Τα ξημερώματα της Τρίτης 29/11 ένα μικρό λεωφορείο που μετέφερε μαθητές σε σχολείο στη Βόρεια Κύπρο συγκρούστηκε με φορτηγό με αποτέλεσμα δύο μαθήτριες και ο οδηγός του λεωφορείου να χάσουν τη ζωή τους και εφτά μαθητές να τραυματιστούν.
Το τραγικό περιστατικό προκάλεσε θύελλα αντιδράσεων στην τουρκοκυπριακή κοινωνία. Μαθητικές οργανώσεις, συνδικάτα και κοινωνικά κινήματα στράφηκαν από την πρώτη στιγμή ενάντια στην κυβέρνηση καθιστώντας την υπεύθυνη για το έγκλημα: Η κακή κατάσταση του οδικού δικτύου, οι ανύπαρκτοι έλεγχοι στα λεωφορεία αλλά και η επιλογή της τ/κ κυβέρνησης να διατηρήσει τη θερινή ώρα για να ευθυγραμμιστεί με την απόφαση της τουρκικής κυβέρνησης ήταν οι λόγοι που συνδυαστικά οδήγησαν στο δυστύχημα.
Τις μέρες που ακολούθησαν ξέσπασε μια σειρά πολύ δυναμικών κινητοποιήσεων που κορυφώθηκαν σε τρεις γενικές απεργίες μέσα στο τελευταίο εικοσαήμερο (1, 6 & 16/12). Στις απεργιακές συγκεντρώσεις που οργάνωσαν τα συνδικάτα και οι μαθητές έξω από το γραφείο του πρωθυπουργού Οζκιουργκιούν συμμετείχαν δεκάδες χιλιάδες. Φωνάζοντας συνθήματα όπως «Να φύγουν οι δολοφόνοι» και κρατώντας πανό με την ερώτηση «Λεφτά για μερσεντές έχετε, για τους δρόμους δεν έχετε;» οι Τουρκοκύπριοι βρέθηκαν ξανά και ξανά στους δρόμους ζητώντας επίμονα την παραίτηση της κυβέρνησης.
Η κυβέρνηση από τη μεριά της –αφού διαπίστωσε πως κινήσεις εκφοβισμού όπως συλλήψεις μαθητών έφεραν τα αντίθετα από τα προσδοκώμενα αποτελέσματα– έκανε ένα βήμα πίσω σε μια προσπάθεια να αποτρέψει την κλιμάκωση των κινητοποιήσεων. Τη Δευτέρα 19/12 ανακοίνωσε πως οι δημόσιοι υπάλληλοι θα προσέρχονται στην εργασία τους μισή ώρα αργότερα. Ωστόσο οι αντιδράσεις φαίνεται να πληθαίνουν, αφού πολλοί αναρωτιούνται αν με αυτή την απόφαση βελτιώνεται η κατάσταση στους δρόμους. Η συνέχεια μένει να γραφτεί.
Στον Νότο;
Το πόσο μακριά θα φτάσει αυτό το εντυπωσιακό απεργιακό ρεύμα ίσως να μην μπορεί να το προβλέψει κανείς. Είναι όμως σίγουρο ότι οι συντρόφισσες και οι σύντροφοί μας στο Βορρά μάς δίνουν ένα πολύτιμο μάθημα για το πώς μπορούν η Αριστερά και το κίνημα να παραγάγουν ταξική πολιτική εν μέσω συναντήσεων κορυφής για το Κυπριακό.
Σε αυτήν τη συγκυρία, η προσπάθεια των Τ/Κ εργαζόμενων να απαντήσουν από τα αριστερά στα ζητήματα που τους αφορούν άμεσα, δηλαδή στην την ταξική πολιτική της κυβέρνησής τους και στην επικυριαρχία της Τουρκίας, δημιουργεί ευνοϊκές προϋποθέσεις για τους ταξικούς αγώνες. Το μάθημα αυτό είναι εξαιρετικά χρήσιμο για την ελληνοκυπριακή Αριστερά, που οφείλει με τη σειρά της να προβάλει και να υπερασπιστεί τα εργατικά συμφέροντα και να διεκδικήσει τον δικό της, διακριτό ρόλο.
