Στις 19-20 Νοέμβρη πραγματοποιήθηκε στο ΣΕΦ η 4η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΠΑΜΕ.

Σύμ­φω­να με την ανα­κοί­νω­ση του ΠΑΜΕ:

“Στη Συν­διά­σκε­ψη πήραν μέρος 1224 αντι­πρό­σω­ποι από 536 συν­δι­κα­λι­στι­κές ορ­γα­νώ­σεις (12 Ομο­σπον­δί­ες, 15 Ερ­γα­τι­κά Κέ­ντρα, 457 Συν­δι­κά­τα και 52 Επι­τρο­πές Αγώνα) που προ­ήλ­θαν από μα­ζι­κές συλ­λο­γι­κές δια­δι­κα­σί­ες, γε­νι­κές συ­νε­λεύ­σεις, συ­νε­δριά­σεις διοι­κη­τι­κών συμ­βου­λί­ων, συ­ζη­τή­σε­ων και συ­σκέ­ψε­ων σε χώ­ρους δου­λειάς.”

Όλοι θε­ω­ρού­με ότι πρό­κει­ται για ένα εξαι­ρε­τι­κά ση­μα­ντι­κό γε­γο­νός για το ερ­γα­τι­κό, λαϊκό και συν­δι­κα­λι­στι­κό κί­νη­μα, γιατί το ΠΑΜΕ είναι η πιο με­γά­λη αντι­πο­λι­τευ­τι­κή δύ­να­μη απέ­να­ντι στις βα­θειά ρε­φορ­μι­στι­κές ηγε­σί­ες της ΓΣΕΕ-ΑΔΕ­ΔΥ. Η συ­ζή­τη­ση και οι απο­φά­σεις της Συν­διά­σκε­ψης μας αφο­ρούν άμεσα γιατί έχουν την δυ­να­τό­τη­τα να επη­ρε­ά­σουν απο­φα­σι­στι­κά την πο­ρεία του ερ­γα­τι­κού και συν­δι­κα­λι­στι­κού κι­νή­μα­τος της χώρας μας. Με αυτή την έν­νοια με­λε­τά­με με ιδιαί­τε­ρο εν­δια­φέ­ρον και απαι­τή­σεις την όλη δια­δι­κα­σία της Συν­διά­σκε­ψης.

Το ΠΑΜΕ γεν­νή­θη­κε στις 3 Απρί­λη του 1999 ημέρα κατά την οποία πραγ­μα­το­ποι­ή­θη­κε η ιδρυ­τι­κή του Συν­διά­σκε­ψη, όπως και τώρα στο ΣΕΦ, με τη συμ­με­το­χή 1500 εκλεγ­μέ­νων συν­δι­κα­λι­στών από πρω­το­βάθ­μιες, δευ­τε­ρο­βάθ­μιες και τρι­το­βάθ­μιες συν­δι­κα­λι­στι­κές ορ­γα­νώ­σεις όλης της χώρας, έχει 17 χρό­νια δρά­σης στο συν­δι­κα­λι­στι­κό κί­νη­μα.

Στις ει­ση­γή­σεις και τις απο­φά­σεις της ιδρυ­τι­κής μπήκε στό­χος: “...της ανα­γκαιό­τη­τας να βγει το συν­δι­κα­λι­στι­κό κί­νη­μα από το τέλμα, την ανα­ξιο­πι­στία και το συμ­βι­βα­σμό που το έχει ρίξει ο ερ­γο­δο­τι­κός συν­δι­κα­λι­σμός που κυ­ριαρ­χεί στη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ. Για τη συ­σπεί­ρω­ση και το συ­ντο­νι­σμό της πάλης της ερ­γα­τι­κής τάξης μπρο­στά στη σφο­δρή επί­θε­ση των μο­νο­πω­λί­ων, της ερ­γο­δο­σί­ας..... της ανα­γκαιό­τη­τας για τη σφυ­ρη­λά­τη­ση της τα­ξι­κής ενό­τη­τας και του τα­ξι­κού προ­σα­να­το­λι­σμού.”[1] (Υπογρ δική μας)

Ο επι­κε­φα­λής του ΠΑΜΕ ,τότε, Γ. Μαυ­ρί­κος τό­νι­ζε κα­τη­γο­ρη­μα­τι­κά ότι:

“Το ΠΑΜΕ δεν είναι εξάρ­τη­μα κα­νε­νός κόμ­μα­τος ή πα­ρά­τα­ξης, είναι πλα­τιά ανοι­χτή τα­ξι­κή συν­δι­κα­λι­στι­κή κί­νη­ση σω­μα­τεί­ων, συν­δι­κα­λι­στών και επι­τρο­πών αγώνα.”[2]

Επί­σης κα­θο­ρί­ζε­ται ότι:

“...κάθε 3 χρό­νια ( σ.σ η Εκτε­λε­στι­κή Γραμ­μα­τεία) συγκα­λεί την Πα­νελ­λα­δι­κή συν­διά­σκε­ψη, στη διάρ­κεια της οποί­ας γί­νε­ται απο­λο­γι­σμός και απο­φα­σί­ζο­νται οι κα­τευ­θυ­ντή­ριες γραμ­μές για τη δράση του ΠΑΜΕ. Η Πα­νελ­λα­δι­κή Συν­διά­σκε­ψη είναι το κο­ρυ­φαίο όρ­γα­νο του ΠΑΜΕ.”[3] (Υπoγρ. δική μας)

Μετά 3 χρό­νια στις 6 του Απρί­λη 2002 γί­νε­ται η 2η Πα­νελ­λα­δι­κή Συν­διά­σκε­ψη όπου συ­νε­χί­ζει στην ίδια γραμ­μή που κα­θό­ρι­σε με την ιδρυ­τι­κή:

“Το ΠΑΜΕ, με τις θέ­σεις του και τη δράση του, επι­διώ­κου­με να ανα­δει­χτεί σε κύριο πα­ρά­γο­ντα τα­ξι­κής συ­σπεί­ρω­σης στα πλαί­σια του Ερ­γα­τι­κού Συν­δι­κα­λι­στι­κού Κι­νή­μα­τος. Να κα­τα­ξιώ­νε­ται στη συ­νεί­δη­σή των ερ­γα­ζο­μέ­νων, σαν ο κύ­ριος εκ­φρα­στής των συμ­φε­ρό­ντων τους.

[....] Το κύριο είναι ότι, μέσα στο Ερ­γα­τι­κό Συν­δι­κα­λι­στι­κό Κί­νη­μα, συ­γκρού­ο­νται δύο γραμ­μές. Από τη μια η γραμ­μή των “κοι­νω­νι­κών δια­λό­γων”, η γραμ­μή των κοι­νω­νι­κών εταί­ρων και της υπο­τα­γής, που εκ­φρά­ζουν οι πλειο­ψη­φί­ες του κυ­βερ­νη­τι­κού και ερ­γο­δο­τι­κού συν­δι­κα­λι­σμού κι από την άλλη, η γραμ­μή της τα­ξι­κής ενό­τη­τας και του αγώνα, που εκ­φρά­ζει το ΠΑΜΕ....αγω­νι­ζό­μα­στε να ενώ­σου­με όλους χωρίς εξαί­ρε­ση τους ερ­γα­ζό­με­νους...”[4] (Υπογρ δική μας)

Και πάμε στην 3η Πα­νελ­λα­δι­κή συν­διά­σκε­ψη που πραγ­μα­το­ποιεί­ται πέντε (5) χρό­νια μετά (γιατί;) στις 16 και 17 Ιου­νί­ου 2007 στην Αθήνα. Η ει­σή­γη­ση δια­πι­στώ­νει ότι:

Εί­μα­στε αι­σιό­δο­ξοι. Και η αι­σιο­δο­ξία μας βα­σί­ζε­ται πρώτα απ' όλα στην οχτά­χρο­νη πο­ρεία του ΠΑΜΕ και στα συ­μπε­ρά­σμα­τα που βγαί­νουν απ' αυτή....Εί­μα­στε αι­σιό­δο­ξοι γιατί εκ­προ­σω­πού­με ό,τι πιο ζω­ντα­νό έχει η πιο πρω­το­πό­ρα τάξη, η ερ­γα­τι­κή τάξη....Πα­λεύ­ου­με μέχρι την ανα­τρο­πή αυτού του συ­στή­μα­τος[.....]

Το πρώτο που πέ­τυ­χε το ΠΑΜΕ ήταν να συ­σπει­ρώ­σει δυ­νά­μεις με δια­φο­ρε­τι­κές πο­λι­τι­κές και ιδε­ο­λο­γι­κές αντι­λή­ψεις[....] Η δεύ­τε­ρη με­γά­λη κα­τά­κτη­ση είναι ότι σή­με­ρα 350 χι­λιά­δες ερ­γα­ζό­με­νοι ανή­κουν σε συν­δι­κά­τα που συ­σπει­ρώ­νο­νται στο ΠΑΜΕ. Βε­βαί­ως έχου­με αδυ­να­μί­ες και κα­θυ­στε­ρή­σεις[...] Η με­γά­λη αλ­λα­γή που επί­σης έφερε το ΠΑΜΕ, είναι το πως δια­μορ­φώ­νου­με το πε­ριε­χό­με­νο των αγώ­νων.”[5] ( Υπογρ δική μας)

Και μετά από εννιά (9)!! ολό­κλη­ρα χρό­νια πραγ­μα­το­ποιεί­ται η 4η πα­νελ­λα­δι­κή συν­διά­σκε­ψη στην οποία η ει­σή­γη­ση μας ενη­με­ρώ­νει ότι:

“Πε­ρισ­σό­τε­ρες ορ­γα­νώ­σεις συ­μπο­ρεύ­θη­καν με το τα­ξι­κό μέ­τω­πο σπά­ζο­ντας την αδρά­νεια, την ητ­το­πά­θεια, τη γραμ­μή του συμ­βι­βα­σμού και της τα­ξι­κής συ­νερ­γα­σί­ας που επι­βάλ­λει ο κυ­βερ­νη­τι­κός και ερ­γο­δο­τι­κός συν­δι­κα­λι­σμός, που πλειο­ψη­φεί σε με­γά­λα συν­δι­κά­τα, σε κλά­δους και στις τρι­το­βάθ­μιες ορ­γα­νώ­σεις σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ.”

[....]το νέο που έφερε το ΠΑΜΕ είναι η δια­κρι­τή συ­σπεί­ρω­ση και δράση των ορ­γα­νώ­σε­ων της ερ­γα­τι­κής τάξης που απορ­ρί­πτουν την....θε­ω­ρία του κοι­νω­νι­κού εται­ρι­σμού, των κοι­νών δήθεν συμ­φε­ρό­ντων ερ­γα­ζο­μέ­νων και ερ­γο­δο­τών....τους στη­μέ­νους κοι­νω­νι­κούς δια­λό­γους, την πα­ρά­δο­ση άνευ όρων του ερ­γα­τι­κού συν­δι­κα­λι­στι­κού κι­νή­μα­τος.

[...] Οι αγώ­νες όλης αυτής της πε­ριό­δου ήταν κατά βάση απέ­να­ντι στις συ­νέ­πειες της κρί­σης. Η μα­ζι­κό­τη­τα και η συμ­με­το­χή στον απερ­για­κό αγώνα ήταν ανα­ντί­στοι­χη της επί­θε­σης που δε­χτή­κα­με. Σο­βα­ρό εμπό­διο ήταν η κυ­ριαρ­χία των δυ­νά­με­ων του συμ­βι­βα­σμού και της υπο­τα­γής, στο ερ­γα­τι­κό-συν­δι­κα­λι­στι­κό κί­νη­μα σε πολύ ση­μα­ντι­κούς κλά­δους, αλλά και η αδύ­να­μη κατά κλάδο ορ­γά­νω­ση των ερ­γα­ζο­μέ­νων γε­νι­κά.

[....] Δια­νύ­ου­με μια δύ­σκο­λη και σύν­θε­τη πε­ρί­ο­δο, έχει σε με­γά­λο βαθμό δια­μορ­φω­θεί μια νέα κα­τά­στα­ση για την ερ­γα­τι­κή τάξη στη χώρα μας.

[....]Η επί­θε­ση που δε­χό­μα­στε βρί­σκε­ται σε εξέ­λι­ξη. Και έχου­με κα­θα­ρό ότι δεν έχει τέλος, αν τέλος δεν βά­λου­με εμείς με τη δύ­να­μη της ορ­γά­νω­σης, της ενό­τη­τας της ερ­γα­τι­κής τάξης και με σχέ­διο για την ανα­τρο­πή της αντι­λαϊ­κής πο­λι­τι­κής και των εκ­με­ταλ­λευ­τι­κών σχέ­σε­ων.

[....]Η ζημιά του κυ­βερ­νη­τι­κού-ερ­γο­δο­τι­κού συν­δι­κα­λι­σμού, των πα­ρα­τά­ξε­ων ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ, ΜΕΤΑ και των με­τα­μορ­φώ­σε­ων τους είναι με­γά­λη. Η επι­κρά­τη­ση τους σε στρα­τη­γι­κούς το­μείς, στα με­γά­λα συν­δι­κά­τα της Βιο­μη­χα­νί­ας, της Ενέρ­γειας, των Τη­λε­πι­κοι­νω­νιών, των Λι­μα­νιών, των Με­τα­φο­ρών, των πρώην ΔΕΚΟ, είναι με­γά­λο εμπό­διο για την ενό­τη­τα των ερ­γα­ζο­μέ­νων και τον τα­ξι­κό προ­σα­να­το­λι­σμό του αγώνα.

Τέλος θε­ω­ρεί ότι:

“Παρά τις προ­σπά­θειές μας και τη δράση με αυ­το­θυ­σία δεν μπο­ρού­με να εί­μα­στε ικα­νο­ποι­η­μέ­νοι. Κα­θο­ρι­στι­κό θέμα για την ανα­σύ­ντα­ξη και την ανα­γέν­νη­ση του ερ­γα­τι­κού-συν­δι­κα­λι­στι­κού κι­νή­μα­τος και βα­σι­κό κρι­τή­ριο της δρά­σης μας είναι το επί­πε­δο ορ­γά­νω­σης της ερ­γα­τι­κής τάξης στα ερ­γο­στά­σια, στους χώ­ρους δου­λειάς, στους κλά­δους στρα­τη­γι­κής ση­μα­σί­ας, που είναι χα­μη­λό ή εγκλω­βι­σμέ­νο στις ρε­φορ­μι­στι­κές αυ­τα­πά­τες....”

 [...]Η ση­με­ρι­νή Συν­διά­σκε­ψη είναι μια νέα αφε­τη­ρία στον αγώνα για την αλ­λα­γή του συ­σχε­τι­σμού, ιδιαί­τε­ρα στους στρα­τη­γι­κούς κλά­δους ,στη Βιο­μη­χα­νία, την Ενέρ­γεια, τις Τη­λε­πι­κοι­νω­νί­ες, τις Με­τα­φο­ρές, τα Λι­μά­νια, τις Τρά­πε­ζες.”[6] (Υπογρ. δική μας)

                                                        Με­ρι­κά ερω­τή­μα­τα

Το πρώτο ερώ­τη­μα που προ­κύ­πτει είναι:

Γιατί χρειά­στη­καν να πε­ρά­σουν εννιά (9) χρό­νια για να γίνει η 4η Συν­διά­σκε­ψη; Στο ερώ­τη­μα αυτό δεν εί­δα­με στην ει­σή­γη­ση να υπάρ­χει απά­ντη­ση! Είναι δυ­να­τόν να αγνο­εί­ται η βάση και μά­λι­στα τόσο κραυ­γα­λέα μέσα σε μια πε­ρί­ο­δο τόσο κρί­σι­μη, έτσι όπως την πε­ρι­γρά­φει η ει­σή­γη­ση; Να αγνο­ού­νται οι συλ­λο­γι­κές δια­δι­κα­σί­ες, το ανώ­τε­ρο όρ­γα­νο η Πα­νελ­λα­δι­κή Συν­διά­σκε­ψη την πε­ρί­ο­δο 2009-2012 όταν το κί­νη­μα έδινε απο­φα­σι­στι­κές μάχες με μα­ζι­κό­τη­τα, μα­χη­τι­κό­τη­τα για να απο­κρού­σει την επί­θε­ση κε­φα­λαί­ου κυ­βέρ­νη­σης; Τότε που χρειά­ζο­νταν πε­ρισ­σό­τε­ρο από κάθε άλλοι πε­ρί­ο­δο να μπουν οι στό­χοι, να απο­φα­σι­σθεί συλ­λο­γι­κά η τα­κτι­κή, το πώς πρέ­πει να αντι­με­τω­πι­στεί ο κυ­βερ­νη­τι­κός-ερ­γο­δο­τι­κός, ρε­φορ­μι­στι­κός συν­δι­κα­λι­σμός!! Τότε, που ο κί­νη­μα βρι­σκό­ταν κατά εκα­το­ντά­δες χι­λιά­δες στο δρόμο του αγώνα!! Γιατί η ηγε­σία του ΠΑΜΕ και του ΚΚΕ δεν έλα­βαν υπ' όψη τους την από­φα­ση της ιδρυ­τι­κής δια­κή­ρυ­ξης για κάθε τρία χρό­νια συν­διά­σκε­ψη; Με απο­τέ­λε­σμα η 3η να γίνει μετά από πέντε (5) χρό­νια και η 4η μετά από εννιά (9);

Κατά τη γνώμη μας με βάση την κι­νη­τι­κό­τη­τα που πα­ρου­σιά­ζει στη χώρα μας το ερ­γα­τι­κό-συν­δι­κα­λι­στι­κό κί­νη­μα ή συν­διά­σκε­ψη του ΠΑΜΕ όφει­λε να γί­νε­ται κάθε δύο χρό­νια το αρ­γό­τε­ρο! Αυτό δεί­χνει ότι δεν πρό­κει­ται για ένα συ­γκυ­ρια­κό φαι­νό­με­νο, αυτό δεί­χνει ότι έχει να κάνει με πο­λι­τι­κή αντί­λη­ψη, που υπο­τι­μά­ει βα­θειά τις δη­μο­κρα­τι­κές δια­δι­κα­σί­ες, και το ρόλο της βάσης, πρό­κει­ται για γρα­φειο­κρα­τι­κή νο­ο­τρο­πία!! Πράγ­μα που δεν κάνει ελ­κυ­στι­κό το ΠΑΜΕ στα μάτια των ερ­γα­ζο­μέ­νων και ιδιαί­τε­ρα της πρω­το­πο­ρί­ας!

Το δεύ­τε­ρο βα­σι­κό ερώ­τη­μα είναι:

Γιατί εξα­κο­λου­θούν οι “ναι­ναι­κοι”, ο κυ­βερ­νη­τι­κός-ερ­γο­δο­τι­κός-ρε­φορ­μι­στι­κός συν­δι­κα­λι­σμός να “πλειο­ψη­φεί σε με­γά­λα συν­δι­κά­τα, σε κλά­δους και στις τρι­το­βάθ­μιες ορ­γα­νώ­σεις σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ”, μετά από 17 χρό­νια λει­τουρ­γί­ας του ΠΑΜΕ, μετά από τό­σους ση­μα­ντι­κούς αγώ­νες του ερ­γα­τι­κού-συν­δι­κα­λι­στι­κού κι­νή­μα­τος, μετά από το γιου­χάι­σμα του Πα­να­γό­που­λου, μετά από τόσα ξε­που­λή­μα­τα των αγώ­νων; Τα ρου­σφέ­τια και η δια­φθο­ρά δεν είναι η ικα­νο­ποι­η­τι­κή και επαρ­κής απά­ντη­ση, ούτε οι ρε­φορ­μι­στι­κές αυ­τα­πά­τες, που πράγ­μα­τι συμ­βαί­νουν, αλλά δεν εμπό­δι­σαν το ερ­γα­τι­κό-συν­δι­κα­λι­στι­κό κί­νη­μα να δώσει τους με­γά­λους αγώ­νες την πε­ρί­ο­δο 2009-2012, δεν εμπό­δι­σαν να προ­κύ­ψει η πρω­το­φα­νής σε όγκο δια­δή­λω­ση της 5ης του Μάη 2010! Τότε το ΠΑΜΕ μπο­ρού­σε να πάρει την ηγε­σία του κι­νή­μα­τος από τις συμ­βι­βα­σμέ­νες ηγε­σί­ες, αν ακο­λου­θού­σε στην πράξη και όχι στα λόγια την πο­λι­τι­κή της τα­ξι­κής ενό­τη­τας! Αν συ­νέ­νω­νε σε ενιαίο μέ­τω­πο τις δυ­νά­μεις της αρι­στε­ράς, αν δεν έφερ­νε το νέο των ξε­χω­ρι­στών συ­γκε­ντρώ­σε­ων και δια­δη­λώ­σε­ων. Ακο­λου­θώ­ντας αρι­στε­ρί­στι­κη, σε­χτα­ρι­στι­κή τα­κτι­κή χά­ρι­σε στους “ναι­ναι­κους” και εξα­κο­λου­θεί να χα­ρί­ζει την πλειο­ψη­φία.

Μη τολ­μώ­ντας να μπει επι­κε­φα­λής των ενω­μέ­νων δυ­νά­με­ων της αρι­στε­ράς και να δώσει αξιό­πι­στη ενω­τι­κή ηγε­σία στο κί­νη­μα, προ­χω­ρώ­ντας τους αγώ­νες εκεί που οι ρε­φορ­μι­στές τους στα­μα­τού­σαν πάνω σε ένα προ­α­πο­φα­σι­σμέ­νο, κλι­μα­κού­με­νο πρό­γραμ­μα αγώ­νων, αντί αυτού εκτός λίγων εξαι­ρέ­σε­ων στην πράξη ακο­λου­θού­σε και εξα­κο­λου­θεί να ακο­λου­θεί το πρό­γραμ­μα αγώ­νων που εξαγ­γέλ­λουν οι συμ­βι­βα­σμέ­νες ηγε­σί­ες της ΓΣΕΕ-ΑΔΕ­ΔΥ. Και το μόνο δια­φο­ρε­τι­κό που κάνει είναι ξε­χω­ρι­στές κομ­μα­τι­κές  συ­γκε­ντρώ­σεις.

Δεν είναι λάθος, που ακο­λου­θεί τους αγώ­νες που εξαγ­γέλ­λουν η ΓΣΕΕ-ΑΔΕ­ΔΥ πράτ­τει σωστά, το λάθος βρί­σκε­ται στο ότι, ενώ σωστά δια­πι­στώ­νει: “Η επί­θε­ση που δε­χό­μα­στε.... δεν έχει τέλος αν τέλος δεν βά­λου­με εμείς με τη δύ­να­μη της ορ­γά­νω­σης, της ενό­τη­τας της ερ­γα­τι­κής τάξης...”. Στην πράξη αρ­νεί­ται την ενό­τη­τα, η οποία πρώτα απ' όλα ση­μαί­νει ενό­τη­τα της αρι­στε­ράς στη δράση -ΚΚΕ-ΛΑΕ-ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ- στα συν­δι­κά­τα. Ενό­τη­τα της ερ­γα­τι­κής τάξης ση­μαί­νει ενό­τη­τα στη δράση και με τους ερ­γα­ζό­με­νους, που έχουν ρε­φορ­μι­στι­κές αυ­τα­πά­τες, αυτό ση­μαί­νει όχι ξε­χω­ρι­στές συ­γκε­ντρώ­σεις. Αυτό δεν ση­μαί­νει εγκα­τά­λει­ψη της κρι­τι­κής σε ΛΑΕ και ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ και πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο στις ρε­φορ­μι­στι­κές ηγε­σί­ες των συν­δι­κά­των, κάθε άλλο επι­βάλ­λε­ται.

Ωστό­σο είναι και­ρός να κα­τα­λά­βουν οι σύ­ντρο­φοι του ΚΚΕ-ΠΑ­ΜΕ μετά από 17 χρό­νια ότι η τα­κτι­κή που ακο­λου­θούν δεν έχει απο­δώ­σει, κάτι που στη συν­διά­σκε­ψη θα έπρε­πε να επι­ση­μαν­θεί, κάτι που έμ­με­σα πα­ρα­δέ­χε­ται η ει­σή­γη­ση όταν δια­πι­στώ­νει ότι οι ρε­φορ­μι­στές κυ­ριαρ­χούν στα πιο ση­μα­ντι­κά συν­δι­κά­τα. Ναι ήταν σωστή η από­φα­ση για την συ­γκρό­τη­ση του ΠΑΜΕ, για να συ­σπει­ρώ­σει τα πιο μα­χη­τι­κά στρώ­μα­τα των ερ­γα­ζο­μέ­νων ενά­ντια στους ρε­φορ­μι­στές, αλλά η τα­κτι­κή απο­δεί­χτη­κε λάθος για την ανα­τρο­πή των συ­σχε­τι­σμών στα συν­δι­κά­τα. Το ΠΑΜΕ με­τρά­ει τις ίδιες σχε­δόν δυ­νά­μεις μετά από 17 χρό­νια ζωής.

Οι κλασ­σι­κοί του μαρ­ξι­σμού με το Λένιν μπρο­στά­ρη, για την αντι­με­τώ­πι­ση του ρε­φορ­μι­σμού και την από­σπα­ση των μαζών από την επιρ­ροή του επε­ξερ­γά­στη­καν την τα­κτι­κή του ενιαί­ου με­τώ­που. Ο ρε­φορ­μι­σμός είναι μια πραγ­μα­τι­κή κα­τά­στα­ση που αφορά όχι μόνο τις συμ­βι­βα­σμέ­νες ηγε­σί­ες, αλλά ση­μα­ντι­κά τμή­μα­τα των ερ­γα­ζο­μέ­νων. Οι συμ­βι­βα­σμέ­νες ηγε­σί­ες στη­ρί­ζο­νται σε πραγ­μα­τι­κή βάση και όχι στις καλ­πο­νο­θεί­ες-που τις χρη­σι­μο­ποιούν βέ­βαια-μό­νο που οι ερ­γα­ζό­με­νοι είναι ανα­γκα­σμέ­νοι εξ αι­τί­ας της επί­θε­σης που δέ­χο­νται από το κε­φά­λαιο να συ­νε­χί­σουν τον αγώνα εκεί που τον στα­μα­τούν-ξε­που­λά­νε- οι ηγε­σί­ες, γι αυτό χρειά­ζε­ται να εί­μα­στε μαζί τους και με τους ρε­φορ­μι­στές ηγέ­τες τους σε κοινό αγώνα πριν, για να κερ­δί­σου­με την εμπι­στο­σύ­νη τους και να μας ακο­λου­θή­σουν στη συ­νέ­χεια του αγώνα. Και έτσι θα απο­σπά­σου­με τις μάζες από την επιρ­ροή των ρε­φορ­μι­στών και θα απο­κτή­σου­με την πλειο­ψη­φία στα ση­μα­ντι­κά συν­δι­κά­τα.

Παρά την σπου­δαιό­τη­τα που έχει για το κί­νη­μα η 4η Συν­διά­σκε­ψη του ΠΑΜΕ, το γε­γο­νός ότι δεν υπήρ­ξαν ισχυ­ρές δια­φω­νί­ες με την ει­σή­γη­ση, αλλά αντί­θε­τα όπως μας πλη­ρο­φο­ρεί η ανα­κοί­νω­ση του ΠΑΜΕ ομο­φω­νία, το γε­γο­νός ότι 1224 αντι­πρό­σω­ποι δεν αντι­λή­φθη­καν την 17χρο­νη λα­θε­μέ­νη τα­κτι­κή, αυτό μας απο­γοη­τεύ­ει, η συν­διά­σκε­ψη είναι σαν να μην υπήρ­ξε για την ανα­σύ­ντα­ξη και ανα­γέν­νη­ση του κι­νή­μα­τος. Με λύπη λέμε ότι παρά τις εξαγ­γε­λί­ες της ει­σή­γη­σης, η Συν­διά­σκε­ψη δεν πρό­κει­ται να απο­τε­λέ­σει “αφε­τη­ρία στον αγώνα για την αλ­λα­γή του συ­σχε­τι­σμού, ιδιαί­τε­ρα στους στρα­τη­γι­κούς κλά­δους...” γιατί το ΠΑΜΕ συ­νε­χί­ζει στη λο­γι­κή της απο­μό­νω­σης. Είναι απί­στευ­το...να μην νιώ­θουν την ανά­γκη για ενό­τη­τα του κι­νή­μα­τος, την στιγ­μή που ζούνε μέσα στο κί­νη­μα τα μέλη και τα στε­λέ­χη του!!

 

[1]              “ΠΑΜΕ συ­σπεί­ρω­ση ή απο­μό­νω­ση” Γε­ώρ­γιος Κρι­κας σελ 98. Στέ­λε­χος του ΚΚΕ από τα ιδρυ­τι­κά στε­λέ­χη του ΠΑΜΕ. Δια­γρά­φτη­κε για δεύ­τε­ρη φορά το 2014 (πρώτη το 2012).

[2]              Οπ. π σελ 99

[3]              Οπ π σελ 96-97

[4]              Οπ π σελ 148-149

[5]              Οπ π σε­λ166

[6]              Ρι­ζο­σπά­στης 20/11/2016

Ετικέτες