Να μη χαθεί το πολιτικό νόημα του Δεκέμβρη

Δέκα χρό­νια μετά, αυτή η ζω­ντα­νή φλόγα των νε­ο­λαι­ί­στι­κων αγώ­νων του Δε­κέμ­βρη φαί­νε­ται πως αρ­γο­σβή­νει, πα­ρό­τι κά­ποιοι νο­μί­ζουν πως θα την κρα­τή­σουν ζω­ντα­νή ακόμη και …με φω­το­βο­λί­δες ευ­θεί­ας βολής. Ο Δε­κέμ­βρης δεν ήταν απλώς η αντι­πα­ρά­θε­ση με τις μο­νά­δες κα­τα­στο­λής. Ήταν ένα τε­ρά­στιο εξε­γερ­σια­κό κί­νη­μα που αμ­φι­σβή­τη­σε ένα ολό­κλη­ρο σύ­στη­μα κέρ­δους, βίας και κα­τα­πί­ε­σης.

Οι μα­θη­τι­κοί Δε­κέμ­βρη­δες

Από το 2008 και μετά η 6η Δε­κέμ­βρη δεν ήταν για τους μα­θη­τές μια συ­νη­θι­σμέ­νη ημέρα. Η δο­λο­φο­νία Γρη­γο­ρό­που­λου απο­τέ­λε­σε ένα πλήγ­μα για τη μα­θη­τι­κή κοι­νό­τη­τα που ρι­ζο­σπα­στι­κο­ποι­ή­θη­κε με τα­χύ­τα­τους ρυθ­μούς αντι­λαμ­βα­νό­με­νη ότι απέ­να­ντί της είχε ένα σύ­στη­μα που δε δι­στά­ζει να δο­λο­φο­νεί. Τα επό­με­να χρό­νια μετά το 2008 λίγο πριν τα Χρι­στού­γεν­να οι μα­θη­τές/τριες έκα­ναν κα­τά­λη­ψη στα σχο­λεία τους και κα­τέ­βαι­ναν στο δρόμο όχι εθι­μο­τυ­πι­κά ή απλώς για να συ­γκρου­στούν με την αστυ­νο­μία. Κα­τέ­βαι­ναν στο δρόμο για να θυ­μί­ζουν στην εκά­στο­τε κυ­βέρ­νη­ση ότι είναι πα­ρό­ντες και πα­ρού­σες και ότι δεν ξε­χνούν εύ­κο­λα. 

Έφτια­χναν δικά τους πανό με ευ­φά­ντα­στα συν­θή­μα­τα και την υπο­γρα­φή του σχο­λεί­ου τους από κάτω, κι­νη­το­ποιού­σαν ακόμη και τους κα­θη­γη­τές τους και έδι­ναν στις δρά­σεις τους μια εξω­στρέ­φεια και δυ­να­μι­κή που σή­με­ρα λεί­πει. Αν ανα­τρέ­ξει κα­νείς σε ντο­κου­μέ­ντα του Δε­κέμ­βρη ή και των Δε­κέμ­βρη­δων που ακο­λού­θη­σαν, θα βρει ει­κό­νες με χι­λιά­δες μα­θη­τές, ζω­ντα­νά μπλοκ γε­μά­τα χρώ­μα­τα, ντου­ντού­κες και πο­λι­τι­κά συν­θή­μα­τα. Την 6η Δε­κέμ­βρη η μα­θη­τι­κή κοι­νό­τη­τα δεν έχανε απλώς το μά­θη­μα της αλλά δια­δή­λω­νε. Το αυ­το­κολ­λη­τά­κι από τους «Μα­θη­τές/τριες Ενά­ντια στο Σύ­στη­μα» που έδει­χνε τον Κα­ρα­μαν­λή με στολή αστυ­νο­μι­κού να δο­λο­φο­νεί τον Αλέξη ακόμη και σή­με­ρα το βρί­σκει κα­νείς σε σχο­λι­κές αί­θου­σες. Ίσως να συ­νέ­βα­λε και αυτό λίγο στο ότι μετά το 2008 οι ει­σα­γω­γές στις αστυ­νο­μι­κές σχο­λές έπε­σαν δρα­μα­τι­κά.

Η με­τάλ­λα­ξη

Τα τε­λευ­ταία χρό­νια οι μα­θη­τι­κές πο­ρεί­ες του Δε­κέμ­βρη φαί­νε­ται πως χά­νουν αυτή τη συ­νέ­χεια. Η ει­κό­να που πε­ρι­γρά­ψα­με πα­ρα­πά­νω μοιά­ζει όλο και πιο μα­κρι­νή. Η δε­κα­ε­τία που ακο­λού­θη­σε μετά το 2008 μπο­ρεί να ήταν μια πε­ρί­ο­δος με τρο­μα­κτι­κή άνοδο του κι­νή­μα­τος και  μα­ζι­κή εί­σο­δο των νέων αν­θρώ­πων στα κι­νή­μα­τα ενά­ντια στα μνη­μό­νια, τις πο­λι­τι­κές λι­τό­τη­τας και το φα­σι­σμό, όμως πα­ράλ­λη­λα υπήρ­ξε και μια πε­ρί­ο­δος με­τάλ­λα­ξης του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, υπο­χώ­ρη­σης της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς και από­το­μης κάμ­ψης των κι­νη­μά­των, ιδιαί­τε­ρα μετά το δη­μο­ψή­φι­σμα του 2015 όπου και πάλι η νε­ο­λαία είχε πρω­το­στα­τή­σει στην υπε­ρά­σπι­ση του ΟΧΙ. 

Αυτή η κοι­νω­νι­κή κί­νη­ση (με τα πάνω της και τα κάτω της) απο­τυ­πω­νό­ταν και στις δια­δη­λώ­σεις της 6ης Δε­κέμ­βρη μετά το 2008. Από αυτή την άποψη δεν πρέ­πει να προ­κα­λεί εντύ­πω­ση που τα τε­λευ­ταία χρό­νια οι συ­γκε­κρι­μέ­νες δια­δη­λώ­σεις έχουν χάσει τα μα­ζι­κά πο­λι­τι­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά τους και έχει κυ­ριαρ­χή­σει σε αυτές ένα τμήμα της αναρ­χί­ας που επι­διώ­κει την με κάθε όρο αντι­πα­ρά­θε­ση με τα ΜΑΤ, υπο­τι­μώ­ντας το πο­λι­τι­κό υπό­βα­θρο των ημε­ρών του 2008. Στις πο­ρεί­ες του Πο­λυ­τε­χνεί­ου και του Δε­κέμ­βρη το κέ­ντρο των Εξαρ­χεί­ων με­τα­τρέ­πε­ται σε ένα πεδίο μάχης στο οποίο δεν μπο­ρούν να βρουν το ρόλο τους ούτε όσοι συμ­με­τεί­χαν στην εξέ­γερ­ση του 2008, ούτε όσοι ζουν στα Εξάρ­χεια, ούτε όσοι είναι σή­με­ρα 15 χρο­νών και ανα­ζη­τούν το Δε­κέμ­βρη. 

Έτσι και φέτος η κα­τά­στα­ση (και με ευ­θύ­νη της Αρι­στε­ράς) δε δια­φο­ρο­ποι­ή­θη­κε αλλά μάλ­λον επι­δει­νώ­θη­κε. Είναι χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό ότι υπήρ­χε μόλις ένα πανό σχο­λεί­ου ενώ η μα­ζι­κό­τη­τα της μα­θη­τι­κής δια­δή­λω­σης ήταν εμ­φα­νώς πε­ριο­ρι­σμέ­νη. Όσοι και όσες κα­τέ­βη­καν στο δρόμο επέ­λε­ξαν να το κά­νουν ατο­μι­κά και όχι μέσα από συλ­λο­γι­κές απο­φά­σεις και κα­τα­λή­ψεις των σχο­λεί­ων. Ο Δε­κέμ­βρης στο μυαλό πολ­λών μα­θη­τών σή­με­ρα φαί­νε­ται πως αντι­κα­το­πτρί­ζει πε­ρισ­σό­τε­ρο μια αντι­πα­ρά­θε­ση με τα ΜΑΤ παρά ένα ισχυ­ρό πο­λι­τι­κό μή­νυ­μα αφού αυτή είναι η ει­κό­να που δί­νε­ται τα τε­λευ­ταία χρό­νια. Αυτό απο­δει­κνύ­ει ότι χά­νε­ται η με­τα­φο­ρά εμπει­ρί­ας, ει­κό­νων και πο­λι­τι­κών συ­μπε­ρα­σμά­των με απο­τέ­λε­σμα πολ­λοί μα­θη­τές να θαυ­μά­ζουν μια αδιέ­ξο­δη αντι­πα­ρά­θε­ση με το κρά­τος και την αστυ­νο­μία. 

Ανά­γκη συ­ζή­τη­σης

Οι μα­θη­τές/τριες αυτή τη στιγ­μή βρί­σκο­νται σε χει­ρό­τε­ρη κα­τά­στα­ση απ’ ότι το 2008. Τα σχο­λεία τους υπο­λει­τουρ­γούν, οι γο­νείς τους πλη­ρώ­νουν φρο­ντι­στή­ρια εν μέσω κρί­σης, ενώ οι ίδιοι νιώ­θουν ακόμη πε­ρισ­σό­τε­ρο απο­γοη­τευ­μέ­νοι μπρο­στά σε ένα μέλ­λον ανερ­γί­ας και επι­σφά­λειας. Την ίδια στιγ­μή, βρί­σκο­νται αντι­μέ­τω­ποι/ες με την προ­σπά­θεια πα­ρέμ­βα­σης της ακρο­δε­ξιάς στα σχο­λεία με αφορ­μή το μα­κε­δο­νι­κό και τις λε­γό­με­νες εθνι­κι­στι­κές κα­τα­λή­ψεις. Όλο αυτό απο­τυ­πώ­νει την ει­κό­να μιας γε­νιάς που έχει πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρους λό­γους να βγει στο δρόμο ακόμη και από την αντί­στοι­χη του 2008. Η φε­τι­νή δια­δή­λω­ση της 6ης Δε­κέμ­βρη ήταν μια πρώ­της τά­ξε­ως ευ­και­ρία ώστε η νε­ο­λαία να δια­δη­λώ­σει μα­ζι­κά, πο­λι­τι­κά και ζω­ντα­νά απέ­να­ντι στις πο­λι­τι­κές της φτώ­χειας, του ρα­τσι­σμού και της κα­τα­στο­λής. Κι όμως αυτό δεν έγινε.

Η ρι­ζο­σπα­στι­κή Αρι­στε­ρά οφεί­λει να ξα­να­διεκ­δι­κή­σει τη ση­μα­σία του Δε­κέμ­βρη. Οι πα­ρεμ­βά­σεις στα σχο­λεία δεν πρέ­πει να γί­νο­νται απλώς ως απά­ντη­ση στις προ­κλή­σεις των φα­σι­στών αλλά ως μια διαρ­κής δου­λειά επα­να­σύν­δε­σης με το πιο ζω­ντα­νό τμήμα της κοι­νω­νί­ας. Η φε­τι­νή δια­δή­λω­ση του Δε­κέμ­βρη υπο­τι­μή­θη­κε από με­γά­λη με­ρί­δα της ορ­γα­νω­μέ­νης Αρι­στε­ράς με απο­τέ­λε­σμα να δοθεί για μια ακόμη χρο­νιά προ­τε­ραιό­τη­τα στη σύ­γκρου­ση και την αντι­πα­ρά­θε­ση με την αστυ­νο­μία παρά στην προ­σπά­θεια ολο­κλή­ρω­σης μιας μα­ζι­κής πο­ρεί­ας μα­θη­τών απέ­να­ντι στις πο­λι­τι­κές που τους τσα­κί­ζουν.

Η δια­μόρ­φω­ση ενός μα­ζι­κού κι­νή­μα­τος μα­θη­τών-φοι­τη­τών-ερ­γα­ζο­μέ­νων που μέσα από συ­νε­λεύ­σεις και επι­τρο­πές αγώνα θα συ­ζη­τά και θα σχε­διά­ζει τις δρά­σεις του απέ­να­ντι στις επι­θέ­σεις του συ­στή­μα­τος είναι βα­ρύ­νου­σας ση­μα­σί­ας. Όχι μόνο γιατί η κρίση είναι πα­ρού­σα αλλά και γιατί μόνο έτσι οι Δε­κέμ­βρη­δες δε θα εγκλω­βί­ζο­νται απλώς στα στενά των Εξαρ­χεί­ων αλλά θα εξα­πλώ­νο­νται ακόμη και στο τε­λευ­ταίο χωριό.

*Ανα­δη­μο­σί­ευ­ση από την Ερ­γα­τι­κή Αρι­στε­ρά