Να κλείσουν τα κολαστήρια προσφύγων παντού!

Στην καρδιά του καλοκαιριού, εν μέσω υψηλών θερμοκρασιών και αύξησης των κρουσμάτων του κορωνοϊού, χιλιάδες πρόσφυγες παραμένουν έγκλειστοι/ες σε τρισάθλιες δομές ή παραμένουν χωρίς στέγη, κυνηγημένοι/ες στις πλατείες από τις δυνάμεις καταστολής.

Οι συνθήκες στα στρατόπεδα όλης της χώρας παραμένουν τραγικές. Σε ένα οδοιπορικό του στη Μόρια, ο Γάλλος συγγραφέας Μπερνάρ-Ανρί Λεβί, περιγράφει στην Καθημερινή (5/7) την δραματική καθημερινότητα σχεδόν 20.000 ανθρώπων στοιβαγμένων χωρίς νερό, χωρίς σαπούνι, χωρίς τουαλέτες. Έχοντας βρεθεί σε αρκετές εμπόλεμες ζώνες, ο συγγραφέας είναι εξοικειωμένος με ακραίες μορφές της ανθρώπινης δυστυχίας. Παρ’ όλα αυτά, η Μόρια κατάφερε να τον σοκάρει:

« (…) Είναι να τρελαίνεται κανείς. Εξευτελισμός. Βασανιστήριο. Την ώρα που η υπόλοιπη Ευρώπη ασχολείται με υγειονομικά θέματα, η Μόρια έχει γίνει τόπος μόλυνσης, διαφθοράς και δυσοσμίας».

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη, πιστή στο δόγμα του «βίου αβίωτου» και της «Ευρώπης-φρούριο» συνεχίζει να αντιμετωπίζει τα θύματα της φτώχειας και του πολέμου με μια ακραία ρατσιστική-εγκληματική πολιτική. Βίαιες επαναπροωθήσεις σε χερσαία και θαλάσσια σύνορα με τη συντονισμένη δράση στρατού-frontex-λιμενικού και αληθινά πυρά κατά των κατατρεγμένων. Ποινικές διώξεις  στους αιτούντες άσυλο που εισήλθαν στην Ελλάδα μέσω Λέσβου το μήνα  Μάρτιο (όταν κατά παράβαση κάθε διεθνούς δικαίου η κυβέρνηση είχε αναστείλει την υποβολή νέων αιτήσεων ασύλου). Ξύλο από την αστυνομία σε άστεγα γυναικόπαιδα στην πλατεία Βικτωρίας. Αυτά ήταν τα τελευταία επεισόδια ρατσιστικής απανθρωπιάς ενός κράτους που εκλιπαρεί τους ξένους τουρίστες να έρθουν για διακοπές στις θάλασσές του, αλλά για τους αδύναμους ξένους, επιφυλάσσει μόνο πνιγμούς στις ίδιες θάλασσες, αυταρχισμό και άθλιες συνθήκες  διαβίωσης.

Για το αίσχος των δομών κράτησης στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου και την ενδοχώρα, είναι βέβαιο ότι δεν πρόκειται να υπάρξει κάποια παρέμβαση κυβέρνησης και ΕΕ για την ουσιαστική βελτίωση της κατάστασης. Αντίθετα, με τη συνθήκη του κορωνοϊού και το πρόσχημα των «έκτακτων μέτρων» ενάντια στη διασπορά του covid-19, παραμένει η απαγόρευση εξόδου μετά τις 21.00 για τους διαμένοντες στα ΚΥΤ. Οι τελευταίοι μπορούν να συνωστίζονται χωρίς στοιχειώδη μέτρα υγιεινής, μαζί με σκουπίδια και τρωκτικά. Μια συνεχιζόμενη κρατική πρακτική διακρίσεων, που επιβάλει τον αποκλεισμό των έγκλειστων από τον υπόλοιπο κόσμο. Κάθε σιωπηρή αποδοχή αυτής της ρατσιστικής επιλογής, περιθωριοποιεί ακόμα περισσότερο το πιο ευάλωτο τμήμα των «από κάτω». Και όπως έχει αποδειχτεί διαχρονικά, κάθε κατασταλτικό μέτρο που δοκιμάζεται στους πιο αδύναμους, καταλήγει συχνά να στρέφεται εναντίον όλων μας.

Εξώσεις

Την δια ώρα ο αριθμός των ανθρώπων που αναμένεται να βρεθούν στον δρόμο αν ξεδιπλωθεί ολοκληρωτικά ο αρχικός σχεδιασμός για τις εξώσεις προσφύγων, ξεπερνά τις 11.000. Υπολογίζεται ότι περίπου 700 άτομα που έχουν κριθεί πρόσφυγες, έχουν βγει από τα διαμερίσματα του «Εστία». Περίπου 1.000 πρόσφυγες υπολογίζεται ότι έχουν φύγει από ξενοδοχεία και καταυλισμούς. Από τις αρχές Ιουνίου έως και σήμερα μεταφέρθηκαν από τα νησιά περίπου 500 άτομα. Βέβαια, υπολογίζεται ότι πάνω από 2.000 άτομα έχουν φύγει από τα νησιά με άλλα μέσα εφόσον κρίθηκαν πρόσφυγες. Από αυτούς, ελάχιστοι θα πληρούν τα αυστηρά κριτήρια για την ένταξη στα προγράμματα «Εστία 2» (μίσθωση διαμερισμάτων από ΟΤΑ και φορείς) και «Ήλιος» (επιδότηση ενοικίου). Όλοι αυτοί οι άνθρωποι βρίσκονται πλέον χωρίς κατάλυμα, χρήματα, ενώ φυσικά δεν είναι εξαιρετικά δύσκολο να βρουν δουλειά ώστε να νοικιάσουν διαμέρισμα.

Ο εγκλεισμός και η εγκατάλειψη χιλιάδων ανθρώπων στην τύχη τους είναι από μόνη της εξοργιστική συνθήκη. Η συνέχιση αυτής της βαρβαρότητας είναι ανεπίτρεπτη. Όταν πανευρωπαϊκά δαπανώνται δισεκατομμύρια ευρώ για την ενίσχυση κρατικοδίαιτων καπιταλιστών ή όταν η ελληνική κυβέρνηση ετοιμάζεται να αγοράσει δύο φρεγάτες ψηφιακής τεχνολογίας από τη Γαλλία στην τιμή των 3 δισ. ευρώ, είναι προφανές ότι οι προτεραιότητες των κρατούντων είναι άλλες. Όχι οι πληθυσμοί που υποφέρουν. Σε αυτές τις άλλες προτεραιότητες λογοδοτούν οι ρατσιστικοί διαχωρισμοί που καλλιεργεί το σύστημα και η αντιμετώπιση ως εγκληματιών (ή ανθρώπων τρίτης κατηγορίας), όσων απλά θέλουν μια καλύτερη ζωή με ελευθερίες και δικαιώματα, με ισότιμη πρόσβαση σε αξιοπρεπή τροφή, στέγη, εργασία, περίθαλψη, παιδεία.

Σήμερα, όλες και όλοι οφείλουμε να αναμετρηθούμε με τις ευθύνες μας και να υπερασπιστούμε αποφασιστικά τις ζωές κατατρεγμένων ανθρώπων. Το αντιρατσιστικό κίνημα και η Αριστερά, ακόμα περισσότερο. Παίρνοντας ενωτικές πρωτοβουλίες, όπως οι πρόσφατες κινητοποιήσεις και οι πολλές και διαφορετικές συλλογές ειδών πρώτης ανάγκης για τους πρόσφυγες. Έχοντας στην ατζέντα τους τα ζητήματα των προσφύγων, στην ίδια «σελίδα» με τους αγώνες μας για το μισθό, τη σύνταξη, τη δημόσια υγεία, τα δημοκρατικά δικαιώματα. Χωρίς να υποτιμούν το πρόβλημα ή πολύ περισσότερο χωρίς να υιοθετούν ακροδεξιές απόψεις για «μετανάστες που στέλνει ο Ερντογάν», οι οποίες μετατοπίζουν τον πολιτικό άξονα και τη δημόσια συζήτηση σε εθνικιστική κατεύθυνση.

Να σταθούν ακόμα πιο ολόθερμα στο πλευρό τους όταν οι άνθρωποι αυτοί ξεσηκώνονται και διεκδικούν τα αυτονόητα. Να απαιτήσουν ακόμα πιο μαζικά και συντονισμένα από την κυβέρνηση και την ΕΕ:

• Να σταματήσουν οι δολοφονικές πρακτικές αποτροπής στα σύνορα και οι απελάσεις.
• Να κλείσουν όλα τα κέντρα κράτησης.
• Διαμονή για όλους τους αιτούντες άσυλο, με αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης, μέσα στις πόλεις.
• Πολιτικές ένταξης και ίσα δικαιώματα για όσους/ες παραμείνουν στη χώρα.
• Νομιμοποιητικά έγγραφα και ελεύθερη μετακίνηση για όσους επιθυμούν να μετακινηθούν εκτός Ελλάδας.

Αυτό το αίσχος πρέπει να σταματήσει εδώ. Και το μόνο βέβαιο είναι ότι δεν θα εξαφανιστεί από μόνο του. Για κάθε Μόρια, υπάρχει μόνο μια απάντηση. «Να κλείσει. Να ισοπεδωθεί. Ή να διατηρηθεί, όπως διατηρούμε μνημεία απανθρωπιάς και ντροπής. Σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να επιδιορθωθεί η κόλαση. Οι γυναίκες, άνδρες και παιδιά που μαραζώνουν σε αυτή την ανοικτή φυλακή και των οποίων το μόνο έγκλημα ήταν ότι ονειρεύτηκαν την Ευρώπη, πρέπει να γίνουν επιτακτικά και χωρίς όρους δεκτοί ανάμεσά μας», κατέληγε στο οδοιπορικό του ο -μετριοπαθής πολιτικά- Λεβί. Και έχει δίκιο. Αυτή η μόνη αρμόζουσα απάντηση χρειάζεται όμως την κοινωνική και πολιτική δύναμη που θα την επιβάλει. Με αυτό το στόχο χρειάζεται να αναμετρηθούμε όλοι/ες μας.

*Αναδημοσίευση από την Εργατική Αριστερά