Ταξική-Διεθνιστική Εργατική Πρωτομαγιά 2017
Τα δεδομένα είναι αμείλικτα. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ φέρνει προς ψήφιση, σε λίγες μέρες, νέα, ακόμα πιο βάρβαρα, αντεργατικά-αντιλαϊκά μέτρα, ευνοώντας σκανδαλωδώς το μεγάλο κεφάλαιο, συμφωνώντας με ΕΕ και ΔΝΤ, «μπουρδουκλώνοντας» τη 2η αξιολόγηση και επιβάλλοντας το 4ο Μνημόνιο.
Έχουμε αυξημένο κυβερνητικό-συστημικό συνδικαλισμό, λόγω προσχώρησης σ’ αυτόν και του ΣΥΡΙΖΑ, εκτός των παραδοσιακών ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ, που δεν επιτρέπει ούτε μια 24ωρη γενική απεργία σε ΓΣΕΕ-ΕΚΑ-ΑΔΕΔΥ, ως απάντηση στην ακραία επίθεση που δέχονται τα μέλη των συνδικάτων τους.
Θα περίμενε κανείς ότι οι δυνάμεις της Αριστεράς, οι αυτοχαρακτηριζόμενες ταξικές και ασυμβίβαστες, τουλάχιστον στο συνδικαλιστικό-εργατικό επίπεδο θα συνεννοούνταν στοιχειωδώς και θα συνεργάζονταν, για να παρακαμφθούν οι δυσκολίες και να ξεπεραστούν τα εμπόδια των γραφειοκρατών, που πλειοψηφούν στη ΓΣΕΕ πρωτίστως, αλλά και στην ΑΔΕΔΥ.
Η Πρωτομαγιά, η επέτειος που συνδέεται με θεμελιώδεις κατακτήσεις και με κίνηση του εργατικού κινήματος με αυτοθυσία, με συλλογικότητα κι εμβληματικούς και συνεχιζόμενους αγώνες, με ταξικούς και διεθνιστικούς αγώνες που επαναλαμβάνονται για περισσότερα από 100 χρόνια, θα μπορούσε να αποτελέσει μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να ξαναβγεί ο κόσμος της δουλειάς στους δρόμους, να ανακτήσει την αυτοπεποίθηση και την ελπίδα που του έφερε και του πήρε βίαια ο ΣΥΡΙΖΑ, να διεκδικήσει δικαιώματα συνολικά και με ενωμένες τις δυνάμεις του, για να έχει ορατή πιθανότητα επιτυχίας και αντεπίθεσης.
Πρόσφυγες
Η φετινή Πρωτομαγιά, που βρίσκει χιλιάδες πρόσφυγες/μετανάστες εγκλωβισμένους σε στρατόπεδα άθλιας διαβίωσης, απελπισμένους με «επιλογές» ανάμεσα σε βομβαρδισμούς και πνιγμούς στη Μεσόγειο, καταδικασμένους από τις μνημονιακές πολιτικές λιτότητας όπως και οι ντόπιοι εργαζόμενοι των χωρών της «πολιτισμένης δύσης», μπορούσε και θα έπρεπε να είναι η ευκαιρία να απαιτήσουμε όλοι μαζί οι καταπιεσμένοι, έλληνες και μετανάστες εργάτες, την απεμπλοκή της Ελλάδας από τους ιμπεριαλιστικούς σχηματισμούς και την προετοιμασία πολέμου σε συνεργασία με τα γειτονικά κράτη δολοφόνους, όπως το Ισραήλ και η Αίγυπτος.
Η φετινή Πρωτομαγιά, παρά την απογοήτευση που έχει σπείρει ο μνημονιακός ΣΥΡΙΖΑ, θα μπορούσε να συνενώσει τον κάθε εργατικό αγώνα, που αμύνεται καθημερινά για τα στοιχειώδη, για να πληρωθούν οι εργαζόμενοι στους δήμους και να μη χάσουν τη δουλειά τους οι «εργολαβικοί» των νοσοκομείων και οι κάθε λογής συμβασιούχοι κι ελαστικά εργαζόμενοι, για να μην απολυθούν εργαζόμενοι από την ΕΥΔΑΠ, για να μείνει η ΔΕΗ δημόσια, για να μην περάσει η συρρίκνωση μέχρι εξαφάνισης του Δημοσίου, μέσω «αξιολόγησης»-κινητικότητας-νέων οργανισμών, για να έχουμε ταχυδρόμους και Εθνική Ασφαλιστική, για να έχουμε σχολεία ειδικής αγωγής και εκπαιδευτικούς που δεν θα γυρνάνε από σχολείο σε σχολείο, διδάσκοντας όποιο μάθημα δεν έχει καθηγητή ή δάσκαλο να το διδάξει.
Αντιστάσεις
Η φετινή Πρωτομαγιά μπορούσε κι έπρεπε να φέρει σε κοινή συγκέντρωση πολλούς αγωνιστές που αντιστέκονται στην παράδοση των ελεύθερων χώρων στο μεγάλο κεφάλαιο, που συνδυάζεται με ακόμα μεγαλύτερη ροή δημόσιου χρήματος από τα κρατικά και αυτοδιοικητικά ταμεία προς τους εργολάβους-ομαδάρχες-καπιταλιστές κάθε τύπου, που θα φτιάξουν γήπεδα, αντί για δημόσια νοσοκομεία και σχολεία.
Η φετινή Πρωτομαγιά μπορούσε κι έπρεπε να είναι η πρώτη Γενική Απεργία που μας στερούν οι πλειοψηφίες ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, το πρώτο βήμα κλιμάκωσης και γενίκευσης όλων των αντιστάσεων, η αφετηρία ανασύνταξης κι επανασυσπείρωσης του κινήματος.
Όπως περιγράφεται και στην ανακοίνωση-κάλεσμα του ΜΕΤΑ, στόχος μας είναι «η απεργία της 1ης Μάη 2017 να αποτελέσει ένα ακόμη βήμα έκφρασης της αντίθεσής μας απέναντι στις νέες περικοπές που σχεδιάζονται, αλλά και αφετηρία για τη γενίκευση των τοπικών, περιφερειακών και κλαδικών κινητοποιήσεων με προκήρυξη Γενικής Απεργίας για τα μέσα Μάη ενάντια στην “αξιολόγηση” και τα νέα βάρβαρα μέτρα σε βάρος των εργαζομένων και των συνταξιούχων».
Η στάση της Αριστεράς
Οι προσπάθειες από πλευράς μας, από το ΜΕΤΑ και τη ΛΑΕ, ήταν να τεθεί πολύ νωρίς και έγκαιρα το ζήτημα της ενωτικής συγκέντρωσης της Πρωτομαγιάς. Στόχος μας ήταν η απάντηση στη συνηθισμένη, εθιμοτυπική, μίζερη και χωρίς μαζικότητα συγκέντρωση της φιλικής προς το κεφάλαιο, τα αφεντικά και τις μνημονικές κυβερνήσεις τους ΓΣΕΕ, υπό την κάλυψη του ΕΚΑ, να δοθεί με μαζικότερους όρους, εκφράζοντας τις αντιστάσεις που εμφανίζονται δειλά κι αποσπασματικά, αλλά παντού, με ζωντάνια, αθροίζοντας και πολλαπλασιάζοντας δυνάμεις, δημιουργώντας έμπνευση και καλλιεργώντας το έδαφος για τη δημιουργία εναλλακτικής, με ένα ριζοσπαστικό, αντιμνημονιακό, αριστερής συσπείρωσης κέντρο αγώνα, ικανό να επιβάλει στις συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες κινητοποιήσεις, με δυνατότητες να επανέλθουν δυναμικά διεκδικήσεις με όρους και πιθανότητα επιτυχίας.
Από το ΠΑΜΕ, η αντιμετώπιση είναι η κλασική και ηττοπαθής μονοκομματική Πρωτομαγιά, αποκομμένη από τις ανάγκες του κόσμου της δουλειάς, χωρίς καμιά συνεργασία με οποιονδήποτε άλλο δρα και αγωνίζεται μέσα στο κίνημα, για να εμφανίζεται το ΚΚΕ ως η μόνη μαζικότερη επιλογή, με στόχο τη διατήρηση των δυνάμεων του Κόμματος, αλλά όχι την ανατροπή των αντεργατικών πολιτικών του κεφαλαίου.
Δυστυχώς και από τον «πυρήνα» των δυνάμεων της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και των Παρεμβάσεων-Συσπειρώσεων, η επιλογή της απάντησης στο κεφάλαιο είναι η ίδια με του ΚΚΕ/ΠΑΜΕ, αλλά σε μικρότερη κλίμακα λόγω μεγέθους.
Μετά από την καταστροφική επιλογή στο συνέδριο της ΑΔΕΔΥ για ξεχωριστά κατεβάσματα των αριστερών παρατάξεων, που δώρισαν στη δεξιά την πρώτη θέση και στις μνημονιακές δυνάμεις (ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ) την καθοριστική για τις εξελίξεις πλειοψηφία, στερώντας από την Αριστερά την πρωτιά στα συνδικαλιστικά όργανα και από το κίνημα τη δυνατότητα κινητοποιήσεων προκηρυγμένων από την ΑΔΕΔΥ, η ίδια στάση επαναλαμβάνεται σε κάθε ευκαιρία και στην ξεχωριστή Πρωτομαγιά, που διοργανώνεται στο Μουσείο από τις δυνάμεις αυτές.
Με προαποφασισμένες συγκεντρώσεις ως προς τον τόπο, χρόνο και τρόπο της συγκέντρωσης στο Μουσείο, έγινε προσχηματικό κάλεσμα και σε άλλα συνδικαλιστικά-πολιτικά σχήματα και αγωνιστές, όπως και στο ΜΕΤΑ, προσχηματικά κρίνουμε, αφού δεν δινόταν η δυνατότητα συναπόφασης και αλληλεπίδρασης.
Η εμπειρία προηγούμενων ετών, η πορεία που θα ξεκινάει από το Μουσείο να περιφρονεί ακόμα κι ένα «πέρασμα» από τη συγκέντρωση των ΕΚΑ-ΓΣΕΕ, για να επικοινωνήσει όχι με τις ηγεσίες, αλλά με όποιον κόσμο συγκεντρωθεί εκεί, δυσκολεύει ακόμα περισσότερο την κατάσταση και διαιωνίζει τη διάσπαση και τον κατακερματισμό του πολύπαθου εργατικού κινήματος.
Στο ΜΕΤΑ και τη ΛΑΕ εξαντλήσαμε τα περιθώρια συνεννόησης με τις άλλες αριστερές κι ευρύτερες ριζοσπαστικές δυνάμεις και θα συνεχίσουμε με αυτόν τον τρόπο, ως τον μόνο δυνατό για να ξεμπλοκάρει το κίνημα, αλλά είμαστε και αποφασισμένοι να μην ενταχθούμε σε σεχταριστικές πολιτικές και να μην αποκοπούμε από το σύνολο των εργαζομένων και πληττόμενων λαϊκών στρωμάτων, όσο επίπονο και περίπλοκο κι αν είναι αυτό στη δεδομένη περίοδο. Δεν θα περιφρονήσουμε κανέναν αυτή τη δύσκολη στιγμή.
Είναι ελπιδοφόρο ότι πραγματοποιήθηκαν συναντήσεις του ΜΕΤΑ με άλλα τμήματα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και των Παρεμβάσων, που δεν ακολουθούν τη λογική του «λίγοι και καθαροί» και παρουσιάζεται διάθεση συνεννόησης και συνεργασίας. Αυτό θα καταγραφεί με κοινό βηματισμό και πορεία με κοινή διαδρομή και την Πρωτομαγιά.
Επιπλέον εντατική κι επίμονη προσπάθεια κάναμε για συνδιοργάνωση της Πρωτομαγιάτικης συγκέντρωσης από ΕΚΑ και ΑΔΕΔΥ, αλλά λόγω άρνησης της ΓΣΕΕ δεν τελεσφόρησε. Επόμενη πρότασή μας ήταν για προσυγκέντρωση της ΑΔΕΔΥ σε κάποιο άλλο σημείο της Πατησίων, με πορεία προς Κλαυθμώνος στη συνέχεια, εφόσον η ΓΣΕΕ δεν δέχτηκε τη συνδιοργάνωση.
Έτσι, την Πρωτομαγιά, αφετηρία και προσυγκέντρωση του ΜΕΤΑ θα είναι η Πατησίων και Σολωμού στις 10:30 πμ, ενώ οι δυνάμεις της ΛΑΕ θα συναντηθούν στην Πατησίων και Χαλκοκονδύλη. Η πορεία μας θα ακολουθήσει τη διαδρομή Πατησίων, Χαυτεία, Κλαυθμώνος (όπου θα είναι ΕΚΑ-ΓΣΕΕ), Σύνταγμα, Βουλή.
Πρωτοβουλία στον Πειραιά
Ελπίδες γεννιούνται στον Πειραιά, με τη συναντίληψη που καταγράφεται από πλήθος εργατικών και συνδικαλιστικών συλλογικοτήτων, παρατάξεων της Αριστεράς, συνταξιουχικών οργάνων, αντιρατσιστικών και αντιφασιστικών σχηματισμών, ακόμα και μεταξύ μεταναστών και έμπειρων και μαχόμενων αγωνιστών της ευρύτερης Αριστεράς στους εργατικούς χώρους και σε κινήματα αντίστασης για την ανάγκη δημιουργίας μιας αγωνιστικής πρωτοβουλίας, που να συγκεντρώσει δυνάμεις από όποιον αντιστέκεται με συλλογικό κι αγωνιστικό τρόπο.
Η διαπιστωμένη ανάγκη να οικοδομηθεί από τα κάτω ένα ευρύτερο κοινωνικό μέτωπο που θα υπερασπίζεται τα κοινωνικά αγαθά, θα εκφράζει την αλληλεγγύη του σε όποιον αγωνίζεται και διεκδικεί, θα συγκρούεται με φασιστικές και ναζιστικές προκλήσεις και θα γενικεύει την πάλη του για την ανατροπή των μνημονιακών πολιτικών, πήρε σάρκα και οστά σε σύσκεψη που πραγματοποιήθηκε στον Πειραιά, για «Συγκρότηση Αγωνιστικού Συντονιστικού Κέντρου στον Πειραιά και κοινό γιορτασμό της Εργατικής Πρωτομαγιάς».
Στη σύσκεψη που κάλεσαν οι Πανελλήνια Ένωση Ναυτών Εμπορικού Ναυτικού (ΠΕΝΕΝ), Πανελλήνιος Σύνδεσμος Συνταξιούχων ΝΑΤ και το Σωματείο Οδηγών-Μηχανικών και Εργατοτεχνιτών Δήμου Πειραιά, συμμετείχαν πάνω από 35 άνθρωποι, από συλλογικότητες κάθε είδους, μετανάστες, εργαζόμενοι, εργατικά και αντιρατσιστικά σχήματα, συνδικαλιστές, δημοτικές παρατάξεις και κατέληξαν σε ένα κείμενο (αναρτημένο στο Rproject.gr: Συγκροτήθηκε ο «Εργατικός Ταξικός Συντονισμός Πειραιά Σωματείων, Συνδικαλιστών και Συλλογικοτήτων»), στη δημιουργία προσωρινού συντονιστικού για να δοθεί συνέχεια με οργανωμένο τρόπο και να κληθεί νέα παμπειραϊκή συνάντηση μετά την Πρωτομαγιά και, ως πρώτο βήμα κινητοποίησης, την κοινή Πρωτομαγιά στον Πειραιά, με συγκέντρωση στο Πασαλιμάνι, στις 10.30 πμ.
Η εξέλιξη και η προσπάθεια αυτή αξίζει να μεταφερθεί και στην υπόλοιπη Αθήνα και σε κάθε πόλη, ώστε η ενότητα της Αριστεράς και η κοινή δράση να μη μένουν μόνο διακηρυγμένοι στόχοι και απλή ρητορική, αλλά να μεταφράζονται σε πράξεις και αγώνες.
Ενωτική πρωτομαγιά στην Κύπρο
Τα τελευταία χρόνια η πρωτομαγιά έχει αποκτήσει τη συγκέντρωση που της αξίζει. Χιλιάδες άνθρωποι –και από τις δύο πλευρές του συρματοπλέγματος– διαδηλώνουν και συναντιούνται στη «νεκρή ζώνη», δίνοντάς της και πάλι ζωή. Στη μεγαλύτερη εργατική συγκέντρωση που γίνεται στην Κύπρο, τα χαμόγελα στα πρόσωπα των συντροφισσών και των συντρόφων, οι υψωμένες γροθιές και οι κόκκινες σημαίες πλαισιώνονται από τα μαχητικά συνθήματα ενάντια στους κοινούς εχθρούς: τη λιτότητα, τον φασισμό, τον εθνικισμό. Και φέτος αυτή τη συγκέντρωση δυνάμεων την έχουμε απόλυτη ανάγκη.
Μετά από 42 χρόνια αποτυχημένων προσπαθειών για την επίλυση του κυπριακού, οι από τα πάνω συνομιλίες φαίνεται να έχουν «στομώσει» και πάλι. Όλα πλέον θα κριθούν από το αν θα εκδηλωθούν σοβαρές κοινωνικές αντιστάσεις απέναντι στην κυβέρνηση, που εφαρμόζει ένα εκρηκτικό πολιτικό μείγμα νεοφιλελεύθερου φονταμενταλισμού και (επι)στροφής στον εθνικισμό. Απέναντι σε μια προσπάθεια συντηρητικής μετατόπισης ολόκληρης της κοινωνίας, που βρίσκεται σε εξέλιξη, η μοναδική μας επιλογή είναι να αντιπαρατάξουμε ένα ενιαίο εργατικό-αντιφασιστικό μέτωπο ντόπιων και μεταναστών εργαζόμενων και στις δύο πλευρές του νησιού και η πρωτομαγιά είναι η πιο γερή βάση γι’ αυτό τον αγώνα. Για να χαράξουμε το δικό μας πολιτικό σχέδιο και να ανοίξουμε νέους δρόμους κοινής πάλης μαζί με τα ταξικά μας αδέρφια: τους Τουρκοκύπριους και τους μετανάστες εργαζόμενους.
Προσυγκέντρωση στην πλατεία Φανερωμένης στις 18:00 και πορεία στη Λευκωσία.
Συνάντηση με την πορεία των τουρκοκυπριακών συνδικάτων και οργανώσεων στο γήπεδο της Τσετίνκαγια (νεκρή ζώνη - Λήδρα Πάλας).
Συναυλία «Rock for Peace - Fight for your Rights».
*Αναδημοσίευση από την Εργατική Αριστερά που κυκλοφορεί-φ. 382 (26/4)
