Με αφορμή την κινητοποίηση του Κοινωνικού Ιατρείου Αλληλεγγύης Θεσσαλονίκης: Η σημασία του συντονισμού των αγώνων

Ήταν εκεί εθε­λο­ντές και ασθε­νείς του ΚΙΑ, ερ­γα­ζό­με­νοι και μέλη ΔΣ των σω­μα­τεί­ων του ΑΧΕΠΑ και του ΓΝΘ Γεν­νη­μα­τάς, απερ­γοί της Coca Cola, κα­θη­γη­τές των ΕΛΜΕ και συ­νά­δελ­φοι σε δια­θε­σι­μό­τη­τα, απο­λυ­μέ­νοι σχο­λι­κοί φύ­λα­κες, απο­λυ­μέ­νες κα­θα­ρί­στριες του υπουρ­γεί­ου Οι­κο­νο­μι­κών, αντι­προ­σω­πεία του αυ­το­δια­χει­ρι­ζό­με­νου ερ­γο­στα­σί­ου της ΒΙΟΜΕ, εκ­πρό­σω­ποι της Αντι­ρα­τσι­στι­κής Πρω­το­βου­λί­ας, της Κί­νη­σης «Απε­λά­στε το Ρα­τσι­σμό», της Homophonia, της Πρω­το­βου­λί­ας Κα­τοί­κων Τού­μπας, μέλη του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, αγω­νι­στές και αγω­νί­στριες από ορ­γα­νώ­σεις της Αρι­στε­ράς, φοι­τη­τές και πολ­λοί άλλοι. Πα­ρό­μοιες κι­νη­το­ποι­η­σεις το 2012, αλλά και το φθι­νό­πω­ρο του 2013, είχαν σαφώς μι­κρό­τε­ρη συμ­με­το­χή.
Όμως ποιες ήταν οι αι­τί­ες της πε­τυ­χη­μέ­νης αυτής κι­νη­το­ποί­η­σης;

1. Η πολύ συ­στη­μα­τι­κή προ­ε­τοι­μα­σία. Οι δύο συ­σκέ­ψεις φο­ρέ­ων, που έγι­ναν, εξα­σφά­λι­σαν τη με­γα­λύ­τε­ρη δυ­να­τή γνω­στο­ποί­η­ση του γε­γο­νό­τος και τη με­γα­λύ­τε­ρη δυ­να­τή συμ­με­το­χή στην προ­σπά­θεια. Ση­μα­ντι­κό ρόλο έπαι­ξε η γνω­στο­ποί­η­ση του γε­γο­νό­τος στα ηλε­κτρο­νι­κά μέσα, καθώς και με αφίσα και προ­κή­ρυ­ξη. Το ότι το ΚΙΑ δεν είναι κομ­μα­τι­κός φο­ρέ­ας, αλλά συ­σπει­ρώ­νει ευ­ρύ­τα­τες δυ­νά­μεις από διά­φο­ρους χώ­ρους του κι­νή­μα­τος, έπαι­ξε το ρόλο του στην ακτι­νο­βο­λία της πα­ρέμ­βα­σης. Πέρα από την αδιαμ­φι­σβή­τη­τη ανα­γνώ­ρι­ση από με­γά­λο κομ­μά­τι κό­σμου της δρά­σης και της προ­σφο­ράς του ια­τρεί­ου. Η δράση αυτή όχι μόνο στη­ρί­χτη­κε από ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ, άλλες αρι­στε­ρές ορ­γα­νώ­σεις και ανέ­ντα­χτους αγω­νι­στές, αλλά έγινε υπό­θε­ση κάθε κομ­μα­τιού του κι­νή­μα­τος στην πόλη. Μόνο το ΠΑΜΕ, παίρ­νο­ντας απο­φά­σεις ΕΛΜΕ και συλ­λό­γων γο­νέ­ων, επέ­λε­ξε να κάνει κι­νη­το­ποί­η­ση για τα ζη­τή­μα­τα υγεί­ας στο υπουρ­γείο Μα­κε­δο­νί­ας Θρά­κης, ερ­μη­νεύ­ο­ντας με το δικό του τρόπο τη γε­νι­κή από­φα­ση της ΟΛΜΕ που αφο­ρού­σε δρά­σεις για την υγεία. 

2. Η κα­τα­νό­η­ση από κομ­μά­τια του κι­νή­μα­τος ότι η δω­ρε­άν πρό­σβα­ση στην υγεία αφορά όλο τον κόσμο, ανε­ξάρ­τη­τα αν ερ­γά­ζε­ται ή όχι στους χώ­ρους της υγεί­ας. Και ει­δι­κά τώρα που οι άνερ­γοι και ανα­σφά­λι­στοι αυ­ξά­νο­νται διαρ­κώς, το θέμα της πρό­σβα­σης στα νο­σο­κο­μεία και στις δομές υγεί­ας είναι πια ζή­τη­μα ζωής και θα­νά­του για με­γά­λα κομ­μά­τια του πλη­θυ­σμού. Η συμ­με­το­χή αντι­ρα­τσι­στι­κών ορ­γα­νώ­σε­ων και κι­νή­σε­ων ενά­ντια στις δια­κρί­σεις έχει να κάνει με την κα­θο­λι­κό­τη­τα του αι­τή­μα­τος για δω­ρε­άν πρό­σβα­ση στην υγεία και άρση όλων των απο­κλει­σμών.

3. Η κα­τα­νό­η­ση από κομ­μά­τια του ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος ότι κάθε μάχη που δί­νε­ται είναι και δική τους υπό­θε­ση. Γιατί δεν είναι μόνο η κι­νη­το­ποί­η­ση του ΚΙΑ στην οποία συμ­με­τεί­χαν οι απερ­γοί της Coca Cola ή οι απο­λυ­μέ­νες κα­θα­ρί­στριες. Συμ­με­τεί­χαν και στην κι­νη­το­ποί­η­ση ενά­ντια στις δια­θε­σι­μό­τη­τες που ορ­γά­νω­σαν οι ΕΛΜΕ στον Ευ­κλεί­δη, αλλά και στη δια­δή­λω­ση ενά­ντια στις δια­θε­σι­μό­τη­τες, την ανερ­γία και τις απο­λύ­σεις που ορ­γά­νω­σαν τα πρω­το­βάθ­μια σω­μα­τεία. Κάθε κι­νη­το­ποί­η­ση είναι ευ­και­ρία όλοι όσοι αγω­νί­ζο­νται να ανα­δεί­ξουν τα αι­τή­μα­τά τους και να δη­λώ­σουν ότι κάθε αγώ­νας ενά­ντια στις μνη­μο­νια­κές πο­λι­τι­κές είναι αγώ­νας όλων. Αυτό θα είναι πο­λύ­τι­μη εξέ­λι­ξη, αν απλω­θεί σιγά σιγά σε όλο το ερ­γα­τι­κό κί­νη­μα, αλλά και ευ­ρύ­τε­ρα.  

Μέσα απο αυτή την εμπει­ρία είναι φα­νε­ρό ότι δομές αλ­λη­λεγ­γύ­ης σε συν­θή­κες κι­νη­μα­τι­κής ύφε­σης μπο­ρούν να βοη­θή­σουν στη συ­γκρό­τη­ση αντι­στά­σε­ων. Αρκεί να υπάρ­χει αυτή η κα­τεύ­θυν­ση σε όσους συμ­με­τέ­χουν σε αυτές. Και είναι ση­μα­ντι­κό η αλ­λη­λεγ­γύη να συν­δυα­στεί με δρά­σεις και ιδέες που προ­ω­θούν την κι­νη­το­ποί­η­ση όσων χτυ­πιού­νται από την κυ­βερ­νη­τι­κή πο­λι­τι­κή.
Στην κι­νη­το­ποί­η­ση του ΚΙΑ βρί­σκε­ται το σπέρ­μα του μο­ντέ­λου δρά­σης των δυ­νά­με­ων του κι­νή­μα­τος που μπο­ρεί να ανα­τρέ­ψει την κυ­βέρ­νη­ση του Σα­μα­ρά και να δη­μιουρ­γή­σει εκεί­νη τη συ­σπεί­ρω­ση που θα ανα­τρέ­ψει τους τα­ξι­κούς συ­σχε­τι­σμούς και θα ανοί­ξει το δρόμο στην Αρι­στε­ρά ως εκ­φρα­στή των δυ­νά­με­ων της ερ­γα­σί­ας.

Να τα πά­ρου­με όλα πίσω

...τα νο­σο­κο­μεία μας, τα σχο­λεία μας, τους μι­σθούς μας, τις συ­ντά­ξεις μας, τα δι­καιώ­μα­τά μας, τη δου­λειά μας, τις γει­το­νιές μας

Η δια­πί­στω­ση έχει γίνει εδώ και καιρό. Αντί­στα­ση στα μνη­μό­νια και τη βαρ­βα­ρό­τη­τά τους  υπάρ­χει, αλλά αυτό δεν αρκεί. Μετά από την ανα­τρο­πή δυο κυ­βερ­νή­σε­ων, το κί­νη­μα των πλα­τειών που άντε­χε στην κα­τα­στο­λή και τις αμέ­τρη­τες απερ­γί­ες που έδι­ναν το βα­σι­κό τόνο  τα τε­λευ­ταία χρό­νια, κα­νείς δεν μπο­ρεί να ισχυ­ρι­στεί ότι ο κό­σμος «δεν τρα­βά­ει».
Κάθε φορά που βια­ζό­μα­στε να το υπο­νο­ή­σου­με, μας έχουν δια­ψεύ­σει οι ερ­γα­ζό­με­νοι της ΕΡΤ, οι κα­θη­γη­τές, οι διοι­κη­τι­κοί στα πα­νε­πι­στή­μια, οι για­τροί του ΕΟΠΥΥ. Ήταν και είναι αγώ­νες που με­τα­τρέ­πουν άμεσα τον οι­κο­νο­μι­κό σε πο­λι­τι­κό αγώνα.

Το αί­τη­μα να φύγει αυτή η κυ­βέρ­νη­ση έχει γίνει κα­θο­λι­κό αί­τη­μα όλης της κοι­νω­νί­ας. Η δια­πί­στω­ση έχει τη ση­μα­σία της, γιατί η δύ­να­μη ανα­τρο­πής υπάρ­χει. Κά­ποιες φορές εμ­φα­νί­ζε­ται σαν ορ­μη­τι­κό πο­τά­μι, όπως στην πε­ρί­πτω­ση της ΕΡΤ, και άλλες σαν μικρά ρυά­κια, όπως στον αγώνα για να μην κλεί­σει το νο­σο­κο­μείο Πα­τη­σί­ων.

Συ­ντο­νι­σμός
Το ζή­τη­μα είναι πως όλοι αυτοί οι μι­κροί και με­γα­λύ­τε­ροι αγώ­νες έχουν ένα όριο. Είναι ηρω­ι­κοί, κρα­τά­νε πολύ, αλλά δεν φτά­νουν μέχρι το τέλος. Συ­ντο­νί­ζο­νται ελά­χι­στα έως και κα­θό­λου με­τα­ξύ τους και παρ’ όλο που ο κό­σμος δη­λώ­νει τη συ­μπα­ρά­στα­σή του, δεν γί­νο­νται τε­λι­κά υπό­θε­ση της κοι­νω­νί­ας. Και όταν όμως υπάρ­χει το­πι­κός συ­ντο­νι­σμός, π.χ. για ένα σχο­λείο ή νο­σο­κο­μείο που κλεί­νει, αυτός είναι πρό­σκαι­ρος και κρα­τά­ει όσο και η μάχη, δεν απο­κτά μό­νι­μα χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά.

Οι αι­τί­ες προ­φα­νώς είναι πολ­λές. Η μη εμπι­στο­σύ­νη του κό­σμου στη δύ­να­μή του και το ερώ­τη­μα «μέχρι πού μπο­ρού­με να φτά­σου­με», η συν­δι­κα­λι­στι­κή γρα­φειο­κρα­τία που σα­μπο­τά­ρει την ερ­γα­τι­κή αντί­στα­ση, η Αρι­στε­ρά που δεν αντα­πο­κρί­νε­ται στην ανά­γκη του κό­σμου για ενό­τη­τα.

Το πρό­βλη­μα λοι­πόν της έλ­λει­ψης συ­ντο­νι­σμού και ενό­τη­τας κα­λεί­ται να λύσει η Αρι­στε­ρά και ιδιαί­τε­ρα ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, το κόμμα που άντλη­σε τη δύ­να­μή του από τα κι­νή­μα­τα των τε­λευ­ταί­ων χρό­νων, κα­ταρ­χήν για να υπάρ­ξουν νίκες και κατά δεύ­τε­ρον για να γίνει εφι­κτή η με­γά­λη ανα­τρο­πή, η κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς.

Και οι δύο στό­χοι συν­δέ­ο­νται με­τα­ξύ τους. Το να φτά­σου­με στην κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς μέσα από ένα ισχυ­ρό κί­νη­μα διεκ­δί­κη­σης είναι εγ­γύ­η­ση και για την επό­με­νη μέρα αυτής της κυ­βέρ­νη­σης. Εγ­γύ­η­ση ότι απέ­να­ντι στις επι­θέ­σεις όλων, ο κό­σμος θα την υπε­ρα­σπί­ζε­ται και εγ­γύ­η­ση ότι αυτή η κυ­βέρ­νη­ση θα «κρα­τή­σει το λόγο της» απέ­να­ντι στην κοι­νω­νία. 

Αρι­στε­ρά
Σε αυτή την κα­τεύ­θυν­ση η από­φα­ση της ΚΕ του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ πριν από λί­γους μήνες για δη­μιουρ­γία λαϊ­κών επι­τρο­πών αντί­στα­σης-ανα­τρο­πής ήταν στη σωστή κα­τεύ­θυν­ση. Με ελά­χι­στες εξαι­ρέ­σεις όμως αυτή η κα­τεύ­θυν­ση δεν υλο­ποι­ή­θη­κε, όχι μόνο γιατί δεν έγινε υπό­θε­ση όλου του κόμ­μα­τος αλλά κυ­ρί­ως γιατί συ­νά­ντη­σε πραγ­μα­τι­κές δυ­σκο­λί­ες. Μια πιο προ­σε­χτι­κή ματιά στις το­πι­κές κοι­νω­νί­ες βέ­βαια μας δεί­χνει ότι οι το­πι­κοί φο­ρείς ορ­γα­νώ­νουν πολ­λές δρά­σεις οι οποί­ες συ­σπει­ρώ­νουν κόσμο για συ­γκε­κρι­μέ­να θέ­μα­τα. 

Το πιο πε­τυ­χη­μέ­νο πα­ρά­δειγ­μα κε­ντρι­κού και το­πι­κού συ­ντο­νι­σμού τα τε­λευ­ταία χρό­νια ήταν αναμ­φί­βο­λα ο συ­ντο­νι­σμός «Δεν χρω­στά­με-Δεν που­λά­με-Δεν πλη­ρώ­νου­με». Σω­μα­τεία, συ­νε­λεύ­σεις, επι­τρο­πές κα­τοί­κων με δυ­νά­μεις του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, της ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ και ανέ­ντα­χτων συ­σπει­ρώ­θη­καν για με­γά­λο χρο­νι­κό διά­στη­μα γύρω από αυτό το σχήμα, κι­νη­το­ποιώ­ντας εκα­το­ντά­δες κό­σμου.  
Σε αυτό το πε­τυ­χη­μέ­νο μο­ντέ­λο χρειά­ζε­ται να ξα­να­πα­τή­σου­με με κα­τεύ­θυν­ση έναν και­νού­ριο συ­ντο­νι­σμό. Επι­πλέ­ον η κοι­νω­νία χρειά­ζε­ται ένα δυ­να­τό εν­διά­με­σο σύν­θη­μα με­τα­ξύ των συ­γκε­κρι­μέ­νων αι­τη­μά­των κάθε χώρου και του «κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς», ένα σύν­θη­μα που θα φτά­σει σε κάθε ερ­γα­σια­κό χώρο και γει­το­νιά, όπως το ΝΑ ΤΑ ΠΑ­ΡΟΥ­ΜΕ ΟΛΑ ΠΙΣΩ. Το «Να τα πά­ρου­με όλα πίσω» ση­μαί­νει να πά­ρου­με πίσω τα νο­σο­κο­μεία μας, τα σχο­λεία μας, τους μι­σθούς μας, τις συ­ντά­ξεις μας, τα δι­καιώ­μα­τά μας, τη δου­λειά μας, τις γει­το­νιές μας. 

Πρω­το­μα­γιά 
Κα­λύ­τε­ρη ημε­ρο­μη­νία-σταθ­μός για μια τέ­τοια πρω­το­βου­λία  από την πρω­το­μα­γιά δεν θα μπο­ρού­σε να υπάρ­χει. Για κείνη τη μέρα χρειά­ζε­ται όλες οι δυ­νά­μεις να ορ­γα­νώ­σου­με από τώρα μια με­γά­λη δια­δή­λω­ση-συ­γκέ­ντρω­ση, η οποία θα συ­σπει­ρώ­νει ό,τι κυ­ριο­λε­κτι­κά κι­νεί­ται: σω­μα­τεία, το­πι­κές επι­τρο­πές, λαϊ­κές συ­νε­λεύ­σεις. Μια δια­δή­λω­ση ερ­γα­τι­κή και ταυ­τό­χρο­να πο­λύ­χρω­μη, με με­τα­νά­στες, με νε­ο­λαί­ους, με άνερ­γους, από όλα και για όλα τα στρώ­μα­τα της κοι­νω­νί­ας που πλήτ­το­νται. 

Βα­σι­κό κύτ­τα­ρο αυτής της δια­δρο­μής μπο­ρούν να γί­νουν οι το­πι­κές πρω­το­βου­λί­ες. Σε μια σειρά γει­το­νιές της Αθή­νας υπάρ­χει πλού­σια εμπει­ρία συ­ντο­νι­σμού φο­ρέ­ων και σω­μα­τεί­ων. Η πε­ρί­πτω­ση της Θεσ­σα­λο­νί­κης, με πιο χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό πα­ρά­δειγ­μα τη με­γά­λη αντα­πό­κρι­ση  στο κά­λε­σμα του Κοι­νω­νι­κού Ια­τρεί­ου Αλ­λη­λεγ­γύ­ης στο νο­σο­κο­μείο ΑΧΕΠΑ είναι εντυ­πω­σια­κή (βλέπε δίπλα).
 Όμως για να πε­τύ­χει μια τέ­τοια πρω­το­βου­λία χρειά­ζε­ται όλες μας οι δυ­νά­μεις να μπουν σ’ αυτή τη μάχη. Δεν πρό­κει­ται για πρω­το­βου­λία του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, αλλά ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ μπο­ρεί να γίνει η καρ­διά αυτής της ιστο­ρί­ας. 

Αν εκτι­μά­με ότι υπάρ­χουν αντι­στά­σεις και ας «μη φτά­νουν από μόνες τους», τότε θα πρέ­πει να βρού­με τρόπο να δώ­σου­με χώρο σε αυτές τις αντι­στά­σεις.Αυτή είναι και η μόνη εγ­γύ­η­ση ότι τε­λι­κά θα τα πά­ρου­με όλα πίσω.