Με την ουρά στα σκέλια...
Στις 28 Δεκέμβρη 2014, οι διεθνείς μάχιμες δυνάμεις του ΝΑΤΟ αποχώρησαν από το Αφγανιστάν. Η είδηση πέρασε στα ψιλά των διεθνών ΜΜΕ, αν αναλογιστεί κανείς πως επρόκειτο για το τέλος μιας μεγάλης διεθνούς εκστρατείας, αλλά και του μακροβιότερου πόλεμου στην ιστορία των ΗΠΑ (13 χρόνια) μετά από αυτόν του Βιετνάμ.
Ήταν ένας αιματηρός πόλεμος που κόστισε τις ζωές χιλιάδων στρατιωτών, ανταρτών και πολύ περισσότερων αμάχων. Οι δυνάμεις κατοχής εγκατέστησαν ένα πελατειακό πολιτικό σύστημα, επικεντρωμένο γύρω από λίγα πρόσωπα, διαβόητο για τη διαφθορά του, την ανικανότητά του να κυβερνήσει προς όφελος των Αφγανών, αλλά και την προθυμία του να προστατέψει τα αμερικανικά συμφέροντα. Η θέση των γυναικών, η ασφάλεια, η οικονομία, όλα παραμένουν ίδια και χειρότερα με την κατάσταση πριν την αμερικανική εισβολή.
Οι Ταλιμπάν αναγεννήθηκαν μέσα από τις στάχτες τους, με τη νομιμοποίηση που απέκτησαν σε μερίδα του αφγανικού λαού ως «εθνικοαπελευθερωτική» δύναμη ή ως εγγυητές της ασφάλειας και εχθροί της διαφθοράς. Οι «αφγανικές δυνάμεις ασφαλείας», που συγκρότησαν οι δυνάμεις κατοχής για να «αναλάβουν τη δουλειά», θυμίζουν σε ανικανότητα, απροθυμία και διαφθορά τον ιρακινό στρατό που κατέρρευσε σε μια μέρα, όταν βρέθηκε απέναντι στο ISIS. Το 1 τρισ. δολάρια που κόστισε όλη η επιχείρηση (σύμφωνα με τους «Financial Times»), αναμφίβολα «έπιασε τόπο»…
Βέβαια ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός «φεύγει μένοντας», όπως το συνηθίζει άλλωστε. Στη χώρα θα παραμείνουν 12.500 ξένοι στρατιώτες του ΝΑΤΟ, ως «εκπαιδευτές-σύμβουλοι», αλλά και μια επιπλέον αμερικανική αποστολή περίπου 5.000 ανδρών, εκτός πλαισίου ΝΑΤΟ, ενώ οι ΗΠΑ θα παρέχουν αεροπορική υποστήριξη στην αφγανική κυβέρνηση και θα διατηρούν το δικαίωμα «να επέμβουν πιο αποφασιστικά».
Είναι ο πόλεμος σε στυλ Ομπάμα, όπου η παλιά μορφή της μαζικής εισβολής με χερσαίες δυνάμεις αλλάζει, αλλά το περιεχόμενο της διαρκούς προσπάθειας για «παγκόσμια αστυνόμευση» μένει ίδιο, με τα τηλεκατευθυνόμενα drones, τις Ειδικές Δυνάμεις, τους «εκπαιδευτές-συμβούλους» ανά τον πλανήτη κ.ο.κ.
Παρ’ όλα αυτά πρόκειται για παταγώδη αποτυχία του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, τη δεύτερη μετά από αυτήν στο Ιράκ, που επιβεβαιώνει την κρίση της ηγεμονίας του.
Ο Ομπάμα απέφυγε να αναφερθεί σε επιτυχία ή αποτυχία, μιλώντας για «υπεύθυνο τέλος». Το πώς το εξέλαβε ο αντίπαλος είναι καλύτερη ένδειξη. Ο Ζαμπιχουλάχ Μουτζαχίντ, εκπρόσωπος των Ταλιμπάν, μίλησε για «πλήρη απόδειξη της ήττας τους», καθώς η αμερικανοκινούμενη συμμαχία «δεν πέτυχε τίποτε ουσιώδες ή βιώσιμο».
Μπορεί να μην είδαμε τις δυνάμεις του ΝΑΤΟ να φορτώνονται σε ελικόπτερα βιαστικά, όπως στη Σαϊγκόν, στο εμβληματικό τέλος του πολέμου στο Βιετνάμ. Αλλά η «τελετή αποχώρησης» έγινε σε κρυφό σημείο, κάπου στα άδυτα του Αρχηγείου του ΝΑΤΟ στο κέντρο της Καμπούλ, πίσω από οχυρωμένους τείχους, από τον φόβο πιθανής επίθεσης των Ταλιμπάν. Είναι μια εικόνα που τα λέει όλα για το τέλος του πολέμου. Το Αφγανιστάν αποδεικνύεται για πολλοστή φορά στην ιστορία του «νεκροταφείο των αυτοκρατοριών». Όσο για το μέλλον… Μια ματιά στις εξελίξεις στο γειτονικό Ιράκ αρκεί.
