Παγκόσμιο σοκ προκάλεσε η εικόνα ενός ακόμα πνιγμένου παιδιού, του Αϊλάν Κουρντί, του τρίχρονου από το τη Συρία, που βρέθηκε πνιγμένο στα τουρκικά παράλια. Αν όμως η εικόνα ήταν τόσο ισχυρή που ήταν αδύνατο να αγνοηθεί από τα διεθνή ΜΜΕ, το δράμα της προσφυγιάς συνεχίζεται για εκατοντάδες χιλιάδες συνανθρώπους μας, για χιλιάδες μανάδες και μωρά παιδιά.
Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, που ενέκρινε τη στρατιωτική βοήθεια κατά του Άσαντ στη Συρία τα προηγούμενα χρόνια και βοήθησε στον εξοπλισμό των ανταρτών (που αργότερα ονομάστηκαν ISIS),συνετέλεσε στη δημιουργία του προβλήματος.
Σήμερα, η Ε.Ε. εμφανίζεται να ανησυχεί για την «ασφάλεια» των συνόρων. Προσπαθεί να δημιουργήσει φόβο στους λαούς της Ευρώπης για τον κίνδυνο που αντιπροσωπεύουν οι πρόσφυγες - θα αυξηθεί η εγκληματικότητα, η οικονομία δεν τους αντέχει, θα αλλοιώσουν την ευρωπαϊκή κουλτούρα, ακόμα και ότι μέσα στις βάρκες κρύβονται τζιχαντιστές που έρχονται για να κάνουν τρομοκρατικές ενέργειες.
Όμως, όλη αυτή η προπαγάνδα κατέρρευσε μπροστά στην αδυσώπητη πραγματικότητα του δράματος των προσφύγων. Και έγινε σε όλους σαφές ότι η ασφάλειά μας δεν απειλείται από τους πρόσφυγες. Αντίθετα, κανείς δεν μπορεί να αισθάνεται ασφαλής όταν πνίγονται μωρά στην πόρτα του.
Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, όσο κι αν θέλουν, δεν μπορούν πια να κάνουν ότι δεν βλέπουν. Είναι βέβαιο ότι θα προσπαθήσουν να αντιμετωπίσουν το ζήτημα όσο πιο επιδερμικά γίνεται και κάνοντας όσο το δυνατόν λιγότερα. Ενδεικτική είναι η ανακοίνωση ότι η Βρετανία αποφάσισε να υποδεχθεί 15.000 σύρους πρόσφυγες, όταν καθημερινά μόνο στη Μυτιλήνη φθάνουν περίπου 2.000. Η μεγαλύτερη προσφυγική και μεταναστευτική ροή μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο δεν αντιμετωπίζεται με «ασπιρίνες».
Η πολιτική της Ευρώπης, φρούριο και της στρατιωτικής αποτροπής, είναι αυτή που αναγκάζει πρόσφυγες πολέμου και μετανάστες να μετακινούνται μέσα σε απάνθρωπες και επικίνδυνες συνθήκες, μέσα από θαλάσσιες διαδρομές που μετέτρεψαν το Αιγαίο σε ένα απέραντο νεκροταφείο.
Τα κινήματα αλληλεγγύης που έχουν δημιουργηθεί είναι εντυπωσιακά, και δείχνουν ότι μπορούμε να απαιτήσουμε και να επιβάλλουμε πολλά περισσότερα.
Τα συνδικάτα οφείλουν:
-
Να διεκδικήσουν τη στήριξη των προσφύγων πολέμου και την εξασφάλιση στοιχειωδών όρων επιβίωσης στην προσωρινή τους παραμονή.
-
Nα απαιτήσουν τον τερματισμό των δολοφονικών πολιτικών «αποτροπής» που το μόνο τους αποτέλεσμα είναι να προσθέτουν νέες εκατόμβες αθώων θυμάτων, ενώ δεν αποτρέπουν κανένα κυνηγημένο πρόσφυγα από τη διεκδίκηση της ίδιας της ζωής.
-
Να επιβάλλουν την κατοχύρωση ίσων εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων για κάθε πρόσφυγα ή μετανάστη που ζει στη χώρα.
-
Να διεκδικήσουν την ελεύθερη και νόμιμη μετακίνηση και εγκατάσταση των προσφύγων εντός της ΕΕ με την κατάργηση των συμφωνιών Δουβλίνο ΙΙ και ΙΙΙ.
-
Να αντιπαλέψουν τις ιμπεριαλιστικές πολιτικές και επεμβάσεις των ΗΠΑ, της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ, που δημιουργούν νέα προσφυγικά ρεύματα.
-
Και τέλος, να αντιταχθούν σε κάθε διπλωματική, οικονομική και στρατιωτική σχέση ανάμεσα στην Ελλάδα και το κράτος-τρομοκράτη του Ισραήλ, αλλά και χώρες – σφαγείς των λαών τους, όπως η χούντα της Αιγύπτου.
