Μετά από 2 µήνες επίθεσης στη Γάζα

Όταν ο Ισραηλινός Στρατός εξαπέλυε µια άνευ προηγουµένου καταστροφική µανία πάνω στη Γάζα, στο δρόµο για τη χερσαία εισβολή, δήλωνε ότι στόχος είναι «ο ρυθµός των επιθέσεων να ξεπεράσει τις δυνατότητες της Χαµάς να ανασυγκροτείται». Σχεδόν δύο µήνες µετά,  µαθαίνουµε πολλά για τα εγκλήµατα πολέµου κατά αµάχων και υποδοµών (βλ. «Ο πόλεμος στη Γάζα γίνεται γενοκτονικός») αλλά πολύ λιγότερα ως προς τα επιτεύγµατα (;) του Ισραηλινού Στρατού απέναντι στη Χαµάς, ενώ η ένταση των µαχών, τα πολεµικά ανακοινωθέντα των ένοπλων τµηµάτων των παλαιστινιακών οργανώσεων, η ίδια η διαδικασία της απελευθέρωσης Ισραηλινών αιχµαλώτων (µε δυνατότητες επικοινωνίας µε την ηγεσία στο εξωτερικό, ικανότητα φύλαξης-εντοπισµού-µεταφοράς τους, επιλογή σηµείων που θα απελευθερωθούν) δείχνουν ότι η Αντίσταση κάθε άλλο παρά «σακατεµένη» είναι.

Υπό την πίεση αυτών των γεγονότων -και της διεθνούς κινητοποίησης- ο Εµµανουέλ Μακρόν είπε δηµόσια αυτό που σκέφτονται πολλά επιτελεία: «Βρισκόµαστε σε µια συγκυρία όπου οι Ισραηλινές Αρχές πρέπει να προσδιορίσουν µε µεγαλύτερη ακρίβεια τους στόχους τους και τον τελικό σκοπό τους: Η πλήρης καταστροφή της Χαµάς -πιστεύει κανένας ότι αυτό είναι εφικτό; Αν αυτός είναι ο στόχος, ο πόλεµος θα διαρκέσει 10 χρόνια».

Πράγµατι, ο µόνος τρόπος να πάψει να υπάρχει η Παλαιστινιακή Αντίσταση στη λωρίδα της Γάζας, είναι να πάψουν να υπάρχουν Παλαιστίνιοι στη λωρίδα της Γάζας. Όπως αποκαλύφθηκε από διαρροή εσωτερικού εγγράφου, η κυβέρνηση Νετανιάχου το γνωρίζει και εργάζεται για αυτό («µόνη λύση, ευνοϊκή στα µακροπρόθεσµα συµφέροντα του Ισραήλ, η µεταφορά του πληθυσµού της Γάζας στη Χερσόνησο του Σινά»). Εκεί λογοδοτεί στην πραγµατικότητα η ένταση της βαρβαρότητας της επίθεσης -να εξωθηθούν για άλλη µια φορά στην ιστορία τους οι Παλαιστίνιοι σε ξεριζωµό.

Αυτή η λύση, «βέλτιστη» για το Κράτος του Ισραήλ, συναντά τεράστιες πολιτικές δυσκολίες στο εξωτερικό: Η κοινή γνώµη και κατ’ επέκταση οι κυβερνητικές ηγεσίες θα πρέπει να αποδεχθούν σιωπηλά µια θηριώδη πράξη εθνοκάθαρσης και τη βίαιη µεταφορά 2,5 εκατοµµυρίων ανθρώπων. Χωρίς αυτή τη λύση, η µοναδική πολιτική συνέπεια της σηµερινής εισβολής θα είναι αυτή που περιέγραψε ένας πρώην επικεφαλής της Σιν Μπετ: «Σε λίγα χρόνια, θα πολεµάµε τους γιους τους». Για άλλη µια φορά (µετά τη θυελλώδη εκκένωσή της το 2005) το Κράτος του Ισραήλ βρίσκεται αντιµέτωπο µε το «πρόβληµα Γάζα», αυτό που έκανε τον Γιτζάκ Ραµπίν να δηλώσει ότι θα ήταν ευτύχηµα να βυθιστεί ολόκληρη στη θάλασσα. Η προηγούµενη (µη-)λύση, η διαιώνιση του στάτους κβο της πολιορκίας εν µέσω διεθνούς και εσωτερικής αδιαφορίας τινάχτηκε στον αέρα από την Επίθεση της 7ης Οκτώβρη.

Η θεαµατική κατάρρευση της προηγούµενης κατάστασης, σε συνδυασµό µε τα αδιέξοδα της πολεµικής-γενοκτονικής απάντησης σε αυτή, έχει κάνει πολλούς αναλυτές να θεωρούν τον Νενιάχου τελειωµένο πολιτικά, µε την µοίρα του να επισφραγίζεται µετά το τέλος του πολέµου. Δεν γνωρίζουµε ποιες νέες µανούβρες µπορεί να σκαρφιστεί αυτός ο απόλυτος οπορτουνιστής για να παραµείνει -ως πρόσωπο- «µέσα στα πράµατα» της όποιας επόµενης µέρας. Αλλά είναι δεδοµένο ότι το υπάρχον πολιτικό τοπίο θα αλλάξει, µε το Λικούντ να αντιµετωπίζει διπλή πίεση. Στα δεξιά του, µπορούν να συνεχίσουν να ενισχύονται οι δυνάµεις του έξαλλου ακροδεξιού σιωνισµού, αυτές που αναµφίβολα θα καταγγείλουν κάθε έκβαση του πολέµου (πλην της ολοκληρωμένης εθνοκάθαρσης) ως λίγη, ανεπαρκή, αποτυχηµένη. Παράλληλα, θα επιχειρήσει να ανασυνταχτεί πολιτικά το κεντρώο µπλοκ των οπαδών της παλιάς γραµµής αέναης «διαχείρισης» (µη-λύσης) του Παλαιστινιακού, που µπορεί να αντιµετωπίσει την ηγεσία της Π.Α. ως -δήθεν- συνοµιλητή ή να επαναφέρει το φύλλο συκής µιας κάποιας «ειρηνευτικής διαδικασίας», που σε έναν κάποιο µακρινό «ορίζοντα», θα έχει τη λύση ενός κάποιου «παλαιστινιακού κράτους». Το κεντρώο µπλοκ συγκέντρωνε ήδη την προτίµηση της Ουάσινγκτον (τουλάχιστον επί Μπάιντεν…) και αυτή αναµένεται να ενισχυθεί λόγω της στρατηγικής σύµπτωσης µεταξύ του Δηµοκρατικού Κόµµατος και Ισραηλινών «κεντρώων» τύπου Μπένι Γκαντζ, στην επαναφορά της -επωφελούς για τους ίδιους- γραµµής «διαχείρισης» του Παλαιστινιακού.

Αυτά τα γνωρίζει και ο Νετανιάχου. Και αποτελούν έναν ακόµα λόγο που τον κάνουν επικίνδυνο. Η παράταση του πολέµου είναι παράταση της παραµονής του στην εξουσία. Μια καθαρή (και επώδυνη για τον πληθυσµό της Γάζας) «νίκη» είναι η µόνη έκβαση που µπορεί να παρουσιάσει για να µπορέσει να σταθεί πολιτικά στην ισραηλινή κοινωνία µετά από την 7η Οκτώβρη αλλά και έναν µακρύ και καταστροφικό πόλεµο. Μια ευρύτερη ανάφλεξη (σύροντας τις ΗΠΑ σε πόλεµο µε το Ιράν) είναι η µόνη «ευκαιρία» να επιδιώξει έµπρακτα την ολοκλήρωση του σιωνιστικού σχεδίου και το Μεγάλο Ισραήλ, καταπίνοντας τη Γάζα και τη Δυτική Όχθη, εκκαθαρίζοντας τους Παλαιστίνιους. Είναι όλοι τους λόγοι που µπορούν να κάνουν την τρέχουσα κυβέρνηση να τα «παίξει όλα για όλα».

Η Αντίσταση έχει ήδη κάνει σαφές ότι η Ισραηλινή επίθεση θα αντιµετωπίσει µεγάλους στρατιωτικούς πονοκεφάλους. Εµείς οφείλουµε να δηµιουργήσουµε πολιτικούς πονοκεφάλους, καθιστώντας απαγορευτική την ανοχή στον µοναδικό τρόπο που µπορεί να ηττηθεί η Αντίσταση -µια µεγάλη Καταστροφή στη Γάζα. 

Σήµερα είναι κατεπείγουσα η ανάγκη δράσης για κατάπαυση του πυρός. Για να αποτρέψουµε τα χειρότερα σενάρια. Για να συρρικνώσουµε όσο το δυνατόν περισσότερο τον «διαθέσιµο χρόνο» του Νετανιάχου, κάνοντας κάθε µέρα πολέµου που περνάει ακόµα πιο επώδυνη πολιτικά για όσους συνεχίζουν να τον στηρίζουν/ανέχονται. Γιατί κάθε µέρα που περνά χάνονται περισσότερες ζωές και η Γάζα µετατρέπεται σε ακόµα πιο αβίωτη κόλαση. Δεν υπάρχει καµία πολυτέλεια να περιµένουµε να αποφανθούν (µετά από πόσους νεκρούς;) στη Ουάσινγκτον, το Λονδίνο, το Παρίσι και το Βερολίνο ότι εντάξει, εξαντλήθηκε η ανοχή τους. Αυτή θα «εξαντληθεί» µόνο εφόσον απειλήσουµε τη σταθερότητα του «εσωτερικού τους µετώπου».

Αλλά οι διεργασίες της «επόµενης ηµέρας» προειδοποιούν για την ανάγκη η δράση να συνεχιστεί απέναντι και σε µια ενδεχόµενη άφιξη των «καλών µπάτσων» στη σκηνή. Έχουµε την πικρή εµπειρία 30 χρόνων «ειρηνευτικής διαδικασίας», η οποία πήγε πολύ πίσω τον ίδιο τον Παλαιστινιακό αγώνα ενώ έπαιξε ρόλο και στην υποχώρησή του από την «ατζέντα» των κινηµάτων και της Αριστεράς. Γνωρίζουµε επίσης τους λόγους που ανασύρει στη ρητορική του τη «λύση δύο κρατών» ο Τζο Μπάιντεν, ο άνθρωπος που έχει δηλώσει (εύστοχα…) ότι «δε χρειάζεται να είσαι Εβραίος για να είσαι Σιωνιστής», για να περιγράψει το βάθος της ταύτισής του µε το σιωνιστικό σχέδιο. Καθώς καταρρέει η αποδοχή του στην εκλογική βάση των Δηµοκρατικών, καθώς οι δρόµοι των ΗΠΑ συγκλονίζονται από διαδηλώσεις, το αραβικό πεζοδρόµιο βράζει από οργή και υποχρεώνει και καθεστώτα να µετατοπιστούν από την πλήρη ευθυγράµµισή τους στη γραµµή «ειρήνη χωρίς τους Παλαιστίνιους», η αµερικανική ηγεσία θα επιχειρήσει να επαναφέρει τη δηµόσια συζήτηση στη «λύση δύο κρατών µέσω διαπραγµάτευσης», γνωρίζοντας ότι είναι το καλύτερο, δοκιµασµένο, καταπραϋντικό.

Απέναντι στους οπαδούς µιας ανατριχιαστικής «τελικής λύσης», και τους οπαδούς της διαιώνισης της καταπίεσης στα πλαίσια µιας µη-λύσης, να συγκεντρώσουµε την πολιτική δύναµη που θα στηρίζει αποφασιστικά και µε συνέπεια την Παλαιστινιακή Αντίσταση, µέχρι την Απελευθέρωση.

Οι αιχµάλωτοι και οι ανταλλαγές: Ποιος είναι ο «τροµοκράτης»;

Η αιχµαλωσία περίπου 250 Ισραηλινών µετά την Επίθεση της 7ης Οκτώβρη, υπήρξε ένα από τα κέντρα της φιλο-ισραηλινής δηµαγωγίας, που φόρεσε το µανδύα του «ανθρώπινου ενδιαφέροντος».

Ο διεθνής Τύπος κατακλύστηκε από τις προσωπικές ιστορίες των Ισραηλινών αιχµαλώτων, ενώ κάποιοι µίλησαν για τη «µεγαλύτερη απαγωγή στην ιστορία». Δεν είδαµε ποτέ όµως να γίνεται αντίστοιχος θόρυβος για τα θύµατα µιας πραγµατικά θηριώδους «βιοµηχανίας» απαγωγών. Αυτήν τη στιγµή, το Ισραήλ έχει φυλακισµένους 5.200 πολιτικούς κρατούµενους, ανάµεσά τους 1.200 «διοικητικά προσαχθέντες». Η «διοικητική προσαγωγή» είναι µια πρακτική που επιτρέπει στον Ισραηλινό Στρατό να κρατά Παλαιστίνιους  φυλακισµένους επ’ αόριστον, χωρίς να απαγγελθούν κατηγορίες, χωρίς να εκκρεµεί δίκη. Από το 2002 και µετά, δεν έχει περάσει ένας µήνας που να µην υπήρχαν τουλάχιστον 100 Παλαιστίνιοι «διοικητικά προσαχθέντες». Υπολογίζεται ότι το 40% των Παλαιστινίων αντρών έχει περάσει από τις ισραηλινές φυλακές. Είναι ενδεικτικό ότι στη λίστα των πρόσφατα απελευθερωµένων -στα πλαίσια της συµφωνίας ανταλλαγής- θα βρει κανείς πολλά ανήλικα που απλά είχαν πετάξει πέτρες ή ακτιβίστριες όπως η Αχέντ Ταµίµι.

Οι µαρτυρίες πρώην κρατουµένων, αλλά και η ισραηλινή ανθρωπιστική οργάνωση B’Tselem έχουν αναδείξει τη συστηµατική χρήση βασανιστηρίων στις ισραηλινές φυλακές. Ενώ, αµέσως µετά την επιχείρηση της 7ης Οκτώβρη, οι Ισραηλινές Αρχές υπέβαλαν συλλογική τιµωρία στους Παλαιστίνιους κρατουµένους, επιδεινώνοντας ακόµα πιο δραµατικά τις συνθήκες κράτησης. Από την άλλη, οι µαρτυρίες πολλών Ισραηλινών πρώην αιχµαλώτων (ιδιαίτερα όσων µιλούν απευθείας στον Τύπο, πριν τους «δασκαλέψει» ο Ισραηλινός Στρατός) συγκλίνουν στην αξιοπρεπή µεταχείρισή τους, περιγράφοντας ότι φυλακισµένοι και φύλακες µοιράζονταν τα ίδια επίπεδα διαβίωσης.

Για όλους αυτούς τους λόγους, θα περίµενε κανείς τον ίδιο (αν όχι περισσότερο…) θόρυβο για τη µοίρα των Παλαιστινίων φυλακισµένων. Σε κάθε περίπτωση, όποιος ενδιαφέρεται ειλικρινά για κάθε αιχµάλωτο, θα όφειλε να υποστηρίξει την αρχική πρόταση της Χαµάς: Ανταλλαγή όλων µε όλους!

*Αναδημοσίευση από την Εργατική Αριστερά