Να πληρώσουν οι πλούσιοι, επιτέλους

Αν ήταν να χαρακτηρίσουμε με ένα τίτλο την εποχή των μνημονίων, νομίζω πως ο καταλληλότερος θα ήταν: Εποχή της μεγάλης εκμετάλλευσης.

Τα αφεντικά, στις συνθήκες και με την ευκαιρία της κρίσης, ξεσάλωσαν με τρόπο πρωτοφανή στην ιστορία. Και όχι μόνο στην ιστορία της χώρας μας: το πράγμα ξέφυγε και στο πλαίσιο διεθνών συγκρίσεων.

Πολλές φορές, από αυτήν την στήλη, μου δόθηκε η δυνατότητα να αναφερθώ στην τρομακτική εκτύλιξη αυτής της εκμεταλλευτικής εποποιΐας των Ελλήνων καπιταλιστών. Με αρωγό τους την ανεργία, με απλήρωτους για όσο ήθελαν το 80% των εργαζομένων «τους», με απλήρωτο για πάντα το 90% των υπερωριών, με μείωση των μισθών πάνω από 30%, με απελευθερωμένη από κάθε περιορισμό την εργοδοτική αυθαιρεσία πρέπει να κατάφεραν το παγκόσμιο ρεκόρ στο είδος τους.

Ένας δείκτης της επιτυχίας τους είναι το γεγονός πως ο λόγος των εισοδημάτων από κεφάλαιο προς τα εισοδήματα από εργασία, ήδη το 2013, είχε αυξηθεί κατά 40%! Πράγμα που εξηγεί και τη διανομή του εθνικού εισοδήματος, η οποία είδε μια επιδείνωση τόσο μεγάλη, που κανονικά θα απαιτούσε 30 χρόνια γνήσιου νεοφιλελευθερισμού.

Προς ενίσχυση των παραπάνω έχουμε και τα αποτελέσματα πρόσφατης διεθνούς έρευνας για την εξέλιξη της φορολογικής επιβάρυνσης στην Ελλάδα μεταξύ 2008 και 2012. Τα αποτελέσματα είναι πραγματικά πέρα από κάθε φαντασία. Έτσι, η επιβάρυνση, σε ό,τι αφορά τον φόρο εισοδήματος, των 5 χαμηλότερων εισοδηματικών κατηγοριών στην εν λόγω τετραετία αυξήθηκε κατά 126%, ενώ για τα 5 υψηλότερα είχαμε μείωση 9%!

Αν βάλουμε στον υπολογισμό και τη φορολογία των ακινήτων, εμφανίζεται επιβάρυνση και των υψηλότερων κατηγοριών –κατά 9%. Μόνο που τότε η αύξηση της επιβάρυνσης των χαμηλότερων αγγίζει το 334%!

Νομίζω πως είναι περισσότερο από αρκετά τα στοιχεία.

Με δεδομένο, λοιπόν, πως αυτό υπήρξε η εποχή των μνημονίων, η ακόμη πιο ραγδαία άρση των εκμεταλλευτικών συνθηκών θα πρέπει να είναι η πρώτη προτεραιότητα.

***

Υπάρχουν τμήματα της κυβέρνησης που φαίνεται να πιστεύουν πως η στάση των «εταίρων» μας συνιστά, απλώς, παραλογισμό, στο μέτρο που φανερά δεν οδηγεί στην υπέρβαση της κρίσης. Έτσι, θεωρούν πως αν μπουν στον κόπο να ακούσουν τα επιχειρήματα της ελληνικής κυβέρνησης δεν μπορεί παρά να πειστούν.

Πρόκειται για την εξήγηση του νεοφιλελευθερισμού δια της βλακείας ή του «προτεσταντικού δογματισμού».

Υπάρχουν άλλα τμήματα –και δεν εννοώ μόνο τους ΑΝΕΛ– που έχουν την πεποίθηση πως είμαστε υπό κατοχή. Οι «εταίροι» σε αυτήν την αφήγηση είναι κατακτητές και ο χαρακτήρας του αγώνα είναι οιονεί εθνικοαπελευθερωτικός. Θέλουν να μας πάρουν τα εθνικά ασημικά, γη, νερό, υδρογονάνθρακες και αέρα και η μεγάλη πατριωτική πλειοψηφία αντιστέκεται. Εξ ου και η λατρεία για τις παρελάσεις και ό,τι τονώνει την εθνική λαϊκή ενότητα.

Πρόκειται για την απόκρυψη του νεοφιλελευθερισμού δια της παράκαμψης μέσω της αντιστασιακής φύσης του ελληνισμού.

Ισχυρίζομαι, λοιπόν, πως αυτές οι στάσεις είναι ευθέως ανταγωνιστικές προς την ανάλυση του ΣΥΡΙΖΑ. Για τον οποίο όσα συνέβησαν και όσα συμβαίνουν σήμερα είναι σαφώς ενταγμένα σε ένα ταξικό σχέδιο: αυτό που μετέβαλε την Ελλάδα σε ένα καταραμένο πειραματόζωο για τις υποτελείς τάξεις.

Πράγμα που σημαίνει πως η μόνη απάντηση που θα έχει τύχη είναι αυτή που θα αρθρωθεί γύρω από ένα αντίπαλο ταξικό σχέδιο. Γιατί, ό,τι κι αν γίνει με την διαπραγμάτευση, μόνο μια μεγάλη εσωτερική αναδιανομή μπορεί να αλλάξει τη μοίρα των ανέργων, των φτωχών, των κατώτερων κοινωνικών κατηγοριών.

Η άρση των άθλιων συνθηκών που βιώνουμε είναι όρος για ο,τιδήποτε παρακάτω.

Να πληρώσουν οι πλούσιοι και να πληρώσουν πολύ. Αλλιώς δουλειά δεν γίνεται.