Το παρακάτω κείμενο ζητήθηκε με αφορμή την κυκλοφορία του νέου βιβλίου του Χρήστου Λάσκου "Κρίση και αριστερή πολιτική. Η ταξική αναμέτρηση στην Ελλάδα και τον κόσμο, 2009-2014".
Η επιμονή στην ταξική ανάγνωση της πραγματικότητας, κατά τη γνώμη μου, είναι προϋπόθεση για την ευόδωση των πολιτικών στόχων της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Με δεδομένο, μάλιστα, πως στην Ελλάδα έχουμε μια ισχυρότατη παράδοση της ιστορικής κατανόησης με όρους ανάδελφου έθνους τα πράγμα αποκτάει ακόμη μεγαλύτερη σημασία.
Θέλω να πω, η αφήγηση που αξονίζεται γύρω από τη σύγκρουση της «χώρας» με τους «ξένους» και «καλεί σε αγώνα» εναντίον του μερκελισμού, της κατοχής, της γερμανικής μπότας και τα σχετικά αντιστοιχεί απολύτως σε όσα μια ορισμένη αριστερή παράδοση εντέλει μοιράζεται με την εθνική σάγκα του τρισχιλιετούς αγωνιζόμενου έθνους. Και είναι η σίγουρη οδός για την ήττα, όπως συνέβη πολλές φορές στην ιστορία.
Γιατί, τη στιγμή που στην Ελλάδα πραγματοποιείται ένα από τα πιο ακραία κοινωνικά πειράματα στην ιστορία του παγκόσμιου καπιταλισμού, η παραπάνω αφήγηση μετατοπίζει το βλέμμα αλλού, στρεβλώνει την θέα και ευνοεί –όσο κι αν σε πρώτη ματιά φαίνεται να «διευρύνει το μέτωπο της αντίστασης»- την ελληνική εργοδοσία, η οποία καθίσταται από δευτερεύουσα έως υποταγμένη (!) κι έτσι απαλλάσσεται.
Η μαύρη αλήθεια είναι πως η ακρότητα του ελλαδικού πειράματος οφείλεται ακριβώς στο γεγονός πως οι συμπατριώτες μας καπιταλιστές αποτελούν, με διαφορά, την εκμεταλλευτικότερη εργοδοσία την Ευρώπη.
Και όχι τώρα που «έχουμε κρίση». Ήδη πριν η ελληνική εργασιακή ζούγκλα ήταν ζηλευτή για όλους τους ευρωπαίους εργοδότες. Οι μισές υπερωρίες το 2007 δεν πληρώνονταν, τα μπλοκάκια έκαναν θραύση, ενώ ο εργοδοτικός δεσποτισμός και η παραβίαση των θεμελιακών δικαιωμάτων ήταν κανόνας.
Η κρίση έδωσε τη δυνατότητα το πάρτι να μετεξελιχθεί σε όργιο.
Ή θα το δούμε έτσι ή θα χάσουμε, νομίζω.
Ο ΣΥΡΙΖΑ έφθασε εδώ που βρίσκεται με την ανάλυσή του να γέρνει σαφέστατα στην ταξική πλευρά, όπως δείχνουν όλα τα κείμενα και οι συνεδριακές αποφάσεις.
Η σύγκρουση θέτει τάξη εναντίον τάξης. Τα άλλα, τα πατριωτικά και τα ανάδελφα, δεν μας μπερδεύουν απλώς. Μας εκτροχιάζουν.
Ο Χρήστος Λάσκος είναι υποψήφιος ευρωβουλευτής με τον ΣΥΡΙΖΑ
