Υπάρχουν τμήματα της κυβέρνησης που φαίνεται να πιστεύουν πως η στάση των «εταίρων» μας συνιστά, απλώς, παραλογισμό, στο μέτρο που φανερά δεν οδηγεί στην υπέρβαση της κρίσης. Έτσι, θεωρούν πως αν μπουν στον κόπο να ακούσουν τα επιχειρήματα της ελληνικής κυβέρνησης δεν μπορεί παρά να πειστούν.

Αν ήταν να χα­ρα­κτη­ρί­σου­με με ένα τίτλο την εποχή των μνη­μο­νί­ων, νο­μί­ζω πως ο κα­ταλ­λη­λό­τε­ρος θα ήταν: Εποχή της με­γά­λης εκ­με­τάλ­λευ­σης.

Τα αφε­ντι­κά, στις συν­θή­κες και με την ευ­και­ρία της κρί­σης, ξε­σά­λω­σαν με τρόπο πρω­το­φα­νή στην ιστο­ρία. Και όχι μόνο στην ιστο­ρία της χώρας μας: το πράγ­μα ξέ­φυ­γε και στο πλαί­σιο διε­θνών συ­γκρί­σε­ων.

Πολ­λές φορές, από αυτήν την στήλη, μου δό­θη­κε η δυ­να­τό­τη­τα να ανα­φερ­θώ στην τρο­μα­κτι­κή εκτύ­λι­ξη αυτής της εκ­με­ταλ­λευ­τι­κής επο­ποι­ΐ­ας των Ελ­λή­νων κα­πι­τα­λι­στών. Με αρωγό τους την ανερ­γία, με απλή­ρω­τους για όσο ήθε­λαν το 80% των ερ­γα­ζο­μέ­νων «τους», με απλή­ρω­το για πάντα το 90% των υπε­ρω­ριών, με μεί­ω­ση των μι­σθών πάνω από 30%, με απε­λευ­θε­ρω­μέ­νη από κάθε πε­ριο­ρι­σμό την ερ­γο­δο­τι­κή αυ­θαι­ρε­σία πρέ­πει να κα­τά­φε­ραν το πα­γκό­σμιο ρεκόρ στο είδος τους.

Ένας δεί­κτης της επι­τυ­χί­ας τους είναι το γε­γο­νός πως ο λόγος των ει­σο­δη­μά­των από κε­φά­λαιο προς τα ει­σο­δή­μα­τα από ερ­γα­σία, ήδη το 2013, είχε αυ­ξη­θεί κατά 40%! Πράγ­μα που εξη­γεί και τη δια­νο­μή του εθνι­κού ει­σο­δή­μα­τος, η οποία είδε μια επι­δεί­νω­ση τόσο με­γά­λη, που κα­νο­νι­κά θα απαι­τού­σε 30 χρό­νια γνή­σιου νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού.

Προς ενί­σχυ­ση των πα­ρα­πά­νω έχου­με και τα απο­τε­λέ­σμα­τα πρό­σφα­της διε­θνούς έρευ­νας για την εξέ­λι­ξη της φο­ρο­λο­γι­κής επι­βά­ρυν­σης στην Ελ­λά­δα με­τα­ξύ 2008 και 2012. Τα απο­τε­λέ­σμα­τα είναι πραγ­μα­τι­κά πέρα από κάθε φα­ντα­σία. Έτσι, η επι­βά­ρυν­ση, σε ό,τι αφορά τον φόρο ει­σο­δή­μα­τος, των 5 χα­μη­λό­τε­ρων ει­σο­δη­μα­τι­κών κα­τη­γο­ριών στην εν λόγω τε­τρα­ε­τία αυ­ξή­θη­κε κατά 126%, ενώ για τα 5 υψη­λό­τε­ρα εί­χα­με μεί­ω­ση 9%!

Αν βά­λου­με στον υπο­λο­γι­σμό και τη φο­ρο­λο­γία των ακι­νή­των, εμ­φα­νί­ζε­ται επι­βά­ρυν­ση και των υψη­λό­τε­ρων κα­τη­γο­ριών –κατά 9%. Μόνο που τότε η αύ­ξη­ση της επι­βά­ρυν­σης των χα­μη­λό­τε­ρων αγ­γί­ζει το 334%!

Νο­μί­ζω πως είναι πε­ρισ­σό­τε­ρο από αρ­κε­τά τα στοι­χεία.

Με δε­δο­μέ­νο, λοι­πόν, πως αυτό υπήρ­ξε η εποχή των μνη­μο­νί­ων, η ακόμη πιο ρα­γδαία άρση των εκ­με­ταλ­λευ­τι­κών συν­θη­κών θα πρέ­πει να είναι η πρώτη προ­τε­ραιό­τη­τα.

***

Υπάρ­χουν τμή­μα­τα της κυ­βέρ­νη­σης που φαί­νε­ται να πι­στεύ­ουν πως η στάση των «εταί­ρων» μας συ­νι­στά, απλώς, πα­ρα­λο­γι­σμό, στο μέτρο που φα­νε­ρά δεν οδη­γεί στην υπέρ­βα­ση της κρί­σης. Έτσι, θε­ω­ρούν πως αν μπουν στον κόπο να ακού­σουν τα επι­χει­ρή­μα­τα της ελ­λη­νι­κής κυ­βέρ­νη­σης δεν μπο­ρεί παρά να πει­στούν.

Πρό­κει­ται για την εξή­γη­ση του νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού δια της βλα­κεί­ας ή του «προ­τε­στα­ντι­κού δογ­μα­τι­σμού».

Υπάρ­χουν άλλα τμή­μα­τα –και δεν εννοώ μόνο τους ΑΝΕΛ– που έχουν την πε­ποί­θη­ση πως εί­μα­στε υπό κα­το­χή. Οι «εταί­ροι» σε αυτήν την αφή­γη­ση είναι κα­τα­κτη­τές και ο χα­ρα­κτή­ρας του αγώνα είναι οιο­νεί εθνι­κο­α­πε­λευ­θε­ρω­τι­κός. Θέ­λουν να μας πά­ρουν τα εθνι­κά αση­μι­κά, γη, νερό, υδρο­γο­νάν­θρα­κες και αέρα και η με­γά­λη πα­τριω­τι­κή πλειο­ψη­φία αντι­στέ­κε­ται. Εξ ου και η λα­τρεία για τις πα­ρε­λά­σεις και ό,τι το­νώ­νει την εθνι­κή λαϊκή ενό­τη­τα.

Πρό­κει­ται για την από­κρυ­ψη του νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού δια της πα­ρά­καμ­ψης μέσω της αντι­στα­σια­κής φύσης του ελ­λη­νι­σμού.

Ισχυ­ρί­ζο­μαι, λοι­πόν, πως αυτές οι στά­σεις είναι ευ­θέ­ως αντα­γω­νι­στι­κές προς την ανά­λυ­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Για τον οποίο όσα συ­νέ­βη­σαν και όσα συμ­βαί­νουν σή­με­ρα είναι σαφώς ενταγ­μέ­να σε ένα τα­ξι­κό σχέ­διο: αυτό που με­τέ­βα­λε την Ελ­λά­δα σε ένα κα­τα­ρα­μέ­νο πει­ρα­μα­τό­ζωο για τις υπο­τε­λείς τά­ξεις.

Πράγ­μα που ση­μαί­νει πως η μόνη απά­ντη­ση που θα έχει τύχη είναι αυτή που θα αρ­θρω­θεί γύρω από ένα αντί­πα­λο τα­ξι­κό σχέ­διο. Γιατί, ό,τι κι αν γίνει με την δια­πραγ­μά­τευ­ση, μόνο μια με­γά­λη εσω­τε­ρι­κή ανα­δια­νο­μή μπο­ρεί να αλ­λά­ξει τη μοίρα των ανέρ­γων, των φτω­χών, των κα­τώ­τε­ρων κοι­νω­νι­κών κα­τη­γο­ριών.

Η άρση των άθλιων συν­θη­κών που βιώ­νου­με είναι όρος για ο,τι­δή­πο­τε πα­ρα­κά­τω.

Να πλη­ρώ­σουν οι πλού­σιοι και να πλη­ρώ­σουν πολύ. Αλ­λιώς δου­λειά δεν γί­νε­ται.

Ετικέτες