Μια Γενική Απεργία µπορεί να αλλάξει την ατζέντα!

Πόσο αδιατάρακτο και ήρεµο µπορεί να παραµείνει το προεκλογικό κλίµα; Αρκεί η επίµονη άρνηση της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισµού στα κορυφαία τριτοβάθµια συνδικάτα και σε πολλές οµοσπονδίες και Εργατικά Κέντρα, να κηρύξει νέα πανεργατική απεργία, παρά τις απανωτές επιθέσεις που έχει δεχτεί ο κόσµος της δουλειάς και παρά το µαζικό µήνυµα που έστειλαν οι εργαζόµενες-οι στην τελευταία Γενική Απεργία της 9 Νοέµβρη;

Η συνδικαλιστική αριστερά, από το ΠΑΜΕ έως τη ριζοσπαστική/αντικαπιταλιστική αριστερά, στα σωµατεία, τις οµοσπονδίες και τα συνδικάτα, µπορεί και θέλει να επιβάλλει την εργατική ατζέντα, σε όλο αυτό το προεκλογικό διάστηµα; Θα σπάσει το κλίµα της «κοκοροµαχίας» εντός των πλαισίων και ορίων που θέτει το σύστηµα και θα µετατοπίσει τη συζήτηση από το ποιος είναι ο καλύτερος «διαχειριστής» των επιλογών του κεφαλαίου, στο ποιες είναι οι διεκδικήσεις και οι τρόποι πάλης για να ανακουφιστούν επιτέλους οι άνθρωποι της δουλειάς και να σπάσει η µονοτονία της ακραίας λιτότητας, του αυταρχισµού και των αβάσταχτων πια δυσκολιών που βιώνει ο κόσµος µας;

Ενδιαφέροντα νέα από µικρούς και µεγάλους κλάδους και χώρους δουλειάς δείχνουν ότι, επιµέρους (αλλά όχι συντεχνιακές), αντιστάσεις, διεκδικήσεις και κινητοποιήσεις επιµένουν, συσπειρώνοντας κόσµο και απειλώντας αρκετά συχνά να «φυτιλιάσουν» το φαινοµενικά αδιατάρακτο, από εργατικούς αγώνες, πολιτικό σκηνικό, αλλάζοντας τη θεµατολογία των δελτίων ειδήσεων των συστηµικών ΜΜΕ και των εξυπνακίστικων διαλόγων µέσα στη Βουλή µεταξύ των λεγόµενων «κοµµάτων εξουσίας».

Επιµέρους και διαφορετικά θέµατα, τα οποία αφορούν συγκεκριµένους κλάδους και µοιάζουν δυσνόητα ή άσχετα από τη ζωή της πλειοψηφίας της κοινωνίας, ταλανίζουν τεράστιο αριθµό εργαζοµένων και δηµιουργούν συνθήκες «υπό αναµονή» έκρηξης.

Εκπαιδευτικοί

Το ζήτηµα της ατοµικής αξιολόγησης στην εκπαιδευτική κοινότητα, το οποίο επαναφέρει µε... θρησκευτική ευλάβεια το Υπουργείο Παιδείας της Κεραµέως, διατηρεί τους εκπαιδευτικούς σε µία διαρκή και µαζική αγωνιστική ετοιµότητα και προφανώς, αφορά το σύνολο της εργαζόµενης κοινωνίας, αφού ο βασικός στόχος της Κυβέρνησης Μητσοτάκη είναι «να χρεώσουν τις δικές τους ευθύνες στους ίδιους τους εκπαιδευτικούς, τους γονείς και τους µαθητές», όπως αναφέρει πρόσφατη ανακοίνωση της Διδασκαλικής Οµοσπονδίας Ελλάδας (ΔΟΕ) και «να επιφέρουν την κατηγοριοποίηση σχολείων, εκπαιδευτικών και µαθητών/τριων, την κατάταξη σχολείων και εκπαιδευτικών σε «καλά» και «κακά», που θα ανταγωνίζονται µεταξύ τους ανάλογα µε την πρόσβασή τους σε χορηγούς, ανάλογα µε την ταξική σύνθεση του Δήµου, της Περιφέρειας κτλ», κατά τα γραφόµενα της ΟΛΜΕ.

Οι εκπαιδευτικοί έχουν κατ› επανάληψη επιχειρηµατολογήσει στη σχολική κοινότητα (γονείς και µαθητές) για τις καταστροφικές συνέπειες αυτού του τύπου των «αξιολογήσεων», στο Δηµόσιο σχολείο και, µε συντριπτικές πλειοψηφίες σε κινητοποιήσεις, τις έχουν κάτ’ επανάληψη απορρίψει.

Βρισκόµαστε σε νέο κύκλο αγώνων από ΟΛΜΕ και ΔΟΕ, µε συνελεύσεις των εκπαιδευτικών πρωτοβάθµιας και δευτεροβάθµιας εκπαίδευσης και µε συνελεύσεις προέδρων των πρωτοβάθµιων συλλόγων τους, ενώ έχει ήδη προκηρυχθεί απεργία στις 15 Φλεβάρη.

Νοσοκοµεία

Ο αντίστοιχα µεγάλος και χρήσιµος κλάδος των εργαζοµένων στα Δηµόσια νοσοκοµεία, επίσης βρίσκεται σε αναβρασµό, υπόκωφο ή και αυξοµειούµενο µεν, αλλά διαρκή, λόγω των επανειληµµένων επιθέσεων που δέχεται από αυτήν και τις προηγούµενες κυβερνήσεις, επιθέσεις καθόλου αδιάφορες για τη ζωή του λαού, αφού αφορούν τη ραγδαία ιδιωτικοποίηση της Δηµόσιας Υγείας και στερούν από εκατοµµύρια φτωχοποιηµένους εργαζόµενους, το πολυτιµότερο αγαθό, την πρόσβαση στις δωρεάν παροχές υγείας.

Μπορεί να µη βλέπουµε τις τεράστιες κινητοποιήσεις για την υγεία αλά Ισπανία, αλλά σε πάρα πολλά νοσοκοµεία, σε συνελεύσεις, σε παραστάσεις διαµαρτυρίας κατά τις επισκέψεις Πλεύρη, Γκάγκα και λοιπών κυβερνητικών στελεχών, ακόµα και στη µεγαλειώδη λαϊκή διαδήλωση υπεράσπισης του νοσοκοµείου της Ιεράπετρας, εκφράζεται η υποβόσκουσα τεράστια δυσαρέσκεια του κλάδου και των χρηστών των υπηρεσιών υγείας, πόσο ακόµα µία «υπό αναµονή» έκρηξη.

Η απεργιακή κινητοποίηση που έχει εξαγγείλει ΠΟΕΔΗΝ για τις 22/2 είναι ένα ακόµη γεγονός που απειλεί να «µπει σφήνα» στην προεκλογική περίοδο, όπως έχει σχεδιαστεί για να βολέψει το σύστηµα και τα κόµµατά του.

Καλλιτέχνες

Οι εξαιρετικά µαζικές, αποφασιστικές, επαναλαµβανόµενες και ευχάριστα θορυβώδεις απεργιακές κινητοποιήσεις των καλλιτεχνών, ενάντια στην πολιτική υποβάθµισης και ιδιωτικοποίησης των σπουδών τους, που η κυβέρνηση έλπιζε ότι θα περάσει «αναίµακτα», θυµίζουν εργατικούς αγώνες «από τις παλιές καλές εποχές» και στέλνουν µήνυµα ότι το σύστηµα δεν µπορεί να θεωρεί ότι έχει ξεµπερδέψει µε την εργατική τάξη, µετά τη σχετική «παράλυση» που δηµιούργησε η προδοσία του ΣΥΡΙΖΑ.

Η συµπαράσταση του κόσµου στον αγώνα των καλλιτεχνών είναι συντριπτική και αποτελεί άλλο ένα πεδίο ενοποίησης των εργαζοµένων και του κόσµου που χρησιµοποιεί τις υπηρεσίες τους.

Το προσοντολόγιο, η αποζηµίωση των µετακινήσεων των Δηµοσίων Υπαλλήλων, οι Συλλογικές Συµβάσεις Εργασίας σε Ιδιωτικό αλλά και σε Δηµόσιο τοµέα, η αγανάκτηση από τα τραγικά συνεχή εργατικά δυστυχήµατα κυρίως στο χώρο της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, αλλά και στις ιδιωτικές επιχειρήσεις, οι ιδιωτικοποιήσεις ακόµα περισσότερων χρήσιµων και αναγκαίων δηµοσίων υπηρεσιών (πχ ΚΤΕΟ), οι όλο και πιο άθλιες εργασιακές συνθήκες ακόµα και στο Δηµόσιο τοµέα, οι απολύσεις συµβασιούχων πολλών χρόνων ακόµα και στο Δηµόσιο τοµέα (βλέπε Μπενάκειο Φυτοπαθολογικό Ινστιτούτο), η αντιµετώπιση των βασικών αναγκών των εργαζοµένων µε διαφόρων ειδών κουπόνια σίτισης ή και µε διάφορα, αµφιβόλου διάρκειας και αποτελεσµατικότητας, επιδόµατα, σε κατηγορίες και υποκατηγορίες εργαζοµένων, έχουν χαώσει τον εργαζόµενο κόσµο. Κανείς και καµιά δεν ξέρει τι ισχύει νοµικά για τη δουλειά και τη ζωή του/της, κανείς και καµιά δεν µπορεί να προγραµµατίσει τη ζωή του/της και τα παραδείγµατα των µεγάλων εργατικών κινητοποιήσεων που έρχονται από το διεθνή χώρο (Γαλλία, Αγγλία κλπ) µοιάζουν όλο και πιο δελεαστικά!

Εργατικές διεκδικήσεις

Σε αυτό το κλίµα οι εργατικές διεκδικήσεις και τα αιτήµατα των εργαζοµένων για την αντιστροφή της λιτότητας, για την επαναφορά των εργασιακών σχέσεων σε αξιοπρεπείς και ασφαλείς συνθήκες δουλειάς, για δηµόσιες και δωρεάν κοινωνικές υπηρεσίες µοιάζουν πολύ ώριµες για να τεθούν αγωνιστικά απέναντι στην κυβέρνηση και όσους διεκδικητές της επόµενης κυβέρνησης που αποδέχονται τα όρια και τις επιλογές του συστήµατος.

Η αριστερά στα σωµατεία και τα συνδικάτα είναι η µόνη που µπορεί να επιβάλλει στη συνδικαλιστική γραφειοκρατία την προκήρυξη µιας νέας Γενικής Απεργίας, όχι απλά ως συνέχεια της επιτυχηµένης 9 Νοέµβρη, αλλά και ως δυναµική παρέµβαση στις προεκλογικές συνθήκες, ώστε να ακουστούν και να διεκδικηθούν οι εργατικές απαιτήσεις, αλλάζοντας την ατζέντα της πολεµοχαρούς έξαρσης, του εξοπλιστικού παροξυσµού και των ανέξοδων κι αόριστων κάποιων δήθεν φιλολαϊκών υποσχέσεων από όσους έχουν νοµοθετήσει ήδη και πολλάκις, υπέρ των συµφερόντων των λίγων.

Από τις συνδικαλιστικές δυνάµεις που αντιστοιχούν στα κυβερνητικά κόµµατα δεν περιµένουµε να διαταράξουν την προεκλογική περίοδο µε µια απεργία ικανή να συσπειρώσει όλο το εργατικό δυναµικό που δίνει µεγάλες ή µικρότερες µάχες στον χώρο του, µε µια απεργία που θα απειλεί να επαναφέρει την εργατική τάξη στο επίκεντρο του πολιτικού σκηνικού.

Από το ΠΑΜΕ, όµως, θα περιµέναµε να µην υποκλιθεί σε αυτές τις προτεραιότητες του συστηµικού και γραφειοκρατικού συνδικαλισµού και, σε συνεργασία µε την υπόλοιπη αριστερά (ριζοσπαστική/αντικαπιταλιστική), να επιβάλλουν µια πορεία προς τις εκλογές σε αγωνιστικό και διεκδικητικό κλίµα για τα εργατικά/ταξικά συµφέροντα.

Η συνδικαλιστική αριστερά, µε πραγµατική διάθεση συνεννόησης µπορεί να επιβάλλει να ξεπεραστούν τα τεχνητά εµπόδια που προβάλλονται στην Εκτελεστική Επιτροπή της ΑΔΕΔΥ, όπου οι δυνάµεις του κυβερνητικού συνδικαλισµού προσπαθούν να µπλοκάρουν κάθε συζήτηση για απεργία ενόψει εκλογών, ενώ ούτε Γενικό Συµβούλιο δεν δέχονται να συγκαλέσουν.

Ο στόχος της συνεργασίας µοιάζει πιο εφικτός και κατά τη γνώµη µας είναι απαραίτητο να περιφρουρηθεί. Τα αποτελέσµατα µπορεί να είναι εντυπωσιακά και αναζωογονητικά για τον ταλαίπωρο κόσµο µας, ενώνοντας αγώνες, µε πραγµατική προοπτική νίκης, που πολύ µας έχει λείψει ως τάξη!

*Αναδημοσίευση από την Εργατική Αριστερά