Μετά το 2008, με την κρίση, τα πράγματα έγιναν ακόμη χειρότερα, φτώχεια, ανεργία, ανασφάλεια, το χαλί για κάθε λογής εξτρεμισμούς είχε στρωθεί και ήταν και παχιό- παχιό. Κάπως έτσι φτάσαμε στο σήμερα, στο εφιαλτικό σκηνικό που από τη μια έχεις τον μπρουτάλ Παναγιώταρο και από την άλλη τον κουστουμαρισμένο Δένδια, να ανταγωνίζονται σχετικά με το ποιος είναι πιο σκληρός και πιο αποτελεσματικός απέναντι στους ξένους.
Ακόμη και αυτά τα καθάρματα, οι χωραφάδες και οι μπράβοι τους από τα φραουλοχώρια της Μανωλάδας, δεν θα τολμούσαν να βγάλουν καραμπίνες και να πυροβολήσουν εν ψυχρώ τους Μπαγκλαντεσιανούς εργάτες, αν δεν υπήρχε αυτό που στην κυριλέ διάλεκτο της δημοσιογραφίας ονομάζουμε περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Αν δεν υπήρχαν από την μια οι μαχαιροβγάλτες της Χρυσής Αυγής, που σφάζουν το μελαψό, επειδή είναι μελαψός και από την άλλη το επίσημο κράτος, παλαιότερα ο Χρυσοχοίδης, σήμερα ο Δένδιας, που μαζεύουν τους ξένους εργάτες και τους στοιβάζουν στην Αμυγδαλέζα, στην Κόρινθο και σε άλλα στρατόπεδα συγκέντρωσης, με ελάχιστο φαγητό, χωρίς γιατρούς, ούτε σαπούνια για να πλυθούν δεν τους δίνουνε. Άνθρωποι δεύτερης διαλογής, αναλώσιμοι, θηράματα για τις καραμπίνες των αφεντικών.
Το φαινόμενο είναι παλιό, από τότε, στις αρχές της δεκαετίας του '90, που οι ελληναράδες εργοδότες στην περιφέρεια και στην Αθήνα έδερναν και παρέδιδαν στην αστυνομία Αλβανούς εργάτες, για να μην τους καταβάλουν τα δεδουλευμένα. Κι η τηλεόραση του ΣΚΑΙ, με άνκορμαν τον Ευαγγελάτο, έδειχνε νοικοκύρηδες με καραμπίνες που προστάτευαν υπερηφάνως το βιός τους από τους ξένους επιβουλείς. Η αυτοδικία έδινε κι έπαιρνε, με αποκορύφωμα τη δολοφονική επίθεση με οξύ κατά της Κούνεβα, επειδή πάλευε για τα δικαιώματα των καθαριστριών, ξένων και ελληνίδων.
Μετά το 2008, με την κρίση, τα πράγματα έγιναν ακόμη χειρότερα, φτώχεια, ανεργία, ανασφάλεια, το χαλί για κάθε λογής εξτρεμισμούς είχε στρωθεί και ήταν και παχιό- παχιό. Κάπως έτσι φτάσαμε στο σήμερα, στο εφιαλτικό σκηνικό που από τη μια έχεις τον μπρουτάλ Παναγιώταρο και από την άλλη τον κουστουμαρισμένο Δένδια, να ανταγωνίζονται σχετικά με το ποιος είναι πιο σκληρός και πιο αποτελεσματικός απέναντι στους ξένους. Στους λαθρομετανάστες, όπως τους λένε, που και η ύπαρξή τους ακόμη είναι εξ ορισμού παράνομη και επικίνδυνη.
Πριν από λίγους μήνες, στην Ηλεία και πάλι, έδεσαν τους ξένους εργάτες γης πίσω από τα αυτοκίνητα και τους έσερναν στους δρόμους για παραδειγματισμό. Λίγο αργότερα, στην Σαλαμίνα, αποκαλύφθηκε ο φούρναρης που κρατούσε αλυσοδεμένο και δαρμένο στο φούρνο τον Πακιστανό εργάτη. Ήταν θέμα χρόνου να βγουν και οι καραμπίνες, αλλά ακόμη και τώρα που βγήκαν, η αστυνομία της Μανωλάδας, η αστυνομία του Δένδια, μίλησε για «συμπλοκή», σα να επρόκειτο για σύγκρουση συμμοριών. Και να ήταν μόνο η αστυνομία του Δένδια. Είναι και η ΝΕΤ του Κεδίκογλου και του Λιάτσου, που αποκάλεσε την δολοφονική επίθεση «επεισόδια», λες και είμαστε στο γήπεδο. Στο τέλος αυτοί θα μας πούνε ότι οι νοικοκυραίοι της Μανωλάδας βρίσκονταν σε νόμιμη άμυνα και ότι πυροβόλησαν, για να προστατέψουν τις οικογένειές τους από στίφη των μαινόμενων μαύρων.
Οι ξένοι εργάτες που πυροβολήθηκαν δούλευαν έξι μήνες απλήρωτοι. Έξι μήνες απλήρωτο δουλεύει, σύμφωνα με τα στοιχεία της Επιθεώρησης Εργασίας, και το 30% των ελλήνων εργαζόμενων. Εδώ δεν έχουν βγει ακόμη τα όπλα, βρισκόμαστε ακόμη στο στάδιο του «αν δεν σου αρέσει φίλε, παραιτήσου, να δω τι θα κάνεις εκεί έξω με 27% ανεργία». Τι θα γίνει όμως όταν η απληρωσιά φτάσει στο 50% και η ανεργία στο 35%; Μακάρι να βγω ψεύτης, αλλά οι καραμπίνες της Μανωλάδας δεν σημάδευαν μόνο τους Μπαγκλαντεσιανούς.
