Η τέλεια οργανωμένη και εκτελεσμένη -από πλήθος αστυνομικών- σύλληψη ενός ηλικιωμένου καστανά επειδή δεν είχε άδεια, όσο τραγελαφική και αν φαίνεται, είναι ίσως ο πιο σαφής συμβολισμός της «2ης φοράς αριστεράς».
Η υπερβολή που προκύπτει από το είδος αλλά και την υλοποίηση μιας τέτοιας ενέργειας συμπυκνώνει τους σχεδόν 3 μήνες της επανεκλεγμένης κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ.
Και εξηγούμαι: ήδη από την προεκλογική περίοδο, ο Τσίπρας και λοιπά στελέχη έκαναν πομπώδεις δηλώσεις για τη «διαπλοκή» και τη «διαφθορά» που δήθεν θα χτυπούσαν.
Και ενώ τα πολυδιαφημισμένα «νομοσχέδια για τις άδειες των καναλιών» αποδείχτηκαν πυροτέχνημα, το μόνο που είδαμε ήταν μια φωτογραφία του Φλαμπουράρη δίπλα – δίπλα με τον Μελισσανίδη.
Έχοντας αποδεχθεί και προσπαθώντας να κάνει και τους άλλους να αποδεχθούν το μνημόνιο ως μόνη λύση, ο ΣΥΡΙΖΑ προεκλογικά «διαφήμιζε» το παράλληλο πρόγραμμα.
Τα εναπομείναντα μέλη του κόμματος «διαφήμιζαν» τις «ελευθερίες που αφήνει το μνημόνιο» στο κυνήγι του εγχώριου πλούτου, στις μεταρρυθμίσεις δικαιωματικού χαρακτήρα, στα ισοδύναμα μέτρα.
Ούτε τρεις μήνες μετά τις εκλογές, οι προεκλογικές διακηρύξεις αποδείχθηκαν μια κακή φάρσα. Και τα παράλληλα μέτρα που «διαφημίζουν» τα κυβερνητικά μέσα, μια αποτυχημένη προσπάθεια να χρυσωθεί το χάπι της λιτότητας.
Να παρουσιαστεί το άσπρο μαύρο προκειμένου να αποδειχθεί ότι αυτή η κυβέρνηση δεν είναι «Σαμαροβενιζέλοι», τον φόβο της επιστροφής των οποίων είχε επιστρατεύσει επανειλημμένα, ώστε να κερδίσει τις εκλογές, ο ΣΥΡΙΖΑ.
Και ενώ κάποιοι πανηγυρίζουν για τα προγράμματα κοινωφελούς εργασίας και την εξάμηνη αναστολή του πλειστηριασμού της ΒΙΟΜΕ (λες και νοείται πλειστηριασμός ενός αυτοδιεχειριζόμενου εργοστασίου με «αριστερή» κυβέρνηση) οι «από κάτω» γευόμαστε το προαναφερθέν χάπι.
Έτσι, μια γεύση των «ισοδύναμων» έχουμε πάρει με την διάλυση του ασφαλιστικού, και με τους πλειστηριασμούς που καθυστερούν μάλλον λόγω της διαφωνίας των funds για το ποιό θα πρωτοχιμήξει στα κόκκινα δάνεια.
Μια γεύση των «μεταρρυθμίσεων των δικαιωμάτων» πήραμε με την είσοδο των ΜΑΤ και την εκκένωση της Ειδομένης, με ταυτόχρονη απαγόρευση παρουσίας δημοσιογράφων, μάλλον γιατί η κυβέρνηση δεν ήθελε να καταγραφεί η «ανθρώπινη ευαισθησία» αυτής και των δυνάμεων καταστολής της.
Μια γεύση του «κυνηγιού της διαφθοράς» μάλλον πήραμε με την σύλληψη του ηλικιωμένου καστανά, την ίδια στιγμή που καράβια με ναρκωτικά αρμενίζουν ελεύθερα, όπως λέει και ένα σχόλιο που κυκλοφορεί ευρέως στο διαδίκτυο.
Και στο πρόσωπο του καστανά μάλλον βρίσκεται και ο πραγματικός εχθρός αυτής της κυβέρνησης: ο κόσμος που παλεύει για την επιβίωση, όπως – όπως, και κατηγορείται γιατί πήρε δάνειο, γιατί έχει σπίτι. Ο κόσμος που δουλεύει χωρίς ασφάλιση από ανάγκη. Ο κόσμος που η κυβέρνηση προσπαθεί να βαφτίσει «διαφθορά» και «μεγάλο πλούτο», αλλά στην πραγματικότητα είναι οι εργαζόμενοι και οι εργαζόμενες που δεν έχουν δικαιώματα, οι άνεργοι που δεν έχουν τρόπο επιβίωσης, η νεολαία που δεν έχει μέλλον.
Αλλά ευτυχώς, ο καστανάς, όπως και ο κόσμος που συμβολίζει, έχει ένα πλεονέκτημα. Έχει μια φουφού στην οποία ψήνει τα κάστανά του. Και το ζήτημα είναι να ανασκουμπωθεί, να την πιάσει, και να τη φέρει στο κεφάλι τούτης της κυβέρνησης.
Οι δύο γενικές απεργίες σε ούτε τρεις μήνες διακυβέρνησης έδειξαν ότι μπορεί να το κάνει.
