελλαδική αστική και παρασιτική τάξη σου έχει κατακλέψει το εισόδημα, το υστέρημα και την εργατική σου δύναμη και δεν σε αφήνει να πάρεις ταξική ανάσα, γδέρνοντάς σε ποικιλοτρόπως στα σφαγεία της σύγχρονης, νεοελλαδικής επιχειρηματικότητας. Μια χαρά βόλεψε το μακεδονικό, μην το συζητάμε!

Έτσι, λοιπόν, όσοι πια δεν μπορούν να πουλήσουν στην προεκλογική, ψηφοθηρική και πολιτική αγορά «σοσιαλισμό» αλά ΠΑΣΟΚαρία, συντηρητικό φιλελευθερισμό (τι γράφω ο άνθρωπος!;) αλά ΝουΔούλα, «κομμουνισμό» αλά «Κ»ΚΕ, εντρεπρενερίστικες βδέλλες αλά ποτάμια, ενωσοκεντρωονεφελοκοκκυγίες και άλλα παραπροϊόντα της χειρότερης πολιτικάντικης βιομηχανίας, πουλούν Μακεδονία, με χρήσιμο, ένοπλο, παρακρατικό βραχίονα τη χρυσαυγιτική συμμορία, ώστε να γίνεται και κανά πογκρόμ εναντίον των κοινωνικώς δρώντων υποκειμένων, που, πώς να το κάνουμε τώρα!;, δεν κολλάνε στην εθνική αφήγηση ανεξάρτητα από τη συγκυρία του μακεδονικού.

Από κοντά και κάποιοι «αριστεροί», τα είπαμε, μην τα ξαναλέμε.

Εν αρχή είν’το... όνομα και η ιστορία. Όταν έχεις γαλουχηθεί με την παυλοκαρολίδεια γερμανο-ρομαντική σχολή που εγκαινίασε διά ροπάλου και για τις δικές του πρωσικές σκοπιμότητες, ο Μπίσμαρκ πως το κάθε νεότερο έθνος είναι απευθείας φυσικός, τουτέστιν, εθνοφυλετικός απόγονος του παλαιοτάτων ετών κατοίκου της ίδιας περιοχής που τριγυρνούσε με σανδάλια και ενίοτε έτρωγε και βελανίδια, ε, δεν θες και πολύ να νιώθεις, μέσα στα απύθμενα κόμπλεξ σου, γνήσιος απόγονος του Σωκράτη, του Περικλή, του Μίνωα (που δεν ήταν Έλλην, ούτε πρόσωπο, αλλά βασιλικός τίτλος...) και του Αχιλλέα (μυθικό πρόσωπο, τουτέστιν ανύπαρκτος). Ευτυχώς, για την ψυχική και εθνική υγεία των ελληνοπαίδων και των γονιών τους, στο ελλαδικό «σχολειό» δεν διδάσκονται Θουκυδίδης και Δημοσθένης, γνωστοί ανιστόρητοι και εθνομηδενιστές τύποι της αρχαιότητας, που είχαν βάσιμους προβληματισμούς για το πόσο Έλληνες, τουτέστιν για τα τότε τοπικιστικά και μεταναστευτικά μέτρα, Δωριείς, ήταν «όλοι» οι Μακεδόνες της εποχής τους, της δυναστείας των Τημενιδών, συμπεριλαμβανομένης εκ της οποίας προήλθε ο Αλέξανδρος που έφτασε στρατηλάτης στον Υδάσπη για να πεθάνει μέθυσος στη Βαβυλώνα.

Τότε, στη διαμάχη μεταξύ αντιμακεδονικής και φιλομακεδονικής πτέρυγας των Αθηναίων, ακούστηκε και το περίφημο Έλληνες εισίν οι της ημετέρας παιδεύσεως μετέχοντες του Ισοκράτη, φανατικού φιλομακεδόνα, ο οποίος όμως και πάλι δεν μπορούσε, και σωστά, να προσδιορίσει «εθνοφυλετικές» δηλαδή δωρικές εν προκειμένω καθαρότητες στους κατοίκους, τους πολεμιστές και τους βασιλιάδες της επίμαχης περιοχής, άλλο αν χαρακτηρίζεται εισηγητής της πανελλήνιας ιδέας, κάτω από το σκήπτρο κοινού μονάρχη, δηλαδή του Φίλιππου της Μακεδονίας.

Και τούτο διότι πώς να το κάνουμε, στην αρχαία Μακεδονία, συνυπήρχαν Παίονες, Ιλλυριοί, Θράκες, Σκύθες και Δωριείς, σε ένα ανακάτεμα, με κάμποσες αποικίες Ιώνων του Νότου, στα παράλια της Χαλκιδικής, που τότε, όμως δεν λογιζόταν αυστηρά, πολιτικο-ιστορικός χώρος των Μακεδόνων. Και άντε μετά να βρεις στον χάρτη την αρχαία Λυγκηστίδα, την Άνω Μακεδονία των αρχαίων υμών προγόνων, που κάπως τσαχπίνικα οι νεότεροι σχολιαστές την τοποθετούν «βόρεια της Φλώρινας». Α, υπάρχει Μακεδονία, βόρεια της Φλώρινας!; Ενδιαφέρον. Μάλλον θα είναι στα γεωγραφικά όρια της Πολωνίας, μην σου πω και της Νορβηγίας...

Βέβαια, το... όνομα δεν αρκεί, πρέπει να είναι και έργκα όμνες. Αυτό ισχυρίζεται το μικροελλαδικό (παρα)κράτος που στο εσωτερικό του είναι γνωστό ως Ελλάς, και στο εξωτερικό κάνει διεθνή καριέρα «στις αρένες του κόσμου, που το ίδιο ψέμα πάντα κουβαλά», ως Γκραικία, Γιουνανιστάν ή Σιλά, ανάλογα με το ποιον ξένο θα συναντήσεις στον πολιτικό, διπλωματικό και μεταναστευτικό δρόμο σου. Κοντά διακόσια χρόνια μετά την επανάσταση του ΄21, ο όρος Ελλάς (Hellas) παραμένει έργκα όμνες μόνο μεταξύ των Νεοελλήνων. Αλλά αυτή η κατάσταση δεν αποτελεί νεοελλαδική «πρωτοτυπία» αν σκεφτεί κανείς ότι, πχ, η Γερμανία είναι γνωστή με το ρωμαϊκό, λατινικό της όνομα, ενώ οι ίδιοι οι Γερμανοί αποκαλούνται Ντόιτσε, δηλαδή Τεύτονες και η χώρα τους, Ντόιτσλανντ, δηλαδή Γη των Τευτόνων.

Από την άλλη βέβαια, το μικροελλαδικό (παρα)κράτος εξειδικεύεται στους αλυτρωτισμούς, υπαρκτούς και ανύπαρκτους - των άλλων. Είναι δεδομένο πως μια μικροκρατική οντότητα που ουσιαστικά διαμορφώθηκε υδροκεφαλικά και πρωθυπουργοκεντρικά από την εποχή του Ιωάννη του Κωλέττη και μάλιστα και εθνοποιητικά ως η κατεξοχήν και η μόνη που όφειλε να εκπληρώσει εθνικούς πόθους στην Εγγύς Ανατολή της Βαλκανικής Χερσονήσου, είναι δεδομένο, λοιπόν, πώς ένα know how στους αλυτρωτισμούς το διαθέτει.

Εξάλλου, αυτή είναι η μέγιστη υπηρεσία του Κωλέττη στην νεότερη, ελληνική ιστορία του Καρολίδη - ο κομπογιαννίτης γιατρός του Αλή Πασά Τεπελενλή που δηλητηρίαζε τον κόσμο και τους έστελνε αδιάβαστους, ο εμπνευστής του δεύτερου, επαναστατικού, εμφύλιου πολέμου, όταν οι Ρουμελιώτες έκαναν επιδρομή στην Πελοπόννησο με λάφυρο τα αγγλικά δάνεια και τις σοδειές των αχαιών προκρίτων, υπήρξε ταυτόχρονα ο εισηγητής της «Μεγάλης Ιδέας» και των «αλύτρωτων» χριστιανών του γένους, όντας ο πρώτος και μεγαλύτερος κλέφτης του δημόσιου, μικροελλαδικού ταμείου και αναίσχυντος ρουσφετολόγος. Ταμάμ, που λένε και στη Βόρεια Ελλάδα. Από τη μία, το μακρύ χέρι στα κρατικά ταμεία και από την άλλη, ομπρός αδέλφια να λεφτερώσουμε πχ τη Θεσσαλία!

Ο Κωλέττης υπήρξε επίσης και ουσιαστικά ο αντιπρόσωπος των γαλλικών συμφερόντων στο μετεπαναστατικό, μικροελλαδικό (παρα)κράτος, όντας χαϊδεμένο τέκνο του πράκτορα του Ναπολέοντα Βοναπάρτη, Πουκεβίλ, από τη θητεία του στην αυλή του Τεπελενλή, και αυτό, μεταξύ άλλων, μεταφραζόταν και στην προμήθεια, οπλικών συστημάτων, πυροβόλων και πυρομαχικών της εποχής, έπειτα από... εράνους στις παροικίες, που δεν κατέληγαν απαραίτητα στον σκοπό τους, είπαμε, ήταν απλωμένο και μακρύ το χέρι στο δημόσιο ταμείο. Επομένως, και ενδεχομένως, μια γαλλική φρεγάτα με την ονομασία «Κωλέττης» καθελκυσμένη στις Πρέσπες θα ήταν ταμάμ για τις μέρες που διανύουμε...

Το μακεδονικό, επίσης, λειτουργεί σαν πρόλογος στα φιλοπόλεμα σχέδια της ελλαδικής, αστικής τάξης και των ξένων επικυρίαρχων της περιοχής. Είναι κομματάκι δύσκολο να εξάψεις τα πατριωτικά αντανακλαστικά, να αναζωπυρώσεις τα εθνικιστικά πάθη και να φανατίσεις τα πλήθη των χαλβάδων και των χαϊβανιών για τα πετρέλαια και τους αγωγούς. Εξάλλου, είδατε ποτέ, κοίτασμα πετρελαίου  να βγάζει πόδια και να πηγαίνει στον Υδάσπη και τους Πάρθους; Ο Μεγαλέκος, όμως, πήγε...

Εξού και το μακεδονικό κολλάει ταμάμ στην προετοιμασία μιας πολεμικής ατμόσφαιρας, για τα πετρέλαια, το φυσικό αέριο, τα κοιτάσματα και τους αγωγούς της νέας Μεγάλης Ιδέας που καθρεφτίζεται στον παροξυσμό του ΑΟΖικού νεοπατριωτισμού και των... εθνικών δικαίων στα βάθη της θάλασσας, με την ευγενική επιχορήγηση της γαλλικής Total και της αμερικανικής Exxon Mobil. Εντελώς τυχαία η επικείμενη συμφωνία γίνεται για την αγορά γαλλικών πολεμικών πλοίων για την... προάσπιση των... εθνικών δικαίων, στα τρυπάνια της γαλλικής, πολυεθνικής των εξορύξεων! Η ΑΟΖ είναι μία και είναι ελληνική, ένα πράγμα. Θα το αποδείξουν και ο Μεγαλέξης ή ο Μεγακούλης σκαρφαλωμένοι στην πλώρη της φρεγάτας που θα ανοίξει τον καταστροφικό, πολεμικό δρόμο για τον υποθαλάσσιο Υδάσπη του πετρελαίου. Εξάλλου η εθνικιστική μεγαλομανία είναι ίδιον των μικρών ανθρώπων που μικρομεγαλίζουν, όπως ο πατριωτισμός είναι το έσχατο καταφύγιο κάθε απατεώνα.

Ο Κωλέττης και οι διάφοροι μακεδονόφρονες αποδεικνύουν του λόγου το αληθές...