Στις 19-20 Νοέμβρη πραγματοποιήθηκε στο ΣΕΦ η 4η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΠΑΜΕ.
Σύμφωνα με την ανακοίνωση του ΠΑΜΕ:
“Στη Συνδιάσκεψη πήραν μέρος 1224 αντιπρόσωποι από 536 συνδικαλιστικές οργανώσεις (12 Ομοσπονδίες, 15 Εργατικά Κέντρα, 457 Συνδικάτα και 52 Επιτροπές Αγώνα) που προήλθαν από μαζικές συλλογικές διαδικασίες, γενικές συνελεύσεις, συνεδριάσεις διοικητικών συμβουλίων, συζητήσεων και συσκέψεων σε χώρους δουλειάς.”
Όλοι θεωρούμε ότι πρόκειται για ένα εξαιρετικά σημαντικό γεγονός για το εργατικό, λαϊκό και συνδικαλιστικό κίνημα, γιατί το ΠΑΜΕ είναι η πιο μεγάλη αντιπολιτευτική δύναμη απέναντι στις βαθειά ρεφορμιστικές ηγεσίες της ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ. Η συζήτηση και οι αποφάσεις της Συνδιάσκεψης μας αφορούν άμεσα γιατί έχουν την δυνατότητα να επηρεάσουν αποφασιστικά την πορεία του εργατικού και συνδικαλιστικού κινήματος της χώρας μας. Με αυτή την έννοια μελετάμε με ιδιαίτερο ενδιαφέρον και απαιτήσεις την όλη διαδικασία της Συνδιάσκεψης.
Το ΠΑΜΕ γεννήθηκε στις 3 Απρίλη του 1999 ημέρα κατά την οποία πραγματοποιήθηκε η ιδρυτική του Συνδιάσκεψη, όπως και τώρα στο ΣΕΦ, με τη συμμετοχή 1500 εκλεγμένων συνδικαλιστών από πρωτοβάθμιες, δευτεροβάθμιες και τριτοβάθμιες συνδικαλιστικές οργανώσεις όλης της χώρας, έχει 17 χρόνια δράσης στο συνδικαλιστικό κίνημα.
Στις εισηγήσεις και τις αποφάσεις της ιδρυτικής μπήκε στόχος: “...της αναγκαιότητας να βγει το συνδικαλιστικό κίνημα από το τέλμα, την αναξιοπιστία και το συμβιβασμό που το έχει ρίξει ο εργοδοτικός συνδικαλισμός που κυριαρχεί στη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ. Για τη συσπείρωση και το συντονισμό της πάλης της εργατικής τάξης μπροστά στη σφοδρή επίθεση των μονοπωλίων, της εργοδοσίας..... της αναγκαιότητας για τη σφυρηλάτηση της ταξικής ενότητας και του ταξικού προσανατολισμού.”[1] (Υπογρ δική μας)
Ο επικεφαλής του ΠΑΜΕ ,τότε, Γ. Μαυρίκος τόνιζε κατηγορηματικά ότι:
“Το ΠΑΜΕ δεν είναι εξάρτημα κανενός κόμματος ή παράταξης, είναι πλατιά ανοιχτή ταξική συνδικαλιστική κίνηση σωματείων, συνδικαλιστών και επιτροπών αγώνα.”[2]
Επίσης καθορίζεται ότι:
“...κάθε 3 χρόνια ( σ.σ η Εκτελεστική Γραμματεία) συγκαλεί την Πανελλαδική συνδιάσκεψη, στη διάρκεια της οποίας γίνεται απολογισμός και αποφασίζονται οι κατευθυντήριες γραμμές για τη δράση του ΠΑΜΕ. Η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη είναι το κορυφαίο όργανο του ΠΑΜΕ.”[3] (Υπoγρ. δική μας)
Μετά 3 χρόνια στις 6 του Απρίλη 2002 γίνεται η 2η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη όπου συνεχίζει στην ίδια γραμμή που καθόρισε με την ιδρυτική:
“Το ΠΑΜΕ, με τις θέσεις του και τη δράση του, επιδιώκουμε να αναδειχτεί σε κύριο παράγοντα ταξικής συσπείρωσης στα πλαίσια του Εργατικού Συνδικαλιστικού Κινήματος. Να καταξιώνεται στη συνείδησή των εργαζομένων, σαν ο κύριος εκφραστής των συμφερόντων τους.
[....] Το κύριο είναι ότι, μέσα στο Εργατικό Συνδικαλιστικό Κίνημα, συγκρούονται δύο γραμμές. Από τη μια η γραμμή των “κοινωνικών διαλόγων”, η γραμμή των κοινωνικών εταίρων και της υποταγής, που εκφράζουν οι πλειοψηφίες του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού κι από την άλλη, η γραμμή της ταξικής ενότητας και του αγώνα, που εκφράζει το ΠΑΜΕ....αγωνιζόμαστε να ενώσουμε όλους χωρίς εξαίρεση τους εργαζόμενους...”[4] (Υπογρ δική μας)
Και πάμε στην 3η Πανελλαδική συνδιάσκεψη που πραγματοποιείται πέντε (5) χρόνια μετά (γιατί;) στις 16 και 17 Ιουνίου 2007 στην Αθήνα. Η εισήγηση διαπιστώνει ότι:
“Είμαστε αισιόδοξοι. Και η αισιοδοξία μας βασίζεται πρώτα απ' όλα στην οχτάχρονη πορεία του ΠΑΜΕ και στα συμπεράσματα που βγαίνουν απ' αυτή....Είμαστε αισιόδοξοι γιατί εκπροσωπούμε ό,τι πιο ζωντανό έχει η πιο πρωτοπόρα τάξη, η εργατική τάξη....Παλεύουμε μέχρι την ανατροπή αυτού του συστήματος[.....]
Το πρώτο που πέτυχε το ΠΑΜΕ ήταν να συσπειρώσει δυνάμεις με διαφορετικές πολιτικές και ιδεολογικές αντιλήψεις[....] Η δεύτερη μεγάλη κατάκτηση είναι ότι σήμερα 350 χιλιάδες εργαζόμενοι ανήκουν σε συνδικάτα που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ. Βεβαίως έχουμε αδυναμίες και καθυστερήσεις[...] Η μεγάλη αλλαγή που επίσης έφερε το ΠΑΜΕ, είναι το πως διαμορφώνουμε το περιεχόμενο των αγώνων.”[5] ( Υπογρ δική μας)
Και μετά από εννιά (9)!! ολόκληρα χρόνια πραγματοποιείται η 4η πανελλαδική συνδιάσκεψη στην οποία η εισήγηση μας ενημερώνει ότι:
“Περισσότερες οργανώσεις συμπορεύθηκαν με το ταξικό μέτωπο σπάζοντας την αδράνεια, την ηττοπάθεια, τη γραμμή του συμβιβασμού και της ταξικής συνεργασίας που επιβάλλει ο κυβερνητικός και εργοδοτικός συνδικαλισμός, που πλειοψηφεί σε μεγάλα συνδικάτα, σε κλάδους και στις τριτοβάθμιες οργανώσεις σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ.”
[....]το νέο που έφερε το ΠΑΜΕ είναι η διακριτή συσπείρωση και δράση των οργανώσεων της εργατικής τάξης που απορρίπτουν την....θεωρία του κοινωνικού εταιρισμού, των κοινών δήθεν συμφερόντων εργαζομένων και εργοδοτών....τους στημένους κοινωνικούς διαλόγους, την παράδοση άνευ όρων του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος.
[...] Οι αγώνες όλης αυτής της περιόδου ήταν κατά βάση απέναντι στις συνέπειες της κρίσης. Η μαζικότητα και η συμμετοχή στον απεργιακό αγώνα ήταν αναντίστοιχη της επίθεσης που δεχτήκαμε. Σοβαρό εμπόδιο ήταν η κυριαρχία των δυνάμεων του συμβιβασμού και της υποταγής, στο εργατικό-συνδικαλιστικό κίνημα σε πολύ σημαντικούς κλάδους, αλλά και η αδύναμη κατά κλάδο οργάνωση των εργαζομένων γενικά.
[....] Διανύουμε μια δύσκολη και σύνθετη περίοδο, έχει σε μεγάλο βαθμό διαμορφωθεί μια νέα κατάσταση για την εργατική τάξη στη χώρα μας.
[....]Η επίθεση που δεχόμαστε βρίσκεται σε εξέλιξη. Και έχουμε καθαρό ότι δεν έχει τέλος, αν τέλος δεν βάλουμε εμείς με τη δύναμη της οργάνωσης, της ενότητας της εργατικής τάξης και με σχέδιο για την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής και των εκμεταλλευτικών σχέσεων.
[....]Η ζημιά του κυβερνητικού-εργοδοτικού συνδικαλισμού, των παρατάξεων ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ, ΜΕΤΑ και των μεταμορφώσεων τους είναι μεγάλη. Η επικράτηση τους σε στρατηγικούς τομείς, στα μεγάλα συνδικάτα της Βιομηχανίας, της Ενέργειας, των Τηλεπικοινωνιών, των Λιμανιών, των Μεταφορών, των πρώην ΔΕΚΟ, είναι μεγάλο εμπόδιο για την ενότητα των εργαζομένων και τον ταξικό προσανατολισμό του αγώνα.
Τέλος θεωρεί ότι:
“Παρά τις προσπάθειές μας και τη δράση με αυτοθυσία δεν μπορούμε να είμαστε ικανοποιημένοι. Καθοριστικό θέμα για την ανασύνταξη και την αναγέννηση του εργατικού-συνδικαλιστικού κινήματος και βασικό κριτήριο της δράσης μας είναι το επίπεδο οργάνωσης της εργατικής τάξης στα εργοστάσια, στους χώρους δουλειάς, στους κλάδους στρατηγικής σημασίας, που είναι χαμηλό ή εγκλωβισμένο στις ρεφορμιστικές αυταπάτες....”
[...]Η σημερινή Συνδιάσκεψη είναι μια νέα αφετηρία στον αγώνα για την αλλαγή του συσχετισμού, ιδιαίτερα στους στρατηγικούς κλάδους ,στη Βιομηχανία, την Ενέργεια, τις Τηλεπικοινωνίες, τις Μεταφορές, τα Λιμάνια, τις Τράπεζες.”[6] (Υπογρ. δική μας)
Μερικά ερωτήματα
Το πρώτο ερώτημα που προκύπτει είναι:
Γιατί χρειάστηκαν να περάσουν εννιά (9) χρόνια για να γίνει η 4η Συνδιάσκεψη; Στο ερώτημα αυτό δεν είδαμε στην εισήγηση να υπάρχει απάντηση! Είναι δυνατόν να αγνοείται η βάση και μάλιστα τόσο κραυγαλέα μέσα σε μια περίοδο τόσο κρίσιμη, έτσι όπως την περιγράφει η εισήγηση; Να αγνοούνται οι συλλογικές διαδικασίες, το ανώτερο όργανο η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη την περίοδο 2009-2012 όταν το κίνημα έδινε αποφασιστικές μάχες με μαζικότητα, μαχητικότητα για να αποκρούσει την επίθεση κεφαλαίου κυβέρνησης; Τότε που χρειάζονταν περισσότερο από κάθε άλλοι περίοδο να μπουν οι στόχοι, να αποφασισθεί συλλογικά η τακτική, το πώς πρέπει να αντιμετωπιστεί ο κυβερνητικός-εργοδοτικός, ρεφορμιστικός συνδικαλισμός!! Τότε, που ο κίνημα βρισκόταν κατά εκατοντάδες χιλιάδες στο δρόμο του αγώνα!! Γιατί η ηγεσία του ΠΑΜΕ και του ΚΚΕ δεν έλαβαν υπ' όψη τους την απόφαση της ιδρυτικής διακήρυξης για κάθε τρία χρόνια συνδιάσκεψη; Με αποτέλεσμα η 3η να γίνει μετά από πέντε (5) χρόνια και η 4η μετά από εννιά (9);
Κατά τη γνώμη μας με βάση την κινητικότητα που παρουσιάζει στη χώρα μας το εργατικό-συνδικαλιστικό κίνημα ή συνδιάσκεψη του ΠΑΜΕ όφειλε να γίνεται κάθε δύο χρόνια το αργότερο! Αυτό δείχνει ότι δεν πρόκειται για ένα συγκυριακό φαινόμενο, αυτό δείχνει ότι έχει να κάνει με πολιτική αντίληψη, που υποτιμάει βαθειά τις δημοκρατικές διαδικασίες, και το ρόλο της βάσης, πρόκειται για γραφειοκρατική νοοτροπία!! Πράγμα που δεν κάνει ελκυστικό το ΠΑΜΕ στα μάτια των εργαζομένων και ιδιαίτερα της πρωτοπορίας!
Το δεύτερο βασικό ερώτημα είναι:
Γιατί εξακολουθούν οι “ναιναικοι”, ο κυβερνητικός-εργοδοτικός-ρεφορμιστικός συνδικαλισμός να “πλειοψηφεί σε μεγάλα συνδικάτα, σε κλάδους και στις τριτοβάθμιες οργανώσεις σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ”, μετά από 17 χρόνια λειτουργίας του ΠΑΜΕ, μετά από τόσους σημαντικούς αγώνες του εργατικού-συνδικαλιστικού κινήματος, μετά από το γιουχάισμα του Παναγόπουλου, μετά από τόσα ξεπουλήματα των αγώνων; Τα ρουσφέτια και η διαφθορά δεν είναι η ικανοποιητική και επαρκής απάντηση, ούτε οι ρεφορμιστικές αυταπάτες, που πράγματι συμβαίνουν, αλλά δεν εμπόδισαν το εργατικό-συνδικαλιστικό κίνημα να δώσει τους μεγάλους αγώνες την περίοδο 2009-2012, δεν εμπόδισαν να προκύψει η πρωτοφανής σε όγκο διαδήλωση της 5ης του Μάη 2010! Τότε το ΠΑΜΕ μπορούσε να πάρει την ηγεσία του κινήματος από τις συμβιβασμένες ηγεσίες, αν ακολουθούσε στην πράξη και όχι στα λόγια την πολιτική της ταξικής ενότητας! Αν συνένωνε σε ενιαίο μέτωπο τις δυνάμεις της αριστεράς, αν δεν έφερνε το νέο των ξεχωριστών συγκεντρώσεων και διαδηλώσεων. Ακολουθώντας αριστερίστικη, σεχταριστική τακτική χάρισε στους “ναιναικους” και εξακολουθεί να χαρίζει την πλειοψηφία.
Μη τολμώντας να μπει επικεφαλής των ενωμένων δυνάμεων της αριστεράς και να δώσει αξιόπιστη ενωτική ηγεσία στο κίνημα, προχωρώντας τους αγώνες εκεί που οι ρεφορμιστές τους σταματούσαν πάνω σε ένα προαποφασισμένο, κλιμακούμενο πρόγραμμα αγώνων, αντί αυτού εκτός λίγων εξαιρέσεων στην πράξη ακολουθούσε και εξακολουθεί να ακολουθεί το πρόγραμμα αγώνων που εξαγγέλλουν οι συμβιβασμένες ηγεσίες της ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ. Και το μόνο διαφορετικό που κάνει είναι ξεχωριστές κομματικές συγκεντρώσεις.
Δεν είναι λάθος, που ακολουθεί τους αγώνες που εξαγγέλλουν η ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ πράττει σωστά, το λάθος βρίσκεται στο ότι, ενώ σωστά διαπιστώνει: “Η επίθεση που δεχόμαστε.... δεν έχει τέλος αν τέλος δεν βάλουμε εμείς με τη δύναμη της οργάνωσης, της ενότητας της εργατικής τάξης...”. Στην πράξη αρνείται την ενότητα, η οποία πρώτα απ' όλα σημαίνει ενότητα της αριστεράς στη δράση -ΚΚΕ-ΛΑΕ-ΑΝΤΑΡΣΥΑ- στα συνδικάτα. Ενότητα της εργατικής τάξης σημαίνει ενότητα στη δράση και με τους εργαζόμενους, που έχουν ρεφορμιστικές αυταπάτες, αυτό σημαίνει όχι ξεχωριστές συγκεντρώσεις. Αυτό δεν σημαίνει εγκατάλειψη της κριτικής σε ΛΑΕ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ και πολύ περισσότερο στις ρεφορμιστικές ηγεσίες των συνδικάτων, κάθε άλλο επιβάλλεται.
Ωστόσο είναι καιρός να καταλάβουν οι σύντροφοι του ΚΚΕ-ΠΑΜΕ μετά από 17 χρόνια ότι η τακτική που ακολουθούν δεν έχει αποδώσει, κάτι που στη συνδιάσκεψη θα έπρεπε να επισημανθεί, κάτι που έμμεσα παραδέχεται η εισήγηση όταν διαπιστώνει ότι οι ρεφορμιστές κυριαρχούν στα πιο σημαντικά συνδικάτα. Ναι ήταν σωστή η απόφαση για την συγκρότηση του ΠΑΜΕ, για να συσπειρώσει τα πιο μαχητικά στρώματα των εργαζομένων ενάντια στους ρεφορμιστές, αλλά η τακτική αποδείχτηκε λάθος για την ανατροπή των συσχετισμών στα συνδικάτα. Το ΠΑΜΕ μετράει τις ίδιες σχεδόν δυνάμεις μετά από 17 χρόνια ζωής.
Οι κλασσικοί του μαρξισμού με το Λένιν μπροστάρη, για την αντιμετώπιση του ρεφορμισμού και την απόσπαση των μαζών από την επιρροή του επεξεργάστηκαν την τακτική του ενιαίου μετώπου. Ο ρεφορμισμός είναι μια πραγματική κατάσταση που αφορά όχι μόνο τις συμβιβασμένες ηγεσίες, αλλά σημαντικά τμήματα των εργαζομένων. Οι συμβιβασμένες ηγεσίες στηρίζονται σε πραγματική βάση και όχι στις καλπονοθείες-που τις χρησιμοποιούν βέβαια-μόνο που οι εργαζόμενοι είναι αναγκασμένοι εξ αιτίας της επίθεσης που δέχονται από το κεφάλαιο να συνεχίσουν τον αγώνα εκεί που τον σταματούν-ξεπουλάνε- οι ηγεσίες, γι αυτό χρειάζεται να είμαστε μαζί τους και με τους ρεφορμιστές ηγέτες τους σε κοινό αγώνα πριν, για να κερδίσουμε την εμπιστοσύνη τους και να μας ακολουθήσουν στη συνέχεια του αγώνα. Και έτσι θα αποσπάσουμε τις μάζες από την επιρροή των ρεφορμιστών και θα αποκτήσουμε την πλειοψηφία στα σημαντικά συνδικάτα.
Παρά την σπουδαιότητα που έχει για το κίνημα η 4η Συνδιάσκεψη του ΠΑΜΕ, το γεγονός ότι δεν υπήρξαν ισχυρές διαφωνίες με την εισήγηση, αλλά αντίθετα όπως μας πληροφορεί η ανακοίνωση του ΠΑΜΕ ομοφωνία, το γεγονός ότι 1224 αντιπρόσωποι δεν αντιλήφθηκαν την 17χρονη λαθεμένη τακτική, αυτό μας απογοητεύει, η συνδιάσκεψη είναι σαν να μην υπήρξε για την ανασύνταξη και αναγέννηση του κινήματος. Με λύπη λέμε ότι παρά τις εξαγγελίες της εισήγησης, η Συνδιάσκεψη δεν πρόκειται να αποτελέσει “αφετηρία στον αγώνα για την αλλαγή του συσχετισμού, ιδιαίτερα στους στρατηγικούς κλάδους...” γιατί το ΠΑΜΕ συνεχίζει στη λογική της απομόνωσης. Είναι απίστευτο...να μην νιώθουν την ανάγκη για ενότητα του κινήματος, την στιγμή που ζούνε μέσα στο κίνημα τα μέλη και τα στελέχη του!!
[1] “ΠΑΜΕ συσπείρωση ή απομόνωση” Γεώργιος Κρικας σελ 98. Στέλεχος του ΚΚΕ από τα ιδρυτικά στελέχη του ΠΑΜΕ. Διαγράφτηκε για δεύτερη φορά το 2014 (πρώτη το 2012).
[2] Οπ. π σελ 99
[3] Οπ π σελ 96-97
[4] Οπ π σελ 148-149
[5] Οπ π σελ166
[6] Ριζοσπάστης 20/11/2016
