Το νομοσχέδιο Γαβρόγλου και οι κινητοποιήσεις των εκπαιδευτικών

Οι αλλαγές

Το νομοσχέδιο μετατρέπει την Γ΄ Λυκείου σε ένα προπαρασκευαστικό έτος για την εισαγωγή στο πανεπιστήμιο, καταργώντας όλα σχεδόν τα μαθήματα της γενικής παιδείας, εκτός μόνο από τη γυμναστική και τα θρησκευτικά! Δίνοντας το καρότο της εισόδου μόνο με το απολυτήριο του γενικού λυκείου σε σχολές χαμηλής ζήτησης, στην πράξη έρχεται να μετατρέψει την Γ΄ Λυκείου σε φροντιστήριο, κάτι που είναι γνωστό ότι γινόταν άτυπα στα περισσότερα, αν όχι σε όλα τα ιδιωτικά σχολεία.

Έρχεται επίσης να δυσκολέψει πολύ την απόκτηση απολυτηρίου, μια που θα απαιτούνται εξετάσεις σε επίπεδο ομάδων σχολείων και μάλιστα με τράπεζα θεμάτων. Αυτή η «αντικειμενική» διαδικασία είναι απαραίτητη, ώστε να αξιοποιηθεί για την αυτοαξιολόγηση των σχολικών μονάδων, αλλά και την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών. Η ύλη αυξάνεται, χωρίς αυτό να καλύπτεται από ανάλογη αύξηση ωρών, όπως άλλωστε και η εντατικοποίηση.

Οι απόφοιτοι των ΕΠΑΛ δεν θα μπορούν, όπως οι μαθητές των γενικών λυκείων, να εισαχθούν σε τμήματα χαμηλής ζήτησης με το απολυτήριο. Θα μπορούν είτε να δώσουν πανελλαδικές εξετάσεις με μειωμένο ποσοστό, είτε να πάνε στα διετή προγράμματα σπουδών που δημιουργούνται στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, τα οποία όμως δίνουν βεβαιώσεις σπουδών και όχι πτυχία. Είναι προφανές ότι τα παιδιά των λαϊκών τάξεων σπρώχνονται μαζικά προς μια υποβαθμισμένη τεχνική εκπαίδευση.

Είναι προφανές ότι το υπουργείο εναρμονίζεται πλήρως με τη λογική και τις υποδείξεις του ΟΟΣΑ, της ΕΕ και του ΔΝΤ. Και όπως γράφει και η ανακοίνωση της Αγωνιστικής Ριζοσπαστικής Ενότητας: «Για την κυβέρνηση, τον ΟΟΣΑ, τα οικονομικά επιτελεία ΕΕ και ΔΝΤ, ο μαθητής είναι ένα προϊόν, η εκπαίδευση είναι μια διαδικασία και ο εκπαιδευτικός ένας εργάτης παραγωγής, που η όποια διαφοροποίηση στην εργασία του θα έχει να κάνει με το τελικό προϊόν. Οι νόμοι της αγοράς επιβάλλουν την παραγωγή φτηνών προϊόντων, άρα και οι μαθητές μας πρέπει να τελειώσουν την όποια εκπαίδευση και κατάρτιση με το μικρότερο κόστος. Επίσης, η εκπαίδευση ως μέσο κοινωνικής αναπαραγωγής πρέπει να αναδιαρθρωθεί, ώστε να μη βγάζει τόσους πτυχιούχους… Όσο για τους καθηγητές, το μέλλον που τους επιφυλάσσεται είναι η απομείωση του παιδαγωγικού τους ρόλου, η κατάργηση κάθε εργασιακού δικαιώματος, η κινητικότητα και η απώλεια γνωστικών αντικείμενων».

Η απεργία της ΟΛΜΕ

Την Παρασκευή 12/4 η ΟΛΜΕ προχώρησε σε απεργία ενάντια στο νέο Λύκειο που προωθεί ο υπουργός παιδείας. Η ΟΛΜΕ έμεινε μόνη, μια και η ΔΟΕ αρνήθηκε να προκηρύξει απεργιακή κινητοποίηση. Στην κινητοποίηση κάλεσε και η Ανώτατη Συνομοσπονδία Γονέων Μαθητών Ελλάδας. Απεργιακές συγκεντρώσεις έγιναν σε όλες τις μεγάλες πόλεις, ενώ η μεγαλύτερη κινητοποίηση έγινε στην Αθήνα, όπου υπήρχε και μεγάλο κομμάτι μαθητών.

Στη Θεσσαλονίκη η κινητοποίηση ήταν αναλογικά μικρότερη, ενώ υπήρχε και παρουσία μαθητών και φοιτητών. Η υφυπουργός Μακεδονίας-Θράκης, Ελευθερία Χατζηγεωργίου, αρνήθηκε να δεχτεί τους προέδρους των ΕΛΜΕ της πόλης στο υπουργείο, επικαλούμενη «φόρτο εργασίας»!

Πώς συνεχίζουμε

Η φετινή χρονιά ήταν μια χρονιά μεγάλων κινητοποιήσεων στο χώρο της εκπαίδευσης. Ο νέος νόμος για τις προσλήψεις αναπληρωτών και τους διορισμούς στην εκπαίδευση προκάλεσε μεγάλες αντιδράσεις και κινητοποίησε μεγάλο κομμάτι συναδέλφων, μόνιμων και αναπληρωτών. Δεν μπόρεσε όμως να ανατρέψει το νόμο και έτσι ένα δυναμικό, που είχε κινητοποιηθεί εκείνη την περίοδο, απογοητεύτηκε και αποσύρθηκε. Σ’ αυτό υπάρχει σοβαρή ευθύνη της πλειοψηφίας της ΟΛΜΕ, που σύρθηκε στην κινητοποίηση, αλλά δεν έκανε τίποτα για να την οργανώσει.

Συμπληρωματικά, η ενίσχυση της ΔΑΚΕ στο συνδικαλιστικό κίνημα των εκπαιδευτικών παραλύει τα συνδικάτα και τα οδηγεί στην αδράνεια και τη γραφειοκρατικοποίηση. Η ηγεμονία των ΔΑΚΕ, ΣΥΝΕΚ, ΠΕΚ κάνει πολύ δύσκολο το κράτημα της συνέχειας ανάμεσα σε διάφορες κινητοποιήσεις που καλεί η ΟΛΜΕ ή η ΑΔΕΔΥ.  Για όλους τους παραπάνω λόγους και βέβαια εξαιτίας του γενικότερου κλίματος υποχώρησης του κινήματος που υπάρχει, η κινητοποίηση ενάντια στο νέο λύκειο δεν είχε την αναγκαία επιτυχία. Όμως, το νέο σχολείο, που δημιουργείται, θα συμπιέσει σε αφόρητο βαθμό όχι μόνο τους εκπαιδευτικούς, αλλά και τους μαθητές και βέβαια τους γονείς τους. Η αντιδραστική νεοφιλελεύθερη μεταρρύθμιση στην εκπαίδευση έχει ακόμα πολλά επεισόδια. Είναι δεδομένο ότι αργά ή γρήγορα θα υπάρξουν αντιδράσεις.

Για να μπορούν να έχουν ελπίδες να νικήσουν πρέπει να εξασφαλίσουν κάποια χαρακτηριστικά που αχνοφαίνονται στις σημερινές μικρότερες ή μεγαλύτερες κινητοποιήσεις:

• Η ενότητα μόνιμων και αναπληρωτών εκπαιδευτικών μαζί με τους μαθητές και τους συλλόγους γονέων και κηδεμόνων μπορεί να δημιουργήσει την απαραίτητη εκείνη δύναμη που, όταν κινητοποιείται, μπορεί να ανατρέψει κάθε μεταρρύθμιση και κάθε αντιεκπαιδευτικό νόμο!
• Η ενότητα της Αριστεράς είναι ένα απαραίτητο εργαλείο για να μπορέσουν να συγκεντρωθούν οι δυνάμεις που μπορούν να εμπνεύσουν και να καθοδηγήσουν νικηφόρα τις κινητοποιήσεις.
• Αλλά και οι ριζοσπαστικές μορφές δράσης και τα αιτήματα που μπορούν να συνδέσουν τον κόσμο της εκπαίδευσης με όλη την κοινωνία, που υποφέρει από την ατελείωτη λιτότητα, είναι αναντικατάστατα εργαλεία.
• Και να προσθέσουμε ένα ακόμα. Όπως έδειξαν και οι κινητοποιήσεις των Κίτρινων Γιλέκων στη Γαλλία, χρειάζεται να ετοιμαστούμε για παρατεταμένο αγώνα διαρκείας. Το εργατικό κίνημα, σε συμπόρευση με όσους βλέπουν τις ζωές τους να διαλύονται από τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές, μπορεί να δώσει παρατεταμένους, αλλά και νικηφόρους αγώνες.

Οι εκλογές, που είναι μπροστά μας, μπορεί να αναγκάζουν την κυβέρνηση να καθυστερεί πολλές αντιδραστικές τομές ή να τις παρουσιάζει έτσι, που να φαίνονται ότι έχουν θετικό πρόσημο. Μετά τις εκλογές όμως, όποια κυβέρνηση και να έχει προκύψει, η επίθεση θα κλιμακωθεί, οι παλιοί νόμοι θα ξεκαθαρίσουν τον πραγματικό τους σκοπό και νέοι νόμοι, ακόμα αντιδραστικότεροι, θα κατέβουν στη βουλή για να ψηφιστούν. Και τότε η πραγματικότητα θα αποκαλυφτεί και στα μάτια των πιο δύσπιστων. Και για μία φορά ακόμη θα είναι κρίσιμο το τι θα κάνει ένα δυναμικό που ξέρει να δίνει μάχες και δυσκολεύεται σήμερα να πείσει τον κλάδο ότι πρέπει να απεργήσει σε μια 24ωρη απεργία της ΟΛΜΕ.

Αυτό το δυναμικό των αγωνιστών, παρά τη φθορά και τις απογοητεύσεις, είναι υπαρκτό και συνεχίζει να στηρίζει τους αγώνες. Είναι όμως και υπόθεση της πολιτικής Αριστεράς να πάρει τις αναγκαίες πρωτοβουλίες που θα εμπνεύσουν και θα συγκεντρώσουν τις απαραίτητες δυνάμεις. Ευτυχώς κάποια τέτοια βήματα έχουν αρχίσει δειλά δειλά να γίνονται.