(με αφορμή μια άποψη, μεταξύ άλλων, του Α. Τσίπρα).
Ο Αλέξης Τσίπρας, στη δίωρη συνέντευξη του, στον Ρ/Σ «Στο Κόκκινο», στις 29-7-2015, αναφέρθηκε στον Λένιν για να υπερασπιστεί τη θέση ότι πολλές φορές κόμματα της Αριστεράς αναγκάζονται να κάνουν συμβιβασμούς με τον αντίπαλο. Επιπλέον, αναφέρθηκε και σε κάτι που είχε πει ο Λένιν, ως παράδειγμα, δηλαδή όταν σε ληστεύουν με το πιστόλι στον κρόταφο, τότε αναγκάζεσαι να παραδώσεις τα χρήματα και τον οπλισμό σου, προκειμένου να σωθείς.
Ως γενική αρχή αυτό είναι σωστό. Δεν μπορείς να απορρίψεις προκαταβολικά τους συμβιβασμούς. Επίσης, είναι γεγονός ότι η κυβέρνηση, επί πέντε μήνες, διαπραγματεύτηκε σκληρά, προκειμένου να επέλθει ένας έντιμος συμβιβασμός με τους δανειστές. Κανείς δεν κατηγορεί την κυβέρνηση για τις κακές της προθέσεις. Όμως, το ερώτημα είναι το εξής: ποια τάξη τελικά εξυπηρετείται με τον συμβιβασμό του 3ου Μνημονίου; Η αστική ή η εργατική;
Καταρχήν, να πούμε ότι ο Λένιν, όταν αναφερόταν στους συμβιβασμούς, ουσιαστικά απαντούσε στις κατηγορίες που δεχόταν για τη σύναψη της Συνθήκης του Μπρέστ Λιτόφσκ. Με τη διαφορά ότι η εν λόγω συνθήκη έγινε προκειμένου να σωθεί και να σταθεροποιηθεί η σοβιετική εξουσία. Το δεύτερο ερώτημα είναι το εξής: Το 3ο Μνημόνιο που έφερε η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, ποια εξουσία θέλει να σταθεροποιήσει; Πάντως, εργατική-λαϊκή εξουσία δεν έχουμε.
Όμως, ο Λένιν, σχετικά με τους συμβιβασμούς είχε πει και άλλα πράγματα. Στο ίδιο κείμενο, που αναφέρει το παράδειγμα με τη ληστεία, το οποίο χρησιμοποιεί στη συνέντευξή του ο Α. Τσίπρας, καταλήγει ο Λένιν ως εξής: «Το συμπέρασμα είναι ξεκάθαρο: να αρνείται κανείς από τα πριν κάθε συμφωνία και συμβιβασμό με τους ληστές, είναι το ίδιο ανόητο, όπως και το να καταλήγει στη δικαίωση της συμμετοχής σε ληστείες, ξεκινώντας από την αφηρημένη θέση ότι γενικά οι συμφωνίες με ληστές κάποτε επιτρέπονται και είναι απαραίτητες» (Λένιν, Άπαντα, τόμος 40, σελ. 291, εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή). Προηγουμένως έχει πει ότι «Ένας οπαδός της προλεταριακής επανάστασης μπορεί φυσικά να κάνει συμβιβασμούς ή συμφωνίες με τους καπιταλιστές. Το παν εξαρτάται από τοτι είδους συμφωνία είναι αυτή και κάτω από ποιες συνθήκες κλείνεται. Σ’ αυτό και μόνο σ’ αυτό μπορούμε και πρέπει να αναζητούμε τη διαφορά ανάμεσα στη δικαιολογημένη άποψη της προλεταριακής επανάστασης συμφωνία και στη συμφωνία την προδοτική (από την ίδια άποψη). […] Το ζήτημα είναι να μπορούμε μέσα σε όλους τους συμβιβασμούς …να ξέρουμε να διαφυλάξουμε, να δυναμώσουμε, να ατσαλώσουμε, να αναπτύξουμε την επαναστατική τακτική και οργάνωση, την επαναστατική συνείδηση, την αποφασιστικότητα και προετοιμασία της εργατικής τάξης και της οργανωμένης πρωτοπορίας της, του Κομμουνιστικού κόμματος».
Εν κατακλείδι, η πολιτική που εφαρμόζεις εκτιμάται από το πραγματικό ταξικό της περιεχόμενο, δηλαδή από το ποια τάξη εξυπηρετείς.
Ερωτήματα προς απάντηση: Το 3ο Μνημόνιο ποια τάξη εξυπηρετεί; Ποια επαναστατική συνείδηση αναπτύσσει; Ποια προετοιμασία της εργατικής τάξης δυναμώνει, για τις επερχόμενες μάχες, όταν δεν επανέρχεται καν η εργατική νομοθεσία; Σε ποια από τα παραπάνω που αναφέρει ο Λένιν για τους συμβιβασμούς βλέπει η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ και ο Α. Τσίπρας τον εαυτό τους;
Θα επανέλθουμε…
