Νέα σχολική χρονιά: Όλα τριγύρω αλλάζουν κι όλα τα ίδια µένουν

Αναπληρωτές

Δηλώσεις που επαναλαµβάνονται µε έναν τόσο προβλέψιµο τρόπο , που τις καθιστά απολύτως αναξιόπιστες. «Τα σχολεία ανοίγουν µε όλα τα βιβλία και τους εκπαιδευτικούς στις θέσεις τους» θριαµβολογεί η υφυπουργός Δόµνα Μιχαηλίδου λες και η εκπαιδευτική κοινότητα δεν ακούει κάθε χρόνο τα ίδια , λες και δε γνωρίζουν όλοι/ες ότι τα 47000 κενά θα καλυφθούν (αν καλυφθούν) από αναπληρωτές που κάθε χρόνο αναπληρώνουν τον εαυτό τους, γιατί δε γίνονται µαζικοί µόνιµοι διορισµοί.

Οι αναπληρωτές, που κάθε χρόνο βρίσκονται µε µια βαλίτσα στο χέρι και οργώνουν την Ελλάδα, χωρίς να γνωρίζουν αν θα τους καλέσουν στην Αττική, την Κρήτη, τον Έβρο ή σε κάποιο νησί. Αυτοί που περίµεναν µε αγωνία την ανακοίνωση των ονοµάτων τους στις 31 Αυγούστου –έτσι είχε ανακοινώσει το «επιτελικο» κράτος– αλλά η αγωνία πήρε παράταση, µε αποτέλεσµα να έχουν µια εβδοµάδα καιρό να παρουσιαστούν στις διευθύνσεις εκπαίδευσης, να αναλάβουν υπηρεσία, να βρουν σπίτι και να τακτοποιήσουν τις προσωπικές και οικογενειακές τους εκκρεµότητες, ώστε στις 11/9 να είναι στις θέσεις τους. Ο πρώτος µισθός, ωστόσο, θα καταβληθεί στις αρχές του Οκτώβρη, και µέχρι τότε θα πρέπει να είναι οι ίδιοι ή οι οικογένειές τους χορηγοί της πρόσληψής τους σε µια περίοδο που τα ενοίκια είναι στα ύψη (ιδιαίτερα στα νησιά) και η ακρίβεια σε τρόφιµα, ενέργεια και καύσιµα σαρώνει κυριολεκτικά. Κι αυτοί είναι οι τυχεροί/ες που θα προσληφθούν από την πρώτη φάση, γιατί πολλοί/ες θα πέσουν θύµατα του αγώνα που δίνει και αυτή η κυβέρνηση -όπως και οι προκάτοχοί της- να µειώσει ή να εξαφανίσει όσα κενά µπορεί, µε περικοπές στις παράλληλες στηρίξεις, µε µη έγκριση ολιγοµελων τµηµάτων σε ΕΠΑΛ, µε ξεχείλωµα αναθέσεων (ο θεολόγος κάνει και ιστορία, ο µαθηµατικός φυσική κλπ) και µε εκπαιδευτικούς ντελίβερι που διδάσκουν σε δύο, τρία, τέσσερα ακόµη και πέντε σχολεία.

Παράλληλα δροµολογείται και νέο σύστηµα προσλήψεων µε γραπτό διαγωνισµό του ΑΣΕΠ, που θα επιχειρηθεί να συνδυαστεί µε το ήδη αντιδραστικό και ταξικό προσοντολόγιο Γαβρόγλου, και να θέσει σε ακόµη µεγαλύτερη αµφισβήτηση το πτυχίο.

Αντιδραστικό πλαίσιο

Η αλλαγή προσώπων στην πολιτική ηγεσία του υπουργείου παιδείας δε συνιστά και αλλαγή πολιτικής. Έτσι, οι εκπαιδευτικοί και οι µαθητ(ρι)ες που επιστρέφουν στα σχολεία θα είναι αντιµέτωποι/ες µε όλο το αντιδραστικό, αντιλαϊκό και αντιεκπαιδευτικό πλαίσιο που άφησε πίσω της η προηγούµενη υπουργός. Η αξιολόγηση της σχολικής µονάδας και η ατοµική αξιολόγηση των εκπαιδευτικών θα είναι το βασικό εργαλείο εµπέδωσης των νεοφιλελεύθερων αναδιαρθρώσεων και της µετατροπής του σχολείου από µια δηµόσια δοµή παροχής παιδείας σε όλα τα παιδιά, σε µια επιχείρηση που θα λειτουργεί µε ιδιωτικοοικονοµικά κριτήρια, µε τους/τις µαθητ(ρι)ες και τις οικογένειές τους σε ρόλο πελάτη, µε τους/τις διεθυντ(ρι)ες σε ρόλο µάνατζερ και τους συλλόγους διδασκόντων να µετατρέπονται σε «γλάστρες» που θα βγάζουν όλη τη γραφειοκρατική «λάντζα» (συντονιστές, µέντορες, σύµβουλοι σχολικής ζωής, υπεύθυνοι σχολικού εκφοβισµού, υπεύθυνοι οµίλων) µε τον πέλεκυ της αξιολόγησης και της χαµηλής βαθµολογίας να θέτει σε αµφισβήτηση σήµερα τη µονιµοποίησή τους, και αύριο την όποια εξέλιξή τους ή ακόµη και την οργανική τους θέση. Σε απόλυτη εναρµόνιση µε τα παραπάνω η ελεύθερη επιλογή σχολείου που επαγγέλθηκε ο νέος υπουργός, που σε συνδυασµό µε τη δηµοσιοποίηση των επιδόσεων των παιδιών στις πανελλαδικές, και στο µέλλον των αποτελεσµάτων της αξιολόγησης της σχολικής µονάδας, θα οδηγήσει σε εφιαλτικές καταστάσεις που σε κάποιες χώρες της Ευρώπης ήδη ισχύουν, µε τα «καλά» σχολεία µε την αυξηµένη χρηµατοδότηση και τους ακριβοπληρωµένους εκπαιδευτικούς να διαλέγουν µαθητ(ρι)ες, ενώ τα σχολεία των εργατικών περιοχών να υπολειτουργούν εξαιτίας της υποχρηµατοδότησης, και τελικά πολλά παιδιά από λαϊκές, εργατικές οικογένειες να µη βρίσκουν σχολείο. Αυτός ο εφιάλτης πλησιάζει και στη χώρα µας…

Από την άλλη πλευρά η εµπέδωση της Ελάχιστης Βάσης Εισαγωγής και της τράπεζας θεµάτων, σε συνδυασµό µε την προσπάθεια κατάργησης του άρθρου 16 και την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστηµίων, δείχνουν ότι το άνοιγµα του δρόµου της πλήρους ιδιωτικοποίησης και της παροχής κάθε διευκόλυνσης στα επιχειρηµατικά συµφέροντα, είναι στις βασικές προθέσεις αυτής της κυβέρνησης.

Κι αν κάποιος θα περίµενε ότι τουλάχιστον η κυβέρνηση θα ανταποκρινόταν στις προεκλογικές της δεσµεύσεις όσον αφορά τις µισθολογικές αυξήσεις στο δηµόσιο , ώστε να µετριαστούν οι οικονοµικές επιπτώσεις των µνηµονιακών χρόνων και των πληθωριστικών πιέσεων της τελευταίας διετίας, το νέο πόνηµα Χατζηδάκη µε την οριζόντια αύξηση –επίδοµα των 40 ευρώ προσγείωσε όσους/ες φαντασιώνονταν γενναίες αυξήσεις, επιστροφή του 13ου και 14ου µισθού, ξεπάγωµα της διετίας 16-17 και άλλα τέτοια ωραία και αισιόδοξα…

Απέναντι σε όλα αυτά, που επαυξάνονται από τις εφιαλτικές εξαγγελίες του νοµοσχεδίου Γεωργιάδη για τα εργασιακά και την αξιολόγηση τύπου trip advisor που ετοιµάζεται να επιβάλει η Κεραµέως σε όλο το δηµόσιο, το συνδικαλιστικό κίνηµα δεν επιδεικνύει αντανακλαστικά ανάλογα µε την επίθεση που δέχεται ο κόσµος της εργασίας. Οι εκπαιδευτικές οµοσπονδίες αλλά και το τριτοβάθµιο όργανο (ΑΔΕΔΥ) αντιδρούν υποτονικά χωρίς ένα καλά επεξεργασµένο αγωνιστικό πρόγραµµα κινηµατικής απάντησης. Η συσπείρωση στα  πρωτοβάθµια σωµατεία, η ενίσχυση των αγωνιστικών σχηµάτων στα συνδικάτα και κυρίως η ενότητα των αριστερών ριζοσπαστικών δυνάµεων µέσα σ΄αυτά, είναι η µόνη απάντηση και ο µόνος δρόµος που έχουν οι εργαζόµενοι για να απαντήσουν στην κυβέρνηση. Κι επίσης είναι και ο µόνος τρόπος για να αλλάξουν οι συσχετισµοί και να ανοίξουν δρόµοι αγώνων που θα προκαλέσουν αισιόδοξες ρωγµές σε ένα τοπίο που σήµερα γεννά απογοήτευση. 

*Αναδημοσίευση από την Εργατική Αριστερά