Ανακοίνωση της ΔΕΑ
1. Ο Πρωθυπουργός, Αντ. Σαμαράς, και η συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ υποχρεώθηκαν, με εγκληματική καθυστέρηση, να στραφούν κατά της νεοναζιστικής οργάνωσης της Χρυσής Αυγής.
Οι παράγοντες που τους υποχρέωσαν σε αυτή την «στροφή» – γιατί όλοι θυμόμαστε τη μέχρι χτες πραγματική τακτική του εναγκαλισμού – είναι ολοφάνεροι:
α. Είναι το αίμα του Παύλου Φύσσα, είναι η δολοφονία του που δημιουργούσε ένα μείζον γεγονός, που συγκίνησε την πλατειά κοινωνική πλειοψηφία των εργαζομένων και της νεολαίας, ένα γεγονός που δεν ήταν δυνατόν να τεθεί «κάτω από το χαλί», όπως συνέβη με τις εκατοντάδες φονικές επιθέσεις κατά των μεταναστών, μέσω της συνεργασίας του αστικού πολιτικού κόσμου, των μηχανισμών του κράτους και των ΜΜΕ.
β. Είναι το αντιφασιστικό-αντιρατσιστικό κίνημα, οι διαδηλώσεις που ξέσπασαν αμέσως μετά τη δολοφονία και απειλούσαν – πάνω στο υπόβαθρο των απεργιών και της κοινωνικής οργής – να συγκροτήσουν ένα νέο μέτωπο επικίνδυνης πάλης κατά του Σαμαρά.
γ. Ήταν, επίσης, το πολιτικό και κοινωνικό στρίμωγμα του Σαμαρά στη γωνία. Μπροστά στην απεργία των εκπαιδευτικών και στην απειλή νέων απεργιών στα νοσοκομεία και τους ΟΤΑ. Μπροστά στην ανάγκη να ετοιμάσει νέα μέτρα, να υπογράψει το Μνημόνιο 3, που απαιτούν η τρόικα και οι δανειστές. Με την πολιτική βάση της συγκυβέρνησης να εξανεμίζεται, τη Χρυσή Αυγή να θέτει θέμα ηγεμονίας στη «δεξιά πολυκατοικία» (γεγονότα στο Μελιγαλά) και την ηγεσία της ΝΔ να αντιμετωπίζει τον κίνδυνο αμφισβήτησης μέσα στο ίδιο της το κόμμα και στα φιλικά της ΜΜΕ…
Αυτοί οι παράγοντες επέβαλαν στον Σαμαρά να επιτεθεί, τελικά, στη Χρυσή Αυγή, στο νεοναζιστικό κόμμα που, μέχρι χθες, οι πιο κοντινοί «σύμβουλοι» του πρωθυπουργού αντιμετώπιζαν ως αδερφό κόμμα, μέσα στα πλαίσια του πολιτικού σχεδίου της ΝΔ να ανασυγκροτήσει την παράταξη της Δεξιάς ως μαζικό, αντεργατικό, αντικινηματικό και αντιαριστερό ρεύμα.
2. Το κίνημα αντίστασης των εργαζομένων και της νεολαίας, ιδιαίτερα το αντιφασιστικό και αντιρατσιστικό κίνημα, οφείλουν να αξιοποιήσουν τον κυβερνητικό «ελιγμό», επιδιώκοντας την πραγματική και οριστική συντριβή των νεοναζί. Σε αυτόν τον στόχο ιδιαίτερη σημασία έχει η απαίτηση για συντριβή των σχέσεων των ναζήδων με την αστυνομία, το στρατό, το δικαστικό σώμα, την εκκλησία και τους μεγαλοεπιχειρηματίες που τους χρηματοδότησαν.
Το αίτημα να έρθουν όλα στο φως, αποτελεί προϋπόθεση για την υπεράσπιση και τη διεύρυνση των δημοκρατικών δικαιωμάτων και των πολιτικών ελευθεριών όλης της εργατικής τάξης και των λαϊκών μαζών.
Στη δημόσια συζήτηση που έχει ξεσπάσει, οφείλουμε να υπογραμμίσουμε ένα πράγμα: οι ναζήδες δεν δικαιούνται να επικαλούνται δημοκρατικά δικαιώματα. γιατί τα χρησιμοποίησαν – και σκοπεύουν να τα χρησιμοποιούν – για να συγκροτούν μια πολιτικοστρατιωτική δύναμη που δρα στο σκοτάδι με τον πιο αντιδημοκρατικό τρόπο, σε βάρος των μεταναστών, όλων των «διαφορετικών», σε βάρος των συνδικάτων και της Αριστεράς. Αυτή η φονική απειλή – όπως αποδείχθηκε και στην επίθεση κατά του Παύλου Φύσσα – δεν δικαιούται να κρύβεται πίσω από τον «φερετζέ» – όπως αυτοί χαρακτηρίζουν – των δημοκρατικών ελευθεριών και των προστασιών που έχουμε κατακτήσει μετά την Μεταπολίτευση.
3. Σε αυτή τη στιγμή, δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να ξεχάσουμε – όπως επιδιώκουν τα ΜΜΕ – τη μεγάλη εικόνα: το υπόβαθρο για όλες τις πολιτικές εξελίξεις είναι η μεγάλη επίθεση της κυρίαρχης τάξης και των δανειστών, είναι η μνημονιακή πολιτική, με στόχο να συντριβούν οι κατακτήσεις των εργαζομένων, των λαϊκών δυνάμεων, της νεολαίας. Ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος προσπαθούν να εμφανιστούν ως, τάχα, εγγυητές της Δημοκρατίας, για να βρουν τις δυνάμεις να επιβάλλουν το Μνημόνιο 3.
Γι’ αυτό συνεχίζουν την άθλια τακτική της επίθεσης κατά των «δύο άκρων», την τακτική που, μέχρι χθες, νομιμοποιούσε τη Χ.Α., βάζοντας την στην ίδια μοίρα με την Αριστερά και κυρίως τον ΣΥΡΙΖΑ. Οι απειλές της κυβέρνησης κατά των κατοίκων της Χαλκιδικής και κατά των απεργών πανεπιστημιακών, πρέπει να μας ενεργοποιήσουν όλους. Δεν θα πρέπει να επιτρέψουμε στο όνομα, τάχα, της Δημοκρατίας, να περιοριστούν τα πραγματικά δημοκρατικά δικαιώματα της αγωνιζόμενης μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας.
Ακριβώς γι’ αυτό, είναι επικίνδυνη μια επιχειρούμενη κατασκευή: στο όνομα, δήθεν, της απομόνωσης της Χ.Α., να στηθεί μια ανύπαρκτη και παντελώς αδικαιολόγητη «πολιτική ενότητα», να στηθεί το διαβόητο «συνταγματικό τόξο». Η Αριστερά, σε όλες τις εκδοχές της, πρέπει να αποφύγει αυτήν την παγίδα: η πάλη για την απομόνωση των ναζήδων, για την πραγματική συντριβή της Χ.Α., είναι αναπόσπαστο τμήμα της πάλης για την ανατροπή των Μνημονίων, της πάλης για την υπεράσπιση των εργατικών και κοινωνικών δικαιωμάτων από την πολιτική της σκληρής λιτότητας.
Η μεγάλη νίκη σε βάρος των ναζί, θα είναι η νίκη σε βάρος της Δεξιάς και των μνημονιακών δυνάμεων, η πολιτική νίκη της Αριστεράς, που θα ανοίγει το δρόμο για τη σοσιαλιστική απελευθέρωση της κοινωνίας.
Σε αυτήν την κατεύθυνση πρέπει να επιμείνουμε, απαιτώντας, σήμερα, την πραγματική και πλήρη συντριβή των νεοναζί.
29 Σεπτέμβρη 2013
