Να βρούμε το πραγματικό νόημα του Δεκέμβρη

«Ο Δε­κέμ­βρης ήταν ερώ­τη­ση και όχι απά­ντη­ση» κραύ­γα­ζαν με το σβή­σι­μο της φω­τιάς οι τοί­χοι της Αθή­νας. Στα ερω­τή­μα­τα, όμως, που γεννά η κοι­νω­νι­κή πραγ­μα­τι­κό­τη­τα πρέ­πει κά­ποιος να απα­ντή­σει. Αν δεν το κάνει, θα έχει απο­φύ­γει μεν την καυτή πα­τά­τα του πο­λι­τι­κού συ­μπε­ρά­σμα­τος, αλλά θα φλερ­τά­ρει ακόμη πιο έντο­να με τη βία, την κα­τα­στο­λή και την αντε­πί­θε­ση του συ­στή­μα­τος.

Ο Δε­κέμ­βρης του 2008 αναμ­φι­σβή­τη­τα απο­τέ­λε­σε ένα ση­μείο-ορό­ση­μο για τη νέα γενιά της πε­ριό­δου, που είχαν προ­σπα­θή­σει να της φορ­τώ­σουν πολ­λές τα­μπέ­λες προ­κει­μέ­νου να την κρα­τή­σουν στην ακι­νη­σία. «Η γενιά του κα­να­πέ» και «η γενιά της κα­φε­τέ­ριας» ήταν κά­ποια από τα συ­στη­μι­κά κλισέ που κυ­ριαρ­χού­σαν. Όταν αυτή η γενιά βγήκε στους δρό­μους μετά τη δο­λο­φο­νία του Αλέ­ξαν­δρου Γρη­γο­ρό­που­λου, οι συ­γκε­κρι­μέ­νες υπο­τι­μη­τι­κές απευ­θύν­σεις με­τα­τρά­πη­καν σε προ­κλη­τι­κές εγκλή­σεις που γέν­νη­σαν οργή. Οργή που εμ­φα­νί­στη­κε λόγω της δο­λο­φο­νί­ας ενός 15χρο­νου μα­θη­τή, αλλά που είχε τις ρίζες της στην κρίση ενός συ­στή­μα­τος που έδει­χνε να μη χω­ρά­ει τη νέα γενιά.

Φε­τι­χο­ποί­η­ση της βίας

Μια με­γά­λη με­ρί­δα νέων αν­θρώ­πων βγήκε για πρώτη φορά στους δρό­μους το Δε­κέμ­βρη του ’08. Το φορ­τι­σμέ­νο κλίμα των ημε­ρών, η συ­ναι­σθη­μα­τι­κή έντα­ση και ο συ­γκρου­σια­κός αυ­θορ­μη­τι­σμός οδή­γη­σαν σε ένα τε­ρά­στιο κοι­νω­νι­κό ξέ­σπα­σμα. Με­γά­λα τμή­μα­τα του μα­χη­τι­κού κι­νή­μα­τος, βιώ­νο­ντας συν­θή­κες πρω­τό­γνω­ρες στους δρό­μους της Αθή­νας, απο­θέ­ω­σαν τον κι­νη­μα­τι­κό αυ­θορ­μη­τι­σμό και φε­τι­χο­ποί­η­σαν τη βία και τη σύ­γκρου­ση, υπο­τι­μώ­ντας την ανα­γκαιό­τη­τα της διεύ­ρυν­σης του αγώνα σε σύν­δε­ση με το ερ­γα­τι­κό κί­νη­μα και την ορ­γα­νω­μέ­νη πο­λι­τι­κο­ποί­η­σή του.

Οι ευ­θύ­νες γι’ αυτήν την κα­τά­στα­ση όμως βα­ρύ­νουν πρω­τί­στως τις γρα­φειο­κρα­τι­κές ηγε­σί­ες των συν­δι­κά­των που κρα­τού­σαν στάση ανα­μο­νής, καθώς και τμή­μα­τα της Αρι­στε­ράς που διε­μή­νυαν ότι «στην πραγ­μα­τι­κή επα­νά­στα­ση δεν θα σπά­σει ούτε μία βι­τρί­να». Αυτό όμως δεν αναι­ρεί το ότι υπήρ­ξαν κομ­μά­τια του κι­νή­μα­τος που μετά το Δε­κέμ­βρη υπο­τί­μη­σαν την έν­νοια της πο­λι­τι­κής, ανα­λω­νό­με­να σε τυ­φλές συ­γκρού­σεις ενά­ντια σε κρα­τι­κά κά­στρα. Το θέμα ωστό­σο είναι να μην τα βά­ζεις κυ­ρί­ως με το φρου­ρό του κά­στρου αλλά με αυτόν που βρί­σκε­ται μέσα σε αυτά. Η υπο­βάθ­μι­ση της πο­λι­τι­κής και της ορ­γα­νω­μέ­νης πάλης που θα αγκα­λιά­ζει όλο και πε­ρισ­σό­τε­ρους ερ­γα­ζό­με­νους και νε­ο­λαί­ους αναμ­φι­σβή­τη­τα οδη­γεί σε ένα αδιέ­ξο­δο του οποί­ου η λύση βρί­σκε­ται σε αρ­κε­τές πε­ρι­πτώ­σεις στις συ­γκρού­σεις γύρω από το Πο­λυ­τε­χνείο.

Στρο­φή στον κοι­νο­βου­λευ­τι­σμό

Μια άλλη με­ρί­δα του κι­νή­μα­τος, βγά­ζο­ντας εκ δια­μέ­τρου αντί­θε­τα συ­μπε­ρά­σμα­τα μετά το Δε­κέμ­βρη του ’08, απέ­βα­λε από το λε­ξι­λό­γιό της τις λέ­ξεις «δρό­μος», «κα­τά­λη­ψη», «απερ­γία». Υπο­τί­μη­σε την ανα­γκαιό­τη­τα της ορ­γά­νω­σης του κό­σμου από τα κάτω και το ξα­να­ζω­ντά­νε­μα των ερ­γα­τι­κών διεκ­δι­κή­σε­ων, των φοι­τη­τι­κών αγώ­νων και των μα­θη­τι­κών κι­νη­το­ποι­ή­σε­ων. Στρά­φη­κε απο­κλει­στι­κά στον κοι­νο­βου­λευ­τι­κό δρόμο καλ­λιερ­γώ­ντας αυ­τα­πά­τες στην πλητ­τό­με­νη κοι­νω­νι­κή πλειο­ψη­φία ότι οι λύ­σεις βρί­σκο­νται σε επί­πε­δο κο­ρυ­φής και όχι στις δυ­νά­μεις της. Με αυτόν τον τρόπο, συ­γκε­κρι­μέ­να κομ­μά­τια της Αρι­στε­ράς έδει­ξαν φο­βι­κό­τη­τα απέ­να­ντι στις δια­θέ­σεις του κό­σμου να πάρει την κα­τά­στα­ση στα χέρια του. Αυτό έγινε σαφές σε μια σειρά από κι­νη­μα­τι­κά γε­γο­νό­τα που ακο­λού­θη­σαν το 2008. Από τις πλα­τεί­ες και τις γε­νι­κές απερ­γί­ες του 2011-2012 και το με­γα­λειώ­δες ΟΧΙ του περ­σι­νού κα­λο­και­ριού, με­γά­λα κομ­μά­τια της Αρι­στε­ράς αρ­νή­θη­καν να ανα­λά­βουν την πο­λι­τι­κή εκ­προ­σώ­πη­ση ενός μα­χη­τι­κού διεκ­δι­κη­τι­κού κι­νή­μα­τος και προ­τί­μη­σαν να καλ­λιερ­γή­σουν τη λο­γι­κή της ανά­θε­σης, να φλερ­τά­ρουν πο­λι­τι­κά με την απα­ξιω­μέ­νη σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τία και να συν­δια­λα­γούν με το ίδιο το σύ­στη­μα. Παιδί αυτής της μη εμπι­στο­σύ­νης στη δύ­να­μη του κό­σμου είναι και το ίδιο το Μνη­μό­νιο 3 της κυ­βέρ­νη­σης ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΑΝΕΛ.

Συ­μπε­ρά­σμα­τα

Ο Δε­κέμ­βρης ήταν η κα­λύ­τε­ρη επι­βε­βαί­ω­ση ότι η πο­λι­τι­κή είναι ανα­πο­τε­λε­σμα­τι­κή χωρίς το κί­νη­μα και ότι το κί­νη­μα είναι αδιέ­ξο­δο χωρίς την πο­λι­τι­κή. Έθεσε εμ­φα­τι­κά μέσα από τα πλε­ο­νε­κτή­μα­τα και τις αδυ­να­μί­ες του την ανα­γκαιό­τη­τα της ενιαιο­με­τω­πι­κής κα­τεύ­θυν­σης του κι­νή­μα­τος και της Αρι­στε­ράς. Η ει­λι­κρι­νής απεύ­θυν­ση στην κοι­νω­νία και η έντα­ξη όλο και πε­ρισ­σό­τε­ρου κό­σμου στις διεκ­δι­κή­σεις της πε­ριό­δου γύρω από ένα συ­νε­κτι­κό ρι­ζο­σπα­στι­κό πο­λι­τι­κό σχέ­διο απο­τε­λεί το κα­λύ­τε­ρο πρώτο βήμα για έναν με­γά­λο αγώνα. Έναν αγώνα που θα γί­νε­ται σε κα­τει­λημ­μέ­νους ερ­γα­τι­κούς χώ­ρους και γε­μά­τους δρό­μους. Το ξε­ρί­ζω­μα των μνη­μο­νί­ων και των πο­λι­τι­κών λι­τό­τη­τας σε σύ­γκρου­ση με την κυ­βέρ­νη­ση, την ΕΕ και τους κα­τα­σταλ­τι­κούς τους μη­χα­νι­σμούς απο­τε­λεί τη ρι­ζο­σπα­στι­κή πο­λι­τι­κή απά­ντη­ση στα χέρια αυτών που αι­σθά­νο­νται ότι δεν τους χωρά η κα­θη­με­ρι­νό­τη­τα, όπως το ίδιο αι­σθά­νο­νταν και οι εξε­γερ­μέ­νοι του ’08. 

Συ­ζή­τη­ση για τον Δε­κέμ­βρη του '08 στο Ιν­στι­τού­το "Κομ­μού­να"