Μακρονκωσταίοι και Λεπενγιώργηδες

Φαντάζομαι ότι είναι σε όλους γνωστή η ευφυής, πολιτική κωμωδία «Μακρυκωσταίοι και Κοντογιώργηδες» του Αλέκου Σακελλάριου, ο οποίος πατώντας πάνω στην ιστορία της μανιάτικης βεντέτας και των συνεπειών της στις τοπικές κοινωνίες, σχολίασε στα τέλη της δεκαετίας του 1950 τις συνέπειες του Εμφυλίου Πολέμου στην ελληνική κοινωνία κα τα νεοφυή ήθη της μικροαστικής της καθημερινότητας. Ο Στέλιος και ο Θωμάς πρέπει να ξεπλύνουν την ντροπή και να αλληλοσφαχτούν χωρίς τύψεις επειδή το πλατάνι, το πηγάδι και η πλατεία του χωριού βοούν από το αίμα των προγόνων τους. Οι δύο τους, λίγο μεροκαματιάρηδες, λίγο πρακτικοί, λίγο αθώοι και πάντως σε καμιά περίπτωση ικανοί να σφάξουν ή να σφαχτούν για χάρη της έριδας τρίτων, απλώς τρέχουν να ξεφύγουν από τη μοίρα τους και τα σόγια ή τους καλοθελητές παντός καιρού που τους σπρώχνουν ετσιθελικά στον γκρεμό της τεχνητής έντασης και του... προαιώνιου μίσους.

Την επομένη των γαλλικών εκλογών και από τη στιγμή που το προεδρικό σύστημα εκλογής δύο γύρων αποκτά στοιχεία μονομαχίας και προσωποκεντρικού διπολισμού, η κατάσταση και η περιρρέουσα ατμόσφαιρα θυμίζει από μια ιλαροτραγική σκοπιά και όχι σίγουρα κωμική, το... δράμα του Θωμά του Μακρυκώστα και του Στέλιου του Κοντογιώργη - πρέπει να διαλέξουμε πλευρά και για την ακρίβεια ΠΡΕΠΕΙ (!;) να διαλέξει πλευρά η κάθε απόχρωσης και διαβάθμισης Αριστερά. Και μάλιστα, για τους καλοθελητές της σχολιογραφίας, της ακατάσχετης αερολογίας και της φλύαρης ευρωλιτοτητολαγνείας, η επιλογή είναι τόόόόσο προφανής, τόόόόσο εύλογη και τόόόσο μοναδική που δεν χωρά καν συζήτηση ή αντίλογος.

Μακρόν, σου λένε, και ορισμένοι σπεύδουν να θυμηθούν τη... μεγάλη στιγμή του 2002, όταν οι δυνάμεις αυτού που σήμερα πλασάρεται σαν «δημοκρατικό» και «φιλοευρωπαϊκό» τόξο συσπειρώθηκαν πίσω από τον Σιράκ, για να αποτρέψουν μια (απίθανη) νίκη του Ζαν-Μαρί Λεπέν.

Από τη στιγμή λοιπόν που το επιχείρημα έλκει την ιστορική του διάσταση 15 χρόνια πίσω, τα ερωτήματα προς τους υποστηρικτές μιας τέτοιας στάσης είναι οφθαλμοφανή.

Η τότε νίκη του Σιράκ πόσο απομόνωσε το Εθνικό Μέτωπο και τον Λεπέν, προσωπικά; Πόσο «αναζωογόνησε» τη γαλλική δημοκρατία; Πόσο ωφέλησε εκείνους στο όνομα των οποίων δήθεν έγινε η πανστρατιά πίσω από τον γκωλικό υποψήφιο, τους άνεργους,τους νέους, τους μετανάστες, τους εργαζόμενους; Το Εθνικό Μέτωπο όχι μόνο δεν εξαφανίστηκε από τον πολιτικό χάρτη, αλλά άρχισε να παίρνει τα πολύ πάνω του, πολύ περισσότερο όταν την ατζέντα του, την έκανε κτήμα του, ο Περδίκας του Σιράκ εντός της κυβέρνησης και μετέπειτα στην προεδρία, Νικολά Σαρκοζί, πυρπολώντας τα υποβαθμισμένα προάστια και καταστέλλοντας βίαια κάθε νεολαιίστικη και εργατική κινητοποίηση. Μήπως επομένως το μάθημα του 2002 δείχνει έναν άλλον δρόμο προσέγγισης της σημερινής κατάστασης, που ξεπερνά το δίπολο ή Μακρον(κωσταίοι) ή Λεπεν(γιώργηδες);

Το δεύτερο επιχείρημα κάνει λόγο για δήθεν «εκ διαμέτρου αντίθετες προσωπικότητες και ατζέντες» μεταξύ των δύο υποψηφίων - και εδώ γελάνε και τα παρδαλά κατσίκια.

Γιατί το απολύτως τρομακτικό της χθεσινής κάλπης ήταν ότι στις τρεις πρώτες θέσεις πλασαρίστηκαν ακριβώς εκείνοι οι υποψήφιοι (Μακρόν, Λεπέν,Φιγιόν) που με αδιόρατες διαβαθμίσεις μεταξύ τους, έδειχναν να κολυμπούν σαν τα ψάρια στο νερό μέσα στο διετές πια καθεστώς μόνιμης, έκτακτης ανάγκης, εκτεταμένης αστυνομοκρατίας και στρατιωτικών περιπόλων, που έχει δηλητηριάσει τη δημόσια ζωή και συνιστά καθημερινή εικόνα στους δρόμους σχεδόν όλης της Γαλλίας.

Μακρόν, Λεπέν, Φιγιόν συμφωνούσαν και το διατυμπάνιζαν με ελάχιστη απόσταση μεταξύ τους, ότι και περισσότερες προσλήψεις χρειαζόταν η αστυνομία, και πιο δρακόντεια μέτρα έπρεπε να λαμβάνει η γαλλική δημοκρατία ενάντια στις «απειλές» (υπαρκτές, ανύπαρκτες, διογκωμένες,φαντασιακές, αδιάφορο), και αυστηρότερη έπρεπε να είναι η νομοθεσία για τους μετανάστες, ακόμη και γάλλους πολίτες τρίτης γενιάς, και περισσότερα κονδύλια πρέπει να διατεθούν για τη στρατιωτική θωράκιση και την αναβάθμιση των ενόπλων δυνάμεων της... περήφανης Γαλλίας.

Η πλέον φρικαλέα κληρονομιά αυτής της κάλπης είναι ακριβώς ότι ο «διαξιφισμός» γαλλικής δημοκρατίας και τρομοκρατών πχ του Μπατακλάν ή της Νίκαιας, έβγαλε τρεις «λαγούς» από το καπέλο των εμπόρων του διαρκούς πολέμου στο εξωτερικό και της διαρκούς, σκληρής επιτήρησης των μαζών και του κόσμου της εργασίας στο εσωτερικό.

Δεν χρειαζόταν να ταξιδέψει κανείς στη Γαλλία για να διαπιστώσει ιδίοις όμμασι, σε ποιο κλίμα διεξήχθησαν οι εκλογές, και συγκεκριμένα, η ψηφοφορία. Στην Αθήνα, στο Γαλλικό Ινστιτούτο, στην οδό Σίνα, όπου ψήφιζαν σε πέντε τμήματα οι Γάλλοι που έμεναν στο Λεκανοπέδιο, από νωρίς είχαν ακροβολιστεί διάφοροι «περίεργοι» σε μπαλκόνια και διαμερίσματα, ενώ ορατοαόρατες «περιπολίες» έκαναν συνεχή, δήθεν αδιάφορη, πεζοπορία στους γύρω δρόμους. Μέσα στο Ινστιτούτο, οι ψηφοφόροι, προτού ασκήσουν το εκλογικό τους δικαίωμα, έπρεπε υποχρεωτικά να περάσουν από ανιχνευτή μετάλλων και σωματικό έλεγχο διά της τεχνολογίας! Ορίστε πως διαμορφώνονται οι... όροι του εκλέγειν και του εκλέγεσθαι στην μεταδημοκρατική Γαλλία της συνεχούς επιτήρησης - και από τη στιγμή που οι ψηφοφόροι εθίζονται σε μια τέτοια κατάσταση, είναι λογικό επακόλουθο να προβληματίζονται πια μόνο ως προς το ποιος θα είναι ο πανεπόπτης πρόεδρος της πανοπτικής, ημιελεύθερης διαβίωσης τους.

Μακρόν ή Λεπέν, λοιπόν, είναι το δίλημμα που κυοφόρησαν από κοινού οι ανελαστικοί, εκλογικοί κανόνες της προεδρικής, Πέμπτης γαλλικής Δημοκρατίας, οι αστυνομικοί, ασφαλίτικοι νόμοι της ύστερης, σαρκοζικής περιόδου για την καταστολή των απείθαρχων προαστίων, της άνεργης και περιθωριοποιημένης νεολαίας και η ολαντική κληρονομιά των μεγάλων, δημοσιονομικών και στρατοκρατικών πειθαρχήσεων μέσα στη χώρα (λιτότητα, νόμος Ελ Κομρί και κατάσταση έκτακτης ανάγκης).

Οπότε, ούτε Μακρον(κωσταίοι), ούτε Λεπεν(γιώργηδες). Οπως ο Θωμάς και ο Στέλιος στην ελληνική ταινία,, η Αριστερά οφείλει να ξεφύγει από το... μοιραίο μιας δήθεν «βεντέτας» και το ακόμη πιο...μοιραίο και...αναπόδραστο της ταύτισης με τον πρώτον, και να δώσει αγώνα διαφώτισης ενάντια και στο Εθνικό Μέτωπο και στο Τραπεζικό Μέτωπο των κοινών επιδιώξεων εξόντωσης και εξουθένωσης των μαζών, αγώνα κινητοποιήσεων και ενδεχομένως αγώνα συνεννόησης μπροστά στις κάλπες πια του γαλλικού κοινοβουλίου.

Ο προεδρικός βίος του επόμενου ενοίκου στα Ηλύσια Πεδία, πρέπει να γίνει από σήμερα, κοινωνικά, πολιτικά και ταξικά, αβίωτος...