Να πάρουμε στα σοβαρά τις απειλές του Τραμπ και του Μασκ!

Την ώρα που ο Τραμπ κάνει την μια μετά την άλλη τις πολεμοχαρείς δηλώσεις του εναντίον του Παναμά, της Γροιλανδίας, του Καναδά και των Παλαιστινίων, οι καγκελαρίες και τα διεθνή ΜΜΕ περιορίζονται να κάνουν λόγο για ... τακτικίστικους χειρισμούς του νέου Αμερικανού προέδρου. Ακόμη χειρότερα, ορισμένοι στη διεθνή αριστερά συνεχίζουν να εγκωμιάζουν τον… ειρηνοποιό Τραμπ(!), ως εκείνο που θα βάλει τέλος στιυς πολέμους στην Ουκρανία και την Παλαιστίνη. Και την ίδια ώρα, ενώ το δεξί του χέρι, ο Έλον Μασκ πολλαπλασιάζει τις κάθε είδους πρωτοβουλίες του υπέρ της ακροδεξιάς σε όλο τον κόσμο, τα ΜΜΕ και οι κυβερνήσεις της Δύσης περιορίζονται να μιλούν για τον... λαϊκισμό του, και να αναρωτιούνται «ποιος νομίζει ότι είναι ο Έλον Μασκ»…

Προφανώς, τίποτα καινούργιο κάτω από τον ήλιο των φιλελεύθερων καλοθελητών μας και λοιπών σκληροπυρηνικών της οικονομίας της αγοράς: όλες αυτές οι αντιδράσεις θυμίζουν πάρα πολύ τις αντιδράσεις των περισσότερων δυτικών μέσων ενημέρωσης και κυβερνήσεων απέναντι στον Μουσολίνι και τον Χίτλερ στις δεκαετίες του 1920 και του 1930. Η ίδια τύφλα απέναντι στην επικείμενη καταστροφή και, ακόμα χειρότερα, η ίδια αναπάντεχη και σε χρόνο ρεκόρ μεταστροφή και προσχώρηση στις υπερ-ριζοσπαστικές λύσεις που προτείνουν αυτοί οι χαρισματικοί «λαϊκιστές» και «εθνικιστές». Για παράδειγμα, το γεγονός ότι η αφρόκρεμα του διεθνούς οικονομικού Τύπου, η οποία χλεύαζε ως γελοίο καραγκιόζη μόλις πριν από μερικούς μήνες αυτόν τον απίθανο νέο πρόεδρο της Αργεντινής με το αλυσοπρίονο, τώρα του πλέκει το εγκώμιο, προτείνοντας τον μάλιστα ακόμα και ως πρότυπο για τους δυτικούς ηγέτες! Και όλα αυτά τη στιγμή που πολλοί από τους νεοφιλελεύθερους ηγέτες μας μεταμορφώνονται σε...λιμπερταριακούς (libertarian) ιδεολόγους κυριολεκτικά εν μία νυκτί...

Μακριά λοιπόν από εμάς η ιδέα ότι ο Τραμπ ή ο Μασκ δεν εννοούν αυτά που λένε. Ή ότι θα «ηρεμήσουν» μόλις αναλάβουν την εξουσία και έρθουν αντιμέτωποι με την «πολυπλοκότητα» των προβλημάτων της εποχής μας. Όλα αυτά που δεν είναι παρά ευσεβείς πόθοι που προβάλλονται σήμερα ως «αναλύσεις» της κατάστασης από τους ειδικούς και λοιπούς «πολιτικούς επιστήμονες» μας, είναι ακριβώς οι ίδιες, μερικές φορές λέξη προς λέξη (!), ανόητες εκτιμήσεις που έκαναν οι ηγέτες και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης στη δεκαετία του 1930... και πλήρωσε πανάκριβα η ανθρωπότητα στη συνέχεια. Και δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να σπέρνουν σύγχυση, αφήνοντας τους από κάτω άοπλους και αδύναμους μπροστά στην καταστροφή που ετοιμάζεται εναντίον τους…

Ναι λοιπόν, ο Μασκ και ο Τραμπ έχουν πλήρη επίγνωση των όσων υπόσχονται να κάνουν, επειδή τα σχέδια και οι ενέργειές τους ανταποκρίνονται στις επιθυμίες τους και πάνω απ' όλα, σε πολύ υλικές πραγματικότητες. Η προτίμηση του Μασκ - και σε κάποιο βαθμό του Τραμπ - για την πιο σκληρή ακροδεξιά και τους νεοφασίστες μπορεί να εξηγηθεί από το γεγονός ότι προϋπόθεση για τον θρίαμβο του λιμπερταριανισμού του (που απεχθάνεται ακόμη και τα πολύ δειλά όρια που θέτει η Ευρωπαϊκή Ένωση στην καπιταλιστική απληστία) είναι η συντριβή κάθε συνδικαλιστικού κινήματος και η εξατομίκευση των εργαζομένων. Επιπλέον, ούτε ο Τραμπ ούτε ο Μασκ κρύβουν ότι απώτερος στόχος τους είναι να τελειώνουν μια για πάντα με τους εργαζόμενους. Τον περασμένο Αύγουστο, για παράδειγμα, κατά τη διάρκεια του «ντιμπέιτ» τους που μεταδόθηκε ζωντανά στο Χ, πέρασαν πολύ ώρα εκθειάζοντας -και χαχανίζοντας- με τις περιπτώσεις εργαζομένων που απολύθηκαν από τον Μασκ με το που ξεκίνησαν απεργία. Και ακριβώς ενάντια σε αυτή τη στάση τους υπέρ της ποινικοποίησης του δικαιώματος στην απεργία, το ισχυρό και ριζοσπαστικό συνδικάτο των εργαζομένων στην αυτοκινητοβιομηχανία (UAW) κατάθεσε μήνυση εναντίον τους κατηγορώντας τους για «απόπειρα εκφοβισμού και απειλής» των εργαζομένων. Όπως είπε ο ηγέτης του UAW Σον Φέιν, «ο Τραμπ και ο Μασκ θέλουν οι άνθρωποι της εργατικής τάξης να είναι άβουλοι και να το βουλώνουν, και γελούν ανοιχτά με αυτό. Είναι αηδιαστικό, παράνομο και απόλυτα προβλέψιμο από αυτούς τους δύο κλόουν»....

Αν θέλεις όμως να διαλύσεις το εργατικό κίνημα, τίποτα δεν είναι πιο έμπειρο, πιο αποφασισμένο και πιο οργανωμένο να το κάνει από την ακροδεξιά, που βρίσκεται εξάλλου και σε διαρκή άνοδο. Εδώ δεν μπορούμε να μιλάμε μόνο για εκλεκτικές συγγένειες. Στην πραγματικότητα, γινόμαστε ήδη μάρτυρες μιας σύγκλισης που θα μπορούσε κάλλιστα να οδηγήσει σύντομα την ακροδεξιά σε όλο τον κόσμο να ενώσει τις δυνάμεις της με τους λιμπερταριακούς τελευταίας εσοδείας που εκπροσωπούνται από τον Μασκ, τον Μιλέι και ίσως και τον ίδιο τον Τραμπ, αν ολοκληρώσει την εγκατάλειψη του νεοφιλελευθερισμού του. Μια τέτοια εξέλιξη θα ήταν όμως καταστροφική για την ανθρωπότητα, επειδή θα απογείωνε την ακροδεξιά που θα γινόταν ακόμα πιο ασυγκράτητη, ακόμα πιο επιθετική και ακόμα πιο ανοιχτά νοσταλγική των φασιστικών προγόνων της, την ώρα μάλιστα που τείνει να γίνει ηγετική πολιτική δύναμη σχεδόν παντού στην Ευρώπη και στον κόσμο.

Εξάλλου, είναι γεγονός ότι αυτή η σύγκλιση των λιμπερταριακών με τη σκληρή ακροδεξιά και τους νοσταλγικούς νεοφασίστες, διευκολύνεται σε μεγάλο βαθμό από την εγκατάλειψη από τους λιμπερταριακούς νέου τύπου Musk, Milei και τους φίλους τους, τόσο του ακραίου αντικρατισμού όσο και της υπεράσπισης των ατομικών δικαιωμάτων που χαρακτήριζαν τον παραδοσιακό λιμπερταριανισμό. Έτσι βλέπουμε τον Μασκ και τους λιμπερταριακούς οπαδούς του σε όλο τον κόσμο όχι μόνο να ασπάζονται, αλλά και να γίνονται υπέρμαχοι των πιο παραδοσιακών ρατσιστικών, αντιδραστικών και σκοταδιστικών θεωριών και προκαταλήψεων της νεοφασιστικής σκληρής ακροδεξιάς! (1) Το αποτέλεσμα είναι ότι ένα συνεχώς αυξανόμενο τμήμα της παγκόσμιας ακροδεξιάς εγκαταλείπει πλέον τον παραδοσιακό κρατισμό της για να αγκαλιάσει τον λιμπερταριανισμό τύπου Musk, ενώ ο τελευταίος εγκαταλείπει την παραδοσιακή υπεράσπιση των ατομικών δικαιωμάτων για να υιοθετήσει τις βίαια αντισοσιαλιστικές, πολεμοκάπηλες, συνωμοσιολογικές, σκοταδιστικές, ρατσιστικές, μισογυνικές, αντι-ΛΟΑΤ, αντι-μεταναστευτικές, αντι-νεολαιίστικες, αντι-οικολογικές και κλιματο-αρνητικές θεωρίες και συμπεριφορές της σκληρής και νεοφασιστικής ακροδεξιάς. Είναι λοιπόν πάνω σε αυτή την πολύ στέρεη βάση των συγκλινουσών, αν όχι κοινών, «αξιών» και συμφερόντων τους που θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί η συγχώνευση της παγκόσμιας ακροδεξιάς με τον θριαμβεύοντα λιμπερταριανισμό των Μασκ και Μίλεϊ,(2) που τώρα φαίνεται να προσεγγιζει και ο ίδιος ο Τραμπ. Μια συγχώνευση που θα γεννούσε ένα αληθινό τέρας, η καταστροφική ισχύς του οποίου θα μπορούσε να ξεπεράσει κατά πολύ ακόμα και οτιδήποτε είδε και βίωσε η ανθρωπότητα τον περασμένο αιώνα…

Ιδού λοιπόν η απάντηση σε ένα ερώτημα που φαίνεται να ταλανίζει ιδιαίτερα τα ΜΜΕ και τους ποικίλους “φασιστολόγους” τον τελευταίο καιρό: Ναι, ο Μασκ είναι πράγματι φασίστας, έστω κι αν ο φασισμός του είναι ένας νέου είδους φασισμός. Όπως εξάλλου ήταν καθαρόαιμος φασίστας ο επιφανής πρόγονός του Χένρι Φορντ, επίσης κατασκευαστής αυτοκινήτων, και επίσης μεγάλος καινοτόμος του καπιταλισμού στην εποχή του, δισεκατομμυριούχος και εμβληματική μορφή του θριαμβεύοντα αμερικανικού καπιταλισμού. Αυτός ο Χένρι Φορντ που μοιράζεται με τον Έλον Μασκ τον ίδιο θαυμασμό για δύο ιδιαίτερα επικίνδυνους Γερμανούς πολιτικούς: ο πρώτος για τον Αδόλφο Χίτλερ και ο δεύτερος για τη νεοφασίστρια πρόεδρο του AFD Άλις Βάιντελ. Αυτός ο Χένρι Φορντ, το πορτρέτο του οποίου κρεμόταν πάνω από την πολυθρόνα του Χίτλερ στο γραφείο του, επειδή ήταν ο Φορντ που είχε «ανακαλύψει» και χρηματοδοτήσει τον Χίτλερ πριν από οποιονδήποτε άλλον, και επειδή ο ριζοσπαστικός αντισημιτισμός του (τέσσερις τόμοι με κείμενα από το ίδιο του το χέρι του Φορντ!) είχε εμπνεύσει και καθοδηγήσει τον Χίτλερ όσο κανένας άλλος. Εξάλλου, ο Μασκ δεν κάνει σήμερα παρά να ακολουθεί το παράδειγμα του ναζιστή Χένρι Φορντ όταν σπάει με τη βία απεργίες και επιτίθεται στα εργατικά συνδικάτα. Η μόνη διαφορά μεταξύ των δύο είναι ότι ο Φορντ είχε δικό του απεργοσπαστικό στρατό από 3.000 επαγγελματίες γκάνγκστερ, ενώ ο Μασκ δεν έχει (ακόμα;) κάτι τέτοιο και αναγκάζεται να προσφεύγει στις υπηρεσίες ιδιωτικών συμμοριών…

Το συμπέρασμά μας μπορεί να είναι μόνο προσωρινό, καθώς βρισκόμαστε ακόμα στην αρχή αυτής της εφιαλτικής ιστορίας. Ωστόσο, μπορούμε ήδη να βεβαιώσουμε ότι θα ήταν εγκληματικό να επαναληφθούν τα λάθη που έκαναν οι πρόγονοί μας τη δεκαετία του 1930, ότι πρέπει να λάβουμε πολύ στα σοβαρά τις δηλώσεις και τις απειλές του Τραμπ και του Μασκ, και άρα να προετοιμαστούμε επειγόντως για να τους εμποδίσουμε. Άλλωστε, οι “ανάγκες της εθνικής άμυνας” που επικαλείται σήμερα ο Τραμπ, όταν δεν αποκλείει τη χρήση βίας για να επιτεθεί στον Παναμά, τη Γροιλανδία ή τον Καναδά, θυμίζουν ανεπαισθήτως τον δήθεν απαραίτητο διαβόητο “lebensraum” (ζωτικό χώρο) που επικαλέστηκε ο Χίτλερ στην εποχή του, για να αιματοκυλήσει την Ευρώπη και ολάκερο τον κόσμο…

Σημειώσεις

1. Η προτίμηση του Τραμπ και του Μασκ για την πολύ σκληρή ακροδεξιά και το νεοφασισμό καθορίζει, καθώς φαίνεται, και την επιλογή των καλεσμένων στην τελετή ορκωμοσίας του Τραμπ στις 20 Ιανουαρίου στην Ουάσιγκτον. Για παράδειγμα, θα υπάρχει μόνο ένας καλεσμένος από τη Γαλλία, ο οποίος προφανώς δεν είναι ο πρόεδρος Μακρόν, ούτε καν η Μαρίν Λεπέν, η οποία θεωρείται πολύ μετριοπαθής. Ο μοναδικός επίσημα καλεσμένος είναι ο ...Ερίκ Ζεμούρ! Ολόκληρο πρόγραμμα, όπως λένε και οι Γάλλοι…

2. Βλέπε επίσης Η φασιστική απειλή γίνεται πιο χειροπιαστή, καθώς ο Μιλέϊ καλεί να δημιουργηθεί η Φαιά Διεθνής!: https://www.contra-xreos.gr/index.php/arthra/i-fasistiki-apeili-ginetai-pio-cheiropiasti-kathos-o-milei-kalei-na-demiourgethei-i-phaia-diethnis