Να κάνουμε το απαραίτητο βήμα μπροστά-Για την ανασυγκρότηση της ΑΡΕΝ

Το πανελλαδικό μας διήμερο διεξάγεται σε μία εξαιρετικά ρευστή και ασταθή πολιτική και οικονομική συγκυρία, τόσο στην Ελλάδα όσο και διεθνώς. Το βάθεμα της συστημικής κρίσης -με ένα νέο «μπουμ» ακόμα μεγαλύτερο από εκείνο του 2008 να πλανάται απειλητικά πάνω από την Ευρώπη- σε συνδυασμό με την αδυναμία των κυρίαρχων τάξεων να εκπονήσουν ένα σχέδιο διεξόδου από το φαύλο κύκλο της λιτότητας, είναι το πραγματικό υπόβαθρο που απειλεί να τινάξει στον αέρα την όποια πολιτική και οικονομική σταθερότητα ευαγγελίζονται οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις αλλά και η μνημονιακή κυβέρνηση Τσίπρα. Ακόμα και η αποτυχία της κυβέρνησης να αναδιατάξει -και σε καμία περίπτωση να πατάξει- τη διαπλοκή είναι ενδεικτική της αδυναμίας και της αστάθειας που κυριαρχεί στο πολιτικό σύστημα. Παρά την αδυναμία του κινήματος αλλά και των δυνάμεων της Αριστεράς να οικοδομήσουν μία πειστική και μαζικής απεύθυνσης εναλλακτική απέναντι στο μνημονιακό ΣΥΡΙΖΑ, παρά την αδυναμία να υπάρξουν ισχυρές κοινωνικές αντιστάσεις με προοπτικές νίκης απέναντι στα μνημονιακά μέτρα, το κοινωνικό ρήγμα που έχουν δημιουργήσει τα μνημόνια είναι ακόμα ενεργό και η ριζοσπαστικοποίηση που παρήγαγε η περσινή μάχη του δημοψηφίσματος δεν έχει εξαϋλωθεί, αν και παραμένει «ανενεργή».

Ο μεγαλύτερος κίνδυνος είναι να βάλουμε και εμείς το λιθαράκι μας -συνειδητά ή ασυνείδητα- στο να γίνει αποδεκτή σε μεγάλη κλίμακα, στην κοινωνία αλλά και στις σχολές μας, ότι η ασφυκτική μνημονιακή πραγματικότητα που βάζει ταφόπλακα στο μέλλον μας, είναι μονόδρομος. Το φάντασμα που πλανιέται πάνω από τα κεφάλια μας είναι η δημιουργία ενός ζοφερού κλίματος μέσα στα πανεπιστήμια που θα συνδυάζει τον καριερισμό και τον ατομισμό μαζί με την αποστροφή στις συλλογικές πολιτικές διαδικασίες και την «πίστη» ότι τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει. Δυστυχώς, τέτοια σημάδια είναι ήδη ορατά και η περσινή χρονιά με την σχεδόν παντελή έλλειψη γενικών συνέλευσεων πανελλαδικά αλλά η κατάσταση δεν είναι -ακόμα- μη αναστρέψιμη. Το παράδειγμα του ΦΣ Νομικής που κατάφερε να κινητοποιηθεί σε ένα βαθμό απέναντι στα δίδακτρα, η διαδήλωση χιλιάδων ανθρώπων του αντιρατσιστικού κινήματος στις 20 Οκτώβρη, αποδεικνύουν ότι «κι όμως κινείται», σίγουρα όμως δεν κινείται όπως παλιά και θέλει πολύ μεγαλύτερη επιμονή, συστηματικότητα και προσπάθεια.

Για να μπορέσουμε να είμαστε χρήσιμοι/ες τόσο στην οικοδόμηση αντιστάσεων μέσα στις σχολές όσο και στο να είμαστε τμήμα μιας αντικαπιταλιστικής εναλλακτικής που είναι παραπάνω αναγκαία, πρέπει να προσπαθήσουμε πολύ περισσότερο από ό,τι έχουμε κάνει μέχρι σήμερα. Η αυτοκριτική για τη διαλυτική εικόνα της ΑΡΕΝ την προηγούμενη χρόνια είναι επιβεβλημένη για να μπορέσουμε να κάνουμε σοβαρά βήματα για την ανασύγκρότησή μας. Η βασική μας αδυναμία ήταν αφενός η απογοήτευση που υπήρξε σε πολλούς/ες συντρόφους/ισσες που αδυνάτιζε αντικειμενικά την παρέμβασή μας αλλά και ο διαρκής «αναστοχασμός» χωρίς συγκεκριμένο και πρακτικό περιεχόμενο με αποτέλεσμα πολλά σχήματα να οδηγούνται στην εσωστρέφεια και την αδράνεια. Πρωταρχικός μας στόχος μετά το πανελλαδικό μας διήμερο πρέπει να είναι η εξωστρέφεια, η ζωντάνια, η παρεμβατικότητα των σχημάτων της ΑΡΕΝ ξεκινώντας από τα «παλιά» εργαλεία του καθημερινού φοιτητικού συνδικαλισμού, της συνεχής πολιτικής παρουσίας μας στις σχολές. Χωρίς αυτή τη βάση, που θα δώσει ξανά ορατότητα στην ΑΡΕΝ, δυστυχώς δε θα μπορέσουμε να προχωρήσουμε πολύ παραπέρα. Κατά τη γνώμη μας, αυτό είναι ζωτικής σημασίας για τα σχήματα και απαραίτητη προϋπόθεση για όποιονδήποτε πολιτικό σχεδιασμό.

Ο πολιτικός μας σχεδιασμός για την επόμενη χρονιά ωστόσο, (πρέπει να) έχει δύο σκέλη. Το πρώτο σκέλος αφορά ένα σχέδιο παρεμβάσεων και πρωτοβουλιών που θα πάρουμε σε σχέση με το επερχόμενο νομοσχέδιο για τα εργασιακά που ετοιμάζει η κυβέρνηση, σε σχέση με το προσφυγικό και την εμπλοκή των ΦΣ στο κίνημα αλληλεγγύης (από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μέχρι τις καταλήψεις), σε σχέση με τα δίδακτρα, τα επαγγελματικά δικαιώματα των μηχανικών, σε σχέση με το ζήτημα της διδακτικής επάρκειας για τους αποφοίτους των καθηγητικών σχολών. Προφανώς, αυτές οι πρωτοβουλίες θα πρέπει να συνδυάζονται με την ιδιαιτερότητα της κάθε σχολής και θα πρέπει να προσπαθούμε ενωτικά και μετωπικά με τις υπόλοιπες δυνάμεις της Αριστεράς, όχι εμμονικά «για την ενότητα» αλλά επειδή στην παρούσα συγκυρία η μεγαλύτερη δυνατή πολιτική και κινηματική συσπείρωση είναι απαραίτητη για την οικοδόμηση αντιστάσεων. Άλλωστε, αυτός είναι και ο «ορθότερος» τρόπος για να συνεχιστεί η διαδικασία της μετωπικής συμπόρευσης, μέσα από την κοινή προσπάθεια να γεννηθούν αγώνες και αντιστάσεις και να ζωντανέψουν ξανά οι φοιτητικοί σύλλογοι.

Το δεύτερο σκέλος αφορά ένα πολιτικό πλαίσιο που θα μπορεί να προσανατολίζει και να συνέχει τις προηγούμενες παρεμβάσεις αλλά και θα συγκροτεί μία ριζοσπαστική και αντικαπιταλιστική πολιτική ταυτότητα. Η επιμονή στην πάλη για την ανατροπή των μνημονίων και της λιτότητας, για τη διαγραφή του χρέους και την εθνικοποίηση των τραπεζών, η σύγκρουση με την Ευρωζώνη και την Ευρωπαϊκή Ένωση είναι κομβικά στοιχεία ενός πολιτικού σχεδίου της ΑΡΕΝ και χωρίς τα οποία κινδυνεύουμε να υπόπεσουμε στον εμπειρισμό και τον κακώς εννοούμενο κινηματισμό. Δεν πρέπει -και δεν μπορούμε!- να «παραιτηθούμε» από την προσπάθεια οικοδόμησης κεντρικής πολιτικής απάντησης απέναντι στην ασφκτική μνημονιακή πραγματικότητα. Αντίθετα, μπορούμε και εμείς, από τη σκοπιά του φοιτητικού κινήματος, να γίνουμε ένα κομμάτι αυτής της απάντησης.

Τέλος, η αποτελεσματικότητά μας θα κριθεί και από το συντονισμό των σχημάτων μας πανελλαδικά. Η λειτουργία του συντονιστικού από το προηγούμενο πανελλαδικό μέχρι σήμερα, δυστυχώς, μόνο θετικά δεν μπορεί να απολογιστεί. Χρειαζόμαστε ένα συντονιστικό με λιγότερα σχήματα, αντιπροσωπευτικό όλων των πολιτικών απόψεων που οργανωμένα εκφράζονται εντός της ΑΡΕΝ, με ταυτόχρονη αναβάθμιση και του πολιτικού και του συντονιστικού του ρόλου, ως ένα ακόμα βήμα για την ανασυγκρότησή μας.

Το στοίχημα που έχουμε είναι μεγάλο, αλλά είμαστε υποχρεωμένοι/ες να το παίξουμε για να κάνουμε την ΑΡΕΝ μία ελκυστική δύναμη της ριζοσπαστικής και αντικαπιταλιστικής αριστεράς που θα βάλει το λιθαράκι της στην ανασυγκρότηση του φοιτητικού κινήματος και θα μπορέσει να παίξει καθοριστικό ρόλο μέσα στη φοιτητική αριστερά, για να μπορέσουμε να μπλοκάρουμε τις νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις στο πανεπιστήμιο, για να μπορέσουμε να ανατρέψουμε τα μνημόνια και τη λιτότητα.