Με μεγάλη επιτυχία πραγματοποιήθηκε η εκδήλωση της ΛΑΪΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ για το Πολυτεχνείο

Στην εκδήλωση μίλησαν κατά σειρά ο Αντώνης Μαούνης, ο Γιαννόπουλος Γιάννος και ο Δημήτρης Στρατούλης. Και οι τρεις ομιλητές αναφέρθηκαν στην επικαιρότητα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου και ο καθένας με τον τρόπο του τόνισε την ανάγκη να αγωνισθούμε για τα νέα σύγχρονα Πολυτεχνεία της σημερινής περιόδου, που θα ανοίξουν νέους αντιμνημονιακούς, βαθύτατα δημοκρατικούς και γνήσια προοδευτικούς δρόμους μετάβασης σε ένα νικηφόρο σοσιαλισμό της εποχής μας.  

Οι συγκεντρωμένοι ανανέωσαν το αγωνιστικό ραντεβού τους για την Τρίτη 17/11 στην πορεία του Πολυτεχνείου, όπου η ΛΑΪΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ καλεί σε συγκέντρωση στις 2:30 το μεσημέρι στην οδό Σταδίου και Σανταρόζα.

Ολόκληρη η ομιλία του Δημ. Στρατούλη μέλους της Π.Γ. της ΛΑ.Ε στην εκδήλωση έχει ως εξής:

Ξεκινώντας την ομιλία μου θέλω να υπογραμμίσω ότι ως ΛΑΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ καταδικάζουμε απερίφραστα τις αποτρόπαιες δολοφονικές επιθέσεις στο Παρίσι. Εκφράζουμε την οδύνη μας, τα συλλυπητήρια και τη συμπαράσταση μας στις οικογένειες των θυμάτων και σε όλο το γαλλικό λαό.

Αυτές τις ώρες χρειάζεται να αποτραπούν οι κίνδυνοι να τροφοδοτήσει η τραγωδία στο Παρίσι κύματα αυταρχισμού και ξενοφοβίας σε ολόκληρη την Ευρώπη και πολύ περισσότερο ιμπεριαλιστικούς πολεμικούς τυχοδιωκτισμούς και επεμβάσεις.

Η απάντηση στις βάρβαρες ανθρωποκτόνες επιθέσεις στο Παρίσι πρέπει να έχει στην προμετωπίδα της την ειρήνη, τη δημοκρατία, τη δικαιοσύνη, τις πανανθρώπινες αξίες και τολμηρές συντονισμένες πολιτικές πρωτοβουλίες για δημοκρατική σταθεροποίηση και δίκαιες ρυθμίσεις στην Συρία και όλη τη Μέση Ανατολή.

Όσον αφορά τώρα το θέμα της εισήγησής μου θεωρώ ότι ποτέ άλλοτε τα μηνύματα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου δεν ήταν τόσο επίκαιρα όσο είναι σήμερα. Τα πιο σημαντικά είναι κατά τη γνώμη μου τα εξής:

Πρώτο: Τίποτε δεν τελείωσε, συνεχίζουμε τον αγώνα για την ανατροπή.

Η εξέγερση του Πολυτεχνείου πραγματοποιήθηκε στις πιο δύσκολες και σκληρές συνθήκες μιας δικτατορίας, που φαινόταν παντοδύναμη και ανίκητη, σε μια περίοδο μάλιστα που προσπαθούσε να μεταλλαχτεί με μια «μαϊμού» πολιτικοποίησή της, για να διαιωνίσει την κυριαρχία της. Η εξέγερση αυτή κατά της δικτατορίας δεν ξεκίνησε από ένα πλειοψηφικό κοινωνικό ρεύμα, αλλά από ένα συνεχώς διογκούμενο φοιτητικό κίνημα, που στη διάρκειά της κατάφερε να απευθυνθεί και να στηριχτεί από ευρύτερα τμήματα του λαού και της νεολαίας.

Η εξέγερση του Πολυτεχνείου, παρά τη βίαιη κατάπνιξή της, στην πραγματικότητα δεν ηττήθηκε. Παρέμεινε ζωντανή στη μνήμη του λαού μας, λίγους μήνες μετά μαζί με την τραγωδία της Κύπρου συνέβαλε στην κατάρρευση της δικτατορίας και μεταπολιτευτικά αποτέλεσε τον καταλύτη για την πολιτική ριζοσπαστικοποίηση μεγάλων τμημάτων του λαού και της νεολαίας.

Έτσι και τώρα, σε πολύ δύσκολες πολιτικές συνθήκες, μετά από εκλογές, που οι νεομνημονιακές και οι παλαιομνημονιακές πολιτικές δυνάμεις κέρδισαν το 88% των βουλευτικών εδρών και η ΛΑΪΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ βρέθηκε εκτός βουλής, παρότι φαίνεται ότι το μνημονιακό πολιτικό σύστημα σταθεροποιήθηκε και ότι - μετά την πολιτική μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ – είναι ανίκητο, στην πραγματικότητα αυτό δεν ισχύει.

Πολύ γρήγορα το μνημονιακό πολιτικό σκηνικό έχει ήδη αρχίσει να μπαίνει σε ένα νέο κύκλο ρευστοποίησης και αποσταθεροποίησής του, η οποία θα ενταθεί ακόμα περισσότερο τους επόμενους μήνες. Κι αυτό θα συμβεί, γιατί το 3ο μνημόνιο θα αποτύχει, όπως και τα δύο προηγούμενα, να δώσει οικονομική διέξοδο, οι κοινωνικές αντιστάσεις εναντίον των ανθρωποκτόνων μέτρων που αυτό περιλαμβάνει θα κλιμακωθούν – ήδη έχουμε την πρώτη επιτυχημένη Πανελλαδική Πανεργατική απεργία μόλις 52 μέρες μετά τις βουλευτικές εκλογές – και κατά συνέπεια οι πολιτικές εξελίξεις θα επιταχυνθούν.

Η επιτυχημένη αυτή πανεργατική απεργία μπορεί και πρέπει να είναι η αφετηρία ενός νέου, νικηφόρου κύκλου εργατικών και λαϊκών αγώνων, που θα ανατρέψουν το πολιτικό σκηνικό, τα μνημόνια, την κυβέρνηση και τις πολιτικές δυνάμεις που τα ψήφισαν, τα υπηρετούν και τα εφαρμόζουν και θ’ ανοίξουν νέους, ελπιδοφόρους, δημοκρατικούς, αντιμνημονιακούς, προοδευτικούς δρόμους.

Η αντιμνημονιακή, δημοκρατική ανατροπή είναι επομένως δυνατή, αρκεί, όπως και τότε το Νοέμβρη του 1973 που ένα πρωτοπόρο κομμάτι της φοιτητικής νεολαίας είχε την τόλμη να επιχειρήσει το άλμα στον ουρανό, να βρεθούν εκείνες οι πολιτικές δυνάμεις που μπορεί να μπουν και θα μπουν μπροστά για τη συγκρότηση ενός πλατιού πολιτικού αντιμνημονιακού, πατριωτικού, προοδευτικού, δημοκρατικού μετώπου, που μ΄ ένα μεταβατικό πρόγραμμα, το οποίο θα απαντά πειστικά στα πραγματικά προβλήματα του λαού, θα πραγματοποιήσει τη μεγάλη και ελπιδοφόρα ανατροπή.

Η ΛΑΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ θέλει και μπορεί να πάρει και θα πάρει τις αναγκαίες πολιτικές πρωτοβουλίες σε αυτή την κατεύθυνση.

Δεύτερο: Ο αντιμνημονιακός αγώνας είναι σήμερα ο πιο αποτελεσματικός και πραγματικός αντικαπιταλιστικός αγώνας.

Το φοιτητικό κίνημα του Νοέμβρη του 1973 έγραψε ιστορία, γιατί πρόβαλε και διεκδίκησε αιτήματα όπως: «Κάτω η Χούντα», «Εθνική Ανεξαρτησία», «Έξω οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ», «Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία». Αιτήματα δηλαδή, που στο σύνολό τους ανταποκρίνονταν στις ανάγκες και διαθέσεις του λαού και της νεολαίας και στην ουσία συνιστούσαν ένα δρόμο μετάβασης από τη δικτατορία στη δημοκρατία, αλλά και σε βαθύτερους οικονομικούς, κοινωνικούς και πολιτικούς μετασχηματισμούς.

Έτσι και σήμερα δεν μπορούμε να φτάσουμε στην ανατροπή, εάν το μόνο που θα κάνουμε είναι να κλίνουμε σε όλες τις κλήσεις τον αντικαπιταλιστικό αγώνα, χωρίς να θέτουμε ως πολιτική μας προτεραιότητα την ανατροπή των μνημονίων της λιτότητας, που αυτή την χρονική περίοδο είναι η μορφή με την οποία ο νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός αναπαράγεται και αναζητεί διέξοδο από την βαθειά κρίση του στη χώρα μας και στον φτωχό Ευρωπαϊκό Νότο.

Επομένως σήμερα χρειαζόμαστε όσο ποτέ ένα αντιμνημονιακό προοδευτικό μεταβατικό πρόγραμμα, που θα βάζει τέλος στις πολιτικές της καταστροφικής λιτότητας, θα οδηγεί σε αναπτυξιακή παραγωγική ανασυγκρότηση με ριζική αναδιανομή εισοδημάτων και δικαιωμάτων προς όφελος των λαϊκών κοινωνικών στρωμάτων και θα ανοίγει ένα πραγματοποιήσιμο δρόμο για τον σοσιαλισμό.

Βασική προϋπόθεση για την προώθηση αυτού του προγράμματος είναι, όχι μόνο να αποτελεί τη βάση για να κάνουμε σήμερα σκληρούς αγώνες και αντιπολίτευση, αλλά να έχει και κυβερνητική προοπτική. Ότι δηλαδή χρειάζεται, για να το εφαρμόσει, μία κυβέρνηση της Αριστεράς και εργατική και λαϊκή εξουσία.

Κατά τη γνώμη μου η μνημονιακή μετάλλαξη της ηγετικής ομάδας και της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ δεν πρέπει να μας δημιουργεί πολιτική αμηχανία και φόβο ως προς αυτό το στόχο. Αντίθετα θα πρέπει να μας ωθεί σε αναζήτηση σε βάθος των αιτιών της, προκειμένου να τις αντιμετωπίσουμε έγκαιρα και αποφασιστικά στη νέα προσπάθεια μας για την ανατροπή του νεοφιλελεύθερου μνημονιακού πολιτικού σκηνικού.

Τρίτο: Να ανατρέψουμε την σημερινή «δικτατορία του ευρώ».

Η εξέγερση του Νοέμβρη είχε θέσει ως πρώτο στόχο την ανατροπή της δικτατορίας και την αποκατάσταση της δημοκρατίας.

Έτσι και σήμερα, που οι μνημονιακές κυβερνήσεις και οι δανειστές έχουν υποκαταστήσει το Σύνταγμα με τα μνημόνια και τις δανειακές συμβάσεις της φτωχοποίησης του λαού και της εθνικής υποτέλειας, έχουμε θέσει ως στόχο την αποκατάσταση της δημοκρατίας με τον λαό συμμέτοχο.

Αγωνιζόμαστε να ανατρέψουμε την «δικτατορία του ευρώ», σύμφωνα με την οποία ό,τι και να ψηφίζει ο λαός, όσο και να αγωνίζεται, θα πρέπει η όποια κυβέρνηση προκύψει να εφαρμόζει μόνο λιτότητα και να είναι υποτελής στους δανειστές.

Αυτό σημαίνει ρήξη με την ευρωζώνη, έξοδο από αυτή, εθνικό νόμισμα, σύγκρουση από κοινού με τους λαούς τις αριστερές και προοδευτικές δυνάμεις της χώρας μας και της Ευρώπης με τους νεοφιλελεύθερους σιδερένιους κανόνες της ΕΕ και δημοψήφισμα, για να αποφασίσει ο κυρίαρχος λαός την αποδέσμευση της χώρας μας από αυτή.

Τέταρτο: Η ανάπτυξη νεολαιίστικου κινήματος είναι προϋπόθεση για την ανατροπή.

Η εξέγερση του Πολυτεχνείου δεν έπεσε ξαφνικά μια μέρα από τον ουρανό και δεν πραγματοποιήθηκε από κάποιους απολίτικους νέους, που λειτούργησαν απλά και μόνο με βάση τον παράγοντα του αυθόρμητου.

Πολλοί και πολλές από τους νέους και νέες που πρωτοστάτησαν στην εξέγερση ήταν οργανωμένοι σε αριστερές οργανώσεις νεολαίας, εμπνέονταν από τις αγωνιστικές παραδόσεις της Αριστεράς και είχαν ήδη αναμετρηθεί σε σκληρές μάχες με τη Χούντα. Οι αριστερές νεολαίες της εποχής δεν οργάνωσαν την εξέγερση του Νοέμβρη με βάση ένα προετοιμασμένο από πριν κοινό πολιτικό σχέδιο, οι περισσότεροι, όμως, πρωτοστάτες της ήταν οργανωμένοι σε αυτές.

Επομένως, εάν θέλουμε, και θέλουμε, να πραγματοποιήσουμε σήμερα νέες εξεγέρσεις και τη μεγάλη πολιτική ανατροπή, θα πρέπει να έχουμε στην πρώτη γραμμή ένα ισχυρό και ρωμαλέο νεολαιίστικο κίνημα, που θα βασίζεται πρώτα απ΄ όλα στην οργανωμένη πολιτική δράση. Ένα κίνημα νεολαίας, το οποίο θα είναι κοινωνικά γειωμένο όχι μόνο με τους φοιτητές – σπουδαστές αλλά κυρίως με την εργαζόμενη κακοπληρωμένη, ανασφάλιστη, χωρίς εργασιακά δικαιώματα νεολαία και τα πραγματικά προβλήματά της καθώς και με την άνεργη νεολαία. Ιστορικά έχει αποδειχθεί ότι καμία δημοκρατική, προοδευτική ή και σοσιαλιστική ανατροπή δεν μπόρεσε να πραγματοποιηθεί χωρίς να πρωτοστατεί η νεολαία κα το κίνημά της.

Πέμπτο: Συνεργασία, κοινό πρόγραμμα, ισχυρό εργατικό και λαϊκό κίνημα.

Οι πρωτοπόροι νέοι και νέες, που πρωτοστάτησαν στην εξέγερση του Πολυτεχνείου και συμμετείχαν σε οργανώσεις της αριστεράς, δεν θα την πραγματοποιούσαν ποτέ, εάν την συγκεκριμένη ιστορική στιγμή εξαντλούνταν σε ανούσιες εμφύλιες διαμάχες μεταξύ τους. Λειτούργησαν ενωτικά μέσα στη διαφορετικότητά τους, στη βάση κοινών αιτημάτων, που έπαιρναν πρωτίστως υπόψη τις κυρίαρχες αντιθέσεις εκείνης της πολύ σκληρής και ανώμαλης πολιτικά περιόδου.

Έτσι και σήμερα, εάν θέλουμε να συγκροτήσουμε ένα πλατύ πολιτικό και κοινωνικό μέτωπο αντιμνημονιακής ανατροπής και ελπιδοφόρας, προοδευτικής και σοσιαλιστικής διεξόδου, δεν θα μπορέσουμε να το πραγματοποιήσουμε, εάν δεν εργαστούμε για να επιτύχουμε την κοινή δράση, συνεργασία και συμπαράταξη των δυνάμεων της Αριστεράς, στη βάση ενός μεταβατικού προγράμματος ακύρωσης των μνημονίων, διαγραφής του δημοσίου χρέους και παραγωγικής ανασυγκρότησης, με κοινωνική δικαιοσύνη και σοσιαλιστικό ορίζοντα. Προϋπόθεση γι΄ αυτό είναι η κοινή δράση για την ανάπτυξη, συντονισμό και κλιμάκωση των εργατικών και λαϊκών αγώνων, που με τη συνεργασία και το κοινό μας πρόγραμμα μπορούμε να τους δώσουμε και πολιτική ελπίδα και προοπτική.

Γιατί ακόμα και αν επιτύχουμε τη συνεργασία των δυνάμεων της αριστεράς στη βάση κοινού προγράμματος, με κυβερνητική μάλιστα προοπτική, δεν θα τα καταφέρουμε, εάν δεν στηριζόμαστε και δεν ελεγχόμαστε από ένα ρωμαλέο και μαζικό εργατικό και λαϊκό κίνημα. Το παράδειγμα της μνημονιακής μετάλλαξης του ΣΥΡΙΖΑ είναι διδακτικό και καταστροφικό για τις ιδέες μας, αλλά και για τον λαό. Ως εκ τούτου, δεν πρέπει να το επαναλάβουμε.

Η ΛΑΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ έχει ήδη καταθέσει δημόσια πρόταση να συσταθεί άμεσα ένα Φόρουμ όλων των αριστερών, αντιμνημονιακών, αντιιμπεριαλιστικών και δημοκρατικών δυνάμεων, που θα αναζητά τις κοινές δράσεις και τις μορφές στήριξης των κοινωνικών αγώνων και που επίσης θα διατηρεί ανοικτό το διάλογο για ευρύτερες συνεργασίες. Νομίζω ότι μία τέτοια προοπτική ανταποκρίνεται πλήρως στα επικαιροποιημένα μηνύματα της εξέγερσης του Νοέμβρη.

Γεια σας και καλούς, δυναμικούς, ενωτικούς και νικηφόρους αγώνες