Ο προσανατολισμός αυτής της κυβέρνησης πρέπει να κριθεί στο κίνημα και μέσα στο κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ, αυτό με τη λαϊκή, αριστερή και ριζοσπαστική βάση. Αλλιώς θα κριθεί στις Βρυξέλλες ή στο απαραβίαστο της ΤτΕ.

Έχου­με διά­θε­ση για συμ­βι­βα­σμό, θέ­λου­με συμ­φω­νία κατά τις προ­τά­σεις των 47 σε­λί­δων κι έπει­τα θα πλη­ρώ­σου­με τη δόση στα τέλη Ιούνη. Αυτό δια­μη­νύ­ει η κυ­βέρ­νη­ση σε δα­νει­στές και πο­λί­τες.

Ότι η κυ­βέρ­νη­ση έχει διά­θε­ση για συμ­βι­βα­σμούς το έχει απο­δεί­ξει πολ­λα­πλά. Να μια πρό­χει­ρη λίστα των υπο­χω­ρή­σε­ων μέσα σε 4,5 μήνες.

  • αντί­θε­τα με ό,τι έλεγε προ­ε­κλο­γι­κά, έβαλε στη δια­πραγ­μά­τευ­ση το πρό­γραμ­μα της ΔΕΘ
  • αντί­θε­τα με ό,τι έλεγε προ­ε­κλο­γι­κά, επε­δί­ω­ξε συ­νέ­χι­ση του “προ­γράμ­μα­τος” (Μνη­μο­νί­ου) κι εκτα­μί­ευ­ση της τε­λευ­ταί­ας δόσης του
  • συμ­φώ­νη­σε στις 20/2 υπέρ της συ­νέ­χι­σης των ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σε­ων, της πλή­ρους απο­πλη­ρω­μής του χρέ­ους, της πε­ρι­στο­λής κρα­τι­κών δα­πα­νών, της αντα­γω­νι­στι­κό­τη­τας των ερ­γα­σια­κών σχέ­σε­ων
  • φρό­ντι­σε επο­μέ­νως να δια­τη­ρή­σει το ΤΑΙ­ΠΕΔ
  • φρό­ντι­σε επο­μέ­νως να πλη­ρώ­σει ως σή­με­ρα πε­ρί­που 8 δισ. ευρώ στους δα­νει­στές
  • γι­'αυ­τό “σκού­πι­σε” τα ρευ­στά δια­θέ­σι­μα πολ­λών δη­μό­σιων ορ­γα­νι­σμών
  • γι­'αυ­τό έχει πα­γώ­σει νο­μο­σχέ­δια κρί­σι­μα, όπως αυτό για τις ΣΣΕ και τα 751
  • γι­'αυ­τό υλο­ποιεί τον προ­ϋ­πο­λο­γι­σμό Σα­μα­ρά, με απο­τέ­λε­σμα π.χ. την “λι­μο­κτο­νία” των δη­μό­σιων νο­σο­κο­μεί­ων.
  • με την πρό­τα­ση των 47 σε­λί­δων δέ­χε­ται την αύ­ξη­ση των έμ­με­σων φο­ρο­λο­γι­κών βαρών στο λαό, τη δια­τή­ρη­ση του ΕΝΦΙΑ, επι­βε­βαιώ­νει τις ευ­ρεί­ες ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις (ΟΛΠ,ΟΛΘ, αε­ρο­δρό­μια, τρένα, Αστέ­ρας, ΟΠΑΠ, δη­μό­σιες εκτά­σεις κλπ), τα κρι­τή­ρια του ILO για τις ερ­γα­σια­κές σχέ­σεις, τις ενο­ποι­ή­σεις ασφα­λι­στι­κών τα­μεί­ων, την πρα­κτι­κή κα­τάρ­γη­ση των πρό­ω­ρων κ.α.

Όλα αυτά ελέω “δια­πραγ­μα­τεύ­σε­ων”, που η συχνή τους επί­κλη­ση από την κυ­βέρ­νη­ση, παρά το ότι δεν έχουν απο­δώ­σει τί­πο­τε θε­τι­κό ως τώρα, τις έχει μυ­θο­ποι­ή­σει στα μάτια πολύ κό­σμου που ελ­πί­ζει σ'αυ­τήν.

Οι “δια­πραγ­μα­τεύ­σεις” έχουν όμως ήδη κα­ταρ­γή­σει τις κόκ­κι­νες γραμ­μές των ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σε­ων και του φο­ρο­λο­γι­κού. Και από το Φλε­βά­ρη στο Μάιο και τις “47 σε­λί­δες”, πα­τά­νε απει­λη­τι­κά το ασφα­λι­στι­κό και τα ερ­γα­σια­κά.

Υπάρ­χει σχέ­διο! Και πρέ­πει να αλ­λά­ξει άρδην

Αιτία για όλα αυτά είναι ότι η κυ­βέρ­νη­ση διέ­θε­τε και δια­θέ­τει σχέ­διο συμ­βι­βα­σμού με το διε­θνές και ντό­πιο κα­πι­τα­λι­στι­κό σύ­στη­μα και δεν διέ­θε­τε αξιό­πι­στο σχέ­διο υπη­ρέ­τη­σης των προ­ε­κλο­γι­κών (ΔΕΘ) και προ­γραμ­μα­τι­κών δε­σμεύ­σε­ων του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Εκτός από την πα­ρα­πά­νω πο­ρεία, με­γα­λύ­τε­ρη ακόμη από­δει­ξη είναι οι αλη­σμό­νη­τες επι­λο­γές προ­σώ­πων. Η κυ­βέρ­νη­ση πρό­λα­βε και ορ­γά­νω­σε, τα­χύ­τα­τα ως ακα­ριαία, τη στε­λέ­χω­ση νευ­ραλ­γι­κών θέ­σε­ων του κρα­τι­κού μη­χα­νι­σμού (ΠτΔ, υπουρ­γεία, ΕΥΠ, τρά­πε­ζες και ΤτΕ, διοι­κή­σεις ορ­γα­νι­σμών) με πολλά πρό­σω­πα που μόνο τον νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμό έχουν την εκ­παί­δευ­ση (και το συμ­φέ­ρον) να υπη­ρε­τούν. Όποιος πάει να αξιο­ποι­ή­σει την κυ­βερ­νη­τι­κή ιδιό­τη­τα με προ­τε­ραιό­τη­τα τις λαϊ­κές ανά­γκες -έστω όχι με σχέ­διο αλλά του­λά­χι­στον- χωρίς να απο­κλεί­ει τη ρήξη με το -έστω ντό­πιο, αν όχι ευ­ρω­παϊ­κό!- κα­τε­στη­μέ­νο, δεν προ­τι­μά Πα­παγ­γε­λό­που­λους, Σα­γιά­δες, Ταγ­μα­τάρ­χες και Στουρ­νά­ρες. Μπο­ρού­με να πούμε με ασφά­λεια ότι όσο τέ­τοιοι τύποι δια­τη­ρού­νται στα πόστα τους, δεν υπάρ­χει καμία κυ­βερ­νη­τι­κή πρό­θε­ση ούτε καν σο­βα­ρής ασυμ­φω­νί­ας με την εγ­χώ­ρια -και διε­θνή- ολι­γαρ­χία. Οι απα­ρά­δε­κτες κι­νή­σεις εξω­τε­ρι­κής πο­λι­τι­κής, με τα 500 εκ. ευρώ για εξο­πλι­σμούς που έχει ανά­γκη το ΝΑΤΟ και -πολύ χει­ρό­τε­ρα- οι κοι­νές στρα­τιω­τι­κές ασκή­σεις με τη χού­ντα της Αι­γύ­πτου και το Ισ­ρα­ήλ, επι­βε­βαιώ­νουν το ίδιο.

Την ίδια πε­ρί­ο­δο έχουν νο­μο­θε­τη­θεί -κι εν πολ­λοίς εφαρ­μο­στεί- οι επα­να­προ­σλή­ψεις των απο­λυ­μέ­νων του Δη­μο­σί­ου, όπως και η κα­τάρ­γη­ση του 5ευ­ρου στα νο­σο­κο­μεία. Δεν είναι πα­ρά­δο­ξο. Αυτά δεν έχουν προ­έλ­θει από κά­ποιο σχέ­διο ρήξης της κυ­βέρ­νη­σης, αλλά από το εξής δί­πο­λο. Από τη μία οι αγώ­νες για αυτά τα ζη­τή­μα­τα, από την άλλη ο χα­ρα­κτή­ρας του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ως ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς που συμ­με­τέ­χει σε αυ­τούς και άρα πιέ­ζει διπλά την κυ­βέρ­νη­ση (δη­λα­δή τα δικά του ανώ­τε­ρα στε­λέ­χη) να πά­ρουν τέ­τοια θε­τι­κά μέτρα. Αυτό που επι­βε­βαιώ­νουν τέ­τοια -και άλλα- επι­μέ­ρους φι­λο­λαϊ­κά μέτρα είναι ότι, ναι, με αυτήν την κυ­βέρ­νη­ση και όχι με προη­γού­με­νες μπο­ρούν να κα­τα­κτη­θούν λαϊκά αι­τή­μα­τα, αλλά με τον όρο της λαϊ­κής κι­νη­το­ποί­η­σης -αλ­λιώς γί­νο­νται αμ­φί­βο­λα, “δια­πραγ­μα­τεύ­σι­μα” και ακυ­ρώ­σι­μα.

Ο ξε­νο­δό­χος της ΕΕ

Κρί­σι­μο στοι­χείο της πε­ρι­γρα­φής είναι όμως η στάση των ίδιων των δα­νει­στών. Για λό­γους που έχουν ανα­λυ­θεί, εκεί­νοι θε­ω­ρούν -μάλ­λον δί­καια, ας εμπι­στευ­τού­με την μακρά πείρα τους- ότι το σπά­σι­μο της λι­τό­τη­τας σε μια χώρα της ΕΕ είναι ό,τι χει­ρό­τε­ρο μπο­ρεί να συμ­βεί για τη στα­θε­ρό­τη­τα του ευ­ρω­παϊ­κού οι­κο­δο­μή­μα­τος. Που ήταν και πα­ρα­μέ­νει κα­πι­τα­λι­στι­κό στη φύση του και εντει­νό­με­να νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρο εδώ και 35 του­λά­χι­στον χρό­νια. Όχι τυ­χαία: αυτό εξυ­πη­ρε­τεί τα κέρδη του κε­φα­λαί­ου, έτσι ξε­περ­νιού­νται οι με­γά­λες ή μι­κρές κρί­σεις του. Πάει να πει, τα λαϊκά δι­καιώ­μα­τα, η υπο­νό­μευ­σή τους από τις ευ­ρω­παϊ­κές κυ­βερ­νή­σεις και η πάλη για την υπε­ρά­σπι­ση αυτών των δι­καιω­μά­των, δεν άπτο­νται της ιδε­ο­λη­ψί­ας κά­ποιων ή των έξυ­πνων επι­χει­ρη­μά­των κά­ποιων άλλων, ούτε του “Δια­φω­τι­σμού” και των “ευ­ρω­παϊ­κών κε­κτη­μέ­νων”. Η “δια­πραγ­μά­τευ­ση” με έναν απο­φα­σι­σμέ­νο αντί­πα­λο δεν μπο­ρεί να απο­σκο­πεί αυτός να πει­στεί, αλλά να εξα­να­γκα­στεί. Άρα γί­νε­ται με τε­τε­λε­σμέ­να των δύο πλευ­ρών, με τις υλι­κές πιέ­σεις που βά­ζουν αυτά τα τε­τε­λε­σμέ­να.

Αυτό κά­νουν οι δα­νει­στές: πιέ­ζουν με τον τε­τε­λε­σμέ­νο έλεγ­χο του τρα­πε­ζι­κού συ­στή­μα­τος και της “ρευ­στό­τη­τας”, με την τε­τε­λε­σμέ­νη προ­πα­γάν­δα κατά των “τε­μπέ­λη­δων ελ­λή­νων”, τον τε­τε­λε­σμέ­νο έλεγ­χο όλων των κρα­τι­κών μη­χα­νι­σμών στην Ευ­ρώ­πη. Έτσι, κι όχι με “ισο­δύ­να­μα” λι­τό­τη­τας, θα έπρε­πε να απα­ντά και μια απο­φα­σι­σμέ­νη ελ­λη­νι­κή πλευ­ρά: με τε­τε­λε­σμέ­νο έλεγ­χο του ελ­λη­νι­κού τρα­πε­ζι­κού συ­στή­μα­τος -βέ­βαια πα­ρα­βιά­ζο­ντας τις χι­λιο­πα­ρα­βια­σμέ­νες ευ­ρω­παϊ­κές συμ­φω­νί­ες- με τε­τε­λε­σμέ­να εξό­φθαλ­μα φι­λο­λαϊ­κά μέτρα που θα έκα­ναν αυ­τό­μα­τα “φι­λελ­λη­νι­κή” προ­πα­γάν­δα στους λαούς της Ευ­ρώ­πης, με τε­τε­λε­σμέ­νες τομές στον ελ­λη­νι­κό κρα­τι­κό μη­χα­νι­σμό και τη στε­λέ­χω­σή του. (Ως και με τε­τε­λε­σμέ­νο μπλο­κά­ρι­σμα της συ­νερ­γα­σί­ας με τους “συμ­μά­χους” Ισ­ρα­ήλ και Αί­γυ­πτο, τόσο επει­δή δεν είναι αυτοί οι φίλοι οι δικοί μας (σε αντί­θε­ση με το πα­λαι­στι­νια­κό κί­νη­μα), όσο και για να μην έχουν τη σι­γου­ριά μιας Ελ­λά­δας εντός του ΝΑΤΟ οι άλλοι “σύμ­μα­χοι”. ) Αυτά θα έκανε μια απο­φα­σι­σμέ­νη ελ­λη­νι­κή πλευ­ρά. Αλλά ως τώρα δεν φαί­νε­ται απο­φα­σι­σμέ­νη, παρά για τον συμ­βι­βα­σμό.

Πέρα από τα δι­δάγ­μα­τα που προ­κύ­πτουν από τη στάση των δα­νει­στών, υπάρ­χει φυ­σι­κά και το ενο­χλη­τι­κό γε­γο­νός. Ότι είναι ανυ­πο­χώ­ρη­τοι από τη σκλη­ρή λι­τό­τη­τα, που ισο­δυ­να­μεί βέ­βαια με γε­νι­κό εξευ­τε­λι­σμό του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Δυ­σχε­ραί­νο­ντας έτσι -σε απα­γο­ρευ­τι­κό βαθμό;- την πο­λι­τι­κή δια­χεί­ρι­ση ενός νέου Μνη­μο­νί­ου.

Δη­μό­σιο πο­λι­τι­κό σχέ­διο, όχι μα­νού­βρες ή εφη­συ­χα­σμός

Σε σχέση λοι­πόν με το σκη­νι­κό σύ­γκρου­σης με τους δα­νει­στές που πε­ρι­γρά­φε­ται από τα ΜΜΕ ή διά­φο­ρα κυ­βερ­νη­τι­κά στε­λέ­χη, κα­τα­λή­γου­με:

  • Δε­δο­μέ­νων των πα­ρα­πά­νω κι επει­δή πα­ρό­μοια σκη­νι­κά έχουν εμ­φα­νι­στεί κι άλλες φορές αυ­τούς τους 5 μήνες, δεν είναι κα­θό­λου απί­θα­νη μια νέα κυ­βερ­νη­τι­κή υπο­χώ­ρη­ση. Ήδη ο Βα­ρου­φά­κης (18/6) δια­μή­νυ­σε “δεν πάμε για ρήξη”, ενώ ο Τσα­κα­λώ­τος “έχου­με διά­θε­ση συμ­βι­βα­σμού”. Άλ­λω­στε στον ΦΠΑ και το πλε­ό­να­σμα τα έχουν σχε­δόν βρει...
  • Δε­δο­μέ­νης της τε­ρά­στιας πο­λι­τι­κής κρί­σης που θα έφερ­νε μια τέ­τοια μνη­μο­νια­κή υπο­χώ­ρη­ση (πλέον όχι με συμ­φω­νί­ες στα αγ­γλι­κά, αλλά με νο­μο­σχέ­δια στα ελ­λη­νι­κά) και της αδιαλ­λα­ξί­ας των δα­νει­στών, δεν μπο­ρεί να απο­κλει­στεί τε­λεί­ως ούτε ένα προ­σω­ρι­νό -αλλά καί­ριο- αδιέ­ξο­δο. Ο Τσα­κα­λώ­τος συ­μπλη­ρώ­νει, με δόση αντί­φα­σης και από­γνω­σης: “μπο­ρούν να γί­νουν πε­ραι­τέ­ρω υπο­χω­ρή­σεις... αλλά το τε­λι­κό προ­ϊ­όν... θα πρέ­πει να είναι οι­κο­νο­μι­κά εφι­κτό”, αλ­λιώς “... θα πάμε στο λαό”.

Το αδιέ­ξο­δο θα είναι προ­σω­ρι­νό, στο βαθμό που μόνο οι εκ­πρό­σω­ποι των κα­πι­τα­λι­στών υπε­ρα­σπί­ζο­νται λυσ­σα­λέα τις αρχές τους (λι­τό­τη­τα-κερ­δο­φο­ρία) και οι εκ­πρό­σω­ποι του λαού δεν κά­νουν το ίδιο για τις δικές τους (είτε είναι η ΔΕΘ είτε ο... μα­κριά-κι-αγα­πη­μέ­νος σο­σια­λι­σμός). Αλλά θα είναι και καί­ριο, κρί­σι­μο, γιατί μπο­ρεί να το εκ­με­ταλ­λευ­τεί τόσο ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ για τον επα­να­προ­σα­να­το­λι­σμό του, όσο και οι αντί­πα­λοι για να εκ­με­ταλ­λευ­τούν την έλ­λει­ψη προ­ε­τοι­μα­σί­ας από τη μεριά του. Πά­ντως για την ώρα πέ­φτουν ιδέες πε­ρισ­σό­τε­ρο για τη δια­χεί­ρι­ση ενός τέ­τοιου αδιε­ξό­δου, παρά για τη χά­ρα­ξη μιας ρι­ζι­κά δια­φο­ρε­τι­κές πο­ρεί­ας.

Ιδέα πρώτη, η και­νο­φα­νής συ­ζή­τη­ση για το χρέος. Κό­ντρα στην 20η Φλε­βά­ρη, η κυ­βέρ­νη­ση τε­λευ­ταία θυ­μά­ται και θέτει το ζή­τη­μα του χρέ­ους. Μήπως ανα­γνώ­ρι­σε πια το λάθος της 20ης Φλε­βά­ρη; Δυ­στυ­χώς, δεν είναι ούτε αυτό σί­γου­ρο. Το ζή­τη­μα του χρέ­ους μπαί­νει από την κυ­βέρ­νη­ση με στρε­βλό τρόπο, σχε­δόν αντε­στραμ­μέ­νο σε σχέση με τις προ­γραμ­μα­τι­κές επι­τα­γές του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Η θέση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ήταν για δια­γρα­φή του χρέ­ους (και μο­ρα­τό­ριουμ, δη­λα­δή προ­σω­ρι­νή στάση, πλη­ρω­μών και ρήτρα ανά­πτυ­ξης κλπ), έτσι ώστε να απε­λευ­θε­ρω­θούν δι­σε­κα­τομ­μύ­ρια ευρώ για το κοι­νω­νι­κό κρά­τος, τους μι­σθούς, τις προ­σλή­ψεις, τις δη­μό­σιες επεν­δύ­σεις και τη μεί­ω­ση της ανερ­γί­ας. Η δια­τύ­πω­ση για ανα­διάρ­θρω­ση, για μια κά­ποια λύση, επι­μή­κυν­ση ή τα συ­να­φή, δεν έχει απα­ραί­τη­τα σχέση με το πα­ρα­πά­νω. Αν συν­δυά­ζε­ται μά­λι­στα με μέτρα λι­τό­τη­τας, είναι φα­νε­ρό ότι πρό­κει­ται για απάτη. Το “αντι­λι­τό­τη­τα, άρα τέρμα το χρέος” με­ταλ­λάσ­σε­ται σε “λι­τό­τη­τα και να αλ­λά­ξου­με κάτι στο χρέος”! Αλλά αυτό το έκανε και ο... Βε­νι­ζέ­λος. “Κα­τόρ­θω­σε” τέ­τοια ανα­διάρ­θρω­ση που δεν είχαν πρό­βλη­μα οι ξένοι και ντό­πιοι “πι­στω­τές”: συ­νέ­χι­σε και όξυνε τη λι­τό­τη­τα -επι­πρό­σθε­τα φόρ­τω­σε και το PSI στα Τα­μεία, τα νο­σο­κο­μεία και τα πα­νε­πι­στή­μια! Το θέμα είναι το βιο­τι­κό επί­πε­δο του κό­σμου μας, η αντι­λι­τό­τη­τα. Και όχι οι τε­χνι­κές μορ­φές της τα­ξι­κής αντι­πα­ρά­θε­σης, το νό­μι­σμα ή το χρέος. Αυτές πρέ­πει να έπο­νται, να υπο­τάσ­σο­νται στο πε­ριε­χό­με­νο -ποια τάξη θα πλη­ρώ­σει και τι.

Ιδέα δεύ­τε­ρη: “θα πάμε στο λαό”. Αλλά δεν πε­ρι­γρά­φε­ται ούτε με τι εναλ­λα­κτι­κό σχέ­διο, ούτε και γί­νε­ται καμία προ­ε­τοι­μα­σία για την υλο­ποί­η­ση τέ­τοιου σχε­δί­ου. Πώς θα απο­φα­σί­σει όμως ο λαός με τόση σύγ­χυ­ση που επι­κρα­τεί και τόσες αλ­λα­γές σκη­νι­κών από βδο­μά­δα σε βδο­μά­δα ή από μέρα σε μέρα; Άρα ας υπεν­θυ­μί­σου­με κά­ποια βα­σι­κά πράγ­μα­τα για το λαό, το πώς μπο­ρεί να απο­φα­σί­ζει, τη δια­φο­ρά δη­μο­κρα­τι­κής ου­σί­ας και δη­μο­κρα­τι­κού προ­σχή­μα­τος.

Ο λαός της χώρας βίωσε επί πέντε χρό­νια τα λε­γό­με­να Μνη­μό­νια, δη­λα­δή τον ελ­λη­νι­κό κα­πι­τα­λι­σμό σε κρίση. Επέ­λε­ξε συ­νει­δη­τά το ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ για τα 12.000 αφο­ρο­λό­γη­το, τα 751, την κα­τάρ­γη­ση του ΕΝΦΙΑ και των ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σε­ων (ο ένας για το πρώτο, ο άλλος για το δεύ­τε­ρο, κά­ποιος για όλα μαζί), βάσει αυτής της σκλη­ρής πε­ντα­ε­τούς πεί­ρας της άρ­νη­σης όλων αυτών των επει­γό­ντων μέ­τρων. Το αν η ηγε­σία του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ υπο­βάθ­μι­σε το “καμία θυσία για το ευρώ” με την “σκλη­ρή δια­πραγ­μά­τευ­ση εντός ευρώ” (που δεν απο­κλεί­ει τυ­πι­κά το πρώτο), είναι ευ­θύ­νη της ηγε­σί­ας και όχι  του κό­σμου. Το σχέ­διο που υιο­θε­τείς για να υλο­ποι­ή­σεις το λαϊκό αί­τη­μα, είτε πε­τυ­χη­μέ­νο είτε απο­τυ­χη­μέ­νο ως σχέ­διο, δεν αλ­λά­ζει το αί­τη­μα. Όσοι όψι­μοι ή πα­λιοί συ­στη­μι­κοί απο­λο­γη­τές “κα­τα­πί­νουν” αμά­ση­τες τις δη­μο­σκο­πή­σεις περί ευρώ για να κα­θα­γιά­σουν με τη λαϊκή... ετυ­μη­γο­ρία τις δικές τους ευ­ρω-εμ­μο­νές, “φτύ­νουν” ταυ­τό­χρο­να τα επα­νει­λημ­μέ­να ευ­ρή­μα­τα των ίδιων δη­μο­σκο­πή­σε­ων που βγά­ζουν 88-92% κατά των αυ­ξή­σε­ων στον ΦΠΑ και κατά της μεί­ω­σης μι­σθών και συ­ντά­ξε­ων. Ή 70% κατά του πα­γώ­μα­τος των 751. Ή κατά του ΕΝΦΙΑ. “Ουαί υμίν γραμ­μα­τείς και Φα­ρι­σαί­οι...”

Η αυ­τα­πά­τη ότι μπο­ρεί να υπάρ­ξει έντι­μος συμ­βι­βα­σμός με­τα­ξύ θη­ρευ­τών και θη­ρα­μά­των κέρ­δι­ζε έδα­φος στον κόσμο όλο το προη­γού­με­νο με­σο­διά­στη­μα. Αυτό απο­τυ­πω­νό­ταν και στις δη­μο­σκο­πή­σεις, όπου ο κό­σμος “ήθελε” η κυ­βέρ­νη­ση να δια­πραγ­μα­τευ­τεί και όχι να “έρθει σε ρήξη”, αλλά ταυ­τό­χρο­να πί­στευε με ακόμη με­γα­λύ­τε­ρα πο­σο­στά ότι και οι δα­νει­στές θέ­λουν έντι­μο συμ­βι­βα­σμό! Επι­πρό­σθε­τα, επί­τη­δες οι διά­φο­ρες δη­μο­σκο­πή­σεις δεν θέ­τουν τους όρους της “ρήξης” ή της “συμ­φω­νί­ας”, παρά αυτές τις λέ­ξεις σκέ­τες και... απο­νε­νοη­μέ­νες. Όταν θέ­τουν κά­ποιους όρους “συμ­φω­νί­ας” (π.χ. Marc, 5/2015), τότε η πλειο­ψη­φία τάσ­σε­ται με τη λε­γό­με­νη “ρήξη”! Πέρα από το ότι η πει­σμα­τά­ρι­κη πραγ­μα­τι­κό­τη­τα υπο­νο­μεύ­ει συ­νε­χώς τις συγ­χύ­σεις της κοι­νής γνώ­μης, το ερώ­τη­μα είναι αν η Αρι­στε­ρά θέλει να ξε­κα­θα­ρί­ζει ή να ενι­σχύ­ει τις συγ­χύ­σεις αυτές! Έχει ή όχι ευ­θύ­νη η ση­με­ρι­νή κυ­βέρ­νη­ση αν σε ση­μα­ντι­κό πο­σο­στό ο κό­σμος κα­τα­γρά­φε­ται (ας πούμε αξιό­πι­στα) υπέρ των νέων μειώ­σε­ων στους μι­σθούς του Δη­μο­σί­ου; Το ίδιο και για την ορια­κή “υπερ­ψή­φι­ση” κά­ποιων ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σε­ων. Νο­μί­ζω ότι όποιος ενι­σχύ­ει τον λε­γό­με­νο κοι­νω­νι­κό αυ­το­μα­τι­σμό, ή υπο­τάσ­σε­ται σε αυτόν, δεν μπο­ρεί να λέ­γε­ται αρι­στε­ρός. Άρα η υπό­κλι­ση στα δη­μο­σκο­πι­κά δε­δο­μέ­να είναι αλά καρτ, υπο­κρι­τι­κή. Τα “δε­δο­μέ­να” τα πλά­θεις με την ενερ­γή σου στάση, τι (δεν) λες και τι (δεν) κά­νεις, πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο αν είσαι ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ή (ακόμη πιο πολύ!) η κυ­βερ­νώ­σα ηγε­σία του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.

Ό,τι ισχύ­ει για τη δη­μο­σκο­πι­κή λαϊκή “θέ­λη­ση”, ισχύ­ει και για την δη­μο­ψη­φι­σμα­τι­κή ή εκλο­γι­κή. Το θέμα είναι όχι μόνο με τι ερώ­τη­μα πας σε τέ­τοιες δια­δι­κα­σί­ες, αλλά και τι έχεις κάνει για να δια­μορ­φώ­σεις την απά­ντη­ση που επι­θυ­μείς, ρητά ή άρ­ρη­τα. Αν δεν έχεις πα­λέ­ψει πει­στι­κά ένα σαφές σχέ­διο-απά­ντη­ση, τότε είναι σαν να με­τα­θέ­τεις τη δική σου ευ­θύ­νη στο λαό. Το λαό που από εσένα πε­ρί­με­νε τις προ­τά­σεις για το πώς θα γίνει αυτό που γνω­ρί­ζει ότι πρέ­πει να γίνει. Στη χει­ρό­τε­ρη, είναι σαν να ψά­χνεις άλ­λο­θι στο λαό και συ­νερ­γό στην ευ­ρω-υστε­ρία των ΜΜΕ. Σχέ­δια ρήξης, μη επώ­δυ­νης μα ωφέ­λι­μης για το λαό, συ­ντρι­πτι­κής για το κε­φά­λαιο, μπο­ρεί μόνο η ρι­ζο­σπα­στι­κή Αρι­στε­ρά να κάνει. Δη­μο­ψη­φί­σμα­τα ή εκλο­γές χωρίς τέ­τοια “επι­κίν­δυ­να” ερ­γα­λεία, κά­νουν και τα αστι­κά κόμ­μα­τα, μέχρι και οι δι­κτα­το­ρί­ες. Η Αρι­στε­ρά, εξη­γώ­ντας ανοι­χτά τα σχέ­διά της στο κόσμο -και ακόμη πιο πολύ δί­νο­ντάς του εξου­σί­ες- τον κα­θι­στά και πιο ικανό να εμπε­δώ­νει τη δη­μο­κρα­τία πα­ντού. Κά­νο­ντας διαρ­κώς στρο­φές, δια­τη­ρώ­ντας τη μυ­στι­κή δι­πλω­μα­τία -και συ­ντη­ρώ­ντας την ίδια κρα­τι­κή ιε­ραρ­χία- δεν πε­τυ­χαί­νει τί­πο­τα θε­τι­κό.

Οι πι­θα­νό­τη­τες πολ­λές, δεν αντι­με­τω­πί­ζο­νται με πι­θα­νο­λο­γία

Ο προ­σα­να­το­λι­σμός αυτής της κυ­βέρ­νη­σης πρέ­πει να κρι­θεί στο κί­νη­μα και μέσα στο κόμμα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, αυτό με τη λαϊκή, αρι­στε­ρή και ρι­ζο­σπα­στι­κή βάση. Αλ­λιώς θα κρι­θεί στις Βρυ­ξέλ­λες ή στο απα­ρα­βί­α­στο της ΤτΕ. Μπο­ρεί όμως να γίνει το πρώτο;

Το κί­νη­μα είναι πα­ρά­γο­ντας που θέλει “σή­κω­μα” είτε από την Αρι­στε­ρά στα σω­μα­τεία είτε από το­πι­κές πρω­το­βου­λί­ες. Αυτήν την πε­ρί­ο­δο είναι σε ύφεση, με το­πι­κές εξαι­ρέ­σεις. Αυτές ίσως προ­δια­θέ­τουν για το τι θα γίνει αν απο­πει­ρα­θεί κα­νείς να πε­ρά­σει νέα νέα μέτρα (π.χ. οι μι­κρές μα απο­τε­λε­σμα­τι­κές κι­νη­το­ποι­ή­σεις στην Υγεία). Θαυ­μά­ζει κα­νείς την επι­μο­νή και την αντο­χή τόσου κό­σμου που ξα­να­κα­τέ­βη­κε στις πλα­τεί­ες μόλις οσμί­στη­κε ρήξη, έστω και μετά από πά­γω­μα τεσ­σά­ρων μηνών. Αλλά σί­γου­ρα δεν μπο­ρού­με να υπερ­βάλ­λου­με. Δεν είναι τώρα το κί­νη­μα ο πιο στι­βα­ρός τοί­χος όπου θα ανα­κρού­σει η απο­τυ­χη­μέ­νη τα­κτι­κή του “έντι­μου συμ­βι­βα­σμού”. Από την άλλη, μέσα στο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ οι ζυ­μώ­σεις εντεί­νο­νται, τα μέλη στη βάση κα­τα­νο­ούν όλο και κα­λύ­τε­ρα τι ση­μαί­νει η κάθε δια­κή­ρυ­ξη της κάθε τα­σι­κής ηγε­σί­ας, μέσα από την πρα­κτι­κή τη δικιά της και της κυ­βέρ­νη­σης της ίδιας. Θα προ­λά­βουν αυτές οι ανα­κα­τα­τά­ξεις να απο­κρυ­σταλ­λω­θούν έγκαι­ρα, να σπρώ­ξουν κόμμα και κυ­βέρ­νη­ση στη σωστή ρότα; Δύ­σκο­λο.

Ωστό­σο, το μέλ­λον οφεί­λει τη γοη­τεία του στο απρό­βλε­πτο. Ποιος ορ­κί­ζε­ται ότι η αδιαλ­λα­ξία των δα­νει­στών δεν έχει καμία πι­θα­νό­τη­τα να δώσει στις πο­λι­τι­κές ευ­και­ρί­ες του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ πα­ρά­τα­ση αρ­κε­τή, ώστε αυτός να ανα­συ­γκρο­τη­θεί για να βγά­λει και τον επό­με­νο γύρο. Αν αυτό δεν γίνει, και πάλι πρέ­πει να θυ­μη­θού­με ότι ούτε ο Σα­μα­ράς δεν είχε κα­τα­φέ­ρει να πε­ρά­σει όλα τα μνη­μο­νια­κά μέτρα και γι­'αυ­τό οδη­γή­θη­κε σε εκλο­γές. Έστω και με αυτήν την έν­νοια, προ­φα­νώς και δεν μπο­ρεί να πε­ρά­σει μνη­μο­νια­κά μέτρα ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και ο Τσί­πρας. Στο κά­τω-κά­τω, ας κοι­τά­ξου­με το γε­νι­κό κάδρο. Πα­γκό­σμια κρίση που επι­μέ­νει, ιμπε­ρια­λι­στι­κά αδιέ­ξο­δα, ο ελ­λη­νι­κός κα­πι­τα­λι­σμός αδυ­να­τεί να βρει modus vivendi με οποιο­δή­πο­τε πο­λι­τι­κό προ­σω­πι­κό. Δεν είναι αυτά ο ορι­σμός, το λι­γό­τε­ρο ευ­και­ριών για την Αρι­στε­ρά;

Μόνοι όροι: απόρ­ρι­ψη κάθε λι­τό­τη­τας (47 ή 7 σε­λί­δων), μάχη για την ανα­συ­γκρό­τη­ση του μα­ζι­κού κι­νή­μα­τος και των μα­ζι­κών πο­λι­τι­κών φο­ρέ­ων που επι­λέ­γει η πλειο­ψη­φία της τάξης. Ποιο είναι το κα­λύ­τε­ρο που μπο­ρεί να προ­κύ­ψει δεν το ξέ­ρουν ούτε οι αι­σιό­δο­ξοι ούτε οι απαι­σιό­δο­ξοι. Αλλά μπο­ρεί να βγει μόνο με τέ­τοιες προ­ϋ­πο­θέ­σεις. Και σί­γου­ρα ο και­ρός με πολλά, γρή­γο­ρα γυ­ρί­σμα­τα, περνά από λεπτό κό­σκι­νο κάθε θε­ω­ρία.

*Μέλος ΝΕ ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ Α Θεσ/νικης

Ετικέτες