Να γίνουμε η γενιά που θα τα πάρει όλα πίσω

Τα τε­λευ­ταία χρό­νια οι νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρες πο­λι­τι­κές είχαν ως βα­σι­κό χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό τη συ­στη­μα­τι­κή πε­ρι­θω­ριο­ποί­η­ση των νέων αν­θρώ­πων. Για να ξε­πε­ρα­στεί η κρίση προς όφε­λος των δυ­νά­με­ων του κε­φα­λαί­ου, προ­ϋ­πό­θε­ση είναι το τσά­κι­σμα ερ­γα­τι­κών, κοι­νω­νι­κών και δη­μο­κρα­τι­κών κα­τα­κτή­σε­ων καθώς και η βίαιη υπο­τί­μη­ση της ερ­γα­σί­ας.

Συ­νε­πώς, έπρε­πε η νε­ο­λαία να προ­ε­τοι­μα­στεί ανα­λό­γως ώστε να είναι υπο­ταγ­μέ­νη για να μπο­ρέ­σει να παί­ξει το ρόλο που η άρ­χου­σα τάξη επι­θυ­μού­σε. Αυτό άρ­χι­σε να επι­τυγ­χά­νε­ται με τη συ­στη­μα­τι­κή απα­ξί­ω­ση όλων εκεί­νων των μη­χα­νι­σμών –όπως η εκ­παί­δευ­ση– που προ­ε­τοί­μα­ζαν και εφο­δί­α­ζαν τη νε­ο­λαία για να ει­σέλ­θει στη σφαί­ρα της πα­ρα­γω­γής, με απο­τέ­λε­σμα όλο και πε­ρισ­σό­τε­ροι νέοι άν­θρω­ποι να βρί­σκο­νται εκτός αυτών των μη­χα­νι­σμών και συ­νε­πώς να είναι έρ­μαια της ερ­γο­δο­τι­κής αυ­θαι­ρε­σί­ας εάν δεν οδη­γού­νταν στην ανερ­γία και στην αβε­βαιό­τη­τα της εκ πε­ρι­τρο­πής ερ­γα­σί­ας.

Να τσα­κί­σου­με την ανερ­γία και την επι­σφά­λεια

Η ανερ­γία πραγ­μα­τι­κά απο­τε­λεί μά­στι­γα για τη νέα γενιά, με το πο­σο­στό της να αγ­γί­ζει το 57%. Σε συν­δυα­σμό με το γε­γο­νός ότι για την ερ­γα­ζό­με­νη νε­ο­λαία ο κα­νό­νας είναι η επι­σφα­λής ερ­γα­σία με εξευ­τε­λι­στι­κούς μι­σθούς και χωρίς κα­νέ­να δι­καί­ω­μα, έχει δη­μιουρ­γη­θεί μια βάρ­βα­ρη πραγ­μα­τι­κό­τη­τα στην οποία κάθε άνερ­γος είναι εν δυ­νά­μει επι­σφα­λώς ερ­γα­ζό­με­νος και το αντί­στρο­φο.

Η αντι­με­τώ­πι­ση λοι­πόν της ανερ­γί­ας από τη νέα κυ­βέρ­νη­ση πρέ­πει να είναι στις άμε­σες προ­τε­ραιό­τη­τες, καθώς η πραγ­μα­τι­κή λύση αυτού του προ­βλή­μα­τος θα ση­μά­νει την κα­λυ­τέ­ρευ­ση των υλι­κών όρων δια­βί­ω­σης της νε­ο­λαί­ας, επι­βε­βαιώ­νο­ντας τις προσ­δο­κί­ες των νέων αν­θρώ­πων που στή­ρι­ξαν τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.

Η αντι­με­τώ­πι­ση της ανερ­γί­ας έχει στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα δύο σκέλη. Το πρώτο είναι άμε­σες ενέρ­γειες «ανα­κού­φι­σης» των ανέρ­γων και η εξα­σφά­λι­ση βα­σι­κών δι­καιω­μά­των. Αυτό ση­μαί­νει ότι πρέ­πει να αυ­ξη­θεί το επί­δο­μα ανερ­γί­ας με πα­ράλ­λη­λη «χα­λά­ρω­ση» των προ­ϋ­πο­θέ­σε­ων για την από­κτη­σή του, που αυτήν τη στιγ­μή αφή­νουν χι­λιά­δες ανέρ­γους χωρίς έστω αυτό το ελά­χι­στο επί­δο­μα. Ση­μαί­νει επί­σης ότι οι άνερ­γοι πρέ­πει να μπο­ρούν να με­τα­κι­νού­νται δω­ρε­άν με τα μέσα μα­ζι­κής με­τα­φο­ράς, καθώς και τη δυ­να­τό­τη­τα δω­ρε­άν –ή με συμ­βο­λι­κό αντί­τι­μο– πρό­σβα­σης στον πο­λι­τι­σμό και τον αθλη­τι­σμό. Σε αυτή την κα­τεύ­θυν­ση είναι απα­ραί­τη­τες κι­νη­μα­τι­κές πρω­το­βου­λί­ες ανέρ­γων που να μπο­ρούν να διεκ­δι­κούν και να επι­βάλ­λουν την εφαρ­μο­γή τέ­τοιων μέ­τρων.

Το δεύ­τε­ρο σκέ­λος έχει να κάνει με τη δη­μιουρ­γία νέων θέ­σε­ων ερ­γα­σί­ας καθώς και με την κα­τάρ­γη­ση της επι­σφά­λειας και των δια­φό­ρων προ­γραμ­μά­των τύπου Voucher, που δεν κά­νουν τί­πο­τα άλλο από το να ανα­κυ­κλώ­νουν τους ανέρ­γους. Η εξαγ­γε­λία της δη­μιουρ­γί­ας –άμεσα– 300.000 θέ­σε­ων ερ­γα­σί­ας είναι ένα πρώτο βήμα, δεν λύνει όμως το πρό­βλη­μα, αφού αυτήν τη στιγ­μή υπάρ­χουν πε­ρί­που 1.500.000 άνερ­γοι. Μόνο ένα πρό­γραμ­μα μα­ζι­κών δη­μό­σιων επεν­δύ­σε­ων θα μπο­ρέ­σει να θέσει τους όρους για την ου­σια­στι­κή αντι­με­τώ­πι­ση της ανερ­γί­ας και το Δη­μό­σιο είναι ο μόνος φο­ρέ­ας που έχει αυτήν τη δυ­να­τό­τη­τα.

Όσον αφορά την επι­σφά­λεια, οι εξαγ­γε­λί­ες για την κα­τάρ­γη­ση του ηλι­κια­κού δια­χω­ρι­σμού στο μισθό (μέτρο που κυ­ριο­λε­κτι­κά τσά­κι­σε τα ερ­γα­σια­κά δι­καιώ­μα­τα της νε­ο­λαί­ας) και για την επα­να­φο­ρά του ερ­γα­τι­κού δι­καί­ου και των συλ­λο­γι­κών συμ­βά­σε­ων είναι εξαι­ρε­τι­κά ση­μα­ντι­κές. Αφε­νός απο­κα­θι­στούν ένα πλαί­σιο ερ­γα­τι­κών δι­καιω­μά­των και αφε­τέ­ρου δη­μιουρ­γούν τη δυ­να­τό­τη­τα για την ανά­πτυ­ξη σω­μα­τεί­ων και ερ­γα­τι­κών διεκ­δι­κή­σε­ων.

Ο συν­δι­κα­λι­σμός και οι συλ­λο­γι­κές διεκ­δι­κή­σεις των ερ­γα­ζο­μέ­νων απο­κτούν ξανά νόημα και θα είναι απο­λύ­τως κρί­σι­μο για την Αρι­στε­ρά –και ει­δι­κά για τη νε­ο­λαία ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ– να μπο­ρέ­σει να ορ­γα­νώ­σει τους νέους ερ­γα­ζό­με­νους, να βρει η ερ­γα­ζό­με­νη νε­ο­λαία τη σχέση της με το ορ­γα­νω­μέ­νο ερ­γα­τι­κό κί­νη­μα. Και όταν λέμε ορ­γα­νω­μέ­νο ερ­γα­τι­κό κί­νη­μα δεν εν­νο­ού­με τις γρα­φειο­κρα­τι­κές ηγε­σί­ες της ΓΣΕΕ ή άλλων ομο­σπον­διών, αλλά την ανε­ξάρ­τη­τη συν­δι­κα­λι­στι­κή ορ­γά­νω­ση από τα κάτω. Το πα­ρά­δειγ­μα της νίκης της απο­λυ­μέ­νης εγκύ­ου από την εται­ρεία Migato μάς δεί­χνει όχι μόνο τον τρόπο, αλλά και ότι μπο­ρού­με να πε­τυ­χαί­νου­με νίκες. Η νε­ο­λαία μπο­ρεί –και οφεί­λει– να δώσει νέα πνοή στο ερ­γα­τι­κό κί­νη­μα σε μια κα­τεύ­θυν­ση τα­ξι­κή και διεκ­δι­κη­τι­κή, για να μπο­ρέ­σει να ξη­λω­θεί όλο το μνη­μο­νια­κό θε­σμι­κό πλαί­σιο.

Να ξη­λώ­σου­με τις αντιεκ­παι­δευ­τι­κές με­ταρ­ρυθ­μί­σεις

Μπο­ρεί το πρό­βλη­μα της ανερ­γί­ας να είναι το με­γά­λο πρό­βλη­μα της νε­ο­λαί­ας και ένας βρα­χνάς που η κυ­βέρ­νη­ση πρέ­πει άμεσα να αντι­με­τω­πί­σει και θα πρέ­πει να είναι κε­ντρι­κός άξο­νας των νε­ο­λαι­ί­στι­κων αγώ­νων στη νέα πε­ρί­ο­δο. Ωστό­σο, η πε­ρι­θω­ριο­ποί­η­ση και η στο­χο­ποί­η­ση της γε­νιάς μας ήταν συ­νο­λι­κή από τις μνη­μο­νια­κές πο­λι­τι­κές των τε­λευ­ταί­ων πέντε χρό­νων. Η απα­ξί­ω­ση της εκ­παί­δευ­σης και η επι­βο­λή των νόμων της αγο­ράς στη λει­τουρ­γία ει­δι­κό­τε­ρα των πα­νε­πι­στη­μί­ων, που άφησε χι­λιά­δες νέους και νέες έξω από την εκ­παι­δευ­τι­κή δια­δι­κα­σία, πρέ­πει να αντι­στρα­φεί και η νε­ο­λαία πρέ­πει να είναι στην πρώτη γραμ­μή του αγώνα ενά­ντια σε λο­γι­κές ανά­θε­σης και ανα­μο­νής από την κυ­βέρ­νη­ση.

Οι αγω­νι­στι­κές εμπει­ρί­ες του φοι­τη­τι­κού κι­νή­μα­τος απο­τε­λούν την κα­λύ­τε­ρη προ­ϋ­πό­θε­ση για την ανά­πτυ­ξη αγω­νι­στι­κών διεκ­δι­κή­σε­ων που θα ζη­τούν την επι­βο­λή των βα­σι­κών αι­τη­μά­των των αγώ­νων μας τα προη­γού­με­να χρό­νια. Επί­σης οφεί­λου­με να αξιο­ποι­ή­σου­με την εμπει­ρία των κοι­νών αγώ­νων τόσο με ερ­γα­ζό­με­νους όσο και με κα­θη­γη­τές και να προ­σπα­θή­σου­με να ξα­να­πιά­σου­με το νήμα του συ­ντο­νι­σμού και των κοι­νών διεκ­δι­κή­σε­ων για να ξη­λω­θούν στο σύ­νο­λο τους οι αντιεκ­παι­δευ­τι­κές νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρες με­ταρ­ρυθ­μί­σεις των τε­λευ­ταί­ων χρό­νων.

Σε αυ­τούς τους κοι­νούς αγώ­νες υπήρ­χαν σπέρ­μα­τα ενός άλλου πα­νε­πι­στή­μιου, ενά­ντια στις κυ­ρί­αρ­χες σχέ­σεις ιε­ραρ­χί­ας, όπου συλ­λο­γι­κά, ορι­ζό­ντια και από τα κάτω, ερ­γα­ζό­με­νοι, φοι­τη­τές και κα­θη­γη­τές ορ­γά­νω­ναν τον αγώνα τους, φτιά­χνο­ντας ταυ­τό­χρο­να μια εντε­λώς δια­φο­ρε­τι­κή κα­θη­με­ρι­νό­τη­τα και εντε­λώς δια­φο­ρε­τι­κό πλαί­σιο λει­τουρ­γί­ας για το πα­νε­πι­στή­μιο. Είναι απο­λύ­τως κρί­σι­μο να ξα­να­πιά­σου­με αυτό το νήμα ως αφε­τη­ρία για τον αγώνα ενός άλλου πα­νε­πι­στη­μί­ου, σε μια άλλη κοι­νω­νία, σο­σια­λι­στι­κή.

Ένα νέο κε­φά­λαιο έχει ανοί­ξει για τους αγώ­νες της νε­ο­λαί­ας και δεν πρέ­πει να αφή­σου­με αυτή την ευ­και­ρία χα­μέ­νη. Μπο­ρού­με να τα πά­ρου­με όλα πίσω και θα το κά­νου­με.