Είναι κοινή πεποίθηση η αναγκαιότητα ανασύνταξης του συνδικαλιστικού κινήματος, έτσι ώστε να αντιμετωπίσει με επάρκεια τις ιδιαίτερες συνθήκες της συγκυρίας. Πρόκειται για μια διαδικασία κυρίως πολιτική, ωστόσο, είναι απαραίτητο να συνοδευτεί με αλλαγές καταστατικού και οργανωτικού χαρακτήρα, τέτοιες που να μετουσιώνουν τις πολιτικές απαιτήσεις της περιόδου.
Σε αυτό το πλαίσιο, το ΜΕΤΑ είχε εγκαίρως καταθέσει σειρά προτάσεων που αποσκοπούσαν στην ανασυγκρότηση του συνδικαλιστικού κινήματος, σε κατεύθυνση ρήξης με τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές αλλά και τις συνδικαλιστικές νοοτροπίες του παρελθόντος.
Συγκεκριμένα, κατατέθηκαν προτάσεις που αποσκοπούσαν στο να άρουν την οργανωτική διάσπαση και τον πολυκερματισμό του συνδικαλιστικού κινήματος, να ενισχύσουν τη δημοκρατική λειτουργία των συνδικάτων, να ενσωματώσουν στην οργανωτική δομή τις αλλαγές στις εργασιακές συνθήκες με την ένταξη στα σωματεία των εργαζόμενων με ελαστικές σχέσεις εργασίας.
Το τελευταίο (Νοέμβρης 2013) Συνέδριο της ΑΔΕΔΥ, με απόφασή του, όρισε το χρόνο διεξαγωγής του Οργανωτικού και Καταστατικού Συνεδρίου εντός του 2014, ενώ ακολούθησε απόφαση του Γενικού Συμβουλίου της ΑΔΕΔΥ, που -υλοποιώντας την παραπάνω απόφαση- προσδιόρισε τη διεξαγωγή του για τις 15 και 16 Δεκεμβρίου 2014.
Ακολούθησε η συστηματική απαξίωση της αναγκαιότητας διεξαγωγής του συνεδρίου από ΠΑΣΚ και ΔΑΚΕ, που έφτασε έως και τη μεθοδευμένη υπονόμευση όλης της προσπάθειας.
Αποκορύφωμά της ήταν η χθεσινή απόφαση του Γενικού Συμβουλίου της ΑΔΕΔΥ, που -μέσω από μια συγκυριακή πλειοψηφία- κατήργησε συνεδριακή απόφαση μεταθέτοντας το Οργανωτικό και Καταστατικό Συνέδριο για το 2016.
Σε αυτή την αρνητική εξέλιξη, συνέβαλε ιδιαίτερα και η ηγεσία της Δημοσιοϋπαλληλικής Ανατροπής (Μπαλασόπουλος), αρνούμενη να συμβάλλει στη συζήτηση και στη διαμόρφωση κοινής πρότασης, καθώς απείχε -με πρόσχημα τη μη συγκρότηση προεδρείου της ΑΔΕΔΥ- από κάθε σχετική διαδικασία, διευκολύνοντας τελικά στη πράξη την παρελκυστική τακτική των ΠΑΣΚ και ΔΑΚΕ.
Είναι προφανής η προσπάθεια των παρατάξεων του «συγκυβερνητικού» συνδικαλισμού να αποτρέψουν οποιαδήποτε προσπάθεια ανασύνταξης της συλλογικής έκφρασης των εργαζομένων. Πρόκειται για τους κατεξοχήν φορείς της συντήρησης, για τις παρηκμασμένες συνδικαλιστικές δυνάμεις του παρελθόντος, οι οποίες αποτελούν πλέον τροχοπέδη και ανασταλτικό παράγοντα. Φοβούνται κάθε μαζική και δημοκρατική λειτουργία, γνωρίζοντας πως οι άλλοτε κραταιές παρατάξεις τους δεν είναι παρά «άδεια κελύφη» κάποιων στελεχών, χωρίς μέλη και φίλους.
Η άρση των παθογενειών του σ/κ απαιτούν ριζικό επανασχεδιασμό και ανασυγκρότηση, ρήξεις με τις πρακτικές του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού και τους εκφραστές τους. Απαιτεί να αντιμετωπίσουμε με τόλμη την εσωστρέφεια, τον παραγοντισμό και τη γραφειοκρατική διαχείριση. Απαιτεί πάνω από όλα την συνεχή εγρήγορση των εργαζομένων, την υπεράσπιση με την καθημερινή τους παρουσία της δράσης και της δημοκρατικής λειτουργίας των συνδικάτων. Για να αποτελέσουν ξανά τα συνδικάτα τους συλλογικούς φορείς οργάνωσης, δράσης και υπεράσπισης των συμφερόντων της τάξης μας.
