Η σημερινή συνέντευξη του υπουργού Οικονομίας και Ανάπτυξης Δ. Παπαδημητρίου «Στο Κόκκινο», σε σχέση με τις προοπτικές του 2018, είναι εξόχως αποκαλυπτική για το πώς και πόσο αυτή η κυβέρνηση έχει εγκαταλείψει όχι μόνον τον ριζοσπαστισμό-βασικό χαρακτηριστικό του ΣΥΡΙΖΑ μέχρι το 2015, αλλά και τη στοιχειώδη φιλεργατική μεταρρυθμιστική φιλολογία και πολιτική.
Τι είπε ο καλός υπουργός:
«Το 2017 είναι χρονιά ορόσημο για την ελληνική οικονομία κι αυτό συμβαίνει γιατί για πρώτη φορά μετά από πάρα πολλά χρόνια η οικονομία, σε όλα τα τρίμηνα, θα έχει θετικό ρυθμό ανάκαμψης […] Οι Ξένες Άμεσες Επενδύσεις για τους δέκα πρώτους μήνες είναι 3,129 δισ., που είναι στα επίπεδα του 2006. Ο στόχος είναι να πετύχουμε 4 δισ. μέχρι το τέλος του χρόνου κάτι που είναι πολύ εφικτό. Ως ποσοστό του ΑΕΠ είναι παραπάνω από 2% και θα έχουμε ρεκόρ δεκαπενταετίας». Και πρόσθεσε: «Επίσης άμα κοιτάξουμε τις εισηγμένες εταιρείες στο χρηματιστήριο οι κερδοφορία τους είναι πολύ υψηλή, όχι μόνο το 2016, αλλά συνεχίζεται και το 2017». Επίσης τόνισε: «Μας ενδιαφέρουν οι επενδύσεις στην πραγματική οικονομία γιατί αυτές οι επενδύσεις δημιουργούν θέσεις εργασίας και οι περισσότερες από αυτές είναι θέσεις εργασίας πλήρους απασχόλησης».
«Εκτός από την απασχόληση και τις επενδύσεις είναι και η εξωστρέφεια» σημείωσε ο κ. Παπαδημητρίου και συμπλήρωσε: «Βλέπουμε τεράστια αύξηση των εξαγωγών, η οποία είναι 8,6% σε ετήσια βάση. Εάν δούμε την ανατομία των εξαγωγών και εξαιρέσουμε, παραδείγματος χάριν, τα πετρελαιοειδή και τις θαλάσσιες μεταφορές, τότε οι εξαγωγές αγαθών είναι κοντά στο 12%. Το κλίμα είναι τελείως διαφορετικό απ' ό,τι είχαμε πριν».
«Το καινούριο παραγωγικό μοντέλο που έχει αναπτύξει η κυβέρνηση είναι κάτι που καταγράφεται από αυτά τα στατιστικά στοιχεία», τόνισε ο υπουργός Οικονομίας και Ανάπτυξης.
Σχολιάζοντας τους οικονομικούς δείκτες ανέφερε: «Θα ήθελα επίσης να πω ότι όλοι οι άλλοι δείκτες, είτε είναι οι δείκτες που έχουν να κάνουν με τις υπεύθυνες προμήθειες, τις μεταποιήσεις, αυτό που λέμε PMI, τη βιομηχανική παραγωγή, την καταναλωτική εμπιστοσύνη, το οικονομικό κλίμα, όλοι αυτοί οι δείκτες μας δείχνουν ότι η χώρα έχει μπει πλέον στον δρόμο της ανάπτυξης». Για την επόμενη χρονιά υπογράμμισε: «Για το 2018 το momentum που υπάρχει να αυξήσουμε τις επενδύσεις, τις εξαγωγές, την εξωστρέφεια και να μας βάλει στο δρόμο της κανονικότητας».
Σε όλο αυτό τον ορυμαγδό, διαβάσατε τίποτε για μισθούς και συντάξεις, για σχολεία, υγεία και κοινωνική πρόνοια; Μετά τις τόσες τεράστιες επιτυχίες που μας αράδιασε υπάρχει κάποια νύξη για τον κατώτατο μισθό; Έκανε κάποια αναφορά ο υπουργός στην τεράστια έκρηξη των κερδών και στη συνακόλουθη μείωση μισθών και άλλων εισοδημάτων των υποτελών τάξεων; Όχι βέβαια. Το μόνο στοιχείο που ανέφερε ήταν η απασχόληση, όμως ακόμη και ο Τραμπ έχει πολύ πιο φιλολαϊκή ρητορική όταν μιλάει για τις θέσεις απασχόλησης. Και επίσης δεν μας είπε ότι η αύξηση αυτή οφείλεται στη μείωση του αριθμού των όσων αναζητούν εργασία και κυρίως στη μείωση του απόλυτου αριθμού της εργατικής τάξης της οποίας η εργασιακή αφρόκρεμα έχει φύγει μετανάστρια στο εξωτερικό.
Δεν μας είπε επίσης με τι μισθούς υπάρχει αυτή η απασχόληση. Δεν μας είπε για τα 350 ευρώ μηνιαίο μισθό και για τις άλλες τραγικές συνθήκες που βιώνει η εργατική τάξη στη χώρα μας.
Γιατί ακριβώς όλες αυτές οι επιτυχίες ήρθαν στην πλάτη των εργαζομένων (και των ανέργων που με την ανεργία τους επιδοτούν τα κέρδη των καπιταλιστών). Η ανάπτυξη και οι επενδύσεις δεν συνοδεύονται με αύξηση του ποσοστού του εισοδήματος που καρπώνεται η εργατική τάξη, αλλά με μείωση αυτού του ποσοστού, αλλά και αυτό ξέχασε να μας το πει ο καλός υπουργός, που δεν διαφέρει απολύτως σε τίποτε από τους τεχνοκράτες του νεοφιλελευθερισμού.
Είναι σαφές, σε κάθε περίπτωση, ότι ο καλός υπουργός, ακόμη και με την ορολογία που χρησιμοποιεί, απευθύνεται στην άρχουσα τάξη και μόνον (ούτε καν στα μικροαστικά στρώματα όπου παραδοσιακά απευθυνόταν η Δεξιά). Ταυτόχρονα όμως αποδεικνύει για άλλη μια φορά ότι η κυβέρνηση χρήζει ψυχιατρικής βοήθειας: Αν όλα αυτά τα φοβερά επιτεύχθηκαν με την εφαρμογή των μνημονιακών πολιτικών –και μάλιστα με πιστότερη εφαρμογή απ΄ ό,τι έκαναν οι προηγούμενες κυβερνήσεις, όπως έχει δηλώσει ο Δ. Παπαδημούλης– τότε πώς γίνεται ταυτόχρονα ο πρωθυπουργός να καταγγέλλει την τρόικα (συγνώμη, τους θεσμούς) ότι μας επέβαλαν εκβιαστικά μια αντιαναπτυξιακή πολιτική;
Τελικά μόνη διαφορά του Παπαδημητρίου με τον Στουρνάρα είναι ότι «η χώρα δεν χρειάζεται την πιστοληπτική γραμμή στήριξης που λέει ο κ. Στουρνάρας». Ασφαλώς τέτοιου τύπου διαφορές είναι υπαρκτές μεταξύ των τεχνοκρατών της άρχουσας τάξης. Γιατί σε όλα τα άλλα συμφωνούν.
Η κυβέρνηση αυτή έχει λεκιάσει ανεπανόρθωτα το όνομα και την ιστορία της παγκόσμιας Αριστεράς. Και η κυνική συνέντευξη του Παπαδημητρίου, ενόψει 2018, ήρθε και πάλι να επιβεβαιώσει αυτό την τραγική διαπίστωση.
